Op de een-na-laatste dag van ons verblijf in de USA hebben we gepoogd nog even wat highlights van Miami mee te pakken. Miami ligt op slechts 30 minuten van Fort Lauderdale maar is toch echt wel een andere stad. En vooral: Druk. Heel druk. We hebben dus eigenlijk gewoon de hele dag in de file gestaan want zelfs bij de geselecteerde highlights was het onmogelijk om de auto even te parkeren. Wat we dan nog wel gescoord hebben zijn de Art Deco hotels aan de bekende Ocean Drive in Miami Beach maar ook daar kende men alleen de valet-parking optie wat we wat overdreven vonden om slechts een foto te kunnen maken. Uiteindelijk via een grote U-bocht via twee Best Buy’s (drone scoren voor vriend van het blog F) terug naar onze vertrouwde cottage om van onze laatste uren in Florida te genieten.

Art Deco District. De hotels waren minder picobello dan verwacht.

Hotel 1

Hotel 2

Hotel 3

Veel grote cruiseschepen in de haven.

Morgen vliegen we naar Curaçao en het verslag kan ik bij deze al doen: Verblijf in Villa Mares (kruipafstand van ons eigen huis), beetje zwemmen, beetje niksen. Twee dagen werken, weekendspektakel, maandag het vliegtuig naar Amsterdam. Bedankt voor het meelezen en jullie commentaar, we hebben genoten!

Vandaag een rustig programma. Gewoon thuis ontbijten is ook wel eens fijn en we hadden in de voorbereidingen al geconstateerd dat deze zondag de Miami Dolphins een thuiswedstrijd tegen de New England Patriots zouden afwerken. We zijn wel vaker naar base- en basketball wedstrijden geweest maar hadden nog nooit een American Football wedstrijd bezocht. Daarom maar even via de erkende doorverkoper stubhub een paar kaarten gescoord. Met achteraf bezien de constatering dat het bezoeken van een NFL wedstrijd een erg dure hobby is en de aankoop van tickets nog het meest lijkt op het kopen van een vliegticket, de prijs die je initieel ziet heeft niets te maken met het bedrag dat je uiteindelijk kwijt bent. We zijn geen diehard Football fans maar dachten met 2x $52 een redelijke prijs voor een beetje vertier te betalen. Bij het afrekenen kwamen daar nog een ‘paar’ verborgen kosten bij, zoals $27 administratiekosten en $6 tax (per ticket uiteraard) en een whopping $120 voor de parkeerkaart. Voor dat geld zou je verwachten dat je in het stadion zelf kunt parkeren en door dragers met een draagstoel de tribune wordt opgedragen maar dat bleek een misrekening te zijn, we stonden gewoon tussen de burgers die blijkbaar soortgelijke bedragen neertellen.

Onderweg goed zicht op het Hard Rock Hotel

De aankomst bij het stadion was wel super geregeld, met onze parkeerkaart voor het ‘Yellow’-deel werden we al vanaf de snelweg de juiste richting op gedirigeerd en draaiden we vlekkeloos de gigantische parkeerplaats naast het stadion op. Ik wist wel dat ’tailgating’ de nationale hobby is hier, maar ik had niet door dat dit eigenlijk belangrijker is dan de wedstrijd zelf. De helft van alle parkeerplaatsen is niet bruikbaar omdat er partytenten, coolers en enorme barbecues staan die achterop de pickup truck worden meegenomen. Vervolgens wordt er vanaf het eind van de ochtend bier gedronken en hamburgers gebakken.

a. Je hebt dit thuis staan b. Je neemt dit achter in je pickup mee c. Je gaat extra vroeg naar het stadion om vooraan te staan

Slalommend door dit straatfeest bereikten we onze stoelen hoog in de nok (goedkope stoeltjes, dan krijg je dat) om het hele spektakel mee te maken. Maar wat is dat een traag gebeuren zeg, het spel ligt meer stil dan dat er wat gebeurt, en zoals gebruikelijk is het publiek drukker met eten en drinken halen dan naar de wedstrijd kijken. Maar wat een leuk evenement om mee te maken, dus uiteindelijk het geld toch meer dan waard.

