The Anvil Inn (anno 1777) was een prima keuze voor de overnachting maar wel met enige beperkingen. Zo kon de hotelkamer, gelegen op de eerste verdieping van dit oeroude etablissement, slechts via de tijgersluipgang bereikt én verlaten worden. Daarnaast was er een douche ter grootte van een krappe telefooncel en een bed dat in een tienerkamer niet zou misstaan. Maar we hebben toch heel redelijk geslapen en er stond ’s ochtends een niet onaardig ontbijt op ons te wachten. Waarbij opgemerkt dat we de avond ervoor de keuze voor het ontbijt en het tijdstip waarop we dat wilden nuttigen al bekend moesten maken. Dat lijkt hier sowieso de nationale hobby te zijn, ieder hotel meldt zich enige dagen vooraf om middels de Zaanse verhoormethode werkelijk alle mogelijk ter zake en niet ter zake doende details uit de nietsvermoedende hotelgasten te persen.

Het regende vandaag waardoor we toch maar het reeds eerder tot in detail bepaalde dagprogramma ter discussie stelden. Ook al omdat ook het door ons zo zorgvuldig geselecteerde Tankmuseum een toegangsprijs vroeg waarvoor we ook all inclusive een weekje Turkije konden boeken. Een korte enquete tijdens het ontbijt leerde dat eigenlijk niemand perse het Tankmuseum wilde zien, dus dat werd ter plekke met de hulp van AI (lees: Google, maar dat is niet modern) vervangen door het iets verderop gelegen D-Day museum op het schiereiland Portland.

Tankmuseum administratief afgehandeld middels voorruitfoto

Maar de eerste tussenstop was bij Lulworth Cove. In de regen ongetwijfeld minder spectaculair dan op een mooie zomerse dag maar nu was het er wel lekker rustig. Meer dan wat rondwandelen en foto’s maken kun je er er niet, dus hierna op naar het eerder genoemde D-day museum. Vanuit de locatie waar het museum gevestigd is zijn veel Amerikaanse troepen op D-day naar Normandië vertrokken en dat evenement werd daar gememoreerd. Het aardige van het museum was dat men het belangrijk vond dat de bezoekers alles fysiek konden beleven. Wat weegt zo’n geweer nou eigenlijk, hoe zit je in zo’n Jeep, wat wegen de munitiekistjes die ze het strand op moesten dragen, hoe bedien je zo’n afweergeschut. Erg verhelderend en stiekem ook leuk, alhoewel dat natuurlijk niet de belangrijkste boodschap was.

Lulworth Cove. Een soort Engelse versie van Blue Lagoon.

Typische Engelse druilerigheid.

Laat dat maar even op je inwerken.

Oefenen met het afweergeschut

Klaar om militair in te grijpen

Erik Hazelhoff Roelfzema en captain Mainwaring. U mag kiezen wie wie is.

Intensieve militaire training (dienstplicht lichting 88-2) werpt z’n vruchten af

Fraai museum

Na de onvermijdelijke koffie konden we op weg naar Lyme Regis, een fraai kustplaatsje wat wel erg toeristisch bleek te zijn. Daarna ast was het ook nog eens tegen een heuvel aangebouwd wat flinke hoogteverschillen met zich meebracht, en daar zijn niet alle leden van de MiniGruppe even van gecharmeerd. Maar er was een leuk modern lunchrestaurant waar wij als neo-hipsters de bijna ideale clientèle voor waren. Na de lunch restte ons nog de barre 1,5 uur naar Plymouth, waarbij opgemerkt dat we zowaar enige tijd van een heuse snelweg gebruik mochten maken. Die waren we tot dusver niet zo vaak tegen gekomen, en alhoewel het went, is rijden tussen heggen op een weg die precies 1.5 auto breed is best vermoeiend te noemen. Nu zijn we aangekomen in wederom een Premier Inn, die zich ook deze keer kenmerkt door een hoge prijs gekoppeld aan een middelmatige kamer, maar we gaan het ermee doen. Morgen een rustdag in Plymouth! 

In plaats van koffie kun je ook voor warme chocolade met marshmallows kiezen.

Landschap onderweg

Hippe lunchtent

Lunch. De ingrediënten voor een Engelse tosti blijken te bestaan uit een halfje wit, twee ons kaas en twee ons ham. Plus een familiezak Lay’s zoute chips.

Lyme Regis is een mooi plaatsje met een fraaie riverwalk. Maar dat komt in druilerige omstandigheden niet zo heel goed over op de foto.

