De laatste dag. Aangezien onze vlucht om 17:15 vertrekt en we om 11:00 het hotel moeten verlaten is timing cruciaal. We besluiten het uitslapen en hangen tot 10:00 te rekken en dan toch echt de spullen in de auto te gooien. Daarbij afscheid nemend van onze trouwe koelbox en plastic container waar we vier weken lang ons eten en drinken in bewaard hebben. We starten met het vertrouwde ontbijt bij Zaftigs, copieus en lekker. Daarna zijn er twee plannen, eentje om het MIT museum te bezoeken (interessant maar zonder parkeergelegenheid) en de JFK Presidential library (minder interessant maar met parkeergelegenheid en dichtbij het vliegveld). Compromis wordt om eerst langs MIT te rijden in de hoop op een lucky parkeerplaats (kansloos) en als alternatief door te rijden naar JFK (en dat werd het dus).
Pancakes met granola om er nog een soort van gezonde twist aan te geven
Vanaf morgen weer gewoon kwark en crackers
De Presidential Library die eigenlijk gewoon een museum is was interessanter dan vooraf gedacht. Veel aandacht voor de opkomst van JFK en het schetsen van de tijdgeest, inclusief allerhande memorabilia uit die tijd.
We zitten goed
Mooi gebouw
JFK zag al snel het belang van televisie
Herkenning
Zo kennen we dat
Vrijwel alles is keurig bewaard gebleven, inclusief de fonetische uitspraak van de beroemde tekst
Stukje muur
Nog een bekende uitspraak
Qua timing pakte het bezoek perfect uit, rond 14:00 konden we de Nimitz bij Hertz op de luchthaven inleveren. Daar werd ons meteen een lift aangeboden zodat we met bagage en al bij de juiste terminal werden afgezet. Dat er op de achterbank maar twee stoelen beschikbaar waren werd door minstens drie deelnemers als oplosbaar gezien.
Na vlot de koffers te hebben ingeleverd en door de security te zijn geglipt is nu het wachten op de vlucht naar Amsterdam. Het was weer een geweldig avontuur, dank aan de gehele Minigruppe crew!
De laatste vakantiedag in Boston aangezien we morgen terugvliegen. Van tevoren hadden we geen keiharde doelen gesteld anders dan het bezoeken van de binnenstad, het lopen/rijden van de Freedom Trail (zonder te weten wat het nou echt was) en tussendoor ook nog ontbijten en lunchen. Omdat parkeren in Downtown Boston vrijwel onmogelijk is zijn we met de tram/metro naar het centrum gegaan. Ontbijt was in een prima tentje maar wel tegen de hoofdprijs, eitjes en koffie kunnen dus meer kosten dan het complete diner van gisteravond.
Kaartjes kopen kan ook een groepsactiviteit zijn
Tram. Die voor het grootste gedeelte ondergronds rijdt, dus eigenlijk metro.
De jeugd kan nog staan
Goed ontbijt is het halve werk
Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar de trolleybus, in de voorbereiding gisteren bleek de hop on-hop off al vol te zitten maar dit leek een fraai alternatief. We hebben het rondje niet volgemaakt maar zijn halverwege uitgestapt om terug te lopen: Zo zagen we veel meer dan in de bus en het was een goede manier om Boston wat beter te leren kennen.
Happy on the trolley. Kaartje echter suboptimaal benut door halverwege te gaan lopen.
Opmerkelijk straatmeubilair. Leek nog in werking te zijn ook.
Brandtrappen a la New York
Mag wel een legenda bij
Koffie onderweg. Of in dit geval Hot Chocolate.
Oude gebouwen ingeklemd tussen nieuwbouw
Veel fraaie architectuur
Freedom trail wordt door het hele centrum aangegeven met deze band. Dus alle toeristen lopen dezelfde ronde.
Seal of approval
Mooi keramiek in het oude metrostation
Soms moet je niet willen weten hoe het allemaal functioneert.