Geen rommelmarkt maar families die aan het tailgaten zijn

We made it

GoodYear blimp boven het stadion

Met cheerleaders

Entree van de gladiatoren. Die voornamelijk rondhangen en niks doen.

Voor het uitvoeren van de Star Spangled Banner. Inclusief overvliegende Blackhawk helikopters.

Geen geld voor een hotdog.

Eerder werd in dit weblog gemeld dat we tot voor kort nog geen Cybertruck waren tegengekomen. Nou, dat is in Florida volledig rechtgetrokken want je komt ze hier ieder uur wel een keer tegen. En wat is dan de verdict? Indrukwekkend, apart, niet echt mooi, modern en voor Amerikaanse begrippen niet overdreven groot, zeg maar formaat Ford F-250.

Matzwart gewrapt, staat ‘m best goed

Morgen onze laatste complete dag in Fort Lauderdale en Miami, ’s ochtends werken en ’s middags Miami verkennen. Dinsdag vliegen we naar Curaçao!

Een rustige verplaatsdag vandaag. Met 400km een vrij normale afstand voor deze reis, maar doordat we veelal de veel leukere Highway 1 in plaats van de door de navigatie gesuggereerde Interstate 95 namen duurde het allemaal wat langer dan verwacht. Ons enthousiasme over het Holiday Inn in Daytona Beach was na het concierge-debacle van gisteren sowieso al beperkt, maar aangezien het ontbijt niet inbegrepen was presenteerde zich een uitgelezen gelegenheid om het ontbijt bij de iets verderop gelegen Starlite Diner te verorberen. En de Starlite viel niet tegen met een 50+ serveerster met genoeg make-up om een kleine Douglas te vullen en het niet ingevulde vermoeden dat ze vermoedelijk Tammy heette. Ze deed het echter fantastisch: Nadat we alle potatoes/fries/grits hadden geweigerd (09:30 and we’re from Europe) bracht ze ons spontaan een klein bakje grits, want ze was zelf veel in Europa geweest en vond dat je alles moest proeven. Grits (een soort maïspap) smaakt echter precies zoals het eruitziet, een vreselijke texture, kleur, mondgevoel en smaak. Maar lief dat ze een poging gedaan heeft om ons te overtuigen, we hebben ons beperkt tot French toast en een Cowboy omelette. En na afloop natuurlijk nog wel even een t-shirt gescoord om de collectie compleet te maken.

Starlite Diner

Goed interieur

Koffie staat al vanaf 06:00 lekker te trekken

Dan heb je een diner te pakken

Grits. In het Nederlands noemen we dit apenkots.

De volgende zes uur hebben we in de auto vertoefd met enkele meer of minder spectaculaire tussenstops. En nu zitten we in een hele fijne cottage in Fort Lauderdale. De AirBnb’s in Miami waren oftewel te dubieus oftewel te duur dus vandaar dat we op een half uurtje afstand van Miami zijn blijven steken. Meteen na aankomst zijn we even boodschappen gaan doen en zoals we vorig jaar al constateerden is dat echt gruwelijk duur geworden. Maar toch fijn om even zelf te kunnen koken en niet alleen maar American Processed Food tot ons te nemen. We verblijven hier drie nachten dus we gaan een relatief stationair programma afwerken.

De laatste geproduceerde DC-7. In 2013 door een horeca familie gekocht om er een restaurant van te maken. Dat is niet gelukt.

Frisbee ijsco tentje in Mims, Florida. Helaas gesloten maar toch een 10 voor de vormgeving.

Haai die door de stoep heen komt. Gelegen op een universiteitsterrein dus fijn dat het zaterdag was en we dit in alle rust zonder minachtende studentenblikken konden vastleggen

Manatee Lagoon. Door de warmte van de aangrenzende elektriciteitscentrale zwemmen er in de baai heel veel zeekoeien. Maar vandaag helaas niet.

Paar boodschapjes. Geen wonder dat iedereen bij de McD gaat eten.

Keurige Cottage

Geïmproviseerde pizza, valt niet tegen.

