We hadden vandaag zowaar een rustdag zonder verplaatsing, en konden we dus in het hotel van onze eigen Norman Bates blijven resideren. Daarbij natuurlijk steeds het vermoeden dat-ie midden in de nacht voor onze kamerdeur zou staan met in z’n ene hand een glaasje warme melk en in z’n andere hand een kettingzaag.

Na een niet onaardige nachtrust konden we ons opmaken voor het ontbijt wat geheel passend in de stijl van het hotel is georganiseerd: Er zijn 11 kamers en vier ontbijttafels, en als de tafels vol zijn worden de andere gasten geacht om even in de huiskamer te wachten tot er een tafeltje vrij komt. Daarbij maakt mevrouw Bates in de keuken hoogstpersoonlijk het bestelde ontbijt klaar, en het moet gezegd: Het was heerlijk. Maar meer 33 toeren dan dit gaan we deze vakantie niet meer meemaken.

Na het ontbijt zijn we op jacht gegaan naar een laundromat, en Norman wist er eentje op korte afstand. Op basis van zijn beschrijving vermoedden we dat het ongeveer 300 meter verderop was, maar die Amerikanen hebben toch iets andere ideeën over afstanden, want het was ruim 6km verderop. Niettemin een toptent met 500 wasmachines en 300 drogers, werkelijk op alles voorbereid.

Om het tempo niet teveel op te voeren hebben we na het wasspektakel nog een suf treinritje in de Conway Scenic Railroad gemaakt, waarbij de wachttijd ruimschoots de treintijd overtrof. Hierna hangen/liggen/lezen in Motel Bates. Vanavond eten we net als gisteren in het onvolprezen McGraths Tavern (200m verderop, bij het ontbreken van een stoep per auto af te leggen). Morgen naar Lee, Massachusetts.

Goed ontbijt. Wederom French Toast.

Wasmachine mayhem. En dit is nog slechts een selectie van de drogers.

Buitenkant trein

Binnenkant trein

Gisterenavond moesten we als altijd weer een restaurant uitkiezen, en op basis van de Tripadvisor ratings kwamen we uit bij de bioscoop (!) van het plaatsje dat zo’n 5km noordelijker lag. En dat viel niet tegen: De gemiddelde Amsterdamse hipsterknot zou zich er zeker thuis gevoeld hebben, dus dat betekent voor Amerikaanse begrippen dat het als bijna communistisch kan worden beschreven. Met een fraai op maat gemaakt houten interieur, borden van (zo te zien) de kringloopwinkel en een menu met daadwerkelijk eetbare gerechten waren wij in ieder geval erg blij. Zo blij, dat we er vanochtend ook weer ontbeten hebben. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar Conway, waarbij zorgvuldig navigatiewerk ervoor moest zorgen dat we de juiste scenic routes af zouden leggen. Onderweg stonden er diverse attracties (gepland en ongepland) op het menu: Allereerst de Lost River, waarbij via een uitgebreid stelsel van loopbruggen en spelonken een rivier op de bodem van een ravijn kon worden bezocht. Nadat we al ademhappend van de entreeprijs (die heel tactisch nergens werd vermeld) van $42 de tocht naar beneden waren aangevangen werd langzamerhand toch wel duidelijk dat het de moeite waard was. Er is heel veel effort gestoken in een bouwwerk en bijbehorende wandeltocht wat dan ook wel weer wat mag kosten. Eenmaal afgepeigerd bovengekomen (what goes down must come up) vonden we het dus toch wel de moeite waard. Verder natuurlijk weer veel tussenstops met riviertjes, meertjes en watervallen, al dan niet vooraf gegaan door een hike of trail. Dat is dan wel de Amerikaanse variant van zo’n wandeling, dus nooit meer dan een kilometer het bos in waarbij alle kritische stukken zorgvuldig geasfalteerd zijn.

Na zowel de US302 als de legendarische Kancamagus Highway geheel te hebben afgereden zijn we inmiddels in de Cabernet Inn in North Conway gearriveerd, en deze locatie verdient toch wel een eervolle vermelding in dit weblog. Het is voor het eerst dat de receptie ontbreekt, we door de licht autistische eigenaar ontvangen worden, en vervolgens een complete rondleiding door zijn Villa Kakelbont krijgen. Inclusief de gemeenschappelijke huiskamer alwaar hij ongetwijfeld hoopt dat de gasten uit alle windstreken elkaar tijdens een goed gesprek beter leren kennen. De kwaliteit van het geheel is echter juist weer boven verwachting, waardoor we netto in een soort vreemde mix tussen een jeugdherberg en het Ritz-Carlton zitten, waarbij dit gerund wordt door een soort gedresseerde versie van Basil Fawlty. Het ontbijt morgen is tussen 0800 en 0930, maar we hebben nu al het gevoel dat als we om 0931 aan komen zetten hij dat niet gaat overleven. 0800 sharp dus maar aan de gebakken eieren!

