Na het wat verlate ontbijt (nog even in recovery mode) was het rond 10u toch weer tijd om het pand te verlaten. We zijn op weg gegaan naar de Apple Store: Aangezien C binnenkort jarig is, was er een mooi excuus om een nieuwe iPhone aan te schaffen. Niet dat de oude stuk was, maar zo gaan die dingen nou eenmaal. De Apple Store op 5th Avenue is 24 uur per dag geopend, en je kunt er (zelf geconstateerd) over de hoofden lopen. Met een wazig systeem waarbij iedereen door elkaar loopt is het knotjesgehalte weliswaar hoog, maar snak je als jonge vijftiger naar een balie met een meneer met een stropdas. Niettemin konden we na een half uur wachten zowaar contact maken met een olijke hipster die ons vervolgens naar de rij achter een lintje verwees (ah, daar was die rij dus voor). Waar de andere rij voor was en waarom andere mensen lukraak geholpen werden zullen we wel nooit doorgronden. Het voorbereidende Google-werk betaalde zich uit en dus stonden we een uurtje later met het juiste ook voor Europa geschikte type weer buiten.

Aangezien we toch al bij Central Park waren aanbeland zijn we door het park naar The Met gelopen, temeer daar we nog geldige kaartjes hadden en we het grootste gedeelte nog niet gezien hadden. Met de kilometers van gisteren nog in de benen hebben we het slechts een uurtje in The Met uitgehouden; De Mesopotamische oudheid is niet zo gek interessant, en na de veertigste Griekse vaas heb je die ook wel weer gezien.  Wel nog wat fraaie foto’s en moderne kunst meegepakt. Via Strawberry Fields (John Lennon Memorial) zijn we naar de TKTS booth gelopen om te onderzoeken of we nog voor de spreekwoordelijke habbekrats naar The Phantom of the Opera konden. Aangezien de prijs nog steeds op Broadway niveau was (nóg duurder dan een halfje bruin dus) én we niet meer in de ideale conditie verkeerden voor een compleet avondprogramma hebben we deze laten lopen, dit tot grote teleurstelling van zo’n 50% van de crew.

Mooi park

Thomas Hart Benton, meldt Google

Ook mooi

Copycat, wel leuk om dit live in actie te zien

Veertig tienermeisjes weg moeten sturen om een clean shot te krijgen. Allemaal met de V-vingertjes en een duckface annex fake glimlach.

Na deze deceptie sleepten we ons met toch weer 10km in de benen via de gevreesde McD (eerste keer deze vakantie, damage control in full operation) terug naar het hotel. De term ‘gesloopt’ dekte de lading inmiddels hierbij heel aardig. Gelukkig was er nu tijd om de iPhone aan de praat te krijgen: Na een niet onaanzienlijk gevecht met MacBook en Cloud en een zoektocht naar ijzertje-om-SIM-kaart-te-ejecten (niet meegeleverd!!1!) werd de strijd uiteindelijk in ons voordeel beslist, en konden we met een gerust naar de vertrouwde John’s pizzeria (zie dag 12) afreizen.

Nu terug in het hotel, de koffers zijn gepakt en de taxi voor morgen is besteld. Op naar de rust van Curacao!