Dag 19 + Dag 20: Curacao + grand finale

Wegens aanhoudende klachten van tenminste één lezer van dit weblog vandaag een uitgebreid verslag, rijkelijk gelardeerd met foto’s!

Donderdag zijn we ’s ochtends naar Shete Boka National Park geweest. Alhoewel we er al eens eerder geweest zijn is dit altijd weer leuk om te zien.

Om zo volledig mogelijk te zijn: We moesten eerst nog tanken. Zie bovenstaande foto voor het betaalmoment.

Mooie huisjes op weg naar het tankstation

Boka Pistol, het hoogtepunt van Shete Boka

Gestapelde stenen op Boka Kalki. Mooi hoe de natuur dit zelf weet te creëren.

Regenbooghuis vlakbij Shete Boka.

Na Shete Boka zijn we verder naar Westpunt gereden om daarna weer koers naar Willemstad te zetten. Aldaar hebben we bij de Scuba Lodge gelunched.

Uitzicht bij Scuba Lodge

De omgeving van de Scuba Lodge is de afgelopen jaren uit het slop getrokken, en langzamerhand worden ook de overige panden één voor één opgeknapt.

Nu nog in verval

’s Avonds zijn we naar Punda Vibes geweest, het donderdagavondspektakel in Punda. Na de mojito’s en een laat diner bij Plein Café Wilhelmina konden we voldaan terugkeren naar onze accommodatie. Aldaar stond de Grote Ronde (inspectie park door Bestuur + Adspirant lid) in het teken van lantaarnpaalreparatie (was eigenlijk al woensdag) en analyse van het brievenbusprobleem.

Mojito-bar

Lantaarnpaal analyse

Vrijdag even een werk gerelateerd moment, waarbij we ’s ochtends koffie hebben gedronken met de plaatselijke luchtvaart-vertegenwoordigster. Voor de rest van deze dag staat eigenlijk alleen nog topoverleg met de aannemer op het programma. Daarna lunch + abfahrt, zaterdag zijn we weer in Nederland!

 

Dag 18: Curacao

Zie gisteren en eergisteren. Met als hoogtepunt een uitstapje naar Sambil (winkels kijken en ons verbazen over de drukte), het happy hour bij de Gouverneur (heerlijke verse tortilla chips) en het eten bij Steak & Ribs (erg lekker & erg duur). Serene rust dus!

Dag 17: Curacao

All quiet on the Western front.

Niksen. Vakantie. C ’s ochtends naar schildercursus. F buitenbekabeling op de porch gefatsoeneerd. Goddelijke salade Nicoise gemaakt. ’s Avonds naar buren M+W om te bedanken voor de kavelbemiddeling én om NL-tv (VPN enzo) aan de praat te krijgen. Eigenlijk gewoon genikst dus.

 

Dag 16: Curacao

Verlaat verslag, omdat…. tja, omdat er eigenlijk niet zoveel te melden valt. Boodschappen gedaan (zowel Goisco, Albert Heijn als Centrum natuurlijk), wijn gekocht bij Servir Frais, en ’s avonds een heerlijke biefstuk tagliata bereid. Tussendoor nog even gezwommen (C+E) en de kapotte lampen van het zwembad vervangen (F+F, met weer de vreemde realisatie dat het ook óns zwembad is). En verder gewoon genikst!

 

Dag 15: Curacao

Het was een mooie dag.

Na een rustig zondagochtendontbijt (courtesy E+F) kon het plan-de-campagne voor deze dag vorm gegeven worden. Uiteraard op z’n Curacao’s, dus met veel mitsen en maren omgeven, maar deze crew heeft wel voor hetere vuren gestaan en schikt zich inmiddels moeiteloos in het Curacaose ritme. Eerste stop was Landhuis Ascension, alwaar een kunstmarkt plaatsvond. Deze was niet erg spectaculair, maar met de terrasjes buiten en met een bandje met lokale muziek en vrolijk meedansend publiek was dit een uitstekend begin van de zondag. Denk aan Willem Duys’ Muziek Mozaiek, maar dan 2018 en de Caribische versie.

