Met 26 graden waren we vandaag onderweg van Keystone naar Cheyenne. Uiteraard kon dat spektakel niet zonder kleine detour blijven, en dus pakten we nog even Nebraska mee om zo ook Carhenge met een bezoek te kunnen verblijden. Een onduidelijke WWII veteraan heeft op z’n 75e besloten dat Alliance, Nebraska (Middle-of-nowhere dekt de lading niet) met een attractie verblijd moest worden, en dus heeft-ie een stel auto’s op elkaar gestapeld in een poging enige gelijkenis met Stonehenge te bewerkstelligen. Al met al heel aardig gelukt, alhoewel het niet in de buurt komt van de echte Stonehenge of de Cadillac Ranch.

Dit was het grootste gedeelte van de dag ons uitzicht

Deze doet het helaas niet meer

’68 volgens mijn

Hotel

Tijdens de rit werden we uiteraard weer begeleid door het onvolprezen navigatiesysteem van de Yukon. Halverwege de vakantie hadden we eindelijk enigszins door waar het apparaat steeds over struikelde. Alle kaarten van de USA en Canada blijken er in te zitten, maar vermoedelijk om het ding niet te traag te laten worden wordt alleen de huidige staat plus de directe omgeving ingeladen. Voor een plaats iets verderop moet dus perse de staat ook toegevoegd worden, en dat luistert akelig nauw. Geen punten of komma’s, niet de hele naam maar slechts de tweeletterindicatie, en die moet dan ook nog achteraan staan. Maar dan werkt-ie ook prima, als je de afwijking in de berekening van de ETA (vandaag 4 uur geschat voor onze eerste etappe, 2h40 in werkelijkheid….) even niet meerekent.

Nu verblijven we in Cheyenne, wat aangeprezen wordt vanwege het oude historische centrum. Dat hadden we echter na vijf minuten wel gezien, rondlopen is er niet de bedoeling, en de attractie bestaat uit het feit dat de huizen iets ouder zijn dan gebruikelijk. Alleen de al eerder geïdentificeerde grote Western winkel (kleding, hoeden en laarzen) sprak nog enigszins aan. Nu dus rust, straks diner, morgen naar Denver.

Mooie combinatie

Hoe Wild West wil je het hebben

Instant update: Door een heel bizarre WiFi verbinding alhier was updaten niet mogelijk, vandaar een verlaat verslag!

En weer was het vandaag 27 graden, dus het lijkt er zowaar op dat we weertechnisch eindigen zoals we begonnen zijn. Vandaag hadden we een rustig programma, wat niet wegneemt dat we toch weer zo’n 350km hebben afgelegd.

Voor het ontbijt hadden we een nieuwe locatie in onze uitgestorven straat gelokaliseerd, waar zowaar een niet al te verschrikkelijk ontbijt werd geserveerd. Tot onze verbazing sprak de eigenaar nog een aardig mondje Nederlands ook, hij bleek geboren in Den Haag. Wat natuurlijk nauwelijks als een aanbeveling kan gelden. Na het ontbijt zetten we koers naar Badlands National Park. Geïnspireerd door het fantastische nummer van Bruce Springsteen leek ons dat een goede keuze, ook al bleek gisteravond tijdens het Wikipedia diepte-onderzoek dat er werkelijk geen enkele relatie tussen beiden is.

Fraaie Cadillac bij het tankstation. Het oudere echtpaar had er de Route 66 al mee gereden en was nu de rest van de USA aan het afwerken.

Onderweg passeerden we een historische lanceerinstallatie waarvandaan ten tijde van de koude oorlog raketten konden worden gelanceerd. Alhoewel potentieel interessant viel het wat tegen: In het kader van de ontwapeningsverdragen met de Sovjet Unie was het meeste spul inmiddels ontmanteld, en aangezien het er redelijk druk was met patriottistische Amerikanen (de Star Spangled Banner werd nog net niet aangeheven) zat een bezoekje aan de daadwerkelijke lanceerinstallatie onder de grond er ook al niet in.

