In Santa Fe hadden we het beste hotel tot dusver, en ook het ontbijt sloot daar naadloos op aan. Eindelijk gewoon verse eieren in plaats van aangelengd poeder en normaal brood in plaats van de Amerikaanse interpretatie van het aloude King Corn. Gesterkt konden we dus aan de korte rit naar Albuquerque beginnen.

Onderweg weinig bezienswaardigheden, maar we zijn wel even gestopt bij La Bajada Hill, een bekend obstakel uit de begintijd van de Route 66. Het is een heuvel die aan beide kanten enorm steile hellingen heeft, die in de begintijd van de automobielindustrie bijna niet te nemen was. Naar verluidt huurden migranten lokale bestuurders in om hun T-Ford achteruit (!) de berg op te rijden, omdat dat de enige manier was waarop de brandstoftoevoer gegarandeerd bleef.

Albuquerque blijkt enigszins vergelijkbaar te zijn met Santa Fe, maar iets minder upperclass. Wel heel sterke Mexicaanse invloeden, sterker nog, het heet niet voor niets New Mexico: Volop Mexicanen op straat, eettentjes zijn voor meer dan de helft Mexicaans, en als leuk bijverschijnsel zijn er fantastische auto’s te zien. We hebben in Albuquerque al meer klassiekers gezien dan tijdens de gehele eerste week, en dat is inclusief low-riders en ander verbouwd spul. Nog nauwelijks foto’s van gemaakt, want veel stilstaan doen ze niet.

Ook in Albuquerque hebben we in het oude centrum gelopen, waar je struikelt over de toeristische winkeltjes met sieraden en semi-kunstige prullaria. Wel werden we in een winkel aangesproken door een oudere dame, die even haar hele doopceel aan ons meedeelde. In iedere andere setting hadden we dat als opdringerig ervaren, maar hier merk je dat Amerikanen vaak oprecht geïnteresseerd zijn, en het gewoon leuk vinden om een praatje te maken. Voor geboren en getogen Amsterdammers valt het nog niet mee om dat zomaar te accepteren!

In het hotel hebben we zowaar even gesport (nou ja, het zwembad bezocht), en daarna al zoekende naar een restaurant nog even een avondsessie neons fotograferen gedaan. Morgen een naar verluidt mooie rit met veel natuurschoon naar Gallup, alwaar het dan 26 graden zal zijn. Het leven valt niet mee!

Hier vonden we het wat overdreven worden. Zelfs met vierwielaandrijving.

Fraaie toegangspoort tot Albuquerque

Zowaar werkende neon

Hoogstwaarschijnlijk verkopen ze hier hotdogs. De tralies voor de ramen en de rondhangende Mexicanen maakten het er helaas niet echt aantrekkelijker op.

Vandaag een rustige dag. Op ons gemak uit Tucumcari vertrokken en op weg gegaan naar Santa Fe. Vanuit de voorbereiding was al duidelijk geworden dat deze en de komende dagen niet de spannendste zijn van Route 66, maar eerlijk gezegd vinden we het helemaal niet erg om ook gewoon even te niksen. Onderweg zijn we naar het Route 66 auto museum geweest, een aardig museum met zo’n 30 auto’s die deels ook te koop waren. Alhoewel er geen hele slechte stukken in de route zouden moeten zitten vandaag, werd het toch nog even terreinrijden doordat er bij stevige regen aarde naar de lager gelegen gedeeltes van de route spoelt. Een Nederlands stel dat we tegenkwamen bij zo’n barrière was er met hun tweewiel aangedreven sedan duidelijk iets minder op voorbereid. Wel goed om te zien dat ook zij de route vanaf Chicago in z’n geheel aan het rijden waren. Sowieso komen we onderweg sommige medereizigers met enige regelmaat tegen.

We overnachten in een buitengewoon fraai hotel in Santa Fe. Bovendien blijkt het een aardig stadje te zijn met een leuk doch toeristisch centrum. De temperatuur valt mee, zo’n 21 graden, dus het is nog steeds korte broeken weer. Morgen naar Albuquerque, wederom een korte rit met een beperkt aantal highlights, maar dat geeft mooi de gelegenheid de stad te verkennen en bij te slapen!