WK Synchroonsnijden

Bandje met enkele doublures (vier man op de rasp)

Volgende tussenstop was ongepland, maar we passeerden eigenlijk bij toeval een Wabi-bijeenkomst, een meeting van klassieke auto’s (met name Amerikanen). Niet meer dan 10 exemplaren, maar gezien de sub-optimale omstandigheden voor automobielen op dit eiland toch leuk om te zien dat deze weten te overleven.

Wabi inspectie

Na dit spektakel hebben we het strand opgezocht bij Playa Grandi. Met de meegebrachte snorkelmaskers konden we weer volop zeeschildpadden bekijken, terwijl er ook geluierd en gelezen kon worden. Gelukkig wel onder een parasol, want de temperatuur in oktober is niet helemaal ideaal voor deze crew. Na Playa Grandi zijn we met een kleine detour via de flamingo’s van Jan Kok naar De Visserij gereden. Wat een toptent. Uiteraard ook hier weer het bekende herkenningsritueel waarbij F+E tout Curacao hartelijk begroeten, maar het BC (Bekende Curacao-enaar) gedoe levert natuurlijk wel een fraaie plek aan de stamtisch op waarmee we onmiddellijk tot de innercircle werden gepromoveerd. Maar het ging uiteindelijk toch vooral om het eten: Verse vis, zo vanaf de boot, waar weinig aan hoeft te gebeuren. We hebben dus genoten van kort aangezette (‘seared’) blackfin en yellowfin tonijn, lionfish en gamba’s. Aangezien het zo goed beviel nog even terug geweest voor een extra ronde tonijn (sashimi en seared) en een red snapper. Dit alles begeleid met enkele Brightjes uiteraard. Zelfs verstokte vleeseters gaan hier van vis leren genieten.

Vamos a la playa

Mooi strandpubliek. Geïnspireerd door Marge Simpson.

Stairway to heaven

Ze stonden er nog

De patat skippen we volgende keer, dat leidt maar af

Als toetje zijn we nog even naar Kokomo Beach gereden voor een optreden van de lokaal bekende coverband Roadhouse. Altijd gezellig, en we konden nog net een paar nummers meepakken. Daarna vlug naar huis omdat er door sommigen morgen weer gewerkt moet worden, nu rust. Morgen voor ons een lege agenda, maar dat zal vast weer niet lang duren!

Roadhouse in action

Dag 15: Curacao

Een wat meer ontspannen dag vandaag die in het teken stond van de verplaatsing van NYC naar Curacao. Om 05:30 ging de wekker, zodat we om 06:30 in de via het hotel bestelde taxi (gelukkig een fatsoenlijke Chevy Suburban) konden stappen. Dat was misschien wat vroeg voor een vlucht om 09:50, maar bleek een uitstekende keuze, aangezien JFK ook op zaterdagochtend druk als altijd was. Zowel checkin, security als paspoortcontrole verliepen uiterst vlot, om de een of andere reden verloopt dat hele proces in de USA altijd volgens de 90-regel: 90 minuten om de USA in te komen, en 90 seconden om deze weer te verlaten.

Aangezien we met de pricefighter JetBlue vlogen was van tevoren uit voorzorg iedere mogelijke optie aangevinkt, zodat de wachtrij kon worden vermeden en we een stoel met fatsoenlijke beenruimte hadden. Overigens maakte de maatschappij niet echt de indruk op een koopje te werken (ticketprijs was ook niet laag te noemen), maar leek het meer op een efficiënte operatie zonder al te veel frivoliteiten. Wel was het vliegtuig niet echt nieuw meer te noemen.

Hypermoderne beeldschermen. Beeldbuis vermoedelijk in de rugleuning verwerkt.

Met een windje mee waren we 45 minuten te vroeg op Curacao, en konden we na een korte kofferwachttijd op zoek naar de huurauto. In het verleden huurden we hier altijd bij Hertz, maar de laatste ervaring (12 formulieren met verzekeringen, disclaimers en wat al niet meer) zijn we overgestapt op Just Drive. Wat een verademing: Weliswaar even met het busje een paar honderd meter overbruggen naar de verhuurfaciliteit, maar aldaar werden de koffers voor ons overgeladen in de gereedstaande auto, ondertekenden we het huurcontract en reden we vijf minuten later weg in onze Jeep. Prima geregeld.