To protect and serve

Hierna reden we het Badlands National Park in, en dit bleek een soort mini Bryce Canyon te zijn. Mooie rotsformaties, maar panorama uitzichtpunten om de twee kilometer vonden we ook weer wat overdreven. Wel nog even wat korte hiken kunnen doen en fraaie foto’s gemaakt.

Badlands

C @ Badlands

F @ Badlands

Wel oppassen als je buiten de paadjes gaat

Stoffige weggetjes daar

Eigenlijk wilden we ook nog langs Wounded Knee vanwege de twijfelachtige historie. Het museum (op de route) was echter gesloten en de locatie zelf (niet op de route) betekende een omweg van bijna 3 uur, en dat was ons toch iets te gortig. Daarom zijn we na Badlands retour hotel gegaan waar we van de laatste momenten in Keystone kunnen genieten. De laatste dagen zijn aangebroken, morgen naar Cheyenne, overmorgen Denver.

En ineens is het weer kortebroekenweer met zevenentwintig graden. We begonnen de dag met een speurtocht naar een ontbijt. Uiteraard was dit gisteravond al zorgvuldig voorbereid: De tent meteen naast het hotel viel af (TripAdvisor was genadeloos), eerste keus Peggy’s bleek ‘Closed for the season’ en backupplan Subway had eenzelfde bordje op de deur hangen. Eigenlijk blijken de meeste zaken in dit kermisstadje een soortgelijk bordje te hebben, en degene die open zijn willen je bijkans naar binnen sleuren om toch in ieder geval zo’n stom t-shirt te kopen. Aangezien we verder geen fatsoenlijke breakfast tent konden ontdekken zijn we ietwat hongerig doch opgewekt op weg gegaan naar Mount Rushmore.

Mount Rushmore was drukker dan verwacht, ik wil niet weten hoe het er uitziet op een zomerse dag  midden in de vakantieperiode. Ook viel het in eerste instantie wat tegen, als je via de hoofdingang naar binnen loopt sta je vrij ver van het monument af, en ons bekroop toch een lichte teleurstelling. Het onvolprezen Internet had ons echter al eerder aangeraden om vooral de trail te lopen, en dat maakte uiteindelijk alles goed. Mooie uitzichten op het monument (wel 250 treden…) en een fraaie uitleg over het tot stand komen ervan in het museum. Gezien het feit dat 90% van het monument met behulp van dynamiet tot stand is gekomen en de rest door arbeiders bungelend aan touwen met een drilboor is uitgehakt mag het een wonder heten dat er geen enkele dode bij gevallen is.

De foto die dus iedereen staat te maken

Blending in

Details. Let ook op dat brilletje en die pupillen.

Kan van de bucket list

Typisch Amerikaanse entree, met alle staten vertegenwoordigd inclusief de toetredingsdatum

Voldaan konden we verder naar ons volgende doel, Crazy Horse. Na enig speuren konden we een zeer verlate brunch bij de  Subway gebruiken, en daarna vanaf de snelweg een foto van deze erkende touristtrap maken. Toegang is $22, waarbij je van precies hetzelfde uitzicht als vanaf de snelweg mag genieten. Dichterbij kan, maar dat kost je $125 per persoon. Vandaar de foto vanuit de Nimitz.

$22 uitgespaard

Ons niet bijster intensieve dagprogramma werd vervolgd met een bezoek aan de Christmas Village. Mogelijk een iets lager bucketlist gehalte, maar we waren er op weg naar Keystone toevallig langs gereden en vonden het stiekem toch wel leuk om nog even naar terug te gaan. En inderdaad, ze verkochten niet de zoetsappige meuk van andere kerstwinkels maar hardcore christmas stuff. Met nagloeiende creditcard zijn we terug naar Keystone gereden voor een middagwandeling (nog steeds niets te doen) en de aanschaf van wat Bud en popcorn om de rest van de namiddag al WiFi’end, lezend en tv-kijkend door te brengen.