Vandaag was een mooie dag met een zonnetje en zo rond de 23 graden. Belangrijkste doel van deze dag was om Stonehenge met een bezoek te verblijden. Ik was er een jaar of twintig geleden al eens geweest maar voor de overige leden van de MiniGruppe was het hun debuut op deze afstand. Tijdens de voorbereidingen was al duidelijk dat we op de weg van Portsmouth naar Stonehenge ook door Salisbury zouden rijden, en wie Salisbury zegt, zegt Kathedraal. Nou zijn we allen niet overdreven kerkelijk aangelegd maar aangezien de route er wel heel dicht langsliep was een tussenstop onvermijdelijk. Maar zowaar bleek zowel de kathedraal als de direct omgeving prima de moeite waard te zijn en kon er zelfs even tegenover de kathedraal koffie gedronken worden. Toegang tot de kathedraal zelf was deze ochtend niet mogelijk (we meenden door de gesloten deuren stofzuigergeluiden waar te nemen….) maar gezien de niet onaanzienlijke toegangsprijzen kwam dat ook weer niet al te slecht uit.

Iedereen is blij elkaar weer voor het ontbijt te zien

Kathedraal bezoekers

Zijkant van de kathedraal

Koffie bij de kathedraal. Er is in ieder geval liefde in gestoken.

Volgende stop was Stonehenge. Sinds het eerder vermeldde laatste bezoek was de logistiek hier ietwat aangepast: Gewoon naast de deur parkeren was er niet meer bij en we werden op een fraai bezoekerscentrum ontvangen om na het betalen van een schamele €150 per bus de resterende 2km vervoerd te worden naar De Attractie. En we waren bepaald niet alleen, vele collega toeristen hadden deze dag hetzelfde plan opgevat. Gewapend met de audiotour op de telefoon-app konden we ons vervolgens laten informeren over alle ins en outs van Stonehenge. En net als de vorige keer bleek ook nu weer dat de tekst en uitleg hier wel erg essentieel zijn en het verschil maken tussen het bezoeken van een stapel stenen of het ervaren van een bijzondere oudheidkundige vondst.

Blij om Stonehenge te zien

Deze foto maakt dus iedereen daar

Kern van het Stonehenge verhaal, iets met zonnewende en opgelijnde stenen

Na Stonehenge hadden we nog een tussendoorstop bij de Stourhead Gardens gepland staan. Er zijn bij ons geen botanici in de MiniGruppe aanwezig en ook de Engelse tuinen kunnen ons maar matig bekoren maar het was een mooie lunchgelegenheid en gaf ons tevens de mogelijkheid om even de benen te strekken. De bekende sub-wandel-delegatie heeft hierbij het gratis toegankelijke deel van de tuinen verkend om toch in ieder geval met wat fotomateriaal terug te keren. Het grote complex kende daarbij naast een aantal tuinen ook nog wat fraaie gebouwen die de moeite waard waren.

Kerk bij Stourhead. Engelser wordt het niet.

Omdat we inmiddels al halverwege de middag zaten zijn we via Shaftesbury (mooi plaatsje, niet gestopt) verder gereden naar Pimperne alwaar we resideren in de Anvil Inn. Alles wat je je voorstelt bij een oude pub is verenigd in de Anvil Inn, dus we zitten in een veel te kleine hotelkamer maar hebben ter compensatie een biertje kunnen drinken op het zonnige terras. Tussen twee saaie doch degelijke Premier Inns dus een prima afwisseling. Dat we ’s avonds tot op het laatste sneetje toast toe al moeten aangeven wat we morgen voor ontbijt willen is daarbij meteen ook vergeven en vergeten. Morgen richting Plymouth!

Interieur Anvil Inn. Het is ook net zo stoffig als het er uitziet.

Omdat het de eerste dag was en het weblog gebeuren (nachtwerk!) nog op gang moest komen hadden we onszelf een keurige 08:30 voor de reveille toegestaan. De Premier Inn had tot dusver weliswaar voldaan maar nog geen grote indruk gemaakt, ook het diner gisteren kon op een mager zesje rekenen. Dit werd vandaag met het ontbijt echter volledig goedgemaakt met een prima assortiment en kwaliteit. Sowieso is er bij deze minigruppe bij ieder ontbijtmenu waar de aangemaakte eierpoeder meuk aangevuld wordt met verse spiegeleitjes sprake van gepast enthousiasme.

Na het ontbijt kon het zo zorgvuldig voorbereidde dagprogramma gestart worden. Eerste stop was bij een supermarkt voor het inslaan van de Basisbenodigdheden. Het eerste Google resultaat, de Tesco Superstore, was onvindbaar voor de gehele crew. Dat Super zal dus in ieder geval niet op de omvang geduid hebben. Meteen dus maar door naar een alternatieve locatie in de vorm van de Sainsbury’s, die prettig aan de rand van de stad gelegen op geen enkel punt onderdeed voor een gemiddelde LeClerc. Zelfs de gedateerde dameskledingafdeling was een-op-een overgenomen. Voorzien van water, cola en chips kon de reis voortgezet worden naar de eerste stop: Brighton.