En nu resideren we op het altijd idyllische La Privada, waarbij we er nog even aan moeten wennen dat we inmiddels ook mede-eigenaar van het complex zijn. Inmiddels wel verzorgd door F+E kunnen we gaan slapen. Morgen op stap!

Restauratie helaas nog niet begonnen

Het Kavel

Kavelinspectie. Tevens uitzetten van De Grote Lijnen.

Eerste Brightjes

Eerste sunset

 

Dag 14: New York City

Na het wat verlate ontbijt (nog even in recovery mode) was het rond 10u toch weer tijd om het pand te verlaten. We zijn op weg gegaan naar de Apple Store: Aangezien C binnenkort jarig is, was er een mooi excuus om een nieuwe iPhone aan te schaffen. Niet dat de oude stuk was, maar zo gaan die dingen nou eenmaal. De Apple Store op 5th Avenue is 24 uur per dag geopend, en je kunt er (zelf geconstateerd) over de hoofden lopen. Met een wazig systeem waarbij iedereen door elkaar loopt is het knotjesgehalte weliswaar hoog, maar snak je als jonge vijftiger naar een balie met een meneer met een stropdas. Niettemin konden we na een half uur wachten zowaar contact maken met een olijke hipster die ons vervolgens naar de rij achter een lintje verwees (ah, daar was die rij dus voor). Waar de andere rij voor was en waarom andere mensen lukraak geholpen werden zullen we wel nooit doorgronden. Het voorbereidende Google-werk betaalde zich uit en dus stonden we een uurtje later met het juiste ook voor Europa geschikte type weer buiten.

Aangezien we toch al bij Central Park waren aanbeland zijn we door het park naar The Met gelopen, temeer daar we nog geldige kaartjes hadden en we het grootste gedeelte nog niet gezien hadden. Met de kilometers van gisteren nog in de benen hebben we het slechts een uurtje in The Met uitgehouden; De Mesopotamische oudheid is niet zo gek interessant, en na de veertigste Griekse vaas heb je die ook wel weer gezien.  Wel nog wat fraaie foto’s en moderne kunst meegepakt. Via Strawberry Fields (John Lennon Memorial) zijn we naar de TKTS booth gelopen om te onderzoeken of we nog voor de spreekwoordelijke habbekrats naar The Phantom of the Opera konden. Aangezien de prijs nog steeds op Broadway niveau was (nóg duurder dan een halfje bruin dus) én we niet meer in de ideale conditie verkeerden voor een compleet avondprogramma hebben we deze laten lopen, dit tot grote teleurstelling van zo’n 50% van de crew.

Mooi park

Thomas Hart Benton, meldt Google

Ook mooi

Copycat, wel leuk om dit live in actie te zien

Veertig tienermeisjes weg moeten sturen om een clean shot te krijgen. Allemaal met de V-vingertjes en een duckface annex fake glimlach.

Na deze deceptie sleepten we ons met toch weer 10km in de benen via de gevreesde McD (eerste keer deze vakantie, damage control in full operation) terug naar het hotel. De term ‘gesloopt’ dekte de lading inmiddels hierbij heel aardig. Gelukkig was er nu tijd om de iPhone aan de praat te krijgen: Na een niet onaanzienlijk gevecht met MacBook en Cloud en een zoektocht naar ijzertje-om-SIM-kaart-te-ejecten (niet meegeleverd!!1!) werd de strijd uiteindelijk in ons voordeel beslist, en konden we met een gerust naar de vertrouwde John’s pizzeria (zie dag 12) afreizen.

Nu terug in het hotel, de koffers zijn gepakt en de taxi voor morgen is besteld. Op naar de rust van Curacao!

