De wrap-up van gisteren: Na het bijwerken van het blog zijn we nog even op pad gegaan naar het Shedd aquarium dat vlakbij het hotel te vinden was. Onderweg struikelend over de Chicago Bears football fans, die op de terugweg waren na de wedstrijd die zojuist afgelopen was. Ze hadden gewonnen, maar echt blij word je daar blijkbaar niet van. Na het aquarium was het echt etenstijd, en viel de keus op een Koreaan die tevens heel hip ook sushi verkocht. Het eten was prima, maar ondanks dat het restaurant rustig was, werd het eten in typisch Amerikaans recordtempo voorgeschoteld. Na het opdienen van het voorgerecht wacht je als serveerster rustig 60 seconden, dan kan het hoofdgerecht ernaast, en tegelijk met het verwijderen van de borden van het voorgerecht kun je dan de rekening neerleggen. Maar natuurlijk. Niettemin was het prima te eten, en spotgoedkoop.

Na een wederom nog steeds ietwat jetlag gedreven nachtrust gingen we op pad naar Lou Mitchell’s diner voor het ontbijt. Die stond nog op de to-do list, en aangezien deze pal naast het autoverhuurbedrijf lag kwam dat niet onaardig uit. Ome Lou had behalve flink onbeschoft personeel er ook een flink tempo in, dus konden we na het ontbijt nog op ons gemak naar het Skydeck van de Willis tower (vroeger Sears tower) voordat we de auto konden halen. Fraai uitzicht, maar wel ietwat heiig. Vooral de glazen extensies waar je in kunt staan (‘The Ledge’) leveren op 103-hoog veel hilariteit op. Een vrouw die zich half vastklampend met angstzweet op het voorhoofd op de glazen vloer gaat staan en haar man ‘Take the picture! Take the picture!’ toeschreeuwt is erg amusant.

Na dit spektakel kwam de eerste grote tegenslag van de vakantie. Een ontluisterende gebeurtenis, die ons uiteraard niet onberoerd laat. Het goede nieuws is dat we een fraaie SUV tot onze beschikking hebben. Het slechte nieuws is dat het een Nissan Murano is. Een flinke domper op de vakantievreugde, zoals jullie zullen begrijpen. Het risico is natuurlijk tweeledig: Oftewel het apparaat verpest onze hele vakantie, oftewel hij bevalt gewoon prima, waarna we bekeerd danwel genezen terug zullen keren. We gaan het zien.

Nu we passend vervoer tot onze beschikking hebben, kunnen we fatsoenlijk De Lijst af gaan werken. Bij de eerste Blues Brothers locaties reden we nogal wat dubieuze buurten in, waar we liever geen lekke band kregen. De laatste items, waarbij de voorstudie al had uitgewezen dat je daar liever niet uitstapte, hebben we dan ook gelaten voor wat ze waren. Gelukkig wel De Brug van de legendarische sprong met de Bluesmobile gevonden, en ook de openingsscene met de gevangenispoort nauwgezet kunnen reconstrueren.

Daarna was het eindelijk echt Route 66 tijd, met een keur aan toeristische attracties. Ik noem een Gemini Giant, The Bungeon Man Nu al vier etablissementen met The Best Burger On Route 66 gezien. Gelunched bij de Polka Dot Diner, want je moet die attracties natuurlijk wel een beetje steunen. Wel hebben we nu al vals gespeeld door een stuk Highway te nemen, anders waren we echt niet voor donker in het hotel geweest (en dan zie je die attracties ook niet meer).

Qua temperatuur hebben we vandaag de 39 graden gehaald, we zitten hier midden in een hittegolf. Ook de komende dagen wordt het erg warm. Morgen een rustig programma, waarbij we van Springfield naar St Louis zullen rijden.

Eitje bij Lou, zet de hele pan maar op tafel joh. En natuurlijk gebakken aardappelen erbij.

Uitzicht vanaf het Skydeck

Het gewraakte voertuig

Still uit de film, vlak voor de sprong

De brug ligt er nog.

Op deze manier worden toeristen getrokken, dit is de buitenkant van de Polk-a-dot diner

Diner menu. Heel mooi cuisson, lekker zuurtje, goede bite. En nog betaalbaar ook.