Bij Brighton stelden we ons van tevoren een ietwat vervallen Engelse badplaats voor met als kernwaarden achterstallig onderhoud, hangjeugd, vergane glorie en jaren 30 architectuur, en het moet gezegd, Brighton stelde op geen van deze punten teleur. Als de afgebrande pier meer indruk maakt dan de nieuw herbouwde pier dan weet je eigenlijk al meteen dat je goed zit.

Ticketoffice van de oude pier

Brighton is soms heel speels

Oude afgebrande pier. Stiekem toch wel heel mooi dat dit er nog staat.

Onderweg viel al snel op dat onze reisplanning misschien iets te optimistisch is geweest. In Nederland verwacht je bij een weg die A27 heet een vierbaans snelweg waar je prima tempo op kunt maken. Alhier blijkt het asfalteren van een karrenspoor met om de 200m een rotonde voldoende aanleiding om hier het snelweg keurmerk aan toe te kennen. Alle oorspronkelijk ingeplande reistijden kunnen dus vanaf heden gevoegelijk verdubbeld worden. Ook reeds ingeplande rustmomenten zijn bij deze allen komen te vervallen en worden ingeruild voor autorijdtijd. 

Volgende doel was het bezoeken van de Seven Sisters krijtrotsen. Koortsachtig overleg tijdens een kort koffiemoment leerde dat het nog niet zo makkelijk was om met de auto in de buurt van deze rotsen te komen. Uiteindelijke keuze was lunchen op de nabij gelegen golfclub en erop hopen dat The View (naam van het restaurant van de golfclub) z’n naam waar zou maken en we onder het genot van een clubsandwich we op ons gemak de krijtrotsen konden bewonderen.

Interieur van The View. Britse degelijkheid.

The View bleek inderdaad een fantastisch uitzicht te bieden, maar helaas niet op de Seven Sisters maar op de in plusfours gestoken volwassenen die gezamenlijk elkaar al op de schouders slaand de golfsport beoefenden. Binnen bleek The View een soort voetbalkantine gerund door vrijwilligers, wat niet wegnam dat we er een keurige boterham hebben weten te eten. Na de lunch zijn we naar de andere kant van de golfbaan gereden waarna een zorgvuldig geselecteerd MiniGruppe-smaldeel te voet de barre kilometer naar de Seven Sisters heeft afgelegd.

Road to Seven Sisters

Tekst en uitleg onderweg

Fotograferen van tekst en uitleg

Waarschuwing onderweg

Daar doen we het voor. Let ook op de Coastguard Cottages op de voorgrond.

Chauffeur van dienst wacht op de terugkeer van de MiniGruppe

Doordat we constant naar het oosten waren gereden moesten we hierna nog wel even twee uur terug, maar de chauffeur van dienst heeft dit klusje zonder morren volbracht. Hierna diner in de pub van gisteren waarbij gebleken is dat de gemiddelde pub misschien nog wel een prettigere menukaart heeft dan de restaurants. Een 8 zou ik zeggen! Morgen onder andere naar Stonehenge, 

Pubtijd!

Geroutineerde pubgangers

Blending in met de plaatselijke jeugd

Engeland. Het stond tot dusver niet heel hoog op de verlanglijst maar er is toch zeker de behoefte om niet alleen bestemmingen op grote afstand te bezoeken maar ook de meer nabije omgeving eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen. En omdat roadtrips met onze dierbare vrienden D+P wel degelijk bovenaan de verlanglijst staan was de keuze snel gemaakt. Volledig voorbereid op druilerig weer, onhandig links rijden, dubieus eten en verlopen binnensteden vertrokken we deze ochtend reeds om o-six-hundred per Uber naar de nationale luchthaven alwaar D+P (ook altijd stipt op tijd) ons al op stonden te wachten. Schiphol heeft rond coronatijd een stevige leercurve doorgemaakt voor wat betreft de personele inzet dus we konden overal vrijwel ongestoord doorlopen en stonden al om 06:45 aan de andere kant van de douane. Met een ontbijtje (€75 voor koffie en croissants…) achter de kiezen arriveerden we na een korte vlucht van 50 minuten in het altijd illustere Southampton. Ik was er voor werk al vaker geweest, maar het verbaast toch altijd weer dat zo’n luchthaven met een handvol vluchten per dag weet te overleven. Maar wel heel sympathiek en met een hoge gunfactor! 

Happy travellers. Plekje bij de nooduitgang dus op hot stand-by om die deur eruit te trekken.

Ontvangstcomité Southampton, voorbereid op alle mogelijke calamiteiten.

Aankomsthal. Nu toevallig even rustig.

