Na weer eens overgeleverd te zijn aan een te groot en vet ontbijt konden we koers zetten naar Glacier NP, en ditmaal de Amerikaanse versie. Daarvoor moest eerst de grens tussen Canada en de VS overgestoken worden, en dat kon ditmaal bij een gezellige kleine grensovergang die letterlijk slechts van 9 tot 5 geopend was. Op het moment dat het onze beurt was om de 100% terrorisme check te ondergaan werden we gebeld door OokFrank. Het verifieren van onze goede bedoelingen terwijl Carolien een telefoongesprek voerde landde niet helemaal goed bij de ambtenaar van dienst, zodat deze zich genoodzaakt zag wat subtiele aanwijzingen te geven (HANG UP THE PHONE NOW, LADY!!). Gelukkig dat-ie ongewapend was, want anders waren er gegarandeerd doden gevallen.

Na dit kleine intermezzo konden we onze reis naar Glacier hervatten. Bij het Visitor Centre hebben we ons voor laten lichten over de diverse hikes en een jaarkaart voor alle National Parks gekocht. In Glacier was de Going to the Sun Road ons volgende doel. Je kunt zeggen wat je wilt, maar ze weten hier wel coole namen aan hun wegen te geven. De eerste stop was hierbij de ook door Jan D aangeraden Hidden Lake Trail

Nog meer Black Angus. Die overigens ongestoord de grens passeren.

Opgemerkt moet worden dat inmiddels de weersomstandigheden ietwat aan verandering onderhevig waren. Of, zoals de crew van onze USS Nimitz dit zo eufemistisch weet uit te drukken, het was ‘minder warm’. Waar het gisteren nog 17 graden was, was de temperatuur bij het bereiken van het startpunt van de trail licht teruggelopen tot 5 graden. En aangezien de hiken bergop ging kwam er nog een verdere temperatuurdaling aan. Gezien onze gedegen voorbereiding konden De Laagjes hierbij hun toegevoegde waarde aantonen. Dat het halverwege de trail intens begon te hagelen was daarbij helaas niet te voorzien. Onze wandeltocht veranderde dan ook al snel in beproeving waarbij een Mount Everest beklimming nog verbleekt. We zijn dan ook tot de Hidden Lake Lookout gekomen, en mochten daar godzijdank rechtsomkeert maken. Niettemin toch een mooie hike van zo’n 5km.

De bui komt letterlijk over de berg aanrollen

Zomervakantie 2016

Wild Goose Island

Poging om half gemeend wat aandacht aan de Indianen cultuur te besteden

Oude Zwitserse postbussen dienen als toeristenbus. Inclusief open te rollen dak.

Mooie stroompjes

Poging tot panorama foto

Na Hidden Lake zijn we met diverse tussenstops (eigenlijk is het gewoon overal mooi) naar de Trail of the Cedars gereden. Inmiddels was het weer ook weer helemaal opgeklaard, en konden we nog even dit kindertrailtje (1km, rolstoelgeschikt) meepakken.

Cedar stammen

Inmiddels verblijven we in Whitefish in een zeer fraai golf en conferentie resort met tevens een eervolle vermelding voor de uitstekende WiFi. Daarnaast is de temperatuur weer genormaliseerd op een graad of 15. Nu dus rust, morgen een rijdag met ongeveer 500km voor de boeg die we verwachten in ca. 7 uur af te leggen. Next stop is Bozeman.

Weet je wat? We delen een kleine portie nachos als voorgerecht. Tja, 10 miljoenmiljard calorien kun je krijgen.

Het was vandaag een mooie dag, waarbij de foto’s de lading nauwelijks dekken. De dag begon natuurlijk al goed omdat we bij het ontbijt van dezelfde toaster gebruik mochten maken die ons gisteren al zo blij verraste. Het is altijd een genot om al ’s ochtends met dit soort topmateriaal te mogen werken. Boze tongen beweren dat Kitchen Aid een soort kinderversie hiervan heeft uitgebracht, maar de kenners zweren natuurlijk bij de BTA840XL van Breville, beter bekend als de Rolls-Royce onder de toasters.