Als je hier werkt luister je dus de hele dag naar dezelfde kerstliedjes

Parkeren is in deze tijd van het jaar niet echt een probleem hier

Straks diner bij het restaurant wat ons gisteren prima beviel, morgen verder de omgeving verkennen.

Vandaag was het een rit van een kleine 500km die we konden doorbreken met een paar mooie uitstapjes. Eerste stop was bij Devil’s Tower, een national park gebaseerd op een uit de kluiten gewassen ondergrondse vulkaan die om onduidelijke redenen aan de oppervlakte is gerezen. De speciale vorm van de pilaren waaruit deze rots bestaat is ontstaan vanuit het stollen van gesmolten steen, en de vorm van de pilaren maakt dat deze rots een grote aantrekkingskracht op klimfanatici heeft.

Geen Route 66, maar toch

Devil’s tower

Nog steeds een heilige plek voor Native Americans

Idioot

Nog meer idioten

Na Devil’s Tower reden we door naar Sturgis, een slapend plaatsje wat gedurende een week in augustus omgetoverd wordt in een soort motor-walhalla waar een half miljoen mensen bij ongeveer tien bars proberen parkeren. Alhoewel duidelijk was dat de bewuste bars de rest van het jaar wat spare-capaciteit hebben, was het toch opmerkelijk dat er werkelijk geen enkele motor rondreed. Je zou verwachten dat er de rest van het jaar ook wat belangstelling voor dit walhalla zou zijn.

Voldoende plek voor middelbare mannen op de brommer

Gelukkig ook nog een MM gevonden

Na Sturgis werden we door een van de vele roadsigns gewezen op het South Dakota Air and space museum op onze route. En aangezien dit soort musea in de US of A doorgaans gratis zijn kon een bezoek aan Ellsworth Air Force Base niet uitblijven. En het moet gezegd, met name de display van vliegtuigen voor de deur was indrukwekkend.

B52

Boeing 707. Alhoewel de puristen van het museum menen dat het een C135 Stratolifter is.

Even de apparatuur kalibreren

Ready for take-off

Momenteel verblijven we in Keystone. Keystone blijkt het typische kermis-achtige plaatsje te zijn wat wel vaker vlakbij grote attracties te vinden is, we hebben dit eerder bij de Niagara Falls en Gatlinburg gezien. Verschil is wel dat het hier wederom het eind van het seizoen is en er dus veel zaken gesloten zijn. Gezien de prullaria die er aangeboden wordt is dat overigens geen groot gemis. Overigens is het ondertussen prima weer geworden, met volop zon bij een graad of twintig, en de vooruitzichten voor onze laatste week zijn ook prima.

Binnenrijden van de kermis

Vermoedelijk de afslag bij Sturgis over het hoofd gezien

Nu het debat tussen Trump en Clinton kijken, morgen gaan we de bezienswaardigheden in de omgeving van Keystone bekijken.

Gisteravond hebben we het advies om in het hotel restaurant te eten (‘Best ribs in town!’) in de wind geslagen en zijn we via TripAdvisor bij de plaatselijke Ierse pub terecht gekomen. Dat was een schot in de roos: Bier dat ter plekke werd gebrouwen (micro-breweries zijn hier sowieso helemaal hot) en heerlijk vers eten.

Vanochtend konden we dit culinaire succes niet helemaal optimaal voortzetten aangezien de TripAdvisor ontbijt-hint gesloten bleek. Sowieso zien we op dit stuk van de reis dat het seizoen ten einde loopt en dat er veel zaken hun openingstijden al aanpassen naar een winterschema. Uiteindelijk kwamen we bij de bekende Subway terecht voor twee prima subs.

