De laatste volledige dag in Engeland brengen we door in Manchester. Twee weken geleden werden we door de autoverhuurder meewarig aangekeken toen we meldden dat we ook naar Manchester gingen, en vandaag hebben we gezien waar die blik vandaan kwam. Manchester heeft een wat grauwe kantoor impressie op ons achter gelaten en het was lastig om er goede hoogtepunten te scoren. Uiteindelijk bestond het programma vandaag uit de John Rylands Library (fraaie oude Universiteits bibliotheek), het Manchester Museum (Universiteits collectie, leuk voor scholieren) en de Manchester Art Gallery (prima). Daarbuiten natuurlijk de onvermijdelijke koffie (Starbucks) en lunch (Chinees in Chinatown, top). Ook op transportgebied waren we wel uitgeavonturierd dus dat heeft volledig per Uber plaats gevonden. Na het inleveren van de auto is er nu rust. Morgenochtend na het ontbijt nemen we de Uber naar de luchthaven en vliegen we naar Amsterdam. Het was weer een geweldig avontuur en we hebben genoten, met dank aan alle mede MiniGruppers!
Library
Library van binnen
Nog meer library van binnen
Boeken
Manchester Museum met enthousiaste bezoekers
Kunst
Kunst II
De reisleiding is bezig met de volgende Uber
Tegeltje tegeltje aan de wand
Bonnetje bij de Chinees. Met het besteltijdstip erbij.
Na een onrustige nacht in een shabby kamer met een veel te klein bed vertrekken we licht vermoeid naar Manchester, de laatste bestemming deze reis. Sowieso zien we met de finish in zicht de vermoeidheid en verzadiging toeslaan, dus ook vandaag doen we een rustig programma. Via de kortste route is het minder dan twee uur naar Manchester dus is er toch nog de behoefte om ook deze route in ieder geval nog een klein beetje te pimpen. We nemen daarom niet de snelweg maar rijden binnendoor via het Peak District National Park.
Eerste stop is in Buxton voor koffie. De naam van het etablissement (No1 Coffee) maakt de verwachtingen hooggespannen, en alhoewel het niet tegenvalt is No1 misschien wat overdreven. Hierna rijden we naar de Anderton Boat Lift, een enorme installatie waarmee narrowboats ‘even’ in de 15 meter(!) lager gelegen rivier worden getild. Daar zou anders een aardig sluizencomplex voor nodig zijn… Helaas is de lift vandaag buiten werking en beperken we ons dus tot het fotowerk.
Nog even van een copieuze lunch aan de noordzijde van Manchester genoten en we konden ons echt gaan opmaken voor de finale. Donderdag wordt de auto bij het hotel opgehaald dus deze moest even afgetankt en leeggeruimd worden. Nu resideren we in het prima Holiday Inn in Manchester wat een hele opluchting is na de dubieuze Inn in Edwinstowe. Morgen een dagje Manchester, maar echt grote attracties kent deze stad niet. We sfeer in de MiniGruppe is nog prima, maar de puf en energie om ons echt druk te maken is wel wat verdwenen. Vrijdag naar huis dus!
Lunchengel
Narrowboats liggen te wachten totdat de lift gerepareerd is.
Vandaag een korte reisdag van York naar Edwinstowe. En wie Edwinstowe zegt, zegt Sherwood Forest, home of Robin Hood. Aangezien de reistijd relatief kort was had yours truly de reis opgeleukt met de Engelse versie van Muffler Men.
Graafmachine voor de mijnbouw. Grootste die nog in West Europa staat. Anno 1947.
We hebben allemaal onze rol, D staat geroutineerd de vrijwilliger annex stalker van dienst te woord.
War horse. Kunst.
Steelhenge. Sheffield is een echte staalstad en dan moet je toch wat.
Houseboat in de vorm van een looping. Kunst met een grote K.
Snail die eigenlijk een soort fossiel is.