De rit van vandaag bedroeg bijna 500km, met name ook door de detour die we konden ondernemen doordat zowel de Smith-Dorrien Trail als de Kananaskis Trail nog open bleken te zijn. Bij de eerste trail dachten we nog dat we de waarschuwing ‘adverse road conditions’ niet al te serieus moesten nemen. Normaal gesproken betekent dat in deze contreien immers dat de vangrail licht verroest is of de belijning een keer overgeschilderd mag worden. Zo niet in dit geval: Een ribbelpatroon waar je nieren van aan de wandel gingen aangevuld met gravel waardoor de auto op ski’s leek te staan maakten er een avontuurlijke eerste 100km van. We begrepen wel weer iets beter waarom deze weg met slecht weer gesloten wordt. Het verhinderde veel locals er overigens niet van om er op deze zondag massaal op uit te trekken: Onderweg stonden er veel in de berm geparkeerde pick-ups waarvan de inzittenden aan het hiken, jagen of vissen waren. Ondertussen waanden wij ons Ari Vatanen of, gezien de omvang van ons landyacht, Jan de Rooij.

Best lang om 100km zo te rijden

Yukon XL Dakar Edition

Af en toe een soort Teletubbie landschap

Mooie rotsen

Fraaie natuur

Op wildlife niveau was het een redelijke dag. Onderweg een hert-achtige op de snelweg, een koe ernaast, en diverse gedaantes van roadkill waarbij een stinkdier de meest exotische was. In de buurt van onze bestemming nog wel een aantal bizon’s mogen spotten, maar die stonden in een soort reservaat waardoor dat eigenlijk niet telt. Ook in Waterton NP zijn we langs de Red Rock Canyon gegaan waar van fraaie rode rotsen (3% ijzerroest) genoten kan worden.

Nu gearriveerd in de keurige Bayshore Inn, waar we niet anders dan uitermate teleurgesteld kunnen zijn in de aanwezige WiFi. ‘Gratis’ betekent hier maximaal 300kbit (ja, echt), en voor $10 kan er geüpgrade worden naar 5Mbit, die in de praktijk ongeveer 600kbit blijkt in te houden. De komende drie uur gaan we dus proberen de foto’ s door een rietje te persen.

Hertachtige met honger

Peper en zout. En 2 minuten aan iedere kant.

Net als met die wildroosters blijft het bij dreigen

Ongeveer het dichtst wat we vandaag bij een beer in de buurt zijn gekomen. En dat stomme stuk hardboard lijkt dan nog vooral op Beertje Colargol ook.

Bizon van voren

Bizon van opzij

Die kleinste bizon noemen ze hier een “Bison Kid” (hij maakt ‘m gewoon).

Morgen verlaten we Canada en gaan we naar Whitefish, USA.

Vandaag de laatste dag in Banff. Voor het ontbijt begaven we ons onverschrokken naar de breakfast room, en zowaar, het viel niet tegen. Daarbij konden we sowieso al genieten van een hypersonisch broodrooster, waarvan ze er maar liefst vier hadden staan.  Nooit eerder gezien dat met een druk op de knop de bammetjes langzaam het apparaat in worden getrokken, je ze met een tiptoets tussendoor even omhoog kunt laten komen om de stand van zaken te inspecteren, en dat ook als ze gereed waren een harde knal achterwege blijft. Must have item!

Magic toaster

Aangezien we ook een was moesten draaien hebben we ons na het ontbijt beperkt tot wat gekeutel in en rondom Banff, zodat we na een tourtje en/of hiken weer even terug konden om de was naar de volgende fase te brengen. Desalniettemin was er voldoende tijd voor de Lake Minnewanka Loop, een bezoek aan het Banff Springs Hotel en het afwerken van een trail bij de Cave and Basin National Historic Site. Uiteraard hadden we onze ogen en oren open voor het eventueel aanwezige wildlife, maar wederom was dat niet overtuigend. We verdenken de Canadezen er dan ook van een illusie in stand te houden die nergens op gebaseerd is. Als je honderdveertig wildroosters gepasseerd bent zonder wild te spotten wordt het natuurlijk toch wat ongeloofwaardig. Niettemin hadden we tijdens de laatste trail in ieder geval nog een beetje beet, alhoewel de bear-o-meter nog steeds stevig op nul blijft staan.

Fraaie natuur van Lake Minnewanka (door ons uitgesproken als Willy Wonka)

Ook mooie kleuren

Squirrel gescoord

Hertachtig beest. Best groot, metertje of twee. Merk en model onbekend, maar oogt Artis-waardig

Banff Spring Hotel, kan zo in een James Bond film figureren

De zalm jagende beer was vermoedelijk net even weg

Gisteren kon het restaurant ons maar beperkt verblijden, 75 Euro voor een hamburger en een kipfiletje is natuurlijk stevig aan de prijs (welkom in Banff). Daarom zijn we vandaag weer naar de Old Spaghetti Factory gegaan, waar we voor de helft van de prijs prima gegeten hebben. De ervaring was eigenlijk identiek: Twintig minuten wachten in een soort heksenketel, maar daarna een rustige plek achteraf gekregen met gewoon veel waar voor je geld. En voor bij wie het alweer een beetje weggezakt was: Dat chloorwater krijg je overal nog steeds, de eerste slok valt dan nog wel mee, maar de nasmaak is alsof je een sportfondsenbad zit weg te klokken. Bah.