In de voorbereiding van deze reis had de autoverhuurder niet weten te overtuigen op het gebied van doortastende communicatie maar dat werd vandaag volledig rechtgetrokken. Nog voordat we waren geland meldde de autoverhuurder per e-mail al enige vertraging in het afleverproces en belde later om ons zelfs tot op de minuut van updates te voorzien. Na slechts een half uurtje wachten (wat overdreven die updates dus) stond de Land Rover Discovery 5 (Engelse versie van een Landyacht) voor ons paraat. Kleine tegenvaller was dat het navigatiesysteem ook volledig op Engelse leest geschoeid lijkt en intern hoogstwaarschijnlijk van buizentechnologie, een kompas en wichelroede is voorzien, want echt werken doet het niet. Gelukkig bieden de telefoons met 5G uitkomst.

Met enige terughoudendheid kon de Disco uit de parkeergarage gemanoeuvreerd worden waarbij de volledige crew de onverschrokken chauffeur van dienst gevraagd en ongevraagd van aanwijzingen voorzag. Het hotel in Portsmouth was slechts een half uurtje rijden en met een Early Check in konden we de koffers kwijt. Eerste doel in Portsmouth: De Dockyards, het oude (marine-)haven gebied met een keur aan nautische attracties. In korte tijd hebben we de restanten van de boten (volgens D: Schepen) Mary Rose en Victory mogen bewonderen, een vliegdekschip-in-de-verte en diverse memorabilia van vice-admiraal Nelson (van al die standbeelden). Tussendoor nog de eerste Fish and Chips mogen begroeten (vette bende) en na afloop de eerste pub mogen bezoeken (prima).

Hotel. Van binnen minder erg dan je zou denken. Zowaar geen tapijt in de badkamer.

Boot 1

Boot 2

Vliegdekschip. Naar verluidt volledig inzetbaar maar je kunt voor dat bedrag aardig wat drones kopen.

Morse zendsleutel.

Uitleg werking morsezendsleutel. Inclusief het gebruik ervan in 1950.

Bootje buiten de Dockyards.

Goede naam voor een Pub.

De keuze is reuze!

En wat valt dan op tijdens zo’n eerste dag? Allereerst prima weer, droog en 18 graden. Maar ook dat alles schreeuwend duur is. Onderzoek zal nog uit moeten wijzen of dit de recente inflatie of gewoon de wisselkoers van het Engelse pond is, maar bezuinigingsrondes lijken na de eerste dag al onvermijdelijk. En verder is het gewoon goed toeven, lekkere auto, heel redelijk hotel maar vooral prima gezelschap. Vanavond nog diner, morgen een dagtocht richting het oosten!

Op de een-na-laatste dag van ons verblijf in de USA hebben we gepoogd nog even wat highlights van Miami mee te pakken. Miami ligt op slechts 30 minuten van Fort Lauderdale maar is toch echt wel een andere stad. En vooral: Druk. Heel druk. We hebben dus eigenlijk gewoon de hele dag in de file gestaan want zelfs bij de geselecteerde highlights was het onmogelijk om de auto even te parkeren. Wat we dan nog wel gescoord hebben zijn de Art Deco hotels aan de bekende Ocean Drive in Miami Beach maar ook daar kende men alleen de valet-parking optie wat we wat overdreven vonden om slechts een foto te kunnen maken. Uiteindelijk via een grote U-bocht via twee Best Buy’s (drone scoren voor vriend van het blog F) terug naar onze vertrouwde cottage om van onze laatste uren in Florida te genieten.

Art Deco District. De hotels waren minder picobello dan verwacht.

Hotel 1

Hotel 2

Hotel 3

Veel grote cruiseschepen in de haven.

Morgen vliegen we naar Curaçao en het verslag kan ik bij deze al doen: Verblijf in Villa Mares (kruipafstand van ons eigen huis), beetje zwemmen, beetje niksen. Twee dagen werken, weekendspektakel, maandag het vliegtuig naar Amsterdam. Bedankt voor het meelezen en jullie commentaar, we hebben genoten!

Vandaag een rustig programma. Gewoon thuis ontbijten is ook wel eens fijn en we hadden in de voorbereidingen al geconstateerd dat deze zondag de Miami Dolphins een thuiswedstrijd tegen de New England Patriots zouden afwerken. We zijn wel vaker naar base- en basketball wedstrijden geweest maar hadden nog nooit een American Football wedstrijd bezocht. Daarom maar even via de erkende doorverkoper stubhub een paar kaarten gescoord. Met achteraf bezien de constatering dat het bezoeken van een NFL wedstrijd een erg dure hobby is en de aankoop van tickets nog het meest lijkt op het kopen van een vliegticket, de prijs die je initieel ziet heeft niets te maken met het bedrag dat je uiteindelijk kwijt bent. We zijn geen diehard Football fans maar dachten met 2x $52 een redelijke prijs voor een beetje vertier te betalen. Bij het afrekenen kwamen daar nog een ‘paar’ verborgen kosten bij, zoals $27 administratiekosten en $6 tax (per ticket uiteraard) en een whopping $120 voor de parkeerkaart. Voor dat geld zou je verwachten dat je in het stadion zelf kunt parkeren en door dragers met een draagstoel de tribune wordt opgedragen maar dat bleek een misrekening te zijn, we stonden gewoon tussen de burgers die blijkbaar soortgelijke bedragen neertellen.