P had in een handomdraai een koffielocatie op korte afstand gevonden en je kon er nog parkeren ook. Dat het achterin een tuincentrum bleek te zitten en de meeste clientèle uit het plaatselijke bejaardentehuis waren ontsnapt deed niets af aan de logistieke voordelen van deze locatie.
Handig als je behalve in koffie ook trek in tuinaarde hebt
De lunch was al niet veel beter, hier kwamen we ingeklemd tussen de fastfood bij de ons tot dusver onbekende keten Nando’s terecht alwaar het begrip zelfservice een nieuwe lading heeft gekregen. Zelf op de website bestellen, zelf drinken en bestek halen, zelf condiments halen….Ze waren nog net bereid om het eten aan tafel te brengen.
In Edwinstowe bleek het door ons gereserveerde vier sterren hotel een ietwat ruimte interpretatie van het begrip vier sterren te hebben. We resideren dus in piepkleine muffige kamers waarbij F+C zelfs in een 1m20 breed bed mogen proberen te slapen. Dat wordt nog wat vannacht.
Na aankomst is de wandelbrigade van de MiniGruppe nog even in Sherwood Forest naar de Major Oak gewandeld. Naar verluidt tussen de 800 en 1000 jaar oud en ook volop onderdeel van de Robin Hood legende, maar die claim geldt werkelijk voor iedere straatsteen in dit dorp.
Major Oak. Niet de belangrijkste boom maar toevallig als eerste beschreven door iemand die Major heette.
Robin Hood galore alhier
Morgen naar Manchester, de reis loopt op z’n eind!
Eindelijk een echte rustdag in York. Na het ontbijt verkennen we het centrum van York en met een hotel in het centrum is dat helemaal comfortabel natuurlijk. Allereerst de kathedraal van York, de York Minster. Erg fraai van de buitenkant, maar met een toegangsprijs van 20 pond pp houden we het op een blik van de buitenkant. De rest van de ochtend verpozen we ons in The Shambles tussen de winkeltjes en restaurants. Na een korte stop in het hotel (laagjesconcept = kledingwissel) maken we een rondje op de hop-on-hop-off bus, waar een vriendelijke zestiger ons in een monotoon betoog zonder ook maar een keer adem te halen van alle wetenswaardigheden van York voorziet.
Qua kathedralen is het zeker de Minster niet
Ook modern gedoe in York
Een van de mindere shambles
Kraantje Pappie is blijkbaar aan het werk
Bustour
De middag is rust. Daar waren we blijkbaar allen wel eens aan toe. Slechts een kleine wandeling buiten het hotel maar vooral ook hangen, gamen, lezen en slap Internetten in het hotel zijn ons deel. Vanavond eten we op stand omdat P+D hun 32 jarig huwelijk vieren en daar moet natuurlijk op gedronken worden. Morgen vertrekken we naar Edwinstowe/Nottingham!
Appél was vandaag om 08:25LT. Na een prima ontbijt (want de koffiemachine was gerepareerd) konden we op weg naar York. In principe een afstand die in minder dan drie uur af te leggen is maar door de route ietwat op te leuken konden we er toch een aardig dagprogramma van maken. Het weer was afgelopen nacht echter aardig omgeslagen, van 25 graden met volop zon naar zo’n 18 graden met bewolking en af en toe een spat regen. Prima voor de reisdag maar suboptimaal als je door een natuurgebied rijdt. Na Windermere reden we naar de Kirkstone Pass en Ullswater. Fraaie natuur, maar de uitkijkpunten waren helaas in dichte mist gehuld.
Na het verlaten van het Lake District reden we het Yorkshire Dales National Park in, een minstens zo fraai natuurgebied wat ons erg aan Schotland deed denken, al was het maar vanwege de overvloed aan schapen. Mooi vergezichten met af en toe kleine dorpjes waarbij de enige bron van inkomsten uit campings en schaaphouderij lijkt te bestaan.