Morgen dalen we af naar Waterton National Park, met hopelijk een fraaie route. We zijn enigszins afhankelijk van het weer en de tijd van het jaar, aangezien sommige routes rond deze tijd gaan sluiten. Helaas geven de diverse websites daarover geen uitsluitsel, dus dat gaan we proefondervindelijk vaststellen.

Wat we in ieder geval niet aan Banff gaan missen is de WiFi: Op de kamer heel af en toe, in de lobby iets vaker, maar vaak ook helemaal niet. Paniek dus! Het weblog van gisteren is dus ook alleen maar tot U gekomen doordat yours truly om middernacht nog in z’n onderbroek naar beneden ging om in de lobby de boel te uploaden. Not a pretty sight, maar dan moeten ze maar fatsoenlijke WIFi verzorgen. Hopelijk morgen beter!

Vanochtend begonnen we de dag met de inspectie van het ontbijtbuffet van de Accent Inn. Het kwam ons uit voorgaande jaren bekend voor, met wat toast, iets wat voor jus d’orange door moet gaan en wat andere meuk. Grootste verschil was dat waar we vroeger ons best deden om van de aangeboden waren nog iets eetbaars te maken we nu gewoon rechtsomkeert maakten en de sleutel inleverden. Om de hoek troffen we een 7-11 die ons ook niet echt verder kon helpen dan wat water, cola en vers fruit (nood breekt wetten). Gelukkig kwamen we kort hierna nog een Farmers Market tegen, en konden we een en ander aanvullen met yoghurt (het moet niet gekker worden), versgebakken meergranenbolletjes en wat salami en kaas. Al met al voldoende materiaal voor een fatsoenlijk ontbijt plus lunch. Met 500km voor de boeg (waarvan 200m rechtdoor, de rest in alle drie dimensies variërend) moet er wel op het energieniveau gelet worden.

Als eerste verrassing reden we langs een fruit farm waar men duidelijk wist hoe de aandacht van voorbijrazende auto’s getrokken moet worden. Met een tuin volgepakt met beelden, koetsen, geiten en dinosaurussen weet je in ieder geval zeker dat er een aantal gaan stoppen, al was het maar om foto’s te maken.

Geiten die zelf hun voer naar boven takelen. That’s a first.

Tja.

Tijdens deze rit kwamen we door een aantal National Parks, waarbij wij als erkende natuurvorsers (ervaring met zowel Vondelpark als Amsterdamse Bos) ons natuurlijk op het spotten van diverse diersoorten konden verheugen. Helaas bleek ook vandaag de werkelijkheid weer iets weerbarstiger dan gedacht.

Het eerste NP was Mount Revelstoke waar we een kijkje namen bij de stuwdam. Helaas was het bezoekerscentrum al gesloten, want in het hoogseizoen kun je ook een kijkje in het binnenwerk van de dam nemen. Hierna hebben we de Meadows to the Sky Parkway gereden, waar je al meanderend  naar de top van de mount rijdt. Waar we hadden gedacht dat we een ultieme geheimtip in handen hadden werden we onderaan de berg echter gewoon opgewacht door een slagboom met kassa. Het was echter de moeite waard, inclusief de korte hike naar de top.

Uitzicht vanaf Mount Revelstoke

Lunch @ Mount Revelstoke

Hierna was Glacier NP aan de beurt, en dan wel de eerste die we deze vakantie tegenkomen. Naast de Canadese is er namelijk (een eind verderop) ook een Amerikaans Glaceer NP. Verwarrend! Yoho NP was next, gevolg door Banff NP. In de laatste hebben we de Bow Valley Parkway gereden, als ultieme poging om vandaag nog oog in oog met een beer/moose/elk/deer/wasbeer te komen staan. Helaas bracht zelfs een uur lang met 60kmh op de cruisecontrol ons nog niet verder dan wat insecten en een zwarte kauw.