We kwamen voor de Indian Summer (of Fall Foliage, wat je hier meer als term ziet), maar veel verder dan dit komt het vooralsnog niet.

Veel natuurgeweld onderweg

Er wordt overal gewaarschuwd voor overstekende Moose’s, maar we zien alleen maar wilde kalkoenen

Typisch beeld onderweg, veelal met Florida license plate

Af en toe een mazzeltje met de herfstkleuren

Omgebeverde boom

Vandaag hadden we een beperkt programma, dus hebben we  eerst maar eens ’s ochtends rustig aangedaan. Na het hotelontbijt (keuze beperkt) hebben we koers gezet naar de vlak achter het hotel gelegen Prospect Mountain. Waarom de weg ernaartoe de Prospect Mountain Veterans Memorial Highway heet is niet helemaal helder geworden, maar blijkbaar was er een goede reden om een koppeling tussen een toeristische attractie en de Vietnam War te leggen. Het uitzicht vanaf de berg was niet onaardig, maar de hooggespannen verwachtingen werden niet helemaal waargemaakt. Hierna zijn we via de lokale routes langs de kust van Lake George noordwaarts gereden. Met onderweg enkele stops voor geslaagde (meertje-met-reflectie) en minder geslaagde (vogelspotplaats) ongeplande tussenstops.

De enige geplande tussenstop was bij de Ben & Jerry’s factory, waar we een wat flauwe rondleiding kregen met gratis ijsje (daar kwamen de meesten vermoedelijk voor) na afloop. Niettemin een prima dag, nu resideren we in de Warren Lodge. Morgen rijden we echt de natuur in met een aantal State Parks op het programma

Voor de Amerikagangers een bekend gezicht. De beschikbare ontbijtsuggesties variëren van oneetbaar tot net acceptabel.

Zelfs de spelling is correct

Met Haloween op komst staan de voortuinen redelijk vol, maar deze staat er vermoedelijk permanent

‘Koos, deze lading is niet afgedekt, mag dat?’

Typisch tussenstop uitzicht

Mooie brug

Deze zien we ook bijna overal

Andere toepassing. Alles voor een goede foto.

Drievoudige waterval onderweg

Røfvøgel gespot

Lake Tranquility

Ben & Jerry

Eerste keer een Tesla Model 3 gespot. Mooie auto, maar die Aerowheels-wieldoppen mogen er vanaf.

Vandaag dus een rijdag, waarbij we vanaf de Canadese grens richting Vermont rijden. Met 650km zeker met Amerikaanse rijomstandigheden (cruise control was invented here) goed te doen. Onderweg wel raar weer: af en toe wat druilerig, maar ook 25 graden. Vreemd.

De animo voor de Rodeway Inn was beperkt.

Allereerst stond het ontbijt op de agenda, en daarvoor hadden we een tentje in het Amerikaanse deel van Niagara Falls op het oog. Eerst dus maar even de Rainbow Bridge over om de norse (andere types zijn er niet) douane ambtenaar de bekende vragen te horen stellen. Het ontbijttentje maakte de rating op Tripadvisor helemaal waar, toptent.

Ik had gewoon een eitje, maar dit kan natuurlijk ook

Na het ontbijt programmeerden we het navigatiesysteem voor twee tussenstops, die beiden fotografisch zijn vastgelegd.

Te kort na het ontbijt, dus niet gegeten. Ook op weinig aansprekende plek in de stad.

Ook al weer afgevinkt

Nadat we na het Muffler Man spektakel weer op weg waren kwam de realisatie dat we vergeten waren om te tanken. Daarom bij de eerste gelegenheid weer van de snelweg af, alwaar (naast een aanwezig tankstation) ook verwezen werd naar een historic site met daarnaast een verrekijker afgebeeld. Nou zegt dat in de US of A vrij weinig (we hebben reclames gezien voor locaties die 150km verderop lagen….), maar aangezien het verkansie is toch maar even de bordjes gevolgd. Zo’n 20km (…) verderop kwamen bij het mini-State Park  Chittenango Falls terecht, met een werkelijk prachtige waterval. Letterlijk in-the-middle-of-nowhere, dus na de afdaling stonden we moederziel alleen onderaan de waterval. Bijzondere ervaring.

Chittenango Falls. Eat your heart out Niagara.

Druilerig weer onderweg. Wel goede teksten.

Nu zijn we gearriveerd in de Quality Inn in Lake George, die z’n naam in ieder geval waarmaakt. De gecombineerde kwaliteit van de vorige onderkomens komt zachtjes in de buurt van onze huidige hotelkamer. Morgen naar Warren, Vermont!