Subway-to-go
Aan het eind van dag trekken we de conclusie dat het avontuur nu wel zo’n beetje op z’n eind loopt. Nu dus rust. De blogs werden steeds korter maar dat zou ten onrechte de indruk kunnen wekken dat we het minder naar ons zin hadden. We hebben ons uitstekend vermaakt maar het is ook wel weer tijd om af te ronden. Morgen dus naar huis!
In ons op zich prima hotel wordt helaas geen ontbijt geserveerd, maar even verderop (5 minuten per Nimitz) zat het uitstekende etablissement Zaftigs die ons van eitjes, yoghurt en voor de echt onverschrokkennen French toast with Banana kon voorzien. Naast goed eten troffen we hier ook de fraaiste toiletten tot dusver aan, inclusief Kunst Aan De Muur. Een mooie opmaat voor het volgende evenement van deze dag, een bezoek aan het Museum of Fine Arts.
Hebreeuwse vrienden van Zaftigs
Kunst op het toilet. Volgens de aanwezige kenners een Botero.
Bioscoop tegenover de ontbijtlocatie. Mooie klassieke uitstraling.
Omdat het toch net even te ver lopen was zijn we per voiture naar het museum afgereisd. Alhoewel dit bezoek vooral op instigatie van medereiziger P was stelde het museum ook voor de overige leden van de minigruppe zeker niet teleur. Een ruime keuze aan schilderijen en bezienswaardigheden, jammer van het wat opdringerige personeel cq vrijwilligers die je te pas en te onpas aanschoten om hun wetenswaardigheden te delen. Aangezien ik zelf het mansplaining tot kunst heb verheven is aan en dergelijke toelichting natuurlijk geen enkele behoefte.
Egyptische mummies en sarcofagen. Vooral de aanwezige kinderen waren zwaar onder de indruk.
Poppenhuisje voor de welgestelden. Naar verluidt zijn er wereldwijd nog vijf over. Ook in het Rijksmuseum te bewonderen.
Diepteonderzoek. Bril op de neus voor detailweergave. Plattegrond onder de arm gekneld om niets te missen.
Veel Nederlands, zowel schilderijen als overige artikelen.
Mooi glas in lood
Door ons geanalyseerd als pointillisme. Maar dan met streepjes in plaats van puntjes.
Fen Kough. Blijft favoriet.
Die knakker kenden we natuurlijk al uit het Kröller-Müller museum
Ook muziekinstrumenten met fijntechniek aanwezig
Speciaal voor de piano-gevoeligen onder ons. Als er Wurlitzer op had gestaan had ik het ook geloofd.
Uitgemuseumd
Ondanks dat het museum zeer fraai was waren we na een paar uur toch wel uitgemuseumd en klaar voor de lunch. Aangezien we per Nimitz waren was het eerste doel een plek waar we konden parkeren en dan kom je al snel bij een food court cq mall uit. Helaas kwamen we bij de eerste mall tussen de Fentanyl junks uit. Naar om te zien, daar heeft de USA echt een flink probleem aan. In eerste instantie dachten/hoopten we dat het bij de mall misschien nog wel mee zou vallen, maar na een snelle ronde zijn we heel laf toch maar weer vertrokken op zoek naar een iets fijnere/veiligere/beschaafdere mall. Aldaar hadden we een keuzemenu en met 2x Thai, 1x Japans (eigenlijk 3x rijst/noodles met een prutje) en 1x Burger King was iedereen tevreden.
Uit de concentratie gehaald
Nu rust in het hotel, straks terug naar de uitstekende Chinees van gisteren, morgen laatste hele dag in Boston!
Vandaag was het afscheid van ons laatste ‘eigen’ verblijf. Gisteren voor het laatst zelf kunnen koken, vanochtend het laatste fatsoenlijk ontbijt. Helaas blijven er na zo’n verblijf natuurlijk altijd nog teveel etenswaren over die we helaas niet mee kunnen nemen. Maar om nou zo’n halve fles blue cheese dressing in je koffer te stoppen gaat ook wat ver. Dus met pijn in het hart afscheid genomen van onze resterende voorraad en op weg gegaan naar Boston.