Geen beesten, wel fraaie natuur

Nazomer annex herfst

Een speciale vermelding verdient ondertussen het entertainmentsysteem aan boord van de Yukon. Met een prima geluid (Bose, dus durf het bijna niet toe te geven) en fraaie integratie van de meegebrachte iPod is het prettig cruisen.

De temperatuur is ondertussen nog steeds prima, ruim boven de twintig graden. We zitten inmiddels echter wel in het wintersportoord Banff, en vannacht zal het dus flink afkoelen. Het beproefde laagjesconcept kan zich de komende dagen dus helemaal bewijzen. Een eerste verkenning van  Banff heeft opgeleverd dat het een soort touristtrap is met veel winkels en hoge prijzen. Een soort Gstaad meets Aspen zeg maar. Voordeel is dan weer wel dat een flinke hotelkamer hebben. We blijven hier twee nachten, dus morgen maar eens kijken wat hier nog meer te doen is.

Het was vandaag een typische rij-dag. Met een fraaie route via Manning en Penticton zijn we naar het slaperige Kelowna gereden. Ondanks de relatief bescheiden afstand van 450km hebben we er zo’n 6 uur over gedaan. En wat viel dan op tijdens deze fraaie route? Allereerst het verlaten van Vancouver, waarbij de onvolprezen navigatie van de Yukon ons opnieuw langs Gastown/Chinatown bracht. Ditmaal waren de straten nog desolater, en blokken lang volledig overgenomen door junks en zwervers. Zo erg als dit zie je alleen maar in Amerikaanse tv-series, want wij hadden dit nog nooit ergens zo mogen aanschouwen. Ontluisterend.

Op de snelweg was het druk, toch wel erg veel forenzen blijkbaar die oftewel Vancouver in oftewel juist uit moeten. Pas na een uurtje konden we comfortabel fulltime op de cruisecontrol rijden.Het verbruik van onze mastodont viel daarbij alleszins mee, en lijkt zowaar richting de 1 op 10 af te dalen. We hebben de gehele rit dan ook niet hoeven te tanken, wat natuurlijk ook weer iets zegt over de aanwezige reserves waarmee je vermoedelijk moeiteloos een heel contingent aan Kia Picanto’s dezelfde afstand af kunt laten leggen.

Geen gedoe met groene platen

School’s out for summer

Laat Jamie het maar niet zien. Wel allemaal lekker goudbruin en aantrekkelijk geprijsd.En dan verbaast zijn dat iedereen uit elkaar knalt van de vettigheid

Onderweg kwamen we wel nog even in de file terecht, maar ook in de middle-of-nowhere moet de boel wel eens opnieuw geasfalteerd worden. Wat verder opviel: Als er ooit nog iemand klaagt dat er levensgevaarlijke ontbossing plaatsvindt zou ik deze van harte willen uitnodigen om deze rit nog eens te maken. Hout zover als het oog rijkt, en dat de gehele dag door. We konden onderweg tevens het aantal gespotte deers verdubbelen, waarbij opviel dat dit niet in de natuur was maar gewoon midden in een dorp in de voortuin van een bewoner.

Bos

Hout

Door een slinks geplaatst roadsign hebben we ook nog een classic car museum mogen bezoeken, met zonder meer erg fraaie auto’ s die grotendeels ter plaatse ware gerestaureerd. Doordat iedere auto van een realistische beschrijving was voorzien (samengesteld uit drie exemplaren bijvoorbeeld) kreeg het allemaal ook iets meer realiteitsgehalte dan bij het gemiddelde automuseum.

De werkplaats

Deze is nog van de Jetsons geweest

Fraai ornament

Restoration in progress

Tripadvisor had ons van tevoren al gewaarschuwd dat er in Kelowna niet zo heel veel te beleven valt. Weliswaar 130 attracties, maar uitsluitend parken en wineries. Die hebben we dus maar even gelaten voor wat ze zijn. ’ s Avonds hebben we heerlijk bij een tevens op TripAdvisor aangeraden Italiaan gegeten. Aangezien deze aan het meer lag konden we, geholpen door een kloeke 26 graden, nog even evening-strollen ook, waarbij we getrakteerd werden op de Canadese Cesar Milan die de lokale hondenbezitters in het gareel probeerde te krijgen. Wat een naar mannetje, maar wat een leuk gezicht.

Viel nog mee dat de eigenaren mochten blijven staan

Belangrijk dat je allemaal dezelfde boot koopt

Morgen weer een rij-dag, ditmaal naar Banff.