Vandaag was met name een rij-dag: Een verplaatsing van zo’n 450km van Whitmore Lake naar het Canadese deel van Niagara Falls. Dat betekende dat we iets ten noorden van Detroit de grens met Canada overstaken (auto instrumentarium overschakelen naar metrisch systeem natuurlijk) om vervolgens Canada te doorkruisen naar de andere grens met de USA.  Onderweg even de Wal-Mart bezocht voor een sanitaire stop en tevens aanvulling van de cola-voorraad.

Na aanbeland te zijn in het volgende crisis hotel (motel-style, waarbij de ventilatie bestaat uit het openzetten van de deur) hebben we de stad verkend. Reeds bekend van de vorige keer, maar toch wel weer mooi om de Falls van dichtbij te bewonderen. Gelukkig stopte de funiculaire vlak naast het hotel, zodat ons een afdaling en beklimming bespaard bleef, maar dan is het nog steeds stevig wandelen in Niagara Falls. Ook de bekende kermis-straat lag er nog hetzelfde bij, en we konden er dus in stevig tempo doorheen stappen. ’s Avonds hebben we bij de TGI gegeten, en alhoewel het best smaakte was de prijs-kwaliteit verhouding sub optimaal te noemen.

Die stond er bij booking.com toen nog niet bij

Dit is meer het niveau van onze Rodeway Inn

Una Giornata Funiculara

Laffe Amerikaanse deel van de Falls

Canadese deel van de Horseshoe Falls

Picture or it didn’t happen

Morgen weer een rijdag van zo’n 650km naar Lake George!

Met een nog nauwelijks verwerkte jetlag konden we vanochtend weer het nog enigszins acceptabele ontbijtbuffet in het hotel re-visiten. Aangezien de weekenddrukte voorbij is, blijkt Whitmore Lake buiten het seizoen een buitengewoon rustig dorpje-aan-het-meer te zijn, en dat zien we ook terug in het aantal hotelgasten. Na het ontbijt hebben we koers gezet naar het Gilmore automuseum, op zo’n anderhalf uur rijden van het hotel. Natuurlijk moest er onderweg tot groot verdriet van de helft van de crew even een tussenstop bij een Muffler Man gemaakt worden (detourtje van een uur).

Gelukkig, weer een Muffler Man gevonden

Net als gisteren was het museum boven verwachting leuk. Verspreid over een groot terrein staan er diverse gebouwen met ieder hun eigen thema, variërend van een  specifiek merk tot een bepaalde tijdsperiode. Er staat in ieder geval een uiterst kostbare collectie van grotendeels in nieuwstaat verkerende klassiekers, die veelal uitgeleend of geschonken zijn door particulieren. Klasse trekt klasse aan, lijkt het wel. Met een prettig zonnetje en een temperatuur van rond de 21 graden was het in ieder geval een prima dagbesteding.

Nog een Duesenberg. Blijft favoriet.

Bijzondere aangepaste 1959 Cadillac met vier (!) zitrijen

Pierce-Arrow met ornament op het reservewiel. Het mocht wat kosten toen.

Glas-in-lood inspiratie

Ook een diner op het terrein. Met prima hotdogs.

Op de terugweg kwamen we Mad Max zelf nog even tegen, die ons met 150km/u inhaalde

Nu weer terug in het hotel, morgen rijden we via Canada naar Niagara Falls.

Na een overheerlijke nachtrust (03:00 klaar wakker) hadden we meer dan ruimschoots de tijd om eens even rustig op te staan. Gelukkig begon vanaf 04:00(!) de grote uittocht van de overige hotelgasten die gisteren de lokale college football wedstrijd hadden bezocht, dus echt wegdommelen was er niet meer bij. Met het krieken van de dag hebben we ook nog even het included breakfast onderzocht; Als we de bekende scones met gravy, zelfbakwafels en aangemaakte eierpoeder gemakshalve even vergeten was er nog wel iets van te maken ook. Na wat thee, toast en pindakaas konden we dus op pad naar de binnenstad van Detroit.

Eerste doel was een paar fotoshoots: De oude Fisher fabriek alwaar onze Cadillac van de band is gerold, de oude Packard fabriek die sinds kort nieuw leven wordt ingeblazen en als laatste Central Station. Algehele indruk van Detroit: Failliete bende die langzaam aan het opkrabbelen is. We zijn door straten gereden die er nu niet best bij lagen, maar die enorm potentieel hadden om er weer wat van te maken, en op sommige plaatsen zag je dat ook al gebeuren.

Fisher fabriek, met watertoren.

Packard brug die twee delen van de fabriek met elkaar verbond

Enorm complex waar nog maar weinig van over is. Er is zelfs ooit een vrachtwagen van drie hoog naar beneden gegooid, https://www.youtube.com/watch?v=L-aqwVvW15g

Michigan Central Station. Nu nog met prikkeldraad omgeven maar ooit moet het weer wat moois worden.