Dag 13: New York City

Wat een drukke dag,

Vanochtend enorm genoten van een zelf gemaakt ontbijt in onze kitchenette. Daarna hebben we de korte afstand naar onze dubbeldekkerbus overbrugd (tickets voor twee dagen) en hebben we de tour van noord Manhattan gedaan. We zijn al vaker in NYC geweest, maar dit was eigenlijk de eerste keer dat we zo noordelijk kwamen. Harlem heeft in ieder geval op de busroute geen geheimen meer voor ons. Als eerste tussenstop stapten we uit bij het Museum of the City of New York. Deels omdat we dat interessant vonden (met name de Nederlandse component), deels omdat het bij het busticket inbegrepen was. En het museum stelde niet teleur: Interactief en met veel interessante tentoonstellingen. Twee uur later zijn we de ‘museum mile’  langs Central Park verder afgelopen, met het Guggenheim (foto gemaakt) en als hoogtepunt het Metropolitan Museum of Art. Erg fraai museum, maar zo overweldigend groot dat toen we het na enkele uren helemaal zat waren duidelijk werd dat we nog maar een derde gezien hadden. Gelukkig is het kaartje twee dagen geldig, dus al we voldoende moed weten te verzamelen gaan we morgen nog wel even terug.

Live at the Apollo

Fort Amsterdam bij wat nu Battery Park heet

Guggenheim exterieur

Veel belangstelling in The Met voor een mode expositie met alle grote namen

Nieuwe tuintafel uitgezocht

Veel harnassen enzo

Welverdiende snack. Met sauerkraut.

Na The Met zijn we Central Park ingelopen, hebben we de Zoo gechecked (iets te duur om alleen maar doorheen te lopen), en zijn we 5th Avenue afgelopen om het JJ Hat Center (Stetson specialist par excellence) te checken. Gezien de afgelegde afstand was dat teleurstellend: JJ had ondanks de toplocatie slechts een beperkt assortiment beschikbaar, en de hoedencollectie kon dus helaas niet verder aangevuld worden.

Vele vrijetijdsbestedingen mogelijk in Central Park

Hierna hebben we laf de bus gepakt om verder naar het zuiden van Manhattan af te reizen. Na bij Little Italy uitgestapt te zijn liepen we naar Chinatown. Een golf van herkenning was ons deel, zelfs de opticien waar twintig jaar geleden een bril werd gekocht is aangetroffen. In een discutabel etablissement (sowieso de enige smaak daar) hebben we genoten van een late lunch/early diner met dumplings en spring rolls.

Duidelijk Chinatown

Vrienden van de brillen. Met achteraf bezien een overstekende Pauline.

If it has two or more legs and it’s back faces the sun you can eat it

Na Chinatown zijn we naar de Brooklyn Bridge gewandeld. Inmiddels begon het te regenen, maar de Chinese entrepreneurs speelden handig op de veranderende weersomstandigheden in, en we hadden binnen een mum van tijd dus voor twee maal $5 de beschikking over een tweetal paraplu’s van topkwaliteit. Halverwege de brug hebben we nog wat foto’s gemaakt om vervolgens om te keren, waarbij bleek dat we met deze benadering naadloos in de huidige instagram/snapchat/whatever generatie konden blenden, want daarbij is de juiste foto echt het enige doel.

Happy campers

De duisternis begon inmiddels in te vallen, maar we hebben toch nog wat moed verzameld om de Tesla store (ook in het zuiden van Manhattan gelegen, wat een ruim begrip bleek te zijn) te frequenteren. Uiteindelijk deels vals gespeeld door toch nog even de bus voor twee haltes te pakken, maar het doel heiligt de middelen. In de Tesla store troffen we onze nieuwe vriend Ryan, die maar weer eens bewees dat niet ieder menselijk contact perse vermeden moet worden. Met een echte carnut is het goed converseren, en we konden de Model 3 helemaal uitchecken. Met zelfs het aanbod voor een proefrit op zak (veel te rijden valt er niet in Manhattan…) verlieten we het pand, en konden we van 13th naar 49th street wandelen. De opties voor taxi’s/metro’s passeerden in gedachten wel even de revue, maar uiteindelijk was het prettig weer, en verplaats je je te voet nog het snelst op Manhattan. Een goed uur verder waren we via de TKTS-shop (even kijken wat de mogelijkheden voor het meepakken van een theater zijn) weer terug in ons onvolprezen penthouse.

Tesla store gevonden

Zitpositie checken

Erg modern

Sommige idioten doen dit als liefhebberij bij de Dam tot Dam loop, wij alleen als het echt niet anders kan

Nu rust, morgen de laatste complete dag in NYC.