Vandaag een rijdag van zo’n 400km met zoals te verwachten een paar zeer noodzakelijke uitstapjes naar enkele opmerkelijke bezienswaardigheden. Na het bekende karige hotelontbijt konden we op weg naar Florida en gezien de ochtendtemperatuur in Savannah (10 graden Celsius) vonden we dat bij voorbaat een goed idee. Bij het passeren van de stateline een korte stop bij het Florida Welcome center alwaar driekwart van de bezoekers alleen maar stopt voor een sanitaire stop en de hoofdtaak van het aanwezige baliepersoneel (zes cursussen over alle attracties in Florida gevolgd) dan ook bestaat uit het aanwijzen van de toiletten.

Gelukkig met foute-gouverneur vermelding

Eerste geplande stop was in Green Cove Springs voor een fuel tank van de Space Shuttle. Er kunnen net als bij de meeste ‘attracties’ die we bezoeken natuurlijk vraagtekens bij dit doel gezet worden, maar het verhaal erachter maakte een bezoek toch waard. De tank (bouwjaar 1977) werd door NASA gebruikt voor testdoeleinden en na afloop van het testprogramma geveild. Een luchtvaartmuseum kocht de tank en liet deze naar de dichtstbijzijnde haven vervoeren. Daar aangekomen bleek verder transport dusdanig gecompliceerd en duur dat er vooralsnog vanaf werd gezien en de tank ‘even’ langs de kant van de weg werd geparkeerd. Dat is inmiddels meer dan tien jaar geleden en aangezien het museum sinds 2019 is gesloten ligt-ie er vermoedelijk nog wel even.

De tank

Zoals iedere klussende vader die iets uitlegt aan z’n zoon: ‘Die gaat nergens meer naartoe’

Na een kleine tussenstop bij een gevangenis uit 1894 (geen goed verhaal bij) reden we door naar de eerste diner van deze vakantie, Angel’s Dining Car in Palatka, Florida. En Angel stelde niet teleur met een authentieke diner uit 1932 die de juiste mate van patina en ranzigheid had die we van een diner verwachten. Zitten aan de bar, personeel op 50cm afstand, vreselijk onhandig en ongetwijfeld voldoen ze aan geen enkele ARBO-wet, maar altijd een genot om een goede diner te bezoeken. En de hamburger (hold the fries) was prima.

Heterdaad

Goede diner

In 90 jaar weinig veranderd

Liefhebbers

Nu kan er helemaal niemand meer langs

Geen tijd te verliezen dus we spoedden ons richting Daytona Beach om de Jantzen Diving Girl en op het terrein van de Aeronautical University een volledig stalen replica van de Wright Flyer mee te pakken. De foto’s vertellen het verhaal! En in Daytona moet je natuurlijk eigenlijk met de auto het strand op zoals we dat al eerder gedaan hebben, maar dat durven we met ons NAT-KR helaas niet aan. Volgende keer maar weer doen dus.

Soort van welkomstbord

Anno 1920

Volgende keer toch iets meer moeite moeten doen voor de foto

Kleine sidenote: We komen eigenlijk weinig leuke of bijzondere auto’s tegen onderweg. Een keer een gewrapte Cybertruck vanuit onze ooghoek voorbij zien schieten, een geparkeerde Hummer EV, een Cadillac Lyric in het voorbijgaan… En al die andere duizenden auto’s waren gewone dertien-in-een-dozijn exemplaren. Opmerkelijk, terwijl we (ik) er echt wel een extra oog voor hebben.

Inmiddels was het alweer tijd om in te checken bij het Holiday Inn in Daytona Beach. Vlekkeloos incheck-proces waarna we helaas doorverwezen werden naar een zeer opdringerige concierge die erg weinig te doen had en zich voorgenomen had om ons iets aan te smeren.
‘I’ve got a present for you’ – ‘No thank you’
‘I have a welcome package for you’ – ‘No thank you’
‘You need to see…’ – ‘No thank you’
Uiteindelijk maar gewoon bot genegeerd, maar voor tweehonderd dollar per nacht verwacht je toch niet ook nog eens gestalkt te worden door een opdringerig veertigjarig eenzaam kattenvrouwtje met een slechte kledingsmaak. Gelukkig maakte onze suite alles goed want we hebben zowaar zeezicht.