Nog steeds Motor City, tegen de verdrukking in.

Na het gefotografeer zijn we richting Motown museum gereden; De aanblik van een museum in twee rijtjeshuizen zonder fatsoenlijke parkeerplaats gaf echter sterk de indruk van een soort touristtrap, en ons toch al beperkte enthousiasme werd dan ook in de kiem gesmoord. Daarom maar meteen doorgereden naar The Henry Ford, de oorspronkelijk als automuseum aangeprezen attractie die zoveel meer bleek te zijn. Het moet gezegd: Wat een fantastisch museum. Normaal gesproken staan we bij zelfs de beste musea met een uur of twee wel weer buiten, maar hier hebben we bijna vijf uur doorgebracht. Eigenlijk is het een soort technologie museum waarbij de techniek afgezet wordt tegen de ontwikkeling van de Verenigde Staten. We kwamen oorspronkelijk alleen voor de Kennedy-auto, maar hebben ontzettende veel leuks en interessants gezien.

Dymaxion House, een soort ronde Airstream maar dan om permanent neer te zetten.

Veel aandacht ook voor de Eames-broertjes.

Ook een flinke collectie vliegtuigen, waaronder deze Ford Tri-Motor

Originele Wiener-mobiel

Wat nou driepuntsgordel.

Duesenberg. Altijd mooi.

Bugatti Royale. Zes van gemaakt, en de meesten hebben we inmiddels in levende lijve gezien.

In de Rosa Parks bus. Ook zij weigerde op te staan.

Kennedy limo. Later van een vast dak voorzien en dus niet precies zoals in de Zapruder film, maar toch heel apart om er letterlijk op een meter vanaf te staan.

In gedachten zie je de Secret Service mannen over de achterklep naar Jacky klimmen.

Na het Ford museum zijn we via een paar diners (inspectie, foto en vooral niets eten) retour hotel gegaan. Straks gaan we op zoek naar wat eetbaars, vermoedelijk wordt de op een steenworp (de andere kant op) gelegen Whitmore Lake Tavern ons doelwit. Morgen hopelijk de eerste Muffler Man en het Gilmore museum!

Ietwat vergane glorie

Met belletje en intercom

Zelfs een nieuwe Edding is al boven budget blijkbaar

Mooi concept, maar lege parkeerplekken.

En we zijn begonnen!

Vanochtend werden we door Ook Frank op eminente wijze naar Schiphol gereden, alwaar wij op zoek konden gaan naar de gewraakte Delta-vlucht die ons naar Detroit zou brengen. Gelukkig waren er weer ruimschoots voldoende security checks om ervoor te zorgen dat we niet onverhoopt contant geld of exotisch fruit mee zouden smokkelen. Na een uneventful flight (film kijken en hangen) kwamen we na een kloeke achteneenhalfuur in het altijd bruisende Detroit aan. Uiteraard konden we hier ondanks ESTA en geldig paspoort eerst nog door de elektronische check om vervolgens toch nog geteisterd te worden door de plaatselijke douane vertegenwoordiger. Na ook die hordes succesvol genomen te hebben was het nog slechts even zoeken naar de Hertz-bus die net voor onze neus wegreed. Dat werd echter ruimschoots gecompenseerd door de handelingssnelheid toen we eenmaal bij Hertz aangekomen waren. De Goldcard bewees hier z’n waarde, want de enige mededeling die we kregen was dat de auto in bay 500 stond, en dat we er zo mee konden wegrijden. Topservice!

Uiteraard bleek de meegebrachte TomTom meteen volstrekt overbodig, want het gehuurde voertuig is voorzien van een prima navigatiesysteem. Alle hoop is nu op ontbrekende dekking in Canada gevestigd. Na een rit van een half uurtje zijn we nu in ons eerste hotel in het idyllische Whitmore Lake gearriveerd. Meteen even Polly’s supermarkt (eigenlijk Liquor Store met nevenactiviteiten) gefrequenteerd voor de eerste levensbehoeften, nu rust. Straks diner bij de legendarische Captain Joe’s Grill (50 meter vanaf onze motel-voordeur), daarna nachtrust. Morgen verkennen we Detroit, nadat we vast veel te vroeg (jetlag…) wakker zijn geworden. De vakantie is begonnen!

De A330. Tevens de laatste vlucht van de gezagvoerder, dus we kregen nog een brandweerdouche ook.

In het kader van de Nieuwe Nederigheid dit keer een Mid Size SUV.

Het hotel. Tevens eerste bezuinigingsmaatregel.

Polly’s, voor al Uw dagelijkse boodschappen. Tevens leverancier van booze in brown bags.