Vandaag was zoals voorspeld een lange dag met veel rijden, maar het was wel de eerste echte Route 66 dag. We zijn door drie staten gereden, Missouri, Kansas en Oklahoma. Ondanks het skippen van enkele oninteressante stukken (wat enkele uren aan tijdwinst opleverde), hebben we ruim 11 uur gereden en ergens tussen de 7 en 800km afgelegd. Maar we hebben de dingen gezien waar het uiteindelijk allemaal om draait: Vervallen en verlaten motels, oude benzinestations, gesloten bruggen, mooie neons, leuke diners, nog maar amper functionerende garages… En natuurlijk de attracties die proberen de toeristen naar zich toe te lokken. De grootste ketchupfles ter wereld hebben we gisteren moeten laten schieten, maar dat werd vandaag dan weer ruimschoots goedgemaakt met de grootste schommelstoel ter wereld. En dat was al de tweede die we tegenkwamen!

Hoogtepunten van vandaag qua Route 66 gehalte waren de oude brug bij Devil’s Elbow (alleen al de naam is genoeg om er langs te rijden), het originele stuk weg waar de auto maar net oppaste, de ‘Four Women on Route 66’ die hun toko tactisch omgedoopt bleken te hebben in ‘Cars on Route 66’ naar de Disney film en de moeite die ze in Kansas genomen hebben (kortste stuk van alle Staten, maar leukste tot dusver) om wat van de Route te maken.

Het blijkt in de praktijk behoorlijk lastig om de originele route goed te volgen. We hebben een aantal bronnen aan boord die daarbij moeten helpen, maar het soms juist ook weer lastiger maken. Naast de TomTom hebben we diverse kaarten bij ons, maar ook boeken en beschrijvingen van de route. Tel daarbij op dat we zelf een idee hebben welke kant we op moeten en dat er al dan niet aanwezige borden zijn die je de juiste kant op moeten sturen. Als klap op de vuurpijl zijn er regelmatig situaties waarbij je kunt kiezen welke route je wilt volgen: Die van 1930 of die van 1970. De spanning tussen bestuurder en navigator kan dus zomaar op pre-TomTom niveau belanden. We hebben ons er inmiddels ruimschoots bij neergelegd dat we aan het eind van de rit waarschijnlijk ongeveer driekwart daadwerkelijk gereden zullen hebben, waarbij we gelukkig in de voorbereiding voldoende zeker hebben gesteld dat in het stuk dat we gaan missen geen vreselijk onmisbare highlights zullen hebben gezeten.

Ook het bekijken van alles onderweg valt nog niet mee. Behalve dat er om de haverklap STOP-borden op de weg staan (al twee keer eentje gemist…) is het met autorijden nou ook eenmaal zo dat als je iets leuks ziet, je er op hetzelfde moment aan voorbij rijdt. De standaard handelswijze is dan dat bestuurder en navigator kortstondig doch koortsachtig overleggen of het al dan niet de moeite waard is om een U-turn te maken. De bandenslijtage is inmiddels dus al aanzienlijk! Wat ook duidelijk is, is dat je een gedeelte van de tijd echt andermans ellende zit te bekijken. De plekken waar de route de fraaiste taferelen heeft, en de boel dus wat deplorabel is, is de omgeving over het algemeen niet veel beter. Doordat er ruimschoots voldoende ruimte is, blijft alles echter behouden. Dat failliete tankstation blijft gewoon staan, en de volgende ondernemer bouwt een nieuwe ernaast. Welcome to America.

Brug bij Devil’s Elbow. Tevens HDR-foto-met-statief experiment.

Typische toeristenattractie met wat verzamelde rommel.

Toegang tot (nog werkende) Drive In bioscoop

Cars on Route 66. Wachten is op die mega-claim van Disney natuurlijk.

Formerly known as ‘4 Women on Route 66’. Maar zo loopt de tent waarschijnlijk net wat lekkerder. Wel zelfgemaakte hamburgers!

Krap weggetje.

Dit soort verlaten motels zie je heel veel.

Hiervoor maakten we zelfs een U-turn op de highway. Ondanks dat het een doodgewone Denny’s is.