Vanochtend hebben we genoten van ons eigen ontbijt. Alhoewel bij het hotel een fatsoenlijk ontbijt was inbegrepen waren we toch blij dat we van eens een iets gezonder ontbijt van de gisteren op de markt  gekochte waren mochten genieten. Even geen eieren dus deze keer, maar bagels en toast met pate en Rosette de Lyon.

Na het ontbijt gingen we op weg naar de luchthaven, maar dan wel de seaplane luchthaven. In Victoria was het whalewatching erbij ingeschoten, en in Vancouver was deze dag geen plaats meer, dus moesten we iets anders leuks bedenken. Ook in Victoria vonden we het idee van een rondvlucht per watervliegtuig al leuk, dus daar hebben we onszelf maar eens op getrakteerd. En het moet gezegd, het is een leuk evenement om de dag mee te beginnen. Ietwat opgepropt kun je met z’n allen van de spectaculaire start en landing genieten en tussendoor prima naar buiten kijken.

De vloot ligt klaar

Ietwat oude technologie, maar wel betrouwbaar

Line up and wait

Beetje proppen met z’n allen

Granville Island

Happy faces

Omdat we toch al zo lekker actief waren hebben we na het vliegen fietsen gehuurd om hiermee vervolgens Stanley Park onveilig te maken. Men vindt het hier wel belangrijk dat je een helm draagt, en dat gekoppeld aan een mandje voorop je fiets om je tas in te doen maakt dat het niet de meest coole aangelegenheid is. Normaal gesproken staat dat fietsen volgens het verhuurbedrijf garant voor minimaal  twee uur entertainment maar wij hadden als ervaren Amsterdam fietsers het parcours na een uurtje wel gezien. Wel een erg mooi park met een fraai fietspad dat je via de Seawall helemaal rondom het park leidt.

Charmant dekt de lading niet

Thuis van de Olympische vlam in 2010

Digital Orca

Na het park hadden we nog Gastown en Chinatown op het programma staan. Met een fikse wandeling (tussenstop bij de Subway) kwamen we bij Gastown aan. De lokale gasaangedreven klok lijkt de voornaamste naamgever te zijn geweest, en deze werd dan ook veelvuldig door het cruiseshiptuig (Volendam van de Holland Amerika Lijn, bekend van Bonaire) op de foto gezet. Vanaf Gastown liepen we naar Chinatown, waarbij we de routewaarschuwing van Jan Doets in de wind sloegen. Die waarschuwing was er achteraf niet voor niets, je struikelde er werkelijke straten lang over de junks in verschillende staten van ontbinding. Echt typisch een blik die je in Nederland niet zo gauw ziet, waarbij de diverse synthetische drugs echt enorme schade aan richten.

De Gasklok. We hebben het fluiten-op-het-uur niet afgewacht.

De lokale Chinatown schijnt een van de grootste van Noord Amerika te zijn, maar wij hebben de aantrekkingskracht niet kunnen ontdekken. Met wederom een stevige wandeling terug naar het hotel is het nu tijd voor een maaltijd van (nog steeds zeer aantrekkelijke) restjes van gisteren, met focaccia, ciabatta, capeletti, diverse kazen en verse pesto.

De weersomstandigheden zijn nog steeds uitstekend met een graad of 22, morgen een lange rit met naar verluidt ook weer prima weer naar Kelowna voor de boeg. De creditcard ligt in de tussentijd even af te koelen in de vriezer, hopelijk dat-ie morgen weer wat recovered is.

Vanochtend hebben we afscheid genomen van het idyllische Victoria. Na uitgechecked te hebben bij dezelfde grapneuzende medewerkster die we gisteren troffen was het tijd voor ontbijt. Aangezien het hotel alleen het bekende (gratis) Noord Amerikaanse hotelontbijt van muffins en andere zooi bood moesten we even op zoek. Helaas, maar ook wel een beetje traditioneel, kwamen we bij de plaatselijke Denny’s terecht. Onze niet al te hoog gespannen verwachtingen werden hierbij volledig waargemaakt: Ongeïnteresseerd personeel, een wat ranzig pand (24 uur per dag open, and it shows) en eten waar zoveel olie in verwerkt zit dat Pernis er nog jaloers op is.

Na dit stevige ontbijt konden we op weg naar de ferry. Aangezien we wat vroeg waren hebben we eerst nog de plaatselijke mall bezocht, maar de meeste winkels waren nog dicht. Daarom maar doorgereden, en onderweg via een bord langs de weg bij een vlindertuin terecht gekomen die mooi een uurtje tijd opslokte.