Met wat speurwerk deze brug gevonden aan het eind van een doodlopend stuk weg

Kleine obstakels voor onze Nissan Murano Paris Dakar Edition (zo ziet-ie er inmiddels in ieder geval uit), maar deze Chrysler 200 had er wat meer moeite mee

Bijzondere auto in het museum-annex-verkooppunt, een 1956 Chevy El Camino die nooit officieel bestaan heeft. Deze was heel fraai zelf geconstrueerd uit een Nomad.

Indrukwekkende kerk in Santa Fe. Geen opsmuk, recht door zee. Kan het Vaticaan nog een puntje aan zuigen.

Terras tijd, met bier en Mexicaanse triple dip!

Vandaag een kalme dag, met slechts een paar uur in de auto. We begonnen waar we gisteren geëindigd waren, in The Big Texan voor het ontbijt. Om ons heen zaten mensen complete koeien op de vroege ochtend weg te stouwen, wij beperkten ons tot een eitje met bacon.

Hierna via een afscheidsbezoek aan de Cadillac Ranch naar de Westgate Mall gereden om ons eens goed te oriënteren op allerhande noodzakelijkheden. Voornaamste conclusie was dat we echt alles al hebben, dus slechts met een USB-stick om de foto’s op te kunnen backuppen (16000 foto’s per dag) verlieten we het pand.

Af en toe terreinrijdend, af en toe cruisend reden we naar o.a. Adrian waar je precies halverwege Route 66 bent en enkele ghosttowns. Uiteindelijk kwamen we een uur eerder dan verwacht op de plaats van bestemming; Inderdaad, een tijdzone gepasseerd, en we zitten nu dus op Mountain Time. Tucumcari koestert het Route 66 verleden zo te zien actief, wat het een aardig plaatsje maakt. Morgen naar Santa Fe, wederom een kort ritje, waarbij we de bergen ingaan. Santa Fe ligt op 7000ft, en het zal dus ook wel voor het eerst lange broeken weer worden.

The Big Texan haalt z’n klanten gratis bij de hotels in de omgeving op. Met een toeter met koeiengeluid.

We zijn halverwege!

Off road kom je ook andere verrassingen tegen

Echte ghost towns onderweg

Geen motelsign, maar van een cafe

Relikwie uit het begin van de vorige eeuw. De bijbehorende brug is helaas gesneuveld.

Tucumcari at night

Het bekende Blue Swallow Motel

Bioscoop, nog steeds in gebruik

Het was vandaag weer een mooie dag! Het weer was wat schappelijker, met een graad of 25 en aan het eind van de dag een paar spetters regen. Uiteindelijk is dat toch iets prettiger weer dan met bijna 40 graden gedwongen in de airco te zitten. We reden vandaag van Oklahoma naar Texas, en de hele rit viel niet tegen. Uiteraard een paar keer de Interstate gepakt, maar toch ook heel veel van Route 66 gezien.

Eerste highlight was de speurtocht naar de Pony Bridge van El Reno. Met alle normale aanwijzingen zou je er nooit langskomen, maar met wat tips vanaf Internet, een paar U-turns en een gezonde dosis geluk kwam-ie uiteindelijk toch in het vizier. 38 bogen, waarvan we verwacht hadden dat ze lang geleden voor alle verkeer gesloten waren. Maar integendeel, het zware verkeer dendert er tachtig jaar later gewoon nog vol gas overheen!

De verdere route kende nog een aantal hoogtepunten, met o.a. Shamrock en Maclean waar nog heel veel restanten van het oude leven te vinden zijn. In MacLean hebben we zelfs het barbwire museum bezocht: Ja, het bestaat echt, een museum volledig toegewijd aan prikkeldraad. En nog gratis ook! In Clinton bezochten we het Route 66 museum. Daar zijn er vele van langs de route (ieder zichzelf respecterend stadje heeft er een), maar in de voorbereidingen was al duidelijk geworden dat dit de beste was. En beide musea stelden niet teleur.

