Zaterdag 29 juni, Amsterdam – Hamburg

In recordtempo de Caddy ingepakt. Een derde van de kofferbak wordt traditiegetrouw ingenomen door de LPG-tank. Vervolges nog één derde voor het reservewiel, gereedschap, onderdelen en een keur aan vloeistoffen. De laatste restjes zijn voor een grote koffer voor de reizigers en twee tassen. Meer dan voldoende, travelling light is ons nieuwe motto. Na nog even snel getankt te hebben (sowieso een activiteit die redelijk centraal staat tijdens het rijden met de Caddy) kunnen we op weg naar onze eerste stop: Meneer Sam. Er zijn twee knopen los van de bekleding, en aangezien Apeldoorn precies op de route ligt kunnen we die mooi even meepakken. Sam zelf staat ook op het punt van vertrek (Garbage Run met oude kever), maar we worden nog even prima geholpen.

Na dit intermezzo zetten we koers naar Hamburg voor onze eerste tussenstop, in het saaie doch degelijke Steigenberger Treudelberg. Het is niet meer geheel duidelijk waarom dit hotel enkele maanden geleden geboekt is, maar vermoedelijk was het de locatie (mooie reisafstand voor de eerste dag), parkeergelegenheid (vrijwel zeker bekeken op Google Maps) en de aantrekkelijke weekendprijs voor een toch best luxe hotel. Onderweg zien we veel van Sam’s teammates voorbijkomen. De spelregels van de Garbage Run zijn simpel: Auto meer dan 15 jaar oud, maximaal €500, en vervolgens 2500km in vijf dagen rijden. Het merendeel van de deelnemers kiest hierbij lafjes voor een Volvo station, een enkeling waagt zich aan iets exotischers. De grootste durfal zagen we met een Citroen XM voorbijkomen, die zou je zelfs nieuw niet op zo’n reis mee durven nemen.

Het hotel blijkt een ballerig golfresort te zijn. De Bentley’s en Mercedessen struikelen over elkaar op de parkeerplaats, en het truttige gepeupel dat er uit gestapt is staat en zit voornamelijk interessant te doen naar elkaar. Wel hebben we een prima kamer. ’s Avonds komen we na een korte wandeling in het roemruchte Italiaanse restaurant Toscanello terecht voor een prima en zeker niet dure maaltijd. Als je de jengelende kinderen (moeder probeert ze tot bedaren te brengen terwijl vader extra wijn bestelt) even wegdenkt was het zeer aangenaam verpozen.

Dag 2, Hamburg – Stege

Na een wat onrustige nacht (vooral erg warm) ontbijten we voor tienduizend euro in het hotel. Dat zat dus niet bij de prijs inbegrepen. Omdat we maar een relatief bescheiden rit voor de boeg hebben gaan we eerst naar een favoriete attractie: Friedhof Ohlsdorf, de grootste niet-militaire begraafplaats ter wereld. En het moet gezegd, het is een prachtige begraafplaats. Denk aan een soort Central Park, maar dan met maar een paar bezoekers en hier en daar graven, priëlen, mausolea en kapellen. Een en al rust, en dus een geliefde plaats voor een wandeling of om gewoon een boekje te lezen. Helaas niet veel beroemdheden: Helmut Schmidt (ondanks kettingroken heel oud geworden), Hertz (die geen enkele nuttige toepassing zag voor de door hem ontdekte radiogolven) en als hoogtepunt James Last (200 miljoen platen verkocht en al het geld er in duizelingwekkend tempo doorheen gejast). Hier ook nog even naar het museum geweest waar een vrijwilliger zich opmaakte om alle ins- en outs van dit Friedhof met ons te delen. Het escape plan bleek niet nodig, want de man was zo kortademig dat-ie na vijf minuten uitverteld was en in recovery mode ging. Prima, want we moesten nog een paar honderd kilometer rijden.

Hamburg verlaten bleek nog niet zo eenvoudig: Noord Duitsland lijkt het episch centrum van de wegreparaties te zijn, want we hebben zeker anderhalf uur in de file gestaan. De Cadillac hield zich hierbij ondanks de temperatuur van meer dan dertig graden overigens prima. Vlak voor Puttgarden nog even de laatste LPG ingeslagen, aangezien daar in Denemarken niet of nauwelijks aan te komen is. Vervolgens konden we met onze ’s ochtends aangeschafte tickets snel de boot (annex varende vreetschuur) op. Aan boord konden we rustig op het buitendek van een zonnetje met stevige bries genieten, maar de echte durfals gebruiken deze overtocht natuurlijk om meteen na het per omroepinstallatie aangegeven startmoment voldoende alcohol in te slaan om tot half 2020 in comateuze toestand door te brengen.

Na de overtocht was het nog slechts een uurtje rijden naar onze bestemming op het eiland Møn, alwaar we bij Nederlandse Ik Vertrek Mensen een prima Bed and Breakfast geboekt hadden. Ook hier geldt dat een boeking in december maakt dat je geen idee meer hebt wat de overwegingen waren: Maar mijn eerdere bezoek (1978!) aan dit eiland heeft blijkbaar toch onbewust indruk gemaakt. Neem daarbij de hoge score op Booking.com en je bent nog maar een muisklik verwijderd van het boeken. We zijn te gast bij een vrolijk echtpaar die als kernactiviteit hebben om zo adrem mogelijk naar zowel elkaar als de gasten te zijn. Vermakelijk, maar het lijkt mij voor een heel seizoen toch een vrij vermoeiend concept. Maar de kamer is prima, de bedden zijn goed en de auto staat ruim, dus we zijn al snel tevreden.

’s Avonds eten het menu van de dag: de eerste gast die reserveert bepaalt wat alle andere gasten ook te eten krijgen. Topsysteem.

Dag 3 – Stationair in Stege

Na een prima nachtrust en ontbijt maken we ons op voor een dagje nietsdoen. Dat lukt de eerste twee uur heel aardig, maar dan besluiten we toch om de Caddy te starten en met de kap naar beneden (twintig graden en droog) naar de wereldberoemde krijtrotsen te rijden. Met daarbij gratis en voor niets Denemarkens langste trap om dezelfde krijtrotsen af te dalen.

Na dit spektakel hebben we verder het eiland verkend. Naar we nu kunnen constateren bestaat dit volledig uit kunstgaleriën, antiekwinkels en bed&breakfasts. In ieder geval hebben we in drie uur tijd geen supermarkt of café gezien.

Tussennoot: De Cadillac houdt zich tot dusverre goed. Uiteraard zijn er de nodige problemen, maar tot nu toe overkomelijk. Moeilijke warme start (startmotor of accu?), dashboardverlichting die het niet (meer) doet en verder als altijd zuipen als een tempelier.

Nu alsnog rust, straks diner (iets met portobello’s vooraf en daarna mixed grill, komt vast goed). Morgen via Kopenhagen (The Bridge!) naar Zweden, waarbij we tijdens de reis ons vooral bezig zullen moeten houden met het grote LPG vraagstuk.