Vlinder met bloem

Het inschepen bracht geen verdere verrassingen voor deze ervaren crew, en om 1200 vertrok onze BC Ferries richting Vancouver. Het is nog steeds prima weer, dus we konden met een graad of 22 prettig op het zonnedek vertoeven. Na aankomst in Tsawwassen (wij dachten ook dat-ie naar Vancouver ging) konden we nog een half uurtje naar het hotel overbruggen. En dat blijkt een prima hotel, midden in het populairste deel van de stad te zijn, waar we een complete suite met keuken, woonkamer en slaapkamer tot onze beschikking hebben. Zelfs het landyacht kon afgemeerd worden in de onderliggende parkeergarage.

We still need a bigger boat

Na aankomst zijn we meteen gaan wandelen naar een van de grotere attracties van de stad, Granville Island. We kwamen er al snel achter dat we die hele hoge snelweg-achtige brug moesten bedwingen om op het eiland te geraken. Met doortastend doorstappen en het compleet negeren van het langsrazende verkeer lukte het om met de spreekwoordelijke tong op de schoenen om het eiland te bereiken. Met name de hierop gelegen Granville Island Public Market laat zien dat er best wel lekkere dingen te koop zijn in dit deel van de wereld, maar dat je even wat beter moet zoeken. Aangezien we toch een keuken en koelkast tot onze beschikking hebben, hebben we meteen maar even flink ingeslagen. Tussendoortip: Geen boodschappen doen als je honger hebt. In ieder geval hebben we even genoeg voor twee dagen ontbijt, lunch en diner. En als bonus bleek er ook hier (soort achteraftip) natuurlijk zo’n schatig taxi-bootje te varen die je in twee minuten naar de andere kant brengt.

Granville Island

Granville Island Market. In Europa niets bijzonders. Hier wel.

Brug heen

Boot terug

Vanavond zijn we nog even de stad ingelopen om wat sfeer op te snuiven, en de aankondiging van Jan Doets dat het een  ‘gay friendly’ buurt betreft was geen woord teveel gezegd. Je kunt hier als volwassen man op iedere hoek van de straat moeiteloos zwanger worden. Niettemin is de sfeer uitstekend, en morgen gaan we ook de rest van Vancouver tot in z’n haarvaten ontdekken.

Vanwege de grootstedelijke omstandigheden komt de bear-o-meter vandaag te vervallen.  En ook de orca- en walvis-resultaten waren vandaag trouwens weer erbarmelijk.

Uitizcht ’s avonds vanuit het hotel op de (bijna) volle maan

Ook vandaag waren we weer zeer bijtijds wakker, zodat we als een van de eersten aan het ontbijt konden zitten. Daarvoor moest wel eerst de afstand tussen de lodge en het hoofdgebouw worden overwonnen, en we merken steeds meer dat we enigszins in het naseizoen zitten. Overdag is de temperatuur heerlijk, maar ’s nachts zakt-ie toch wel aardig weg. Met ook de vooruitzichten in beeld (varierend van vorst en sneeuw tot 29 graden!) zijn we nog niet zo zeker dat ons laagjes-concept de komende drie weken goed gaat werken. Vanochtend was het in ieder geval aardig fris.

Na het ontbijt hebben we het meer achter ons gelaten en zijn we op weg gegaan naar de ferry in Port Angeles. Aangezien we al bijtijds aanwezig waren konden we dit licht deprimerende stadje eerst even uitchecken. De indruk is dat er alleen enige bedrijvigheid is rondom de aankomst en het vertrek van de ferry, en dat je er de rest van de tijd een kanon in dit zieltogende stadje kan afschieten. Om de tijd nog enigszins nuttig te besteden hebben we meteen maar even getankt. Wel verwarrend als de groene slang voor diesel en de zwarte voor benzine blijkt te zijn, maar het is allemaal goed afgelopen.

We need a bigger boat

Licht achterstallig onderhoud

Na enig wachten konden we ons inschepen op de ferry naar Canada. Voor de nautici onder ons: Het betrof hier de MV Coho uit 1959. Voor de niet-nautici: Een oude schuit die ons aangesmeerd werd met termen als ‘classic’  en ’retro’, maar die ons desondanks op overtuigende wijze naar de overkant wist te vervoeren. De toegezegde orka’s en walvissen schitterden daarbij uiteraard door afwezigheid.