De rit naar Sheridan was niet bijzonder lang, maar wel interessant. Alom werd aangeraden om niet de gewone highway 14 maar de ALT 14 te nemen, waarbij we er maar even vanuit gaan dat dat voor alternative staat. Bij het begin van het Big Horn National Park hebben we ons bij het plaatselijke Visitor Station laten voorlichten over de to do’s: Van tevoren hadden we zelf al het Medicine Wheel geïdentificeerd, en de lokale ranger voegde daar nog wat hikes naar watervallen aan toe.

Toch maar de auto eens wassen. Uiteindelijk natuurlijk toch weer zinloos.

Iets verderop werd ons duidelijk dat deze ranger die dag zelf nog niet in het park was geweest, en waarschijnlijk al enkele weken niet. Binnen een half uur reden we richting de top van een berg die uitblonk in het koesteren van sneeuw. Veel sneeuw. De weg naar het Medicine Wheel (een soort door Indianen aangelegd Stonehenge maar dan met kleine stenen) bleek onbegaanbaar, net als de zijwegen naar de diverse watervallen. Bovendien was de temperatuur dusdanig dat een gezellige wandeling niet het eerste was wat in ons opkwam. Desalniettemin zijn we onderweg op een aantal fraaie locaties gestopt om van het uitzicht te genieten.

Fraaie natuur

Mooie kleuren

De weg naar Medicine Wheel. De dames hadden ‘m net vastgereden, maar hadden onze hulp niet nodig.

Lekker met je enkelsokken. De wintersport hebben we in ieder geval ook meteen gehad.

Tanken is hier nog steeds geen straf. Omgerekend €0.51 de liter.

Nu zitten we in het Holiday Inn in Sheridan, wat ook duidelijk het hoogtepunt van het seizoen al achter de rug heeft. Ondanks een indrukwekkende waterval in de lobby staat het namelijk half leeg.

Morgen hebben we een echte rijdag naar Keystone, South Dakota, waar we drie nachten zullen verblijven.

Het was vanochtend weer wat Minder Warm. De planning was om onderweg naar Cody via de Beartooth Pass te rijden, een fraaie slingerweg door de bergen die tot vele stops zou moeten uitnodigen. Meteen na vertrek bleek het geen ideale rijdag voor bergachtig terrein ze zijn, aangezien het mistig was en er met temperaturen van rond het vriespunt ijzelachtige regen uit de lucht kwam vallen. Bij het begin van de Beartooth Pass was er bij de crew dan ook teleurstelling maar ook enige opluchting dat de pas gesloten was. Stapvoets door de bergen is niet erg, maar 100mijl is dan wel erg lang.

Gelukkig nog op tijd kunnen remmen. Best groot zo’n bizon.

Gesloten vandaag. En misschien wel voor de rest van het jaar.

Na enig Topoverleg in de commandocentrale kwam er al snel een alternatief plan op tafel. De kortste weg naar Cody betekende dat we de zojuist afgelegde weg weer integraal terug moesten rijden, wat een weinig aanlokkelijk programma leek. Er was bovendien nog een subprogramma dat afgewerkt moest worden: Muffler Men. Alhoewel niet de hele crew even enthousiast was (‘I’m married to an idiot’) werd er dus vanuit Wyoming koers terug naar Montana gezet om de Muffler Men te lokaliseren, inventariseren, fotograferen en aan het archief toe te voegen. Aangezien dit slechts een detour van nog net geen 350km betekende zag de gezagvoerder geen enkel bezwaar, dus zo geschiedde. Via Livingston reden we naar Billings, waar de eerste twee MM’s ons al op stonden te wachten. In Rockvale troffen we nummer drie die, heel lafjes, eigenlijk alweer op de route naar onze bestemming stond. Gelukkig was de temperatuur inmiddels opgelopen tot een graad of 16 wat de stemming alleen maar ten goede kwam.