De route was zo hier en daar nog wel even spannend: het bord ‘End of Pavement’ werd in de cockpit wat lacherig ontvangen, het zal toch niet zo zijn dat het asfalt ineens ophoudt? Wel dus, en we denderden met 100km/u het karrenspoor op. De tweede keer ging dat alweer wat beter, en misten we zowaar die kuil van een halve meter diep. Je moet er wat voor over hebben om de originele route te volgen…

Aan het eind van de route kwamen we aan bij The Big Texan, alwaar we nu verblijven. Het betreft hier een cowboy-oord in het kwadraat, en als je niet beter zou weten zou je zweren dat het een parodie betreft. Naast een volledig in stijl ingericht motel is er een druk bezocht restaurant, waar je de 72oz (ruim 2kg) zware steak gratis krijgt als je ‘m binnen een uur opeet. De clientèle bestaat dan ook voor het grootste deel uit overweight Amerikanen die dit spektakel komen bekijken.

Grootste attractie in de buurt, de Cadillac Ranch, hebben we ook al even bezocht. Ook de parodie in de vorm van Combine City, waar combines schuin in de grond geplaatst zijn, hebben we met de van Internet gekaapte aanwijzingen uiteindelijk weten te vinden.

Morgen naar New Mexico (Tucumcari), dat lijkt een redelijk ongecompliceerde rit te worden.

Pony Bridge

Motel sign

Tankstation

Prikkeldraadmuseum. Echt waar. Niet zelf verzonnen.

Cadillac Ranch

Imitatie met combines

Imitatie. Maar toch prettig voor de ogen.

Het is nog steeds warm, erg warm. Vandaag haalden we de 39 graden, waarbij aangetekend dat toen het vanavond begon te regenen de temperatuur naar 23 graden donderde. Een welkome verfrissing dus! Volgens de vooruitzichten wordt het de komende dagen wat normaler weer op onze route, en kunnen we temperaturen van een graad of 30 verwachten.

Vandaag wederom de nodige bezienswaardigheden af kunnen vinken. Ik noem hier als willekeurige selectie de blauwe walvis van Catoosa, het Skyliner motel in Stroud en de trein in Tulsa. Zoals jullie zullen begrijpen stuk voor stuk Must-See-items! De afstand viel vandaag wel mee, en we waren dan ook al aan het begin van de middag in Oklahoma City. Om de routine van auto-in-auto-uit even te doorbreken, hebben we de Oklahoma City Zoo bezocht, die volgens diverse bronnen een van de hoogtepunten van deze stad zou moeten zijn. Het was een aardige zoo, waar je relatief dicht bij de dieren komt en we nog wat mooie foto’s hebben kunnen maken. Daarna naar het Oklahoma memorial ter nagedachtenis van de aanslag in 1995. We hadden al eerder in documentaires gezien dat de Amerikanen ook hier weer iets fraais van hadden gemaakt, en dat moesten we natuurlijk ook even met eigen ogen bewonderen. ’s Avonds zijn we nog even terug gegaan om het verlichte monument ook in het donker te fotograferen.

Morgen een lange dag, waarbij we van Oklahoma naar Texas zullen rijden. We hebben al wat stukken voorgeselecteerd om bij grote vertraging te kunnen skippen. De rit staat voor 260 mijl in het boek, maar inmiddels weten we dat dit met alle detours zomaar 350 mijl zal worden, en dat dat gewoon niet binnen de tien uur gaat lukken. Keuzes, keuzes….

The Blue Whale. Ooit door een vader als verjaardagskado voor z’n dochter gemaakt, nu rijden mafkezen uit Nederland er honderden mijlen voor om het ding te bekijken.

Als je RELTA 6 niet haalde werd je naar het front gestuurd

Ja, weer een motelsign

American Eagle

Iets te ver doorgefokt

Memorial bij daglicht

Memorial at night. Een stoel voor ieder slachtoffer.

Nog eentje dan. 9:03 staat voor het tijdstip van de aanslag.

Vandaag was zoals voorspeld een lange dag met veel rijden, maar het was wel de eerste echte Route 66 dag. We zijn door drie staten gereden, Missouri, Kansas en Oklahoma. Ondanks het skippen van enkele oninteressante stukken (wat enkele uren aan tijdwinst opleverde), hebben we ruim 11 uur gereden en ergens tussen de 7 en 800km afgelegd. Maar we hebben de dingen gezien waar het uiteindelijk allemaal om draait: Vervallen en verlaten motels, oude benzinestations, gesloten bruggen, mooie neons, leuke diners, nog maar amper functionerende garages… En natuurlijk de attracties die proberen de toeristen naar zich toe te lokken. De grootste ketchupfles ter wereld hebben we gisteren moeten laten schieten, maar dat werd vandaag dan weer ruimschoots goedgemaakt met de grootste schommelstoel ter wereld. En dat was al de tweede die we tegenkwamen!