Mooie natuur
Na dit natuurgeweld vervolgden we onze weg via Kirby Stephen (koffie) en een Shell-Subway naar York. Eerste stop in York was bij de Washing Well om onze laatste was van deze vakantie te draaien. Het dedicated wasteam deed hierbij in de ietwat ranzige wasserette het zware werk terwijl de rest van de crew even wat welverdiende rust pakte in de Nimitz.
Rond 16:00 arriveerde we in het Hilton in York. Keurige valetparking maar helaas wat getrut omdat er maar één kamer beschikbaar was en we een half uur op de tweede kamer moesten wachten. Normaal gezien een minor issue maar gezien de vergoeding die we hier betalen mag je toch iets meer service verwachten. Na het inchecken hebben we (F+C) een eerste kleine verkenning van York gedaan via de Riverwalk en een deel van de City Walls. Tussenconclusie is dat we in een erg fraai plaatsje zijn beland wat de verwachtingen zeker overtreft, morgen verkennen we de rest!
Hotel op stand, dus met parapludispenser
Sluistechniek tijdens de riverwalk
Citywall walk
Ondergaande zon reflecteert op Clifford’s Tower, recht tegenover ons hotel
Vandaag een rustdag, stationair in Windermere. En het lukte zowaar om het programma beperkt te houden met een boottochtje en een hightea.
Bij het selecteren van de boottocht was onze keuze gevallen op het gerenommeerde Windermere Lake Cruises waarbij we de Redline geboekt hebben. Effectief betekende dat inschepen in de haven van Bowness en via de Jetty museum (2 uitstappers, 4 opstappers) en Brockhole (niet opgelet) naar Ambleside. In Ambleside was zo mogelijk nog minder te doen dan in Bowness dus we zijn rustig tien minuten blijven zitten om meteen aansluitend de terugreis te aanvaarden naar Bowness. Een prima tochtje met wat door de kapitein gespuide wetenswaardigheden maakte het een goede besteding van de ochtend. Minpunten waren de nadrukkelijk aanwezige Indiase (Indiërs?) die met een duidelijk andere set normen en waarden zo’n boottocht meemaken en het niveau van het overige publiek. Na bijna twee weken UK kunnen we rustig stellen dat het beeld van tweedjasjes en bolhoeden niet meer geheel actueel is maar dat we voornamelijk volslanke dames in kleding die ze al jaren niet meer kunnen hebben, getatoeëerde veertigers met knalrode koppen van de drank en vechthonden aan een stuk touw zien. Tokkie time ahoy dus.
Engelandvaarders
Mede nautici
De Boot
Bootje onderweg
Blending-in met je enkelband
Voor de middag hadden we een high tea geboekt. Als je dan toch in de UK bent moet je dat toch een keer meegemaakt hebben. Het hotel straalde van tevoren aan alle kanten uit dat dit dagelijkse kost voor ze was maar vandaag kregen we toch de indruk dat er dagen voorbij gaan waarbij ze dit niet serveren. De drie onverschrokken leden van de MiniGruppe die deelnamen aan dit spektakel kregen in ieder geval een hoeveelheid eten voorgeschoteld waar een volledige middelbare schoolklas een prima lunch aan zou hebben. Even snel rekenend stond er voor minstens 10.000kcal voor ons op tafel; Zonde, want het overgrote deel zou de prullenbak in gaan, maar wie bedenkt er dan ook zoiets. Stel je voor dat je geen gebakje bij de koffie krijgt maar een complete appeltaart, dat niveau dus. Niettemin een leuke ervaring. Straks diner, morgen naar York!
Alleen de onderste plank hield al 16(!) sandwiches voor ons paraat
Blackpool. Ooit de trots van Engeland en een zeer druk bezochte badplaats. Vanaf het moment dat vliegen naar de Costa del Sol enigszins betaalbaar werd, en dat is al zo’n vijftig jaar geleden, kwamen de vaste Blackpool gasten erachter dat het weer in Spanje iets aangenamer is. Vanaf dat moment is Blackpool in een soort vrije val geraakt en dat is te merken. Armoedig, failliet, desolaat en met een enorm tokkie-gehalte op straat.