Dag 12: New York City

Gisteravond hebben we Simple Minds in het Beacon Theatre op Broadway mogen bewonderen. Het optreden bracht gemengde gevoelens met zich mee: Allereerst was het een complete speurtocht in dit fraaie theater om op de juiste stoel terecht te komen. En niet alleen voor ons, dat gold zo te zien voor 90% van de bezoekers. Daarnaast trad Simple Minds in de recente wat uitgeklede bezetting op: Vaste krachten zijn ingewisseld voor jongere (goedkopere?) krachten, en een aantal nummers worden in een aangepaste semi-akoestische versie gespeeld. Soms werkt dat goed, soms niet. Niettemin was Jim erg op dreef, en praatte hij tussen de nummers deze avond meer dan de afgelopen 35 jaar bij elkaar, en kwam verder het concert gaandeweg toch in de bekende flow terecht waardoor het dak er uiteindelijk toch helemaal af ging. Wel heel apart dat er tegenwoordig mensen zijn die moeiteloos drie uur lang op hun telefoon bezig zijn zonder het concert een blik waardig te gunnen.

Na afloop van het concert regende het. Gezien de temperatuur (ook om 23:00 nog 21 graden) hadden we geen jas bij ons, en was het dus even de vraag hoe de ruim 3km naar het hotel overbrugd moest worden. Laten we het er op houden dat de meningen hierover verschilden; Het eindresultaat was in ieder geval dat we uiteindelijk compleet verzopen in het hotel terugkeerden.

’s Ochtends hebben we weer veel te copieus ontbeten bij Junior’s, waarna we op jacht konden gaan naar een dubbeldekker toeristenbus. Na wat wikken en wegen toch maar de bus gekozen die in ieder geval transparant was over routes en rijtijden en er daarnaast niet iedere keer overvol uitzag. Zo’n bustocht blijkt echter tegenwoordig in NY bijna onhoudbaar. Ongelooflijke drukte zorgt ervoor dat je lopend harder opschiet dan in de bus, en je zou verwachten dat er ondanks de Amerikaanse allergie voor regels er binnenkort toch een of andere vorm van ontmoediging op het autogebruik in de binnenstad zou moeten worden toegepast.

Halverwege de rit vanaf Times Square zijn we bij het WTC uitgestapt en hebben we het 9-11 memorial bezocht. Het momument is zoals de Amerikanen dat zo goed kunnen erg indrukwekkend, en voor meerdere interpretaties vatbaar. Daarna ook nog even het 9-11 museum bezocht: Mooi dat er nog een hoop zaken bewaard zijn gebleven en goed dat de doden op deze manier herdacht worden. Wel erg vreemd dat er nergens aan gerefereerd wordt waarom dit nou allemaal gebeurd is, en wat de daders getriggerd heeft om hier hun leven voor op te offeren. In dat opzicht is het Pearl Harbor monument op Hawaii een veel beter voorbeeld hoe zo’n verhaal ook van twee kanten kan worden belicht.

Deel van het nieuwe WTC complex

Tranen die wegspoelen? Eeuwige stroming? Val in de diepte?

Mooi dat ze deze bewaard hebben

Ook onderweg veel aandacht voor 9-11, zoals bij deze brandweerkazerne

Na het WTC hebben we de (bij de busprijs inbegrepen) boot genomen voor een rondvaart rondom het vrijheidsbeeld. Dat tochtje was in het geheel niet onaardig, en gaf volop de gelegenheid om foto’s te maken. Na de boottocht was natuurlijk te voorzien dat iedereen dezelfde bus terug naar de bewoonde wereld zou nemen, maar tactisch denkwerk, slim manoeuvreren en enig geluk maakten dat de weblog-crew twee haltes eerder in de bus wist te stappen en zo de grote meute het nakijken gaf. Niet aardig, wel doeltreffend.

Op de boot. Pet net afgezet.

Lady Liberty

De skyline

Freedom Tower

Gemiddelde New Yorkse voorbijganger

Bekend beeld

Flat Iron building

Karakteristieke watertorens

Fantastische beeldkwaliteit van de nieuwe schermen op Times Square. Kosten naar verluidt tussen de 1 en 4 miljoen dollar per stuk. En het gezamenlijke electriciteitsverbruik van 160.000 huishoudens…

Terug in de bewoonde wereld kwamen we eigenlijk slechts bij toeval in John’s Pizzeria terecht. Wat een toptent, zeker voor Amerikaanse begrippen. Heerlijke verse pizza’s met daadwerkelijk verse ingrediënten. Geen wonder dat tent volledig vol zat, en ook geen wonder dat een etalage van twee meter breed een restaurant bleek te herbergen waar zeker meer dan honderd man in pasten.