Hoogtepunten van vandaag qua Route 66 gehalte waren de oude brug bij Devil’s Elbow (alleen al de naam is genoeg om er langs te rijden), het originele stuk weg waar de auto maar net oppaste, de ‘Four Women on Route 66’ die hun toko tactisch omgedoopt bleken te hebben in ‘Cars on Route 66’ naar de Disney film en de moeite die ze in Kansas genomen hebben (kortste stuk van alle Staten, maar leukste tot dusver) om wat van de Route te maken.

Het blijkt in de praktijk behoorlijk lastig om de originele route goed te volgen. We hebben een aantal bronnen aan boord die daarbij moeten helpen, maar het soms juist ook weer lastiger maken. Naast de TomTom hebben we diverse kaarten bij ons, maar ook boeken en beschrijvingen van de route. Tel daarbij op dat we zelf een idee hebben welke kant we op moeten en dat er al dan niet aanwezige borden zijn die je de juiste kant op moeten sturen. Als klap op de vuurpijl zijn er regelmatig situaties waarbij je kunt kiezen welke route je wilt volgen: Die van 1930 of die van 1970. De spanning tussen bestuurder en navigator kan dus zomaar op pre-TomTom niveau belanden. We hebben ons er inmiddels ruimschoots bij neergelegd dat we aan het eind van de rit waarschijnlijk ongeveer driekwart daadwerkelijk gereden zullen hebben, waarbij we gelukkig in de voorbereiding voldoende zeker hebben gesteld dat in het stuk dat we gaan missen geen vreselijk onmisbare highlights zullen hebben gezeten.

Ook het bekijken van alles onderweg valt nog niet mee. Behalve dat er om de haverklap STOP-borden op de weg staan (al twee keer eentje gemist…) is het met autorijden nou ook eenmaal zo dat als je iets leuks ziet, je er op hetzelfde moment aan voorbij rijdt. De standaard handelswijze is dan dat bestuurder en navigator kortstondig doch koortsachtig overleggen of het al dan niet de moeite waard is om een U-turn te maken. De bandenslijtage is inmiddels dus al aanzienlijk! Wat ook duidelijk is, is dat je een gedeelte van de tijd echt andermans ellende zit te bekijken. De plekken waar de route de fraaiste taferelen heeft, en de boel dus wat deplorabel is, is de omgeving over het algemeen niet veel beter. Doordat er ruimschoots voldoende ruimte is, blijft alles echter behouden. Dat failliete tankstation blijft gewoon staan, en de volgende ondernemer bouwt een nieuwe ernaast. Welcome to America.

Brug bij Devil’s Elbow. Tevens HDR-foto-met-statief experiment.

Typische toeristenattractie met wat verzamelde rommel.

Toegang tot (nog werkende) Drive In bioscoop

Cars on Route 66. Wachten is op die mega-claim van Disney natuurlijk.

Formerly known as ‘4 Women on Route 66’. Maar zo loopt de tent waarschijnlijk net wat lekkerder. Wel zelfgemaakte hamburgers!

Krap weggetje.

Dit soort verlaten motels zie je heel veel.

Hiervoor maakten we zelfs een U-turn op de highway. Ondanks dat het een doodgewone Denny’s is.

Vanochtend alweer vroeg wakker (nog steeds die vermaledijde jetlag), en dus bijtijds aan het ontbijt. Dit keer was er een continental breakfast inbegrepen, en van eerdere bezoeken weten wat dat zo ongeveer inhoudt. Een mandje muffins, wat toast, wat met water aangemaakte eierpoeder, en wat slappe koffie en thee. In dit specifieke geval stond er ook een wafelijzer, en de aanwezige Amerikaanse hotelgasten hadden met z’n zessen gezamenlijk net voldoende intellect om de bediening van dit stukje high tech te doorgronden. Afijn, een toneelstuk is altijd een mooi begin van de dag. Na het ontbijt konden we even shoppen, waarbij onder andere een kleine koelbox voor onderweg (gratis ijs in de