Blackpool Tower
Voor de gemiddelde Blackpool bezoeker is dit een topattractie
Casino’s, speelhallen en bars zijn het belangrijkste bestanddeel van DownTown Blackpool
Maar er was een parel die ontdekt moest worden. Nergens wordt het zichtbaar aangeprezen maar in het gebouw van de Blackpool Tower (een soort imitatie Eiffeltoren) huist een klassieke ballroom. Vanuit een totaal verlopen badplaats stapten we een soort parallel universum binnen waar achter een enorm Wurlitzer orgel de organist ballroomdansmuziek ten gehore bracht waarbij diverse dansparen over de enorme vloer zwierden. Aan de grond genageld staan we niet vaak maar deze beschrijving was in dit geval zeker van toepassing. Als zuinige Nederlanders hadden we kaartjes voor het balkon gekocht maar de koffie moest op dansvloerniveau aangeschaft worden. We konden de verleiding niet weerstaan om daar dan ook maar meteen (95% van de tafels vrij) te blijven zitten. Een surrealistische ervaring die zo in een Baz Luhrmann film zou passen.
Grandeur
Erg fraai. Met danspaar op de voorgrond.
Nog eentje dan
Daar is de orgelman
Na Blackpool zijn we naar Fleetwood gereden waar mede MiniGruppe-lid D tijdens zijn Grote Vaart jaren menig overnachting had doorgebracht. De haven van Fleetwood kent een stevige getijde delta amplitude (bekende scheepvaartterm) van ongeveer zes meter, wat maakte dat we in een drooggelegde haven arriveerde waarbij enige verbeelding nodig was om door de oogharen een voorstelling van allerhande scheepvaart te maken. Maar er was herkenning en gepast enthousiasme merkbaar wat deze detour zonder meer de moeite waard maakte.
Die boot moet je er even bij denken
Fleetwood haalt het niet bij Blackpool qua verval maar heel veel beter is het nou ook weer niet, dus voor de lunch zijn we toch echt eerst even een kwartiertje richting de volgende pleisterplaats Windermere gereden. Met een uitstekende lunch met verse ingrediënten op zak konden we het laatste uur naar Windermere overbruggen waar we de komende twee nachten zullen doorbrengen. Met als programma rust, maar dat wordt natuurlijk sowieso weer niets.
Windermere Manor, eindelijk weer een beetje op stand
Liverpool. Tot dusver voornamelijk bij ons bekend vanwege de Beatles en de plaatselijke voetbalclub en dat beeld is na een dag highlights bezoeken niet echt heel drastisch bijgesteld.
Het exquise Travelodge hotel kent helaas slechts een ontbijt-to-go, maar we zijn de in plastic verpakte supermarktmuffin als ontbijt inmiddels wel ontgroeid, dus we moesten op zoek naar een externe dealer. Zorgvuldig Googlewerk leerde dat er in Cookstreet (what’s in a name) een klein zaakje zat dat ons ontbijt zou kunnen verzorgen. Nadat we de auto in de grote centrale parkeergarage bij de Docks in Liverpool hadden gemanoeuvreerd kon de speurtocht beginnen. Onderweg kwamen we weliswaar alternatieven tegen maar aangezien de focus op Cookstreet lag hebben we die zorgvuldig genegeerd. Cook Street Coffee was, laten we zeggen, apart. Een piepklein zaakje met een zeer uit de kluiten gewassen echtpaar dat dankzij het Liverpoolse accent nauwelijks verstaanbaar was. Zij deed de bestellingen en de koffie, hij bakte eitjes. De lege dozen links en rechts opgestapeld, een kinderstoel waar je kind in vast zou blijven plakken en een vitrine waarvan de ruit lang geleden de Glassex had gezien. Maar de tafel en het bestek waren schoon, de koffie en de eitjes waren prima, en als je haar maar even de tijd gaf om haar gehele assortiment medicijnen uit de doordrukstrips te halen en vervolgens met een flinke slok frisdrank (het was immers al 09:00) in te nemen was ook de bediening prima. Toptent dus met een fraai stukje patina.