De Atlantische Oceaan

Morgen een poging doen om een tweede diner te scoren met de Starlite Diner voor het ontbijt, daarna weer ongeveer 400km naar ons laatste (Amerikaanse) verblijf in Fort Lauderdale.

Savannah, Georgia (dat moet je er hier altijd bij zeggen) is een mooie stad met een centrum uit de 19e eeuw waar zowaar gewandeld kan worden. Daarom gingen we gisteren na aankomst alvast een eerste verkenning doen, ook al omdat we toch ergens moesten dineren. De keuze viel hierbij op Jazz’d, een op het oog onooglijk etablissement onderaan een soort Cheers-trap. De kwaliteit werd echter op Tripadvisor geroemd en we waagden dus de gok. En het viel niet tegen, als je de jazz-pianist even weg denkt was het een prima avond met lekkere American sized tapas. Eigenlijk voor het eerst deze vakantie dat we gerechten hadden met echte smaken, meestal sneeuwt het hier onder in zoetigheid of vet. In algemene zin is het eten als vanouds en lijken alle restaurant menu’s op elkaar maar met een beetje creativiteit weten we er altijd wel wat van te maken.

Tapas American Style

Norm!

Vanochtend hebben we de verkenning van Savannah voortgezet en dan ontkomen we natuurlijk niet aan de gevreesde hop-on-hop-off-bus. Er zijn twee aanbieders die elkaar nauwelijks ontlopen, dus na een korte doch intensieve inventarisatie viel de keuze op de firma Trolley Tours. Net als de concurrent adverteerden ze natuurlijk met een prijs waarvan je bij voorbaat weet dat je meer gaat betalen dan dat maar om de een of andere reden hadden ze een iets hogere gunfactor. Dat vonden blijkbaar meer toeristen want de bussen van de concurrent waren beduidend minder goed gevuld. Uiteindelijk is zo’n tour niet veel meer dan een rondje door de stad waarbij driekwart van de bezoekers helemaal niet hop-offt maar gewoon lekker blijft zitten tot het eind en wij vormden geen uitzondering. Je kunt je afvragen hoe verrijkend zo’n tour nou helemaal is maar we weten nu in ieder geval alle bouwjaren van de huizen onderweg en dat is toch ook wat waard.

Deze moet je hebben, niet die andere

Meer gietijzer = rijker

Ook mooi

Hierna konden we te voet de diverse voorbereide highlights af. Met mooi weer, want er trekt hier een koufront over dus er is strakblauwe lucht, maar wel wat fris dus laagjes it is.

Kapitein Kok

Two Worlds Apart voor de mannen uit Savannah die aan de andere kant van de wereld hun leven gaven

Er wordt een brug gelegd

Mooi klassiek theater

Hoogtepunt van de highlights was wel het ons op een obscure site aanbevolen Graveface museum. Even flink zoeken, maar ergens achter een platenzaak verscholen troffen we een geïmproviseerde vergaarbak van rariteiten aan waar de medewerkers ons in etappes meenamen naar de zalen (nou ja, kamers) waar enkele thema’s verder uitgediept werden. De overeenkomst tussen de thema’s was wat onduidelijk maar trok in ieder geval mede belangstellenden die nog het beste als een mix van complotdenkers, neo gothics en cosplay gasten te beschrijven is. Thema’s waren onder andere opgezette dieren-met-een-afwijking, UFO’s, satanisme, maffia-shootings en speciale aandacht met een eigen ruimte voor de heren Ed Gein (gespecialiseerd in het opgraven van overleden dames, Google maar niet) en John Wayne Gacy (33 moorden op z’n cv, idem). Aangezien er af en toe gewacht moest worden voordat een volgend vrolijk college begon stond er een rij van tien flipperkasten tot onze beschikking om de tijd te doden. U zult begrijpen dat de termen apart, bijzonder en vreemd bij dit museum op geen enkele manier de lading dekken. En ons onverwachte moord- en doodslagthema van deze vakantie heeft nog onverwachter een geheel nieuwe verdieping gekregen.

Museumwinkel. Misschien is ‘museum’ iets teveel eer

’t Kalf met 5 poten

UFO kamer

Even flipperen voor de volgende ronde

Keuze te over. En museum is inderdaad niet de juiste term.