Deze stond op priveterrein, dus even gefotografeerd zonder entourage

Bij het parkeren sprong het personeel van het bandenbedrijf meteen in actie. Helaas kwamen we alleen voor de Bandenman.

Met geweer bij het casino

Cody is gesticht door William Cody, beter bekend als Buffalo Bill. Het hele dorp staat dan ook in het teken van deze entertainer, en we verblijven in het Buffalo Bill Village Resort. Net als de afgelopen dagen in een vrijstaande bungalow (of eigenlijk blokhut), maar dit keer met het zo begeerde WiFi. Na aankomst hebben we een bezoek gebracht aan het Buffalo Bill Center of the West, een knoert van een gebouw met maar liefst drie sub-musea. Wat hier met name duidelijk wordt is het gebrek aan historie dat Amerika van zichzelf heeft en hoe kort geleden die geschiedenis is. Amerikanen zijn oprecht onder de indruk van iets wat nog het best te vergelijken is met het Ron Brandsteder museum. Uiteindelijk was Buffalo Bill een goede entertainer en slimme zakenman, maar de manier waarop ze er hier bij weg zwijmelen is heel merkwaardig voor ons Europeanen. We mogen morgen nog een keer terug op hetzelfde kaartje, maar die honderden geweren hadden we na vijf minuten wel gezien, en de tentoongestelde kunst zou het gemeentemuseum van Schin op Geul nog niet eens halen.

Bill zelf. Alle Amerikanen wilden met ‘m op de foto.

De blokhut

Nu diner en rust, morgen Sheridan.

Alhoewel het gisteravond natuurlijk bij uitstek een moment was om eindelijk eens aan ‘Het Bureau’  van Voskuil te beginnen of de verzamelde werken van Dostojevski te ontdekken zijn we toch weer blijven hangen in de achter de schermen schets van Top Gear en spelletjes op de diverse meegebrachte electronic devices.

Vanochtend was het weer prima, en konden we de verkenning van Yellowstone voortzetten. Er valt dus eigenlijk weer niet veel inhoudelijks te melden, en ik wil niet eens beginnen aan een opsomming van wat we allemaal gezien hebben. De foto’s spreken voor zich!

Nog een nachtje Robbeneiland, morgen naar Cody, Wyoming.

Gisteravond werd onze teleurstelling over de accommodatie enigszins gelogenstraft doordat bij thuiskomst Henk de Bizon ons in de voortuin stond op te wachten. Verrassend, zeker zo in het donker, en gelukkig zagen we ‘m terwijl we nog in de auto zaten. Wel een fijn staaltje nature-in-your-face natuurlijk.

De avond zonder Internet en TV zijn we prima doorgekomen. Wie had nou gedacht dat je de handleiding van de kachel binnen een uur uit je hoofd kon leren, en dat die tekst muzikaal gezien heel mooi samenging met ‘My Bonnie is over the ocean’ ? Welke wij inmiddels heel fraai tweestemmig in canon ten gehore kunnen brengen. Afgewisseld uiteraard met ‘We gotta get out of this place’  van The Animals. Dankzij het afwezig zijn van ieder vorm van elektromagnetische straling in een cirkel van een kilometer rondom ons verblijf hebben we echter uiteindelijk nog prima geslapen ook.

’s Ochtend hebben we bij gebrek aan alternatieven het ontbijt bij het plaatselijke cafetaria mogen gebruiken. Ze hebben zo midden in het park uiteraard een monopolie positie, en dat viel te merken ook. Aangezien we werden geholpen door Neil uit The Young Ones (50% van de bestelling fout serveren is een prestatie op zich) ging het allemaal niet zo heel vlot, maar hebben we uiteindelijk toch de onvermijdelijke eieren met toast naar binnen kunnen werken.

En toen werd het toch nog een hele mooie dag.

