Voor de laatste maal konden we onszelf op een homemade breakfast trakteren. Spek op de bakplaat in de oven, gebakken eitje, toast, prima om zo de dag te beginnen. Ventilatie in het appartement was niet optimaal dus vermoedelijk kunnen de volgende bewoners nog wel raden wat er precies gegeten is. Nog voor negen uur waren we al op weg naar het volgende hoogtepunt in de vorm van de Mall of America in Minneapolis. Even Google’n leert dat de mall in handen is van een groep Canadese investeerders, dus zo ‘of America’ is-ie nou ook weer niet.

Onderweg waren er natuurlijk weer een paar zorgvuldig vantevoren geselecteerde hoogtepunten te bewonderen. Het enthousiasme-niveau varieert per lid van de minigruppe maar als we eenmaal bij een dergelijke attractie wegrijden zit iedereen weer op hetzelfde niveau: De een is blij met de ervaring, de ander is blij dat-ie er weer weg mag. Win-win dus!

Na het skippen van Pelican Pete (zelfs bij uitsluitend hoogtepunten moeten er keuzes gemaakt worden) was de eerste stop bij de Broken Down Dam Road. Na het verlaten van de snelweg reden we door een doodgewoon landschap wat op geen enkele manier deed vermoeden dat er ook maar iets van belang te zien was. Met volharding doorzettend (lees: de ingang was 300 meter verder dan verwacht) kwamen we bij iets wat op een toegang leek. Een minuscuul wandelpaadje leidde naar een van de pareltjes van deze dag, een in 1909 ingestorte dam die bij gebrek aan alternatieven nog steeds half ingestort in de rivier ligt. Gezien het niet onaanzienlijke aantal traptreden dat naar deze locatie leidde werden slechts twee verkenners van de minigruppe op onderzoek gestuurd terwijl de rest wachtliep bij de Nimitz.

Verstopt bord

Verkenner 1 onderweg. Even één worden met de natuur.

Ingestorte dam

Ingestorte dam vanaf de andere kant. Zoiets ruim je inderdaad niet even op.

Hierna was het alweer 11:00. Koffie. Dichtstbijzijnde stad van enige betekenis was Alexandria alwaar de Dunn Brothers gelukkig ook een filiaal hadden.

Het hieropvolgende Limo statue viel wat tegen, ook al omdat een lid de auto bestuurde, eentje aan de verkeerde kant van de auto zat, en de twee overige teamleden zo druk bezig waren met het camerawerk dat uiteindelijk niemand het statue echt goed heeft gezien. En dan te bedenken dat we de Toaster Tree (zie argumentatie hierboven) ook al hadden overgeslagen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Iets met limo’s

Volgende stop was de Rusty Stagecoach Robbery. Door miscommunicatie in de cockpit (de gezagvoerder negeerde de kristalheldere aanwijzingen van de navigator) werd de hiervoor benodigde afslag straal voorbij gereden. Niet getreurd, we konden dit hoogtepunt ook nog in het voorbijrijden langs de kant van de weg bewonderen. Laat nou net op het moment suprême een formatie helikopters inclusief Chinook voorbijkomen die de volledige aandacht van de crew opeiste. Resultaat is kraakheldere foto’s van de Chinook en een aanvullende detour via de eerstvolgende afslag om de coach alsnog vanaf gene zijde te bewonderen. Een route die daarbij wel langs een grote Airstream dealer leidde met een parkeerterrein vol Airstreams. Bonuspunten dus!

Veel Airstreams

Tot dusver onbekend kleiner model. Minder spectaculair maar ongetwijfeld wel beter betaalbaar.

Chinook. Leidt enorm af zo’n chopper.

Levensechte verbeelding van een klassieke postkoets-overval. Douze points.

Gemengde gevoelens bij het voorzichtig benaderen van het postkoets-geweld

Klassieker onderweg. Met zo te zien moderne techniek eronder.

Het kon natuurlijk niet anders dan dat al dit roadside geweld gecompenseerd zou worden met wat Cultuur, dus volgende stop was de beroemde Birch Bark Boekhandel van schrijfster en eigen wikipedia bezitster Louise Erdrich. Gelegen in een prachtige buitenwijk van Minneapolis vormde ons bezoek aan dit mausoleum van literaire hoogtepunten een opmerkelijk contrast met wat we eerder op onze rit zoal gezien hebben. Laten we zeggen dat de boekhandel, medewerkers en publiek niet heel veel gemeen hadden met de eerder ontmoette bezoekers van de Idaho State Fair. 

Boekwinkel. Buiten wachten is ook een optie.

Fraaie (ex water-?)toren

Rond 15:30 arriveerde we in het keurige Tru by Hilton hotel naast de Mall of America. Tot grote vreugde van C hebben we in de TGI gedineerd, nu rust. Morgen Minneapolis-St Paul verkennen!

Wie TGI zegt, zegt Mojito. In ieder geval C doet dat.