Maffia shooting inclusief ramptoeristen

Weer even flipperen

Al dat gewandel leverde in ieder geval op dat de tot dusver dramatisch lage stappenteller (met excuses aan vriend van dit blog K.) vandaag een kleine boost heeft gekregen want ongemerkt kun je hier helemaal dichtslibben. Morgen een wat langere rit naar Daytona Beach, Florida.

07:00. We zijn al wakker en dat is maar goed ook want met 130dB maakt het brandalarm duidelijk dat het de bedoeling is dat we in actie komen. Even kortstondig overleg, want de kans op een échte brand is nou ook weer niet zo groot, maar omdat-je-weet-maar-nooit én de herrie in de kamer onhoudbaar is kleden we ons snel aan, pakken we de belangrijkste zaken in een rugzak en spoeden we ons naar het trappenhuis (nóóóóit de lift kinderen!). Altijd mooi om te zien hoe de diverse hotelgasten reageren. Sommigen staan in 2 seconden buiten, anderen staan in de deuropening van hun kamer je vragend aan te kijken alsof je persoonlijk Hoofd Brandzaken bent. Maar de meeste mensen doen wat wij doen, geen paniek, rustig naar buiten, waarbij het voor de besluitvorming meehelpt dat het 18 graden en droog is. Na een minuut of 7 arriveert de brandweer en dat doen ze op z’n Amerikaans, dus met drie spuitwagens, een ladderwagen en een commandant. Na een diepteonderzoek door de heren mogen we na een minuut of twintig weer naar binnen, waarbij ik de chief tegen de receptie hoor zeggen dat ze geen idee hebben wat het alarm getriggerd heeft, maar vermoedelijk iemand handmatig een brandmelder heeft overgehaald. We zullen ze uit Europa een brandmeldpaneel opsturen, handig voor de volgende keer.

De cavalerie arriveert

Met brandslang backpack

Na dit spektakel is het tijd voor ontbijt en we zijn van mening dat na de ervaren overlast (we sue’n ze nog net niet) dat rustig wat later én uitgebreider dan anders kan. Pas om 10:30 zitten we dus in de auto en besluiten de geplande route naar Savannah van Georgia naar South Carolina te verleggen zodat die staat ook nog aan bod komt. Het is echter nog steeds wat druilerig dus de op zich mooie natuur-route komt niet echt goed uit de verf.

Mooie doch druilerige route

Keurige foto

Onderweg vallen ons vandaag maar ook de afgelopen periode een aantal zaken op:

• Heel veel rommel langs en op de weg. Loopvlakken van autobanden, autobumpers, van alles en nog wat. Je ziet af en toe wel opruimploegen maar het is dweilen met de kraan open.
• Veel auto’s met pech, ik schat dat er toch iedere 10km wel een auto op de vluchtstrook staat. Niet zo gek natuurlijk in een land waar de auto zo ongeveer een eerste levensbehoefte is en men dus eindeloos met tot op de draad versleten materieel blijft rondrijden maar ik denk dat ze hier niet zullen geloven dat we in de Randstad bijna geen vluchtstroken meer kennen.
• Veel roadkill. Ik denk dat we de afgelopen week zeker tien dode reeën langs de kant van de weg hebben zien liggen. En er wordt nauwelijks voor gewaarschuwd, dus vermoedelijk vindt iedereen dit een normaal geaccepteerd risico.

Ook vandaag gezien: Heel veel katoen op de akkers. Het is natuurlijk historisch de regio waar het vandaan komt, maar toch opmerkelijk dat het economisch blijkbaar nog steeds interessant is om dat hier te verbouwen.

Om te oogsten hebben ze tegenwoordig gelukkig machines

Doordat we via South Carolina hernieuwd Georgia binnenreden konden we mooi even langs het Georgia Welcome Center waar ze tegenwoordig ook graag benadrukken dat Forrest Gump in deze regio is opgenomen. Ik geloof niet dat veel toeristen vanwege dit feit hiernaar toe komen maar wie weet werkt het. Ook reden we even langs een suikerfabriek (allemaal in de voorbereidende fase geïdentificeerd natuurlijk) waar een fraai monument staat dat dringend gefotografeerd moest worden.