Adieu
Natuurlijk is geen verplaatsing compleet zonder wat tussenstops. De eerste tussenstop was bij het JFK memorial in Hyannis, de plaats waar de Kennedy’s diverse huizen hadden en JFK graag kwam. Meteen naast het memorial was het volgende memorial (daar zijn ze hier goed in) voor de Korea oorlog. Ook nog even langs de Kennedy-enclave gereden maar daar was niet veel van te zien, en van wat er te zien was leek het er niet op of het nog steeds in handen van een kapitaalkrachtige familie was.
Daar besteden de Amerikanen altijd veel aandacht aan
JFK plaquette
Korea memorial
Omdat we een korte rit hadden en toch vrij vroeg in Boston zouden arriveren hebben we onze weg vervolgd via de binnendoor-route langs de kust. Met als hoogtepunt een tussenstop bij (hello) Mary Lou koffie.
Mary Lou Coffee. Vooral veel afhalers, maar wij durfden het aan om naar binnen te gaan
Themakleur bij Mary Lou is Oogverblindend Rose
Rond 12:30 arriveerden we in Boston en parkeerden we bij het Boston Art Museum. Dat leek op Google Maps zo ongeveer de dichtstbijzijnde plek om te parkeren om van daaruit naar Fenway Park, het stadion van de Boston Red Sox, te kunnen lopen. Voor slechts $35 mocht de auto daar wel even staan… 20 minuten lopen met lichte regenspetters bracht ons mooi op tijd bij het stadion. Daar waren inmiddels 30.000 andere sportliefhebbers ook gearriveerd en die wilden allemaal tegelijk een hot dog kopen. Veel wachten in de rij dus, maar uiteindelijk konden we op prima (overdekte!) plaatsen de wedstrijd aanschouwen. De wedstrijd werd helaas vanwege de aanhoudende regen na ongeveer twee uur spelen stilgelegd, waarop we besloten om in de stromende regen terug naar de auto te lopen en naar het hotel te gaan.
Wandelen naar het stadion. Nagenoeg droog.
Ook in Boston
Het stadion
Fanfare band trekt het stadion in. Optreden helaas gemist omdat we twee uur in de rij stonden voor de hotdogs
Ruime keuze. Schijf van vijf kennen ze hier niet.
Game on
Overview. Met droge plaatsen, dat was die paar tientjes extra meer dan waard.
Happy campers
Af en toe even aanvegen
Geen aankondiging, niks. Het leek uitstel maar werd uiteindelijk afstel.
Ietwat verzopen in het hotel gearriveerd was er even rust, diner bij de op loopafstand gelegen prima Chinees, en nu avondrust. Morgen Boston verkennen!
Serene rust. Bankhangen, Internetten, boekje lezen, film kijken, Nederlandse TV kijken, kopje thee, kopje koffie. Hinderlijk onderbroken door boodschappen doen voor Het Laatste Avondmaal en het ontbijt morgen. Verder met glaasje cola, bakje chips, social media scannen, Tel Sell kijken, oude western, krant van gisteren, sudoku, YouTube, boekje uit de aanwezige bibliotheek, even verzitten, luisteren naar de regen….. Echte rustdag dus. Morgen naar Boston!
Een rustdag. Na al het geweld van de afgelopen drie weken gingen we vandaag écht, nee echt, nee zonder dollen, echt even niks doen. Dus zaten we uiteraard na het ontbijt rond 11:00 weer in de auto op weg naar de uithoeken van Cape Cod. Goed excuus: Vandaag was het nog prachtig weer (20 graden en volop zon), voor morgen is de voorspelling dat het de gehele dag regent en zondag vertrekken we naar Boston. De rustdag is dus doorgeschoven naar de zaterdag!
Diner gisteravond. Don Corleone heeft gekookt en houdt rust.
Ontbijt mogen we eindelijk weer eens zelf maken. Dus deze keer eens Sunny Side Up met verse eieren in plaats van eierpoeder dat op scrambled eggs moet lijken.