Allereerst was het prima weer, pas aan het eind van de middag begon het te regenen. En we hebben de gelegenheid gehad om een keur aan hot springs, geisers, falls, mud volcano’s en wat al niet meer te bezoeken. Eigenlijk bestond de dag voornamelijk uit stop-and-go verkeer, waarbij we van parkeerplaats naar parkeerplaats reden. Het was allemaal even prachtig en indrukwekkend, en ook hier geldt weer: De foto’s dekken bij lange na de lading niet.

Aan het eind van de dag kwamen we bij de bekende Old Faithful aan, maar die had helaas net een kwartier eerder z’n kunsten al laten zien. Aangezien het toen begon te regenen hebben we ‘m maar even bewaard voor morgen. De dierentellers zijn vandaag bijna allen van de schaal af gegaan, en we zijn ruim voorzien in alle elks en bizons. Alleen de bear-o-meter blijft nog even onderaan hangen.

En nu, nog licht nameurend van de zwavel maken we ons op voor het diner en een volgende avond in onze isoleercel. Morgen gaan we een hele waslijst aan resterende locaties in Yellowstone af!

En dan nu de foto’s. Zonder commentaar dit keer.

Nadat gisteren de ontbijt- en lunchdetox al goed was bevallen hebben we ’s avonds die lijn doorgezet met een eenvoudig diner bij de Mexicaan, waarbij we niet 8 (het record) maar slechts 2 taco’s per persoon hebben genomen. Helaas hadden ze churros als dessert, dus dat deed het goede werk van deze crew een heel klein beetje teniet.

Omdat we nog steeds niet helemaal ontvet waren hebben we vanochtend het fruit-yoghurt-broodjes ritueel bij de Walmart herhaald, wat wederom goed beviel. Opgemerkt moet worden dat het vanochtend wederom iets minder warm was. Een graad of 5 namelijk, en da’s toch best fris. Even geen teenslippers dus en een extra vestje.

De eerste tussenstop van vandaag was bedoeld om de bear-o-meter van de zo teleurstellende nul af te krijgen. Daartoe zijn we naar de Bozeman Grizzly Encounter gereden, waar zielige grizzlies opgevangen worden. Het is natuurlijk een vorm van valsspelen, maar het was een leuke attractie waar enthousiast tekst en uitleg over de grizzlybeer werd gegeven. Daarbij waren er op de achtergrond tegelijkertijd ook nog twee aan het klieren, wat een paar fraaie fotomomentjes opleverde. Aangezien we tegelijkertijd  door een soort poolwind werden geteisterd hadden we het na een half uurtje ook wel weer gezien en konden we opwarmen in de auto.

Brutus de Grizzly

Na de grizzlies zijn we naar Yellowstone gereden om ons verder in het natuurgeweld te verdiepen. Het was bij binnenkomst meteen raak, de Elk-meter is voor de rest van onze vakantie off the scale en hoeft niet meer geüpdate te worden. Ook hebben we nog de nodige valleitjes, watervallen en vergezichten mogen bewonderen.Dit alles terwijl de lucht openbrak en we onder een bleek zonnetje naar de 17 graden gingen.

Welkom

Elk mannetje

Zeg maar eens nee als-ie een vorkje komt meeprikken

Mammoth Lakes Hot Spring

Zwavel en micro-organismen gedijen er goed

Nog maar weer eens een watervalletje

Naar verluidt zeer bijzonder dat-ie zo dicht bij kwam

Bovenaanzicht

Inmiddels zijn we aangekomen in ons verblijf, dat midden in Yellowstone ligt en dus een uitstekende uitvalsbasis voor het verkennen van het park moet vormen. Het enthousiasme dat we tijdens het boeken van de reis hebben uitgestraald heeft geresulteerd in maar liefst drie overnachtingen alhier. En eigenlijk blijken we daarmee onbedoeld een lang survival weekend te hebben meegeboekt.  Uit de jaren 70 kan menigeen zich vast nog wel dat Sporthuis Centrum huisje herinneren, waar ’s ochtends die eekhoorns zo schattig op het tuinmeubilair zaten. Nou, dat dus, maar dan zonder die kleurentv, zonder die bank en zonder die open haard. Het verblijf valt eigenlijk nog het best te beschrijven als een soort jaren 70 blokhut die nog net stromend water heeft. Geen TV, geen Internet… voor je het weet zit je midden in een goed gesprek, en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Alleen een beer in de tuin kan de komende dagen nog redden vrees ik.