Beter wordt het niet

Laaaiiiiff is laaaiiik a boooox of chooooocolates

Explosie in een suikerfabriek eist 12 levens. Ter herinnering is er een klein park met fraai memorial naast de fabriek aangelegd

En nu zitten we midden in het historische centrum van Savannah. Dat heeft als groot voordeel dat alles op loopafstand zit maar als nadeel natuurlijk dat parkeren een uitdaging wordt. Gelukkig heeft het hotel in een prima valet-parking faciliteit voorzien waarbij voor een modaal maandsalaris iemand de auto naar de (ongetwijfeld om de hoek gelegen) parkeergarage rijdt. We blijven twee nachten dus de auto hebben we even niet nodig. Morgen Savannah verkennen!

French Toast

Farmers Omelette. Met Brötchen.

Gemiddelde beeld onderweg. Beetje Indian Summer maar dan zonder de Summer.

Nog wel stiekem eentje mee kunnen pakken. In de regen dus wat gehaaste foto. Let ook op de schoenen, bij de laatste vernieuwing van het asfalt waren ze te lui om de Muffler Man eerst even weg te halen. Deze gaat dus echt nergens meer heen.

Geslaagd

Eigenlijk gewoon: Geen bericht. Vandaag stationair in ons onduidelijke nep-Duitse dorp. Maar wel een eervolle vermelding voor de Duitse Brötchen die we hier bij de plaatselijke bakker konden scoren, voor het eerst dat we hier fatsoenlijke broodjes konden aanschaffen. Verder de hele dag gewerkt met een korte onderbreking om de was te draaien. Morgen naar Augusta!

In het donker is het nog erger

Topoverleg met NL

Kleine wasjes

De rustigste dag tot dusver. Het toch enigszins drukke schema kent ook zo z’n rustmomenten en vandaag was er een van. Op de directe route was de afstand slechts anderhalf uur rijden, maar aangezien we toch enigszins de natuur inrijden konden we de route opleuken met wat trails en watervallen. Oorspronkelijk hadden we eigenlijk naar de Great Smoky Mountains willen rijden, maar ten eerste zijn we er al eens geweest, en ten tweede was het nogmaals drie uur rijden (en ook weer terug dus…) ten noorden van onze huidige route. We beperken ons daarom nu eigenlijk tot de eerste natuurgebieden ten noorden van Atlanta. Nog steeds Amerikaans-indrukwekkend maar vergeleken met het echte werk is het toch een beetje alsof je het Amazone gebied wou verkennen maar als alternatief naar de Veluwe bent gegaan.

Niettemin hadden we een fraaie eerste stop in het Tallulah Gorge State Park alwaar we traditiegetrouw veel Amerikanen in klimoutfit een eenvoudig stukje zagen wandelen. Om de een of andere reden bewegen de mensen hier doordeweeks zo weinig (je kunt ook écht bijna nergens wandelen) dat een dergelijk uitstapje meteen reden is om professionele wandelschoenen aan te schaffen, ook al gaat de tocht slechts in een uurtje over zorgvuldig aangelegde rolstoelvriendelijke wandelpaden.

Bij dit State Park draait alles om de Tallulah Falls en daar zijn we dus ook even heen gewandeld. Veel trails waren voor C bij voorbaat al een te grote uitdaging dus deden we eenvoudige versie in de vorm van de Bill and Dusty MacKay Trail. Zoals zo vaak vinden Amerikanen het fijn om met een fikse donatie hun naam ergens aan te verbinden, of het nou een museum galerij of een wandelpad is.

Fraaie natuur

We zijn nog vrolijk

Na de lunch (Kroger brood, salami en Emmentaler) reden we nog even naar de Anna Ruby Falls op korte afstand van onze verblijfplaats in Helen. Alhoewel het een beperkte afstand van de auto tot de Falls was bleek het met een niet onaanzienlijke gradiënt toch een behoorlijke klim te zijn die C echter moedig trotseerde. Het uitzicht maakte het uiteindelijk gelukkig de moeite waard.