Svp even geen controle van de Voedsel- en warenautoriteit
Je moet de zooi toch ergens laten
Na dit stukje ontbijtentertainment verplaatsten we ons naar richting de Mersey, bekend van de ferry die er crossed. Aldaar pakten we hop-on-hop-off bus om een rondje Liverpool te doen, waarbij opviel dat op de kaart die we in ons hand hadden het leek alsof we geheel Liverpool plus buitenwijken zouden bezoeken, maar in werkelijkheid maakte de bus een rondje van een klein uur door het centrum van de stad. Nadat we ons voldoende hadden weten te oriënteren op de to-do’s deze dag zijn we bij de tweede ronde uitgestapt in het centrum bij Mathewstreet, bekend van onder andere The Cavern Club en één van de twee Beatlesmusea.
Ook hier veel van dit soort gebouwen
Veel narrowboats als permanente bewoning
Kwallen in de haven. Blijkbaar toch minimaal brak water.
H-O-H-O-geweld
Live commentaar in plaats van zo’n ingesproken jaartallen-festijn
Cilla Black. Van Anyone who had a heart.
Ze hebben er naar verluidt 292 keer opgetreden. Honkvast bandje dus.
Leuk zo’n Beatles museum, maar dan verwacht je geen replica’s maar de echte pakken
Ook al niet echt.
Beatlemania
Met nogmaals een ritje met de hop-on-hop-off (die verrassenderwijs gewoon keurig op tijd reed) zijn we naar Chinatown gegaan voor de lunch. Opvallend veel zaken waren (nog?) dicht, maar gelukkig was de firma Man Tsuen Ho (4.5 sterren op Tripadvisor) gewoon beschikbaar. En dat viel zeker niet tegen, in een zaak met uitsluitend Chinese gasten weet je eigenlijk meteen al dat je goed zit. Heerlijk eten en meteen ook zoals het een echte Chinees betaamt genoeg voor de rest van de dag.
Chinatown. Met 25 graden.
Topmaaltijd.
Na wederom een zeer korte wachttijd namen we de hop-on-hop-off terug naar de bewoonde wereld om nog even te zoeken naar het Beatles standbeeld. Dat bleek echter niet te bereiken omdat er net een popconcert zou plaatsvinden en het beeld binnen het afgezette gebied stond. Laatste doel van de dag, de dependance van het Tate museum, bleek echter niet de gehoopte highlights van dit museum te bevatten maar wat marginale kunst bestaande uit een vitrine met drie linialen (Eindigheid van het leven? Elkaar niet de maat nemen? Size doesn’t matter? Zoveel vragen..) en de door een 75-jarige kunstenares met kleurige woldraden creatief ingepakte kussens. Met goede moed konden we dus terug naar de Nimitz en daarmee naar het hotel. Nu even rust, straks nog even terug naar de pub van gisteren voor een lichte maaltijd voor de liefhebbers, morgen naar Windermere!
Op de achtergrond het Beatlesbeeld. Als je heel goed kijkt.
Als iedere dag verzamelen we om 08:30 sharp voor het ontbijt. Dat geeft voldoende lucht voor een prima nachtrust, ontwaken, douchen, de krant en de eerste voorbereiding voor het dagprogramma wat tijdens het ontbijt tussen alle vier partijen afgestemd moet worden. In dit specifieke hotel was de lift naar het op de vierde etage dusdanig traag dat de volledige afstemming al tijdens de liftreis kon worden afgerond. Wel een prima ontbijt, waarbij een vriendelijke dame zowaar op verzoek een paar eitjes wilde bakken. Om voor de hand liggende redenen wordt er met die mogelijkheid bijna nooit ergens actief geadverteerd, ze hebben uiteindelijk toch liever dat iedereen zich tot een stukje toast met aardbeienjam beperkt.