Onderweg goed zicht op het Hard Rock Hotel

De aankomst bij het stadion was wel super geregeld, met onze parkeerkaart voor het ‘Yellow’-deel werden we al vanaf de snelweg de juiste richting op gedirigeerd en draaiden we vlekkeloos de gigantische parkeerplaats naast het stadion op. Ik wist wel dat ’tailgating’ de nationale hobby is hier, maar ik had niet door dat dit eigenlijk belangrijker is dan de wedstrijd zelf. De helft van alle parkeerplaatsen is niet bruikbaar omdat er partytenten, coolers en enorme barbecues staan die achterop de pickup truck worden meegenomen. Vervolgens wordt er vanaf het eind van de ochtend bier gedronken en hamburgers gebakken.

a. Je hebt dit thuis staan b. Je neemt dit achter in je pickup mee c. Je gaat extra vroeg naar het stadion om vooraan te staan

Slalommend door dit straatfeest bereikten we onze stoelen hoog in de nok (goedkope stoeltjes, dan krijg je dat) om het hele spektakel mee te maken. Maar wat is dat een traag gebeuren zeg, het spel ligt meer stil dan dat er wat gebeurt, en zoals gebruikelijk is het publiek drukker met eten en drinken halen dan naar de wedstrijd kijken. Maar wat een leuk evenement om mee te maken, dus uiteindelijk het geld toch meer dan waard.

Geen rommelmarkt maar families die aan het tailgaten zijn

We made it

GoodYear blimp boven het stadion

Met cheerleaders

Entree van de gladiatoren. Die voornamelijk rondhangen en niks doen.

Voor het uitvoeren van de Star Spangled Banner. Inclusief overvliegende Blackhawk helikopters.

Geen geld voor een hotdog.

Eerder werd in dit weblog gemeld dat we tot voor kort nog geen Cybertruck waren tegengekomen. Nou, dat is in Florida volledig rechtgetrokken want je komt ze hier ieder uur wel een keer tegen. En wat is dan de verdict? Indrukwekkend, apart, niet echt mooi, modern en voor Amerikaanse begrippen niet overdreven groot, zeg maar formaat Ford F-250.

Matzwart gewrapt, staat ‘m best goed

Morgen onze laatste complete dag in Fort Lauderdale en Miami, ’s ochtends werken en ’s middags Miami verkennen. Dinsdag vliegen we naar Curaçao!

Een rustige verplaatsdag vandaag. Met 400km een vrij normale afstand voor deze reis, maar doordat we veelal de veel leukere Highway 1 in plaats van de door de navigatie gesuggereerde Interstate 95 namen duurde het allemaal wat langer dan verwacht. Ons enthousiasme over het Holiday Inn in Daytona Beach was na het concierge-debacle van gisteren sowieso al beperkt, maar aangezien het ontbijt niet inbegrepen was presenteerde zich een uitgelezen gelegenheid om het ontbijt bij de iets verderop gelegen Starlite Diner te verorberen. En de Starlite viel niet tegen met een 50+ serveerster met genoeg make-up om een kleine Douglas te vullen en het niet ingevulde vermoeden dat ze vermoedelijk Tammy heette. Ze deed het echter fantastisch: Nadat we alle potatoes/fries/grits hadden geweigerd (09:30 and we’re from Europe) bracht ze ons spontaan een klein bakje grits, want ze was zelf veel in Europa geweest en vond dat je alles moest proeven. Grits (een soort maïspap) smaakt echter precies zoals het eruitziet, een vreselijke texture, kleur, mondgevoel en smaak. Maar lief dat ze een poging gedaan heeft om ons te overtuigen, we hebben ons beperkt tot French toast en een Cowboy omelette. En na afloop natuurlijk nog wel even een t-shirt gescoord om de collectie compleet te maken.

Starlite Diner

Goed interieur

Koffie staat al vanaf 06:00 lekker te trekken

Dan heb je een diner te pakken

Grits. In het Nederlands noemen we dit apenkots.

De volgende zes uur hebben we in de auto vertoefd met enkele meer of minder spectaculaire tussenstops. En nu zitten we in een hele fijne cottage in Fort Lauderdale. De AirBnb’s in Miami waren oftewel te dubieus oftewel te duur dus vandaar dat we op een half uurtje afstand van Miami zijn blijven steken. Meteen na aankomst zijn we even boodschappen gaan doen en zoals we vorig jaar al constateerden is dat echt gruwelijk duur geworden. Maar toch fijn om even zelf te kunnen koken en niet alleen maar American Processed Food tot ons te nemen. We verblijven hier drie nachten dus we gaan een relatief stationair programma afwerken.