Ongemerkt is een stukje historische route in het reisplan verzeild geraakt

Klassiek bord. Onwillekeurig moet onze generatie dan toch snel denken aan Yogi Bear

Met hem dus.

Ruby Falls na de klim

En nu resideren we in Helen, Georgia. Een merkwaardig imitatie Duits dorp, met Duitse architectuur, Duitse straatnamen en Duitse restaurants. Alleen maar uitgekozen omdat het zo dicht tegen de natuurparken aanligt, maar we krijgen er dus een soort verkapte Disney attractie bij cadeau.

Duits dorp. Nog in kerstsfeer ook.

Morgen is een werkdag en dus even geen gereis. Boze tongen beweren dat we deze ruimte in het schema te danken hebben aan het dagelijks overslaan van allerhande overbodige koffie-onderbrekingen. Bij elkaar opgeteld zou daarmee naar verluidt pure tijdswinst geboekt kunnen worden, maar uiteraard distantiëren wij ons volledig van deze rare suggestie.

Prima onderkomen voor de komende nachten

Een jacuzzi is niet zo gek, wel dat-ie in de woonkamer staat

Vandaag was er met 300km slechts een beperkte afstand af te leggen, en dat kwam goed uit want we gingen van Central Time naar Eastern Time en verloren bij het binnenrijden van Georgia dus een uur. Eerste stop na het ontbijt was wederom een printshop want de schoorsteen moet ook tijdens zo’n workation wel blijven roken natuurlijk. Gelukkig kon de vriendelijke dame ook op zaterdagochtend een document printen, waarbij opgemerkt dat de kosten bij deze printmevrouw het dubbele bedroegen van de print- en faxmevrouw van gisteren. Hierna konden we op weg, waarbij er onderweg tijd was voor tanken en carwash. Tot dusver heb ik er steeds 87 octaan benzine ingegooid. Voor de niet-kenners: Dat is zo ongeveer water met benzinegeur, in Nederland worden we al zenuwachtig van 95 octaan. Maar: Don’t be gentle, it’s a rental. De NAT liep hier echter zo beroerd op dat we vandaag iets dieper in de buidel hebben getast en er zowaar 89 in hebben gegooid en dat waardeert zo’n auto natuurlijk dan toch wel weer. Hierna reden we bij toeval langs een carwash en konden we de ernstigste resten van ons Dakar avontuur laten verwijderen. En tevens ook nog even de Kroger gefrequenteerd voor, U raadt het al, twee nieuwe steakmessen.

Je zou zweren dat deze met een statief genomen is. Neen, gewoon door de autoruit!

Entering the carwash. Blijkbaar een vrij nieuw concept want er stond een 16 jarige scholier tekst en uitleg bij te geven. Let ook op die prijzen, niet echt goedkoop

Kleurrijk geheel. Met duidelijke instructies.

Verdere hoogtepunten waren vandaag niet 1, niet 2, maar liefst 5 Muffler Men/Women. Een of andere verzamelaar heeft Dallas, Georgia opgeleukt met een stapel Muffler Men en die konden we natuurlijk niet laten liggen.

Na dit spektakel reden we verder naar het echte doel van de dag, Old Car City in White, Georgia. Die stond al een tijdje op de bucket list maar we kwamen er eigenlijk nooit spontaan bij in de buurt dus daarom zijn we er nu maar een keer dedicated naar toe gereden. En wat is dat dan? Tja, eigenlijk een soort autosloperij annex autobos waar allerhande Amerikaanse klassiekers in diverse soorten staat van ontbinding aan het overwoekeren zijn. En dusdanig groot dat je een kaart meekrijgt om de uitgang weer te kunnen vinden. Afijn, de foto’s vertellen het verhaal.

1960 Cadillac

De eigenaar is tevens part-time filosoof

Auto van Al Capone ofzo

Niet alleen auto’s

Als je ze maar lang genoeg laat staan krijg je dit dus

Oldsmobile 88 Holiday Sedan

Overzichtsfoto maken

We zijn inmiddels behoorlijk de natuur en bergen in gereden en als het goed is komt er vanaf morgen iets meer rust in het programma. Nu in Canton, morgen naar Helen!