“If it wasn’t so wet, it wouldn’t be so green”

De spreuk van de dag waarmee de eigenaresse van The Tide zich deze morgen verontschuldigde voor de weersomstandigheden. Vandaag bleek dat echter maar ten dele op te gaan, naast enkele miezerbuien was het heel aardig en vooral met 17 graden weer eens wat aangenamer.

Na een prima nachtrust gingen we voor een herzien ontbijt. Aangezien de plakken bacon hier een dikte kennen waar we in Nederland twaalf plakjes van snijden koos C dit keer voor de pancakes. Deze kwamen met Maple Syrup, en wel in een dusdanige hoeveelheid dat het even erop leek dat de pancakes het anker zouden lichten en koers zouden zetten naar open zee. Na dit spektakel zijn we op weg gegaan naar Fort William. Een relatief korte afstand, maar aangezien de gemiddelde snelheid hier niet snel boven de 50kmh komt duurt het allemaal toch net iets langer. Onderweg hadden we enkele spontane en enkele voorgeprogrammeerde stops. Allereerst het nauwelijks vermeldenswaardige Donald Murchison monument dat 150 jaar na zijn dood door een achterachterneef werd opgericht. Lelijk, niet ter zaken doende en terecht weggestopt op een onooglijke locatie. Wel mooi uitzicht op de Skye bridge vanaf het monument.

Volgende stop was Fort Augustus, wat tevens de laatste mogelijkheid was om Loch Ness te bewonderen. Tijdens de wandeling door Fort Augustus bleek deze een nog veel grotere verrassing te bevatten, namelijk een sluizencomplex waarbij die van het door nautici geroemde Panamakanaal in het niet valt. Een spectaculair geheel met een stevig verval en meerdere trapsgewijs aflopende sluizen. Omdat we er toch waren konden we meteen lunchen. De haggis hebben we wederom gelaten voor wat-ie was en vervangen voor de wat minder Schotse kebab. Hierna nog even een kasteeltje meegepakt in de vorm van Invergarry Castle. Maar dat soort ruïnes hebben we inmiddels ook wel een beetje gezien.

Omdat we toch te vroeg waren om in te checken zijn we vervolgens via ons Guest House doorgereden naar de Glencoe Lochan Trail. Een fraaie wandeling rondom een meertje, maar zelfs voor ons niet echt van wedstrijdniveau. Des te leuker als je daarbij Schotten ziet die in dagelijks tenue hun hond uitlaten en toeristen die in volledige Reinhold Messner (de jeugd mag Google’n) uitrusting zich aan hetzelfde avontuur wagen. 

Na dit evenement was het tijd om in te checken bij de Buccleuch Guest house, een wederom keurige B&B maar met wel een temperatuur op niveau Huize Avondrood, dus de ramen zijn met enige moeite geopend (waterflesje ertussen). Morgen een dagje in de omgeving van Fort William!