Morgen meer nieuws vanuit onze Survivalhut in Yellowstone!

Say my name

Vandaag is er eigenlijk niet zoveel te melden. Vanochtend zijn we begonnen met een detox van de vettigheid van de afgelopen dagen. Bij de plaatselijke super konden we zowaar vers gesneden fruit, wat yoghurt, broodjes en beleg scoren. Alhoewel dit natuurlijk weer tegen alle normen en waarden indruist kwam daarmee wel een voorzichtig herstel van de voedselbalans binnen bereik.

Altijd weer indrukwekkend in de US of A. Nergens een recept voor nodig. En handig dat je ook maagtabletten voor kinderen hebt, nooit geweten.

In sommige plaatsjes onderweg vervelen ze zich echt de tandjes, en dan krijg je dit soort hobby’s.

The long and not so winding road.

Wat verder een fijne gewaarwording was vandaag was dat er binnen Montana op veel plaatsen 80mph gereden mag worden. Dat scheelt toch weer aanzienlijk met dat karrenspoor gedoe op 65mph. Ondanks deze pursuitmode konden we toch constateren dat er veel Airstreams te zien waren en dat er onderweg ergens nog een automuseum gepland stond, dus die konden we mooi nog even meepakken. Bij afslag 184 hebben we de highway even gelaten voor wat-ie was, en konden we het Old Montana auto and prison museum bezoeken. Die prison kregen we er dus bij kado zeg maar.

Vooral nieuwe Airstreams. Vanaf €60.000, dus het zijn in ieder geval echte liefhebbers.

Tot onze verrassing was zowel het auto- als gevangenismuseum zeer de moeite waard. Alhoewel de auto’s niet heel veel verrassingen bevatten is het toch apart om in the middle of nowhere een collectie van ruim 150 fraaie auto’s aan te treffen. En alhoewel we er eigenlijk niet voor kwamen, was het prison museum nog veel indrukwekkender. Een oude gevangenis uit het begin van de vorige eeuw die weliswaar al een tijdje gesloten is maar grotendeels nog in originele staat verkeert. Zeker met alle verhalen erbij was het af en toe ronduit beklemmend. We hadden daarna dan ook geen behoefte meer om de overige bij de prijs ingegrepen musea aan de overkant van de straat te bezoeken. Wel extreem veel waar voor je geld dus!

Nooit genoeg Cadillacs in zo’n museum natuurlijk.

Fraaie collectie.

Niet echt een buurthuis uitstraling

All along

Gezellig samen dineren

Table for eight

Alcatraz is voor mietjes

Keertje of twintig gebruikt

Vlak voor onze bestemming kwamen we de afslag Amsterdam tegen, en we konden het uiteraard niet nalaten om die ook nog even mee te pakken. Ingeklemd tussen Manhattan en Belgrade (echt waar) ligt Amsterdam, Montana, bestaande uit drie huizen en een abattoir. Niet wereldschokkend dus, wel leuk om af te vinken.

Inmiddels zijn we in het Holiday Inn in Bozeman gearriveerd, een compleet ongeïnspireerde slaapschuur voor voorbijgangers die nooit langer dan een nacht blijven. Maar aangezien de WiFi goed is klagen we niet. Ook al licht het hotel zo ongeveer op de afslag van de snelweg.

Morgen beginnen we aan een paar dagen Yellowstone, dat wordt geisers kijken!