Interieur van ons tijdelijke huis
Onze tour du Cape Cod begon met de rit naar het uiterste puntje van het (schier)eiland, Provincetown. Even snuiven aan de zee en constateren dat Cape Cod een populaire vakantiebestemming is maar dat we wel aan het eind van het seizoen zitten. Erg mooie huizen en golfbanen gezien en het is duidelijk waarom dit een populaire plek voor het gefortuneerde deel van de Amerikaanse bevolking is. Op de terugweg even koffie/ijs en door naar de vuurtoren in Chatham.
Oppassen voor de coyotes. En de veldwachter ernaast.
IJsje onderweg
Grasmaaiertje aftanken
Vuurtorens galore hier op dit eiland
Weer eens wat anders dan voor teken waarschuwen
Deze zie je nog steeds veel hier
Ook te gebruiken als landingsbaan
Vanavond eten we restjes plus wat verse aanvullingen die we bij de (andere….) supermarkt hebben gehaald. Die overigens niet heel veel goedkoper was, maar alles is nu meegenomen. Morgen een echte rustdag. Denk ik.
Het ontbijt vandaag werd gekenmerkt door een receptioniste/ouvreuse/schoonmaakster die duidelijk geen zin had in het verzorgen van het ontbijt voor de hotelgasten. Vermoedelijk heeft ze alle attributen rond 0600 neergezet maar was ze vanaf 0630 vooral bezig met het weghalen, opruimen en onbruikbaar maken van alle ontbijtparafernalia. Slechts op aandringen was er zout beschikbaar, naar aanvullende smaken jam durfde niemand meer te vragen.
Breakfast in America
Voor ons lag vandaag een lange rit via de Mohawk Trail naar het schiereiland Cape Cod ten zuidoosten van Boston. Vooral rijden dus met slechts beperkt entertainment onderweg.
Fraai weersomstandigheden. We hebben sowieso al de hele reis ongelooflijke mazzel met het weer.
Mohawk Trail
Mooie weg door de natuur
Graf met gegraveerde parkeermeter als gedenksteen
Pas bij nadere inspectie bleek waar de grap ‘m nou precies in zit
De Mohawk Trail bood ondertussen een fraaie route door de natuur naar onze bestemming. Even geen cruise control op de Interstate dus maar meanderende wegen door de bossen over geaccidenteerd terrein.
Heel veel werk aan de weg onderweg
Koffiestop bij de Wigwam onderweg. Matige koffie maar prachtig uitzicht.
Barista USA-style
Rond 1600 kwamen we bij ons nieuwe verblijf aan, ditmaal een compleet huis dat we op Cape Cod gehuurd hebben. Een wat gedateerd geheel, maar alles wat we nodig hebben is aanwezig.
Casa Nostre. Het ontcijferen van het toegangsprotocol (drie toetsen indrukken, twee keer in je handen klappen) vergde nog enige inspanning van de vooruitgeschoven posten.
Na het uitpakken van de koffers hebben we nog even boodschappen gedaan. Dat is toch inmiddels een iets andere ervaring dan die we in het verleden hadden, want het is allemaal duur. En dan bedoel ik ook DUUR. We hebben inkopen gedaan om ’s avonds pasta met vers gemaakte saus en pesto te kunnen eten en voor ontbijt wat brood met eitjes en yoghurt met granola. Zie onder het resultaat. Geen wonder dat al die Amerikanen bij de Wendy’s in de rij staan.
Duur.
De komende twee dagen rust in Yarmouth. Enige geplande activiteiten zijn een ritje naar de uiterste punt van Cape Cod en hopelijk een bezoek aan Martha’s Vineyard. De weersvoorspellingen zijn echter niet gunstig (uitlopers van tropisch geweld) dus we plannen pas op het laatste moment.
Vandaag een rustige dag. Bij het bekende hotelontbijt hadden we de ontbijtzaal voor onszelf, de overige bezetting van het hotel bestond met name uit bouwvakkers die vermoedelijk verderop aan de snelweg werkten en al voor 0600 op pad waren. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar de dichtstbijzijnde mall in Albany voor wat noodzakelijkheden. Ook hier was de mall uitgestorven. Ongetwijfeld deels omdat het 10:30 op een woensdagochtend was, maar toch ook omdat ook hier de retail niet meer de klandizie heeft die het ooit had.