De laatste geproduceerde DC-7. In 2013 door een horeca familie gekocht om er een restaurant van te maken. Dat is niet gelukt.

Frisbee ijsco tentje in Mims, Florida. Helaas gesloten maar toch een 10 voor de vormgeving.

Haai die door de stoep heen komt. Gelegen op een universiteitsterrein dus fijn dat het zaterdag was en we dit in alle rust zonder minachtende studentenblikken konden vastleggen

Manatee Lagoon. Door de warmte van de aangrenzende elektriciteitscentrale zwemmen er in de baai heel veel zeekoeien. Maar vandaag helaas niet.

Paar boodschapjes. Geen wonder dat iedereen bij de McD gaat eten.

Keurige Cottage

Geïmproviseerde pizza, valt niet tegen.

Vandaag een rijdag van zo’n 400km met zoals te verwachten een paar zeer noodzakelijke uitstapjes naar enkele opmerkelijke bezienswaardigheden. Na het bekende karige hotelontbijt konden we op weg naar Florida en gezien de ochtendtemperatuur in Savannah (10 graden Celsius) vonden we dat bij voorbaat een goed idee. Bij het passeren van de stateline een korte stop bij het Florida Welcome center alwaar driekwart van de bezoekers alleen maar stopt voor een sanitaire stop en de hoofdtaak van het aanwezige baliepersoneel (zes cursussen over alle attracties in Florida gevolgd) dan ook bestaat uit het aanwijzen van de toiletten.

Gelukkig met foute-gouverneur vermelding

Eerste geplande stop was in Green Cove Springs voor een fuel tank van de Space Shuttle. Er kunnen net als bij de meeste ‘attracties’ die we bezoeken natuurlijk vraagtekens bij dit doel gezet worden, maar het verhaal erachter maakte een bezoek toch waard. De tank (bouwjaar 1977) werd door NASA gebruikt voor testdoeleinden en na afloop van het testprogramma geveild. Een luchtvaartmuseum kocht de tank en liet deze naar de dichtstbijzijnde haven vervoeren. Daar aangekomen bleek verder transport dusdanig gecompliceerd en duur dat er vooralsnog vanaf werd gezien en de tank ‘even’ langs de kant van de weg werd geparkeerd. Dat is inmiddels meer dan tien jaar geleden en aangezien het museum sinds 2019 is gesloten ligt-ie er vermoedelijk nog wel even.

De tank

Zoals iedere klussende vader die iets uitlegt aan z’n zoon: ‘Die gaat nergens meer naartoe’

Na een kleine tussenstop bij een gevangenis uit 1894 (geen goed verhaal bij) reden we door naar de eerste diner van deze vakantie, Angel’s Dining Car in Palatka, Florida. En Angel stelde niet teleur met een authentieke diner uit 1932 die de juiste mate van patina en ranzigheid had die we van een diner verwachten. Zitten aan de bar, personeel op 50cm afstand, vreselijk onhandig en ongetwijfeld voldoen ze aan geen enkele ARBO-wet, maar altijd een genot om een goede diner te bezoeken. En de hamburger (hold the fries) was prima.

Heterdaad

Goede diner

In 90 jaar weinig veranderd

Liefhebbers

Nu kan er helemaal niemand meer langs

Geen tijd te verliezen dus we spoedden ons richting Daytona Beach om de Jantzen Diving Girl en op het terrein van de Aeronautical University een volledig stalen replica van de Wright Flyer mee te pakken. De foto’s vertellen het verhaal! En in Daytona moet je natuurlijk eigenlijk met de auto het strand op zoals we dat al eerder gedaan hebben, maar dat durven we met ons NAT-KR helaas niet aan. Volgende keer maar weer doen dus.

Soort van welkomstbord

Anno 1920

Volgende keer toch iets meer moeite moeten doen voor de foto

Kleine sidenote: We komen eigenlijk weinig leuke of bijzondere auto’s tegen onderweg. Een keer een gewrapte Cybertruck vanuit onze ooghoek voorbij zien schieten, een geparkeerde Hummer EV, een Cadillac Lyric in het voorbijgaan… En al die andere duizenden auto’s waren gewone dertien-in-een-dozijn exemplaren. Opmerkelijk, terwijl we (ik) er echt wel een extra oog voor hebben.