Echt vers

Aangezien we het een beetje zat waren om iedere keer 30 of 40 Euro voor een veel te vet ontbijt af te rekenen zijn we hierna nog even naar de supermarkt gegaan om wat eenvoudige ontbijtmaterialen aan te schaffen. Het goede nieuws is dat het gelukt is om zowel goedkoper als minder vet te gaan eten. Maar een supermarkt in hartje Manhattan blijkt toch iets duurder dan de Wal Mart, met $6 voor een halfje bruin en $9 voor een pakje salami en kaas…

Goudgerand bruin brood

16 karaats salami

Dag 11: New York City

Gisteravond hebben we inderdaad een prima Chinees op zo’n 10 minuten rijden gevonden, en konden we genieten van een iets gematigdere maaltijd dan de grote-stappen-snel-thuis-maaltijden die we bij de Amerikaanse restaurants te verwerken krijgen. Gelukkig werd dat nog wel gecompenseerd door de hoeveelheid vlees voldoende te laten zijn voor een heel huishouden, daarbij vergezeld door een minuscuul kommetje rijst. En met de snelheid van de Amerikaanse Chinees is niets mis: De nonchalante ober bleek tot een enorme sprint naar onze auto in staat toen bij zijn controle bleek dat we het verkeerde creditcardbonnetje hadden ondertekend.

Vanochtend gingen we bijtijds op pad omdat we niet te laat in NYC wilden arriveren. Het ontbijtdoel van gisteren (iets van Artists Against Apartheid ofzo) bleek op dinsdag gesloten, en zijn we dus meteen maar op pad gegaan naar het eerste doel van de dag, de Millbrook diner. Een diner waarvan de meeste klanten zo te zien als sinds de opening vaste klant waren (gemiddelde leeftijd van 80), en moeiteloos de hele dag op een kop koffie met gratis refill doorbrachten. Desalniettemin werd er een heel fatsoenlijk verlaat ontbijt geserveerd. Hierna hebben we koers gezet naar NYC, maar natuurlijk niet nadat we onderweg met een minieme detour van zo’n anderhalf uur twee Muffler Men aan de collectie hebben toegevoegd. Bijlmans stond op het terrein van de plaatselijke scouting vereniging, en Armloos was ooit geraakt door een onvoorzichtig manoeuvrerende truck.

Prima diner in Millbrook

Had to be done

In NYC hebben we het lokale verkeer zo kort mogelijk uitgetest: Wat een drukte, en wat een drama om doorheen te rijden. Wel leuk dat de route vanuit het noorden door Manhattan liep, waarbij we dus een hoop bezienswaardigheden al vanuit de auto konden checken. Na het refuelen van de auto (astronomische fuelprice) en een intense zoektocht naar de Hertz garage (gewoon een niet bestaand adres, dan zoek je wel even) hebben we de taxi terug naar Manhattan gepakt. Dat laatste kostte iets meer moeite dan verwacht, aangezien er in het drukke verkeer niet overal even gestopt kan worden en ook nog eens bleek dat niet iedere taxi veel zin heeft om van Brooklyn naar Manhattan te rijden, vermoedelijk omdat de voortgang van 1 meter per minuut niet optimaal is voor de taxi-omzet.

Dan weet je zeker dat je in NYC bent gearriveerd

Brooklyn Bridge alvast even per auto uitgeprobeerd

Maar 50% duurder dan buiten NYC…

In het nu al onvolprezen Radio City Appartments werden we verblijd met een gratis upgrade naar de Penthouse Suite, en zitten we nu dus in een voor New Yorkse begrippen uiterst riant appartement met uitzicht op Times Square. Amazing. Straks eten en naar Simple Minds in het Beacon Theatre, morgen NYC verkennen!

Geen idee waar we het aan verdiend hebben, maar echt een topappartement toebedeeld gekregen