Deze ochtend hadden we het bekende matige hotelontbijt. Ditmaal werd er zelfs een aanvullend ontmoedigingsbeleid door het hotel gevoerd door het aangelengde eierpoeder niet eens op scrambled eggs te laten lijken maar het gewoon in blokken te snijden en zo op het rechaud te flikkeren.

Suboptimaal ontbijt

Na dit spektakel bezochten we het bekende Henry Ford museum. We waren er al eens eerder geweest maar dat was een dusdanig leuke ervaring dat we het nog wel een keer over wilden doen. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is dit niet slechts een automuseum maar behandelt het ‘American Innovation’ in brede zin en zie je er de ontwikkeling van Amerika van ongeveer de laatste honderd jaar terug.

Mooie klassieke neons

Oefening op kracht en reflexen. Ik had niet de snelste tijd, dus vermoedelijk defect

Rosa Parks bus

C tijdens ons vorige bezoek vijf jaar geleden

Re-enacting the situation

Bouwpakket woning van vliegtuigfabrikant Beech. Soort Airstream maar dan groot.

Hospiteren voor een plekje in de woning

Auto waarin JFK werd vermoord

In gedachten zie je de Secret Service over de achterklep naar Jackie Kennedy klimmen

Maxi-cosi’s hadden we toen nog niet

Omdat we nog een flink stuk moesten rijden hebben we het na twee uur voor gezien gehouden en zijn we na de onvermijdelijke koffie op pad gegaan. Rond het middaguur passeerden we de grens met Canada inclusief traditionele sjagerijnige douanier die overbodige vragen stelt. De lunch in Canada vond plaats op een opmerkelijk lege rest-area. Al gauw bleek echter dat dit de residentie van de voltallige muggenbevolking van Canada was waardoor de lunch in recordtijd kon worden afgewerkt.

Muggenlunch

Normaal gesproken maak ik de Dad-jokes maar ik werd hier zwaar overtroffen door de melding dat hier vermoedelijk magere melk in zat

Aan het eind van de dag arriveerden we bij The Inn at Lock Seven. Voor medereiziger D het absolute hoogtepunt van onze Amerika reis. Het moet gezegd, voor een echte botenliefhebber is het natuurlijk smullen als je zittend op het balkon van je hotelkamer grote schepen op 50 meter afstand door een grote sluis ziet varen. Nogmaals, voor een echte botenliefhebber. Voor alle anderen valt vooral op dat we de Marriotts en Hiltons van deze wereld definitief achter ons hebben gelaten. Het interieur van het hotel is sinds 1952 niet meer aangepast en de muffe lucht is zelfs met alle deuren en ramen open niet te verwijderen. Maar niet getreurd, met een prima bed en restaurants op loopafstand gaat ook dit avontuur aan de historie toegevoegd worden. 

Fawlty Towers, Thorold edition

Nee, niet het Henry Fordmuseum maar onze daadwerkelijke hotelkamer

Sluiswachter

In opdracht van C een timelapse maken

Nu rust, morgen een dagje in Thorold bootjes kijken voor de botenliefhebbers, de anderen mogen iets anders gaan doen.