Inmiddels was het alweer tijd om in te checken bij het Holiday Inn in Daytona Beach. Vlekkeloos incheck-proces waarna we helaas doorverwezen werden naar een zeer opdringerige concierge die erg weinig te doen had en zich voorgenomen had om ons iets aan te smeren.
‘I’ve got a present for you’ – ‘No thank you’
‘I have a welcome package for you’ – ‘No thank you’
‘You need to see…’ – ‘No thank you’
Uiteindelijk maar gewoon bot genegeerd, maar voor tweehonderd dollar per nacht verwacht je toch niet ook nog eens gestalkt te worden door een opdringerig veertigjarig eenzaam kattenvrouwtje met een slechte kledingsmaak. Gelukkig maakte onze suite alles goed want we hebben zowaar zeezicht.

De Atlantische Oceaan

Morgen een poging doen om een tweede diner te scoren met de Starlite Diner voor het ontbijt, daarna weer ongeveer 400km naar ons laatste (Amerikaanse) verblijf in Fort Lauderdale.

Savannah, Georgia (dat moet je er hier altijd bij zeggen) is een mooie stad met een centrum uit de 19e eeuw waar zowaar gewandeld kan worden. Daarom gingen we gisteren na aankomst alvast een eerste verkenning doen, ook al omdat we toch ergens moesten dineren. De keuze viel hierbij op Jazz’d, een op het oog onooglijk etablissement onderaan een soort Cheers-trap. De kwaliteit werd echter op Tripadvisor geroemd en we waagden dus de gok. En het viel niet tegen, als je de jazz-pianist even weg denkt was het een prima avond met lekkere American sized tapas. Eigenlijk voor het eerst deze vakantie dat we gerechten hadden met echte smaken, meestal sneeuwt het hier onder in zoetigheid of vet. In algemene zin is het eten als vanouds en lijken alle restaurant menu’s op elkaar maar met een beetje creativiteit weten we er altijd wel wat van te maken.

Tapas American Style

Norm!

Vanochtend hebben we de verkenning van Savannah voortgezet en dan ontkomen we natuurlijk niet aan de gevreesde hop-on-hop-off-bus. Er zijn twee aanbieders die elkaar nauwelijks ontlopen, dus na een korte doch intensieve inventarisatie viel de keuze op de firma Trolley Tours. Net als de concurrent adverteerden ze natuurlijk met een prijs waarvan je bij voorbaat weet dat je meer gaat betalen dan dat maar om de een of andere reden hadden ze een iets hogere gunfactor. Dat vonden blijkbaar meer toeristen want de bussen van de concurrent waren beduidend minder goed gevuld. Uiteindelijk is zo’n tour niet veel meer dan een rondje door de stad waarbij driekwart van de bezoekers helemaal niet hop-offt maar gewoon lekker blijft zitten tot het eind en wij vormden geen uitzondering. Je kunt je afvragen hoe verrijkend zo’n tour nou helemaal is maar we weten nu in ieder geval alle bouwjaren van de huizen onderweg en dat is toch ook wat waard.

Deze moet je hebben, niet die andere

Meer gietijzer = rijker

Ook mooi

Hierna konden we te voet de diverse voorbereide highlights af. Met mooi weer, want er trekt hier een koufront over dus er is strakblauwe lucht, maar wel wat fris dus laagjes it is.

Kapitein Kok

Two Worlds Apart voor de mannen uit Savannah die aan de andere kant van de wereld hun leven gaven

Er wordt een brug gelegd

Mooi klassiek theater

Hoogtepunt van de highlights was wel het ons op een obscure site aanbevolen Graveface museum. Even flink zoeken, maar ergens achter een platenzaak verscholen troffen we een geïmproviseerde vergaarbak van rariteiten aan waar de medewerkers ons in etappes meenamen naar de zalen (nou ja, kamers) waar enkele thema’s verder uitgediept werden. De overeenkomst tussen de thema’s was wat onduidelijk maar trok in ieder geval mede belangstellenden die nog het beste als een mix van complotdenkers, neo gothics en cosplay gasten te beschrijven is. Thema’s waren onder andere opgezette dieren-met-een-afwijking, UFO’s, satanisme, maffia-shootings en speciale aandacht met een eigen ruimte voor de heren Ed Gein (gespecialiseerd in het opgraven van overleden dames, Google maar niet) en John Wayne Gacy (33 moorden op z’n cv, idem). Aangezien er af en toe gewacht moest worden voordat een volgend vrolijk college begon stond er een rij van tien flipperkasten tot onze beschikking om de tijd te doden. U zult begrijpen dat de termen apart, bijzonder en vreemd bij dit museum op geen enkele manier de lading dekken. En ons onverwachte moord- en doodslagthema van deze vakantie heeft nog onverwachter een geheel nieuwe verdieping gekregen.

Museumwinkel. Misschien is ‘museum’ iets teveel eer

’t Kalf met 5 poten

UFO kamer

Even flipperen voor de volgende ronde

Keuze te over. En museum is inderdaad niet de juiste term.