Na het ontbijt nog even naar de Boots aan de overkant (gesneuvelde pot gel vervangen voor een tube die toch beter geschikt is voor het reisgeweld) en vervolgens op weg naar de eerste stop van de dag, Bridgnorth. En dat is geen typefout, dat is zonder e. We kwamen vandaag steeds dichter bij Wales en dat betekent dat van de meeste woorden enkele letters al snel komen te vervallen en de overgebleven klinkers en medeklinkers in redelijk random volgorde achter elkaar worden gezet. Aangezien dat wat er overblijft ook nog enigszins binnensmonds wordt uitgesproken mag het duidelijk zijn dat de verstaanbaarheid van onze Engelse gesprekspartners in de loop van de dag steeds slechter werd.
Bridgnorth was op het reisprogramma gekomen vanwege de aanwezige funicolare, waarbij onze trouwe volgers weten dat deze sowieso een warm plekje in ons hart hebben, zie de exemplaren in Niagara Falls (https://homm.es/?p=1184) en Genua (https://homm.es/?p=952). Ook deze funicolare stelde niet teleur, prachtig vormgegeven en met mooie techniek waarbij twee wagons simultaan respectievelijk naar boven en beneden bewogen om het proces zo energiezuinig mogelijk te laten verlopen. Daarbij werd de boel bediend door een paar pensionados (eenmaal enthousiast en eenmaal omdat het moest) en koste de reis slechts een vriendelijke 2.50 per persoon. Hoogtepunt dan de dag dus!
Ingang van de funicolare is goed verstopt, alleen voor liefhebbers dus
Steil omhoog
Voor de doorzetters is er een niet aan te raden alternatief beschikbaar
Beproefde techniek op het eindstation. Anno 1892, dus je moet er wel vertrouwen in blijven hebben.
Ouderwetse kaartjes. Zwart rijden wordt hier niet getolereerd.
Wagonnetje in de bovenstand
Gedeeld enthousiasme over deze funicolare
Een likje verf zou geen kwaad kunnen
Eenmaal in het top station aangekomen bleken we in het toeristische centrum van het dorp te zijn aanbeland, en dat kan maar een ding betekenen. Koffie. In een even klassieke stijl als de funicolare opgetrokken jaren 40 etablissement hebben we dit dagelijkse hoogtepunt mogen ervaren, met daarbij prachtig uitzicht over de stad. Op de terugweg naar de funicolare nog even fraai jasje gekocht in de Steve McQueen Le Mans stijl, waarbij je toch altijd stiekem de gedachte koestert er net zo cool bij te lopen.
Glas in lood in het citycenter
Koffie bij Violet vandaag
Na Bridgnorth zijn we op weg gegaan naar Shrewsbury. Deze was op het dagprogramma gekomen vanwege de fraaie gevangenis, maar aangezien we al een rondleiding in Bodmin hadden gehad en de Shrewsbury Prison ook een indrukwekkende prijsstelling had hebben we ons beperkt tot fotowerk. En het moet gezegd, zowel de Shrewsbury Prison als Shrewsbury Station als Shrewsbury Castle stelden niet teleur, het hele plaatsje gaf bijna het idee dat je op een filmset was beland.
De prison
Het station. Dan ziet station Zwolle Noord er toch ineens heel anders uit.
Ook moderne elementen in Shrewsbury
Volgende stop was het Pontcysysllte Aquaduct. Na waarneming vanuit de verte was er een lichte teleurstelling in de Disco merkbaar, maar eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming bleek dit toch ook zeer de moeite waard te zijn. Allereerst een prima lunch in een omgebouwde kapel gehad en daarna op weg naar het aquaduct, waar gezien de breedte slechts gebruik van kon worden gemaak door narrowboats en kano’s. Toplocatie.
Narrowboats. Leek ons ooit een leuk idee om hier ook een paar dagen gebruik van te maken maar ze zijn écht heel smal en klein.
Bootje op het aquaduct. En daarna weer terug.
Zijaanzicht
Lunch. Verwijderen van een stukje van de vorige tosti. Of van die daar weer voor.
