Liverpool. Tot dusver voornamelijk bij ons bekend vanwege de Beatles en de plaatselijke voetbalclub en dat beeld is na een dag highlights bezoeken niet echt heel drastisch bijgesteld.

Het exquise Travelodge hotel kent helaas slechts een ontbijt-to-go, maar we zijn de in plastic verpakte supermarktmuffin als ontbijt inmiddels wel ontgroeid, dus we moesten op zoek naar een externe dealer. Zorgvuldig Googlewerk leerde dat er in Cookstreet (what’s in a name) een klein zaakje zat dat ons ontbijt zou kunnen verzorgen. Nadat we de auto in de grote centrale parkeergarage bij de Docks in Liverpool hadden gemanoeuvreerd kon de speurtocht beginnen. Onderweg kwamen we weliswaar alternatieven tegen maar aangezien de focus op Cookstreet lag hebben we die zorgvuldig genegeerd. Cook Street Coffee was, laten we zeggen, apart. Een piepklein zaakje met een zeer uit de kluiten gewassen echtpaar dat dankzij het Liverpoolse accent nauwelijks verstaanbaar was. Zij deed de bestellingen en de koffie, hij bakte eitjes. De lege dozen links en rechts opgestapeld, een kinderstoel waar je kind in vast zou blijven plakken en een vitrine waarvan de ruit lang geleden de Glassex had gezien. Maar de tafel en het bestek waren schoon, de koffie en de eitjes waren prima, en als je haar maar even de tijd gaf om haar gehele assortiment medicijnen uit de doordrukstrips te halen en vervolgens met een flinke slok frisdrank (het was immers al 09:00) in te nemen was ook de bediening prima. Toptent dus met een fraai stukje patina.

Svp even geen controle van de Voedsel- en warenautoriteit

Je moet de zooi toch ergens laten

Na dit stukje ontbijtentertainment verplaatsten we ons naar richting de Mersey, bekend van de ferry die er crossed. Aldaar pakten we hop-on-hop-off bus om een rondje Liverpool te doen, waarbij opviel dat op de kaart die we in ons hand hadden het leek alsof we geheel Liverpool plus buitenwijken zouden bezoeken, maar in werkelijkheid maakte de bus een rondje van een klein uur door het centrum van de stad. Nadat we ons voldoende hadden weten te oriënteren op de to-do’s deze dag zijn we bij de tweede ronde uitgestapt in het centrum bij Mathewstreet, bekend van onder andere The Cavern Club en één van de twee Beatlesmusea. 

Ook hier veel van dit soort gebouwen

Veel narrowboats als permanente bewoning

Kwallen in de haven. Blijkbaar toch minimaal brak water.

H-O-H-O-geweld

Live commentaar in plaats van zo’n ingesproken jaartallen-festijn

Cilla Black. Van Anyone who had a heart.

Ze hebben er naar verluidt 292 keer opgetreden. Honkvast bandje dus.

Leuk zo’n Beatles museum, maar dan verwacht je geen replica’s maar de echte pakken

Ook al niet echt.

Beatlemania

Met nogmaals een ritje met de hop-on-hop-off (die verrassenderwijs gewoon keurig op tijd reed) zijn we naar Chinatown gegaan voor de lunch. Opvallend veel zaken waren (nog?) dicht, maar gelukkig was de firma Man Tsuen Ho (4.5 sterren op Tripadvisor) gewoon beschikbaar. En dat viel zeker niet tegen, in een zaak met uitsluitend Chinese gasten weet je eigenlijk meteen al dat je goed zit. Heerlijk eten en meteen ook zoals het een echte Chinees betaamt genoeg voor de rest van de dag.

Chinatown. Met 25 graden.

Topmaaltijd.

Na wederom een zeer korte wachttijd namen we de hop-on-hop-off terug naar de bewoonde wereld om nog even te zoeken naar het Beatles standbeeld. Dat bleek echter niet te bereiken omdat er net een popconcert zou plaatsvinden en het beeld binnen het afgezette gebied stond. Laatste doel van de dag, de dependance van het Tate museum, bleek echter niet de gehoopte highlights van dit museum te bevatten maar wat marginale kunst bestaande uit een vitrine met drie linialen (Eindigheid van het leven? Elkaar niet de maat nemen? Size doesn’t matter? Zoveel vragen..) en de door een 75-jarige kunstenares met kleurige woldraden creatief ingepakte kussens. Met goede moed konden we dus terug naar de Nimitz en daarmee naar het hotel. Nu even rust, straks nog even terug naar de pub van gisteren voor een lichte maaltijd voor de liefhebbers, morgen naar Windermere!

Op de achtergrond het Beatlesbeeld. Als je heel goed kijkt.