Maffia shooting inclusief ramptoeristen

Weer even flipperen

Al dat gewandel leverde in ieder geval op dat de tot dusver dramatisch lage stappenteller (met excuses aan vriend van dit blog K.) vandaag een kleine boost heeft gekregen want ongemerkt kun je hier helemaal dichtslibben. Morgen een wat langere rit naar Daytona Beach, Florida.

07:00. We zijn al wakker en dat is maar goed ook want met 130dB maakt het brandalarm duidelijk dat het de bedoeling is dat we in actie komen. Even kortstondig overleg, want de kans op een échte brand is nou ook weer niet zo groot, maar omdat-je-weet-maar-nooit én de herrie in de kamer onhoudbaar is kleden we ons snel aan, pakken we de belangrijkste zaken in een rugzak en spoeden we ons naar het trappenhuis (nóóóóit de lift kinderen!). Altijd mooi om te zien hoe de diverse hotelgasten reageren. Sommigen staan in 2 seconden buiten, anderen staan in de deuropening van hun kamer je vragend aan te kijken alsof je persoonlijk Hoofd Brandzaken bent. Maar de meeste mensen doen wat wij doen, geen paniek, rustig naar buiten, waarbij het voor de besluitvorming meehelpt dat het 18 graden en droog is. Na een minuut of 7 arriveert de brandweer en dat doen ze op z’n Amerikaans, dus met drie spuitwagens, een ladderwagen en een commandant. Na een diepteonderzoek door de heren mogen we na een minuut of twintig weer naar binnen, waarbij ik de chief tegen de receptie hoor zeggen dat ze geen idee hebben wat het alarm getriggerd heeft, maar vermoedelijk iemand handmatig een brandmelder heeft overgehaald. We zullen ze uit Europa een brandmeldpaneel opsturen, handig voor de volgende keer.

De cavalerie arriveert

Met brandslang backpack

Na dit spektakel is het tijd voor ontbijt en we zijn van mening dat na de ervaren overlast (we sue’n ze nog net niet) dat rustig wat later én uitgebreider dan anders kan. Pas om 10:30 zitten we dus in de auto en besluiten de geplande route naar Savannah van Georgia naar South Carolina te verleggen zodat die staat ook nog aan bod komt. Het is echter nog steeds wat druilerig dus de op zich mooie natuur-route komt niet echt goed uit de verf.

Mooie doch druilerige route

Keurige foto

Onderweg vallen ons vandaag maar ook de afgelopen periode een aantal zaken op:

• Heel veel rommel langs en op de weg. Loopvlakken van autobanden, autobumpers, van alles en nog wat. Je ziet af en toe wel opruimploegen maar het is dweilen met de kraan open.
• Veel auto’s met pech, ik schat dat er toch iedere 10km wel een auto op de vluchtstrook staat. Niet zo gek natuurlijk in een land waar de auto zo ongeveer een eerste levensbehoefte is en men dus eindeloos met tot op de draad versleten materieel blijft rondrijden maar ik denk dat ze hier niet zullen geloven dat we in de Randstad bijna geen vluchtstroken meer kennen.
• Veel roadkill. Ik denk dat we de afgelopen week zeker tien dode reeën langs de kant van de weg hebben zien liggen. En er wordt nauwelijks voor gewaarschuwd, dus vermoedelijk vindt iedereen dit een normaal geaccepteerd risico.

Ook vandaag gezien: Heel veel katoen op de akkers. Het is natuurlijk historisch de regio waar het vandaan komt, maar toch opmerkelijk dat het economisch blijkbaar nog steeds interessant is om dat hier te verbouwen.

Om te oogsten hebben ze tegenwoordig gelukkig machines

Doordat we via South Carolina hernieuwd Georgia binnenreden konden we mooi even langs het Georgia Welcome Center waar ze tegenwoordig ook graag benadrukken dat Forrest Gump in deze regio is opgenomen. Ik geloof niet dat veel toeristen vanwege dit feit hiernaar toe komen maar wie weet werkt het. Ook reden we even langs een suikerfabriek (allemaal in de voorbereidende fase geïdentificeerd natuurlijk) waar een fraai monument staat dat dringend gefotografeerd moest worden.

Beter wordt het niet

Laaaiiiiff is laaaiiik a boooox of chooooocolates

Explosie in een suikerfabriek eist 12 levens. Ter herinnering is er een klein park met fraai memorial naast de fabriek aangelegd

En nu zitten we midden in het historische centrum van Savannah. Dat heeft als groot voordeel dat alles op loopafstand zit maar als nadeel natuurlijk dat parkeren een uitdaging wordt. Gelukkig heeft het hotel in een prima valet-parking faciliteit voorzien waarbij voor een modaal maandsalaris iemand de auto naar de (ongetwijfeld om de hoek gelegen) parkeergarage rijdt. We blijven twee nachten dus de auto hebben we even niet nodig. Morgen Savannah verkennen!