Enige andere evenement dat we deze dag gepland hadden was een korte boottocht over de Hudson rivier (als in: “We’re gonna be in the Hudson”). Bij aankomst op de vertreksteiger bleek al dat de gemiddelde leeftijd ruim boven de onze lag en dat de boot ondanks het mooie weer niet volledig vol zou zitten. Ongetwijfeld een gevolg van het feit dat het inmiddels behoorlijk naseizoen is. Op voorhand hadden we ingeschat dat de bejaarde medereizigers never nooit al kaartjes via Internet hadden aangeschaft, maar terwijl we in de rij stonden bleken we zelf de enigen zonder kaartjes te zijn en was er ook geen zichtbare kaartverkoop te zien. Daarom maar even vlug terwijl we in de rij stonden kaartjes aangeschaft waarbij het proces precies 5 seconden voor we aan de beurt waren was afgerond. Scherp getimed dus.
Weer eens wat anders dan een Victorian house op het dak
Ik rekende op een soort Intrepid maar het werd meer de Henry Dunant
Oud tweede wereldoorlogschip dat er naast lag. Nog tot 1991 in Griekenland in gebruik geweest.
Buitendeck
Binnendeck. We vonden het leuker dan het hier misschien lijkt.
Er waren etenswaren te koop maar die zaten wel op dit niveau
Na de boottocht nog even aanvullend gezocht naar Merrell slippers (niet gevonden) en wat Rotterdam verwijzingen (vastgelegd), nu rust. Straks diner, morgen een lange rit via de Mohawk Trail naar Yarmouth.
We schrijven 20 september 2023. De dag waarop we Thorold achter ons konden laten. Van de spanning natuurlijk al vroeg wakker, dus mooi de tijd om twee uur te besteden aan het uploaden van het weblog via een minuscule Internetverbinding die ook nog eens met het volledige hotel gedeeld moest worden. Aangezien we deze dag toch wel een flinke afstand moesten afleggen zijn we bijtijds op weg gegaan naar nieuwe vriendin van de crew Cora. Na wederom een prima ontbijt konden we op weg naar onze volgende bestemming Amsterdam, NY. Eigenlijk zochten we tijdens het plannen van deze reis gewoon een plek halverwege Niagara en Boston, maar om ludieke redenen vonden we Amsterdam wel een mooie plek om te overnachten. Rotterdam had overigens ook gekund, dat ligt er vlakbij.
Mooi sunrise boven de sluis
Als je bij Cora vraagt om een extra eitje krijg je het dus geserveerd als een extra eitje
Eerste horde deze dag was de grensovergang met de USA. De gezamenlijke ervaring van de minigruppe is dat deze zelden prettig en vlot verloopt, maar vandaag was de uitzondering. Alhoewel de dienstdoende beambte zoals gebruikelijk zo autoritair mogelijk probeerde over te komen werden we na het beantwoorden van wat standaardvragen binnen twee minuten alweer op weg.
Paspoorten in de hand, zonnebrillen af, beide linkerramen geopend. We worden er handig in.
Volgende stops kwamen uit het arsenaal van zo zorgvuldig voorbereide roadside attractions. Ik noem hier een sixty canoes, Hotel Salvatore en de Custom Automotive Shop. Zie de foto’s!
Sixty canoes bij het Buffalo AKG Art Museum
Custom Automotive Shop met gewoon een heleboel oude auto’s, bezinepompen en andere parafernalia in de achtertuin. Zoals deze Dukes of Hazard Charger
Assortiment benzinepompen
Soort Nascar diorama
Ook brommers in het assortiment
Onderweg nog een kleine bonus. Alhoewel de snelheid waarmee we door deze medeweggebruiker werden ingehaald nou ook weer niet zo hoog was deed-ie het wel precies op een punt waar de State Trooper in de middenberm met z’n Dodge Charger én lasergun stond te wachten. De tevergeefse remlichten van onze hardrijder vielen prachtig samen met de staande start van de Trooper, en het was fraai om te zien hoe alle overige automobilisten dit aan zagen komen, ruimte maakten en de trooper zodoende de auto binnen de kilometer al aan de kant had. Niet gegund, want zo hard ging het niet, maar het hoort wel bij het spelletje.
