Dag 7, Florence | USA 2023

Dag 7. Dat betekent wederom een korte reis, ditmaal naar Florence, wat om onduidelijke redenen hier consequent Firenze wordt genoemd. Het gedonder begon dus al met het instellen van de navigatie, want ook daar luisterde dat wederom akelig nauw.

Met wederom prima weer konden we hotel Rex (anno 1973, en zonder modificaties sindsdien) achter ons laten, en op weg gaan naar Florence. Na telefonisch contact met de appartementenbeheerder bleek dat we vanaf 1200 in ieder geval de koffers en de auto al bij het appartement kwijt konden. Aangezien de ETA rond 1130 lag kwam het hierbij niet slecht uit dat de naald van de brandstofmeter van de Galaxy al aardig richting de linkerkant aan het opschuiven was, dus een mooie gelegenheid om te tanken. Na betaling door P werd er wat gegoocheld met het wisselgeld, en bekroop P toch het gevoel dat het niet klopte. Even snel tellen, en terug naar de kassa. Met alle excuses werd de ontbrekende €5 die al naast de kassa klaar lag overhandigd. Een dappere poging om het een foutje te laten lijken, maar hier was duidelijk sprake van het oplichten van nietsvermoedende vakantiegangers die middels het uitgeven van hun zuurverdiende centen de plaatselijke bevolking aan het werk houden. Een vlek op het blazoen van de verder zo vriendelijke Italiaanse bevolking!

Eenmaal in Florence gearriveerd verlieten we de autostrada en kon het betere duw- en trekwerk weer beginnen. In positieve zin zijn we maar een keer verkeerd gereden, maar dan wel meteen ook op fatsoenlijke wijze, waarbij we via het Vondelpark van Florence al slalommend tussen de fietsers en voetgangers de doorgaande weg weer wisten te bereiken. De blikken van de verbaasde fietsers en voetgangers verloren het daarbij ruimschoots van de blikken van de automobilisten bij wie we bij het verlaten van het park weer probeerden in te voegen.

Eenmaal bij het appartement gearriveerd waren we nog steeds wat aan de vroege kant, maar na telefonisch contact kon via een vriendelijke schoonmaakster toch al het appartement betreden worden, en konden we in ieder geval de auto en de bagage kwijt. Het appartement blijkt boven verwachting, en we dumpen de koffers. Voor de lege auto worden we verwezen naar de privé-parkeerplaats achter het gebouw. Alhoewel we al vrij degelijk voor de deur geparkeerd staan, staan we wel in een gele zone die slechts voor bewoners (‘residenti’) gereserveerd is. Complicerende factor is dat er al eerder gewaarschuwd is dat de aangeboden parkeerplaats voor auto’s van maximaal 1m80 breed geschikt is. Koortsachtig overleg volgt. Een visuele inspectie leert dat deze ingang breed genoeg is om een Engelse bus overdwars doorheen te manoeuvreren, dus de keuze is snel gemaakt. Na het trekken van de strootjes is D de vrijwilliger die dit kunstje even gaat klaren.

Eenmaal aangekomen bij de parkeeringang blijkt de omvang in vergelijking tot de Galaxy toch ietwat tegen te vallen. Diverse vrijwiligers stappen uit om aan beide zijden aanwijzingen te geven om het parkeren tot een goed einde te brengen. Een delicate combinatie van uitstekende aanwijzingen, perfecte zichtomstandigheden en dubieuze stuurmanskunst zorgen er echter voor dat de Fittipaldi van ons gezelschap de rechter deur midscheeps tegen de rechterdeurpost van de parkeerplaats parkeert. De Galaxy is dus in een klap ontmaagd, en bezit nu een niet geringe Deuk. In de evaluatie achteraf worden veel zalvende woorden gesproken, en is de acceptatie al snel een feit, maar dat neemt niet weg dat De Deuk ook bij de derde en vierde inspectie nog steeds nadrukkelijk aanwezig blijft. Omdat we even in dubio stonden wat plan B voor de auto precies moest zijn hebben die vervolgens tijdelijk maar weer even op een residenti-plek gezet, in afwachting van advies van de appartement-reisleiding.

Na dit evenement storten wij ons in het Florence geweld, en lopen we richting het centrum. De relatieve stilte werd al snel verbroken door busladingen aan toeristen, veelal Aziatisch die achter een dom vlaggetje aanlopen. Naarmate de dag vorderde leek het ook steeds meer alsof we naar een slechte zombie-film zaten te kijken, waarbij stoeten toeristen onverstoorbaar en strak voor zich uitkijkend achter De Vlag aanliepen.

Na een kort rondje langs een aantal grote bezienswaardigheden zijn we teruggekeerd naar het appartement om de sleutel in ontvangst te nemen. Na een korte rustpauze en Topoverleg besloten we om eerst maar eens een rondje met de hop-on hop-off bus te doen, die dicht bij ons appartement bushaltes kent. Met deze eerste verkenning konden we allereerst gewoon even rustig zitten, maar ook het plan voor de komende dagen wat beter vorm geven. We hebben kaartjes voor 48 uur dus we zullen er nog wel een paar keer van gaan genieten.

Na de bus hebben we boodschappen in de plaatselijke super gedaan om zelf te kokkerellen in ons appartement. Langs de nieuwe gekozen parkeerplaats lopend bleek er een contigent hangjongeren inmiddels onze auto als leunmuur te gebruiken, dus na het afleveren van de boodschappen is er nog een aparte reddingsmissie uitgevoerd om de auto naar nog veiliger oorden te verplaatsen. Al met al veel auto-gedoe dus, en Florence is niet heel verrassend geen fijne autostad.

Wat blijft dan verder hangen van deze dag? Het is hier druk. Heel druk. Ontzettend veel toeristen, meer nog dan in Praag waar het er al irritant veel waren. Lucca was hierbij vergeleken echt een verademing. Het plan voor morgen behelst een vroege start om het Uffizi om 0800 al uit te checken en daarna een aantal andere hoogtepunten mee te pakken. Met 21 graden dreigt het daarbij voor het eerst wat fris te worden. We gaan het zien!