Inmiddels was het tijd om naar onze eindbestemming van de dag te vertrekken, de Travelodge Docks in Liverpool. In dit soort plaatsen is het altijd lastig om een hotel te vinden waar we de auto kwijt kunnen en toch nog dicht bij het centrum zitten, maar dat is hier prima gelukt. ’s Avonds prima gedineerd in wederom een hipster tent (de gemiddelde leeftijd verdubbelde bij onze binnenkomst) maar dat zijn hier toch altijd de leukste locaties. Morgen Liverpool verkennen!
Oude haven wordt omgebouwd tot hipster buurt
Let ook op die volledig goedgekeurde liftconstructie
We verlaten vandaag ons prima hotel in Midsomer Norton. Kamer weliswaar iets te warm, maar verder met een heel fatsoenlijk restaurant en een prachtige tuin en omgeving. Nieuwe bestemming is Kidderminster, hemelsbreed niet eens zo heel ver weg, maar met het inmiddels bekende Britse wegennet betekent dit toch weer een hele dag in de auto. Maar met een prettige 23 graden en een zonnetje hadden we weertechnisch gezien ons verblijf in het Britse toch slechter kunnen treffen.
Eerst stop was in Cirencester. Geen van ons had er ooit van gehoord maar aangezien het volgens wikipedia toch wel een van de hoogtepunten van de Cotswolds is moesten we er toch wel even langs. En het moet gezegd, het was een fraai plaatsje waar we mooi even van de onvermijdelijke koffie konden genieten.
“De kathedraal van de Cotswolds” die geen kathedraal is
Koffie bij “The Fleece”, aka The Suspended Sheep
Volgende stop was in Bourton-on-the-water alias ‘Het Venetië van Engeland’. Het moet gezegd, enige associatie is in theorie mogelijk, maar veel verder dan ‘ook bruggen en water’ kwamen we niet. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een soort touristtrap is, want veel meer dan een kanaaltje met 30cm water, een paar gammele bruggetjes en heel veel horeca was het niet. Een soort Giethoorn maar dan zonder diepgang zeg maar. Maar we hebben er prima kunnen lunchen en dat is toch ook altijd wat waard.
Bourton-on-the-water. En dan vijf van die bruggetjes. Met heel veel ijskraampjes en terrasjes.
Fraaie huisjes in Bourton
Morris Minor volgens mij
We lunchen vandaag op niveau. Met bescheiden porties.
De idyllische omgeving nodigt blijkbaar uit om deze als filmset te gebruiken
Hierna was het alweer tijd om door te stomen naar Warwick Castle. Alhoewel je hier op iedere hoek van de straat wel een kasteel ziet staan hebben we er nog niet veel bezocht. Eenmaal aangekomen bij Warwick Castle wisten we ook meteen weer waarom, want sinds dit iconisch stukje middeleeuwen in handen van een investeringsmaatschappij is gevallen is de toegangsprijs tot Disney-achtige proporties opgestuwd. Aangezien we alleen maar even een indruk wilden krijgen en een paar foto’s wilden maken leek ons dat een wat overdreven investering en hebben we ons dus beperkt tot een externe inspectie.
Zijingang Warwick Castle
En nu resideren we in Kidderminster. We kunnen concluderen dat er een groot verschil tussen de verschillende Premier Inn’s zit, want dit is weer een prima hotel. Eerste keuze voor het diner was de plaatselijke pub, maar aangezien we daar echt niemand zagen eten leek ons dat geen goede keuze voor een verse maaltijd. Daarom doorgestoten naar het voortreffelijke hipster etablissement om de hoek, alwaar we by far de oudsten waren maar met onze jeugdige geest én soit-de-vivre toch volledig geaccepteerd leken te worden.
De lift in ons hotel is traaaaaaaag
Toegangsbord tot het restaurant. De helft van de MiniGruppe begreep dat je gewoon kon gaan zitten, de andere helft stond volledig geconditioneerd bij het bord op een toegewezen plek te wachten. Terwijl de tekst toch niets aan duidelijkheid te wensen overlaat.
