Het was vandaag een mooie dag, waarbij de foto’s de lading nauwelijks dekken. De dag begon natuurlijk al goed omdat we bij het ontbijt van dezelfde toaster gebruik mochten maken die ons gisteren al zo blij verraste. Het is altijd een genot om al ’s ochtends met dit soort topmateriaal te mogen werken. Boze tongen beweren dat Kitchen Aid een soort kinderversie hiervan heeft uitgebracht, maar de kenners zweren natuurlijk bij de BTA840XL van Breville, beter bekend als de Rolls-Royce onder de toasters.

De rit van vandaag bedroeg bijna 500km, met name ook door de detour die we konden ondernemen doordat zowel de Smith-Dorrien Trail als de Kananaskis Trail nog open bleken te zijn. Bij de eerste trail dachten we nog dat we de waarschuwing ‘adverse road conditions’ niet al te serieus moesten nemen. Normaal gesproken betekent dat in deze contreien immers dat de vangrail licht verroest is of de belijning een keer overgeschilderd mag worden. Zo niet in dit geval: Een ribbelpatroon waar je nieren van aan de wandel gingen aangevuld met gravel waardoor de auto op ski’s leek te staan maakten er een avontuurlijke eerste 100km van. We begrepen wel weer iets beter waarom deze weg met slecht weer gesloten wordt. Het verhinderde veel locals er overigens niet van om er op deze zondag massaal op uit te trekken: Onderweg stonden er veel in de berm geparkeerde pick-ups waarvan de inzittenden aan het hiken, jagen of vissen waren. Ondertussen waanden wij ons Ari Vatanen of, gezien de omvang van ons landyacht, Jan de Rooij.

Best lang om 100km zo te rijden

Yukon XL Dakar Edition

Af en toe een soort Teletubbie landschap

Mooie rotsen

Fraaie natuur

Op wildlife niveau was het een redelijke dag. Onderweg een hert-achtige op de snelweg, een koe ernaast, en diverse gedaantes van roadkill waarbij een stinkdier de meest exotische was. In de buurt van onze bestemming nog wel een aantal bizon’s mogen spotten, maar die stonden in een soort reservaat waardoor dat eigenlijk niet telt. Ook in Waterton NP zijn we langs de Red Rock Canyon gegaan waar van fraaie rode rotsen (3% ijzerroest) genoten kan worden.

Nu gearriveerd in de keurige Bayshore Inn, waar we niet anders dan uitermate teleurgesteld kunnen zijn in de aanwezige WiFi. ‘Gratis’ betekent hier maximaal 300kbit (ja, echt), en voor $10 kan er geüpgrade worden naar 5Mbit, die in de praktijk ongeveer 600kbit blijkt in te houden. De komende drie uur gaan we dus proberen de foto’ s door een rietje te persen.

Hertachtige met honger

Peper en zout. En 2 minuten aan iedere kant.

Net als met die wildroosters blijft het bij dreigen

Ongeveer het dichtst wat we vandaag bij een beer in de buurt zijn gekomen. En dat stomme stuk hardboard lijkt dan nog vooral op Beertje Colargol ook.

Bizon van voren

Bizon van opzij

Die kleinste bizon noemen ze hier een “Bison Kid” (hij maakt ‘m gewoon).

Morgen verlaten we Canada en gaan we naar Whitefish, USA.