Vanochtend hadden we de wekker om 0400 gezet; Alhoewel de vlucht naar Londen pas om 0700 vertrok, wil je op zo’n dag toch niet graag te laat komen. De zeer beperkte bepakking (2x 15kg plus nog twee stuks handbagage, we worden er steeds beter in) stond al startklaar, dus met een druk op de Uber-knop stond er een zwarte Mercedes voor de deur die ons ruim bijtijds op Schiphol afleverde. Na een prima vlucht naar Londen konden we constateren dat op de kortere afstand British Airways toch net iets meer premium uitstraling heeft dan KLM. Het gegier van allerhande onduidelijke elektromotoren in de buik van de Airbus nemen we daarbij maar even voor lief. Zo prettig als de vlucht was, zo chaotisch was daarna de transfer op Heathrow. Eerdere ervaringen waarbij Londen de eindbestemming was waren prima, maar op transfergebied kan er nog wat fijngeslepen worden. Als het personeel rennend, schreeuwend en krijsend de passagiers de goede kant op gaat dirigeren is er met de logistiek iets grondig mis. Daarnaast geeft de afgelegde afstand op de luchthaven (zowel lopend als per trein) het idee dat we met ’s werelds grootste luchthaven van doen hebben, maar op basis van deze ervaring lijkt het eerder slechts de meest inefficiente. De vervolgvlucht met BA ging prima, waarbij een speciale eervolle vermelding gegeven dient te worden voor het entertainmentsysteem met een overvloed aan films, documentaires en muziek. En door ‘m hard genoeg te zetten hadden we geen last van de dame rechts achter ons die 9 uur lang heeft zitten hoesten, bijna een wereldrecord lijkt mij.

Niet helemaal nieuw meer, maar hij deed ’t prima

Na aankomst in Seattle hebben we ons snel naar de Hertz gespoed, waar de gouden kaart (wereldtip van de ANWB) weer wonderen verrichte bij het bypassen van de rij. En daarbij hadden we ook nog de meevaller dat de drop-off kosten om de auto straks niet in Seattle maar in Denver in te leveren zo’n 25% lager uitvielen dan begroot. Later zagen we de reden daarvan: Voorop de auto prijkt een nummerplaat uit Colorado, dus Hertz verdient hier op slinkse wijze even dubbel aan. In de auto bleek de meegebrachte TomTom niet de allerbeste ontvangst te hebben, dus ook maar meteen de tevens meegebrachte Amerikaanse data-SIM geactiveerd om dan maar in ieder geval Internet als navigatiemiddel beschikbaar te hebben. Het was in ieder geval meteen duidelijk dat we als cockpitbemanning het navigeren met De Kaart en wat beschrijvingen in een boekje volledig verleerd zijn.

Aangezien we nog wat vroeg waren om meteen in het hotel in te kunnen checken zijn we eerst maar eens op zoek gegaan naar de ons aangeraden Fremont Troll. Na drie keer misgereden te hebben kwam onze laatste poging erop neer dat we in de buurt geparkeerd hebben en met Google Maps in de hand te voet zijn gaan zoeken. Onder een viaduct heeft  een stel kunstenaars een wonderlijk beeld gecreëerd, en je moet het echt weten om het te kunnen vinden. En ja, onder die linker hand ligt een Volkswagen Beetle begraven.

De Troll. Van Fremont.

Na de troll zijn we doorgereden naar het trendy hotel, en aangezien deze midden in het centrum ligt waren we erg blij met de valet parking. Na het inchecken zijn we gaan wandelen naar de highlights die in de directe omgeving te vinden zijn. Na Pike Place Market (beetje vergelijkbaar met La Boqueria in Barcelona) en het betere terrassenwerk kwamen we in het Olympic Sculpture Park nog wat onverwacht fraaie kunstwerken tegen en liepen we uiteindelijk natuurlijk naar de onvermijdelijke Space Needle.

Pike’s

Beetje Gaudi-achtig mozaïek

Die zullen we nog wel meer tegen gaan komen

Fraaie kunst

De Needle

Aangezien door de bekende jetlag de lichtjes wel wat uitgingen waren we rond 1800 weer terug in het hotel, waar we de boel nog wat proberen te rekken om toch maar zo snel mogelijk in het juiste ritme te komen. Morgen met wat tussenstops op weg naar het eerste natuurschoon!