Dag 12, Venetië. Of: Somewhere between lies and truth lies the truth.

Na het ontbijt (Italiaans karig, maar fraai in de serre van het hotel geserveerd) zijn we naar het station van Padua gelopen, en na een kort gevecht met de kaartjesautomaat konden we ons via perron 5 (even zoeken) richting Venetië begeven. Bij aankomst als eerste maar even een kaart van Venetië gekocht, want de eerste indruk van het doolhof van kleine straatjes en bruggetjes is overweldigend. Het doel van vandaag was echter simpel: De Rialto brug bekijken, koffie drinken op het San Marcoplein (creditcard mee), de Brug der Zuchten en de Damien Hirst tentoonstelling. Kort na aankomst werd daar ‘een bootje varen’ aan toegevoegd.

Allereerst hebben we de Calatrava brug (geïnspireerd op de serie bruggen in Hoofddorp uiteraard) geïnspecteerd, en deze paste ondanks het moderne karakter fraai in het stadsbeeld. Vervolgens zijn we gaan wandelen, en dat valt voorwaar niet mee. Enorm veel toeristen persen zich door de straatjes, en ook de diverse winkeltjes zorgen ervoor dat de gemiddelde snelheid relatief laag ligt. Ongepland stuwde de toeristenstroom ons min of meer richting Rialto brug, en het moet gezegd, het is een fraai bruggetje. Als je er op staat valt het niet echt op, maar vanaf enige afstand bekeken is het zo’n icoon van Venetië dat je herkent van alle foto’s. Richting San Marcoplein sjokkend vallen ons de zeer fraaie gevels, doorkijkjes, bootjes en huizen op. Heel anders dan verwacht, maar continu aandacht trekkende schoonheid. Eenmaal op het San Marcoplein gearriveerd konden we de verplichte koffie drinken, en daarbij werden we zoals gebruikelijk geteisterd door duiven. Zo fraai en onverwacht als de omliggende straatjes zijn, zo eenzijdig en ook wel een beetje saai is het plein zelf. De koffie viel zowaar in prijs mee, alhoewel €8 voor een colaatje nog steeds stevig is natuurlijk.

Na ook de Brug der Zuchten (direct achter het plein) op de foto vastgelegd te hebben zijn we naar het Palazzo di Grassi gelopen om de Damien Hirst tentoonstelling te bekijken. In de uitstekende voorbereidingen hadden we al besloten om van tevoren kaarten te kopen, en we konden ondanks dat we ruim een uur voor ons tijdslot arriveerden tot onze eigen verrassing soepel het museum betreden. De tentoonstelling van Damien Hirst zweeft ergens tussen kunst en kitsch, maar intrigeert altijd. Zie wikipedia voor het volledige verslag! Wij vosltaan met onze favoriete foto’s van deze merkwaardige maar kwalitatief hoogstaande en zeer uitdagende tentoonstelling.

Omdat de tentoonstelling op twee locaties plaatsvond moesten we tussendoor nog even de Vaporetti (Viennetta in de volksmond) frequenteren, en zo werd het uiteindelijk toch nog een bootjes dag. Na afloop van de tentoonstelling hebben we een watertaxi naar het station genomen, waarbij we ons nog even James Bond in-de-achtervolging waanden.

Terug in Padova hebben we heerlijk gegeten in een licht alternatieve tent dichtbij het hotel. Nu rust, morgen naar het Gardameer.