Pull Over!
Willekeurige tussenstop bij een fraai natuurgebied(je)
Laatste tussenstop was weer op een punt waar twee attracties samenvielen, het Victoriaanse huis boven op een fabrieksgebouw (niemand weet wat het daar doet) en een klassieke Diner in de vorm van Stella’s Diner. Deze laatste was P eigenlijk bij toeval tegengekomen tijdens het plannen van deze dag maar was een schot in de roos. Een vakantie in de US of A is niet compleet zonder een ietwat ranzige diner bij voorkeur in een matige buurt met kleurrijke bezoekers bezocht te hebben en Stella stelde in deze niet teleur. Geopend van 06:00 tot 02:30, dus zonder ook maar enige gelegenheid om fatsoenlijk schoon te maken of te renoveren. Luid schreeuwend personeel, zowel naar elkaar als de vaste clientèle. Keukenapparatuur die sinds aanschaf gewoon aan is blijven staan en bij uitzetten waarschijnlijk meteen overlijdt. Alleen de menukaart (ze hadden zelfs sla) viel hierbij enigszins uit de toon.
Grappig, doel onbekend
Bij Stella
Prima diner. Let ook op de voorraad witbrood.
Gewoon niet uitzetten of schoonmaken, bacteriën maken hier geen enkele kans
Blij met reuze-milkshake
Culinaire hoogstandjes bij Stella
Shirt iets omhoog om duidelijk te laten zien dat je niet gewapend bent. En die enkelband misstond sowieso niet bij Stella.
Hierna resteerde nog een korte rit naar ons prima hotel in Amsterdam. Aangezien de Diner-lunch onze eetlust enigszins beperkte hebben we het voor het diner gehouden bij kleine pizza’s in de lokale pizzeria. Die qua mate van verval gelijke mate hield met de Diner die we eerder bezochten. Nu rust, morgen vermoedelijk een dagje Albany.
Na de ontberingen van Thorold een waar paleis. Inclusief fatsoenlijk Internet.
Meteen aan het begin het hoogtepunt van de dag. Door het ontbreken van een ontbijt in het hotel zijn we afgereisd naar ‘Cora Breakfast and Lunch’. Toptent met een ruime keuze en zowaar vers fruit. De prijzen waren er ook naar, maar wat een prima start van de dag.
Western Omelette. Let ook op dat fruit.
Na het ontbijt kon de minigruppe zich splitsen: P en D bleven bootjes kijken en lezen, F en C gingen naar het slechts 20 minuten verderop gelegen Niagara Falls. We waren er al een paar keer eerder geweest maar aangezien het echt om de hoek was maakten we toch graag van de gelegenheid gebruik om de kennismaking te hernieuwen. Wat al weer weggezakt was (en misschien maar goed ook) is dat je daar echt nauwelijks normaal rond kunt lopen omdat je maar op een paar punten vanaf parkings/winkels/hotels naar de boulevard kunt oversteken. Gezien het hoogteverschil begrijpelijk, maar wel opmerkelijk dat even de auto parkeren, bij de Falls kijken en teruglopen de stappenteller tot boven de 10.000 weet te krijgen.
Niet de eerste keer maar nog steeds fraai
Na terugkomst is de minigruppe herenigd en konden er boodschappen gedaan worden en een wasje gedraaid terwijl er onderhand vanaf het balkon timelapses van het scheerverkeer werden gemaakt. Na een copieus diner bij de plaatselijke Vietnamees (nou ja, allerhande Aziatische gerechten dus) nu rust, morgen terug naar de US of A met als eindbestemming Amsterdam, NY.
Timelapse opstelling
Timelapse van de sluis. Misschien even op klikken om te kunnen bekijken, lousy Internet en geen tools op de laptop….
