Dag 5, Cinque Terre

Het diner gisteravond vergt nog enige toelichting achteraf. Alhoewel het altijd positief werkt als je visueel op het terras kunt constateren dat de ingrediënten daadwerkelijk vers uit de tuin worden gehaald is het natuurlijk toch nog enigszins afwachten wat het eindresultaat zal zijn. Het charmante handgeschreven menu bood vier opties als primi en evenveel als secundi. We hebben van alles wat genomen, alhoewel F en C ervoor kozen om met opspelende ingewanden de keuze wat beperkt te houden. Wat uiteindelijk op tafel werd gezet viel niet tegen, maar de lofzang van TripAdvisor leek ons toch wat overdreven. En het was vooral heel veel, zelfs de antipasti vooraf (op aanraden van de serveerster al in aantal beperkt) kon moeiteloos voor een complete maaltijd doorgaan. Ook de wijn was niet dusdanig dat we er nog een keer voor om zullen rijden. Bier en water vormden echter een prima alternatief.

We hebben wel genoten van een geweldige nachtrust in onze Agriturismo. Donker, koel en vooral stil maakte dat er lekker uitgeslapen kon worden. ’s Ochtends werden we verblijd met een basic maar prima ontbijt, met wat yoghurt, brood, kaas en ham en side dishes in de vorm van zoet banket en aardbeien. Een fraai allegaartje dus.

Na het ontbijt hebben we koers gezet naar La Spezia, om aldaar scooters te scoren om de vijf dorpen van Cinque Terre mee te bezoeken. De scooterverhuurder hadden we gisteren al gelokaliseerd. dus vandaag was het nog slechts een kwestie van erheen rijden en de scooters op te halen. Dachten we. Parkeren bleek echter een kleine uitdaging: Behalve dat er in de wijde omtrek geen parkeerplek beschikbaar was moest Google ook nog uitsluitsel geven over de betekenis van gele, blauwe en witte strepen binnen het Italiaanse parkeersysteem. Uiteindelijk konden we op geruime afstand van de scooterman de auto parkeren, waarna het gevecht met de parkeerautomaat kon beginnen. En werkelijk, wat een ongelooflijk stel prutapparaten hebben die Italianen daarvoor in gebruik. Een vergelijking met de Fyra is flauw maar wel zeer to the point. Het vermoeden bestaat dan ook dat het nog geen Italiaan ooit gelukt is om daadwerkelijk met zo’n apparaat een parkeerbonnetje te produceren, Na tien minuten en ettelijke pogingen met contactloos, creditcard en contant geld en de gehele inzet van de beschikbare crew lukte het eindelijk om een kaartje te produceren.

Bij de scooterverhuur bleek het bedrijf op een zeer positieve manier met de Italiaanse levenswijze gerund te worden. Allereerst was de locatie gesloten, maar een A4’tje verwees naar een locatie verderop. Daar aangekomen zag de vriendelijke eigenaar in één oogopslag wat voor vlees hij in de kuip had, en het feit dat-ie geen woord over de grens sprak speelde vanaf dat moment geen enkele rol meer. Met dynamisch gebruik van alle verbale en non-verbale communicatiemiddelen werden we naar de juiste locatie gedirigeerd waar twee jongemannen met veel pijn en moeite de benodigde administratieve handelingen gingen verrichten. Onderwijl kwam de eigenaar met vier espresso’s aanzetten, gewoon vanuit vriendelijkheid, maar hij wist waarschijnlijk ook dat het nog wel even ging duren. Niettemin werd alles keurig in orde gebracht en konden we na een kleine drie kwartier op weg.

Gewapend met onze nieuw verworven scooters koersden we naar de diverse dorpen. 50% van de crew kon hierbij met ruime motorervaring zich onmiddellijk vloeiend in het Italiaanse verkeer mengen terwijl de overige 50% met een wat roestige ervaring van 30 jaar geleden daar met enige moeite voorzichtig achteraan probeerde te sturen. De route hierbij was Riomaggiore (zeer toeristisch want goed bereikbaar), terug naar La Spezia om te tanken (allemaal onvoldoende opgelet…), Monterosso (niet gehaald want afgesloten weg), Vernazza (overgeslagen want slagboom op twee kilometer van het dorp), Corniglia (fraai, en tevens lekker geluncht) en Manarola (ook fraai, maar ondertussen ook wel weer meer van hetzelfde). In ieder geval konden we constateren dat het ‘blending in’ goed werkte, als toeristen je naar de weg gaan vragen is het imago op de scooter in ieder geval dik in orde.

Al met al was het een geweldige dag om al scooterrijdend langs de kust deze fraaie plaatsjes af te rijden. Leuk, en voor sommigen ook wel spannend, want een valpartij met je korte broek is niet echt fijn. Gelukkig bereikten we heelhuids weer de scooterverhuurder zodat we op zoek konden naar de auto. De onvolprezen ‘Take Me To My Car’-app zou daarbij normaal gesproken goede diensten kunnen bieden, ware het niet dat F deze ingedrukt had op een plek waar we uiteindelijk de auto niet achter zouden gaan laten. Op basis van ouderwets recherchewerk inclusief het herkennen van diverse objecten onderweg (wel/niet langsgelopen) kreeg C na geruime tijd de bolide gelukkig weer in zicht en konden we terug naar de uitvalsbasis. Aldaar hebben we nog een licht diner genoten (zonder wijn, zie boven), nu avondrust. Morgen naar Pisa en Lucca.