Volgas

Bij aankomst in Canada bleek de navigatie in de Yukon gelukkig ook Canada te kennen, maar zo op het eerste gezicht niet tot op detailniveau. Enige assistentie van de TomTom zal dus waarschijnlijk nog wel even nodig blijven. Gezamenlijk wist de apparatuur ons in ieder geval bij de Accent Inn te krijgen. Na het inchecken bij de grapneuzende receptioniste hebben we ons per taxi (parkeren was lastig en wij waren te lui voor de bus) naar het centrum van Victoria gespoed. En het blijkt een fraai stadje te zijn: Een fraai hotel in het Fairmont Empress hotel, leuke straatjes en een mooie haven. Als je al het cruise-volk even wegdenkt is het er aangenaam toeven. Omdat bij het binnenvaren de leuke taxi-bootjes al opgevallen waren hebben we daar ook nog een fraaie rondvaart mee gemaakt.

Taxi sloepjes

Naar verluidt van dezelfde ontwerper als de Golden Gate Bridge. Dit zal dan wel z’n vroege periode zijn.

Uitgerangeerde bolders worden van vogelhuisjes voorzien

Druk watervliegtuigvliegveld met 200 movements per dag

Een speciale vermelding verdient het diner. Een geheime tip leidde ons naar de Old Spaghetti Factory, die ons ook al in Seattle was opgevallen. Een industrieel-achtig pand met op het eerste oog een trendy eetgelegenheid die verse spullen serveert. Bij binnenkomst blijkt er toch weer handig met het gevoelsleven van de klant gespeeld te worden, want het is gewoon een keten met dito publiek. Na drie kwartier wachten bij de ingang (een soort voorportaal van de hel met noise level 110dB) kregen we een tafel toebedeeld, waarbij we godzijdank naar buiten mochten vluchten. Aldaar was het onder de terrasverwarmer prima toeven, en werd het concept duidelijk: Heel veel waar voor relatief weinig geld, en het moet gezegd, kwalitatief helemaal niet onaardig. Als je de slappe sla even vergeet was het gewoon prima te eten, dus wie weet voor herhaling vatbaar.

Nu rust, morgen Vancouver.

Bear-o-meter: 0

Deer: 1

Elk: 0

Bison: 0

Cougar: 172, maar valsspelen want Amerikaans Cruiseship in town

Vandaag was het een heel verantwoorde wandel- en natuurdag. En als je in plaats van wandelen hiken zegt en in plaats van wandeling trail gebruikt klinkt het allemaal al meteen een stuk minder ANWB-achtig, dus dat zullen we verder maar gebruiken. Na een prima ontbijt, waarbij de onvermijdelijke aardappelen verdacht dicht tegen patat aanzaten, hebben we koers gezet naar de Spruce Railroad Trail. Op de plek waar vroeger de trein die het gekapte hout ophaalde langs het meer reed loopt nu een lange trail (te lang, volgens sommigen). Met een roundtrip van 8.1 mijl was het zeker een stevige wandeling, we hebben er zo’n vier uur over gedaan. Na in de lodge weer enigszins op adem te zijn gekomen hebben we als toetje nog even de Marymere falls trail nabij de lodge gedaan. Hierbij ging het met 2 mijl roundtrip duidelijk meer om het doel dan de reis ernaartoe, en het moet gezegd, het was een fraaie waterval. Na een kloeke 16km is er nu dus rust, straks nog het diner, morgen reizen we via de ferry door naar Victoria, Canada.

Bear-o-meter: 0

Deer: 1

Elk: 0

Cougar: 1 (hoogblond, rond de 45, met dank aan Pauline voor de locatie tip)

En dan natuurlijk de foto’s nog:

Deer +1

Mooie brug tijdens de hike

Bewijs gevonden dat het echt een railroad was

Woody

Jaarringen tellen. Iemand moet het doen.

Mooi blauw water zo nu en dan

De Waterval

Prinses Irene Brigade in vol bedrijf

Uitzicht vanuit onze lodge

Nadat we gisteren al snel aan de vermoeidheid toe moesten geven werden we ’s nachts gefêteerd op wat fijne wegwerkzaamheden naast het hotel. En niet een tegeltje verleggen, maar het compleet openbreken van het wegdek. Het verklaarde in ieder geval de door het hotel ter beschikking gestelde oordoppen op het nachtkastje. Geholpen door een niet onaanzienlijke jetlag waren we dus om 0200 klaarwakker, en toen om 0600 eindelijk het werk klaar was kwam ook de zon alweer op en was het dus gewoon tijd om de dag dan maar aan te vangen.

Allereerst dus maar eens op jacht naar ontbijt. Alhoewel we hiervoor de Biscuit Bitch in gedachten hadden (de naam speelde daar zeker een rol in) leerde een snelle blik op het menu dat ragoutbakjes met veel jus misschien niet de optimale dagstart zouden brengen. Daarom maar conservatief in het restaurant naast het hotel genoten van een keuze uit de side-orders. Het werkelijke breakfastmenu stond ergens rond de 3000 calorieen te stuiteren (hold the hashed browns), dus leek het ons verstandig ons gewoon te beperken tot een eitje, bacon en toast.

Na het vroege ontbijt zijn we op weg gegaan naar de Boeing fabriek voor de fabriekstour. Dat betekende weer een aanzienlijk gevecht met de TomTom: Blijkbaar is de nieuwe Yukon behoorlijk goed afgeschermd, want de satelliet ontvangst is beroerd te noemen. Door het regelmatig ontbreken van een signaal was het flink wat geëmmer om op de snelweg te komen, maar uiteindelijk reden we stabiel in de juiste richting. Dat gaf fijn de gelegenheid om de opties van de fully loaded Yukon eens aan een nader onderzoek te onderwerpen: Regelbare airco in de voorstoelen, een achterklep die (uiteraard elektrisch) helemaal of slechts 3/4 open kan, afstandswaarschuwing als je voorganger remt, het zit er allemaal op. En bij het bestuderen van de radio kwamen we er met licht schaamrood op de kaken ook nog achter dat er gewoon navigatie op zit. Exit TomTom.

Double navigation

Ons Landyacht voor de komende drie weken

Boeing line-up

Fraaie Gasser onderweg

Hier laten ze de oude vliegdekschepen

De Boeing tour werd gekenmerkt door de militaire veiligheidsmaatregelen waarbij zelfs het denken aan een telefoon of camera al met lichamelijk geweld bestraft zou worden. Met alle parafernalia veilig in een kluis opgeborgen mochten we dus de bus in, tezamen met de weliswaar ter zake kundige doch ook een standaard moppen repertoire afwerkende tourguide. De productie van de 747, 777 en 787 heeft nu in ieder geval geen geheimen meer voor ons.

Na Boeing zijn we doorgereden naar het Jimi Hendrix Memorial op de begraafplaats te Renton. Niet dat we iets met Jimi Hendrix hebben, maar het gaat om de reis, niet het doel. Bovendien gaf ons dit de gelegenheid om eindelijk eens met de auto over een begraafplaats te rijden. Iets verderop bevond zich ook nog een Walmart, zodat we luttele ogenblikken later ook nog van een koelbox en diverse versnaperingen waren voorzien.

Jimi’s shrine

Inmiddels waren we al ruimschoots in de middaguren beland, en moest de verplaatsing van deze dag nog plaatsvinden. Ietwat verlaat gingen we dus op weg naar Olympic National Park. De lafaards nemen daarbij de door Jan Doets aangeraden ferry, de echte helden nemen uiteraard op eigen initiatief de detour via de Tacoma Barrows Bridge, beter bekend als Galopping Gertie. Niet dat je er wat aan hebt, maar toch fijn om weer af te kunnen vinken.

De Brug. In stilstand.

Inmiddels zijn we gearriveerd in de uitstekende Lake Crescent Lodge, waar we in een leuke cabine uit (zo te zien…) de 30’ er jaren verblijven, op ongeveer tien meter van een prachtig bergmeer. Inmiddels hebben we ook van een prima diner genoten (ondanks de monopolie positie redelijke prijzen en prima kwaliteit), en maken we ons op voor de (wandel-)activiteiten van morgen.

Aangezien we inmiddels in de natuur zitten meteen maar even een tussenstand:
Berenteller: 0
Cougars: 0
Elk: 0
Bizon: 0
Gaat nog niet zo geweldig dus!

De Natuur

Nu nog proberen om dit weblog aan het Internet toe te vertrouwen, we zitten hier in splendid isolation zowel qua cellular service als WiFi. Alleen het hoofdgebouw heeft WiFi, wat betekent dat alles onder de 25 jaar permanent naast de receptie verblijft, waarbij deze posse ’s avonds aangevuld wordt met bejaarden die de iPad ontdekt hebben. En die moeten met z’n allen gebruik maken van een Internetverbinding waarbij vermoedelijk nog een modem in het spel is ook. Dat wordt nog wat.

Geen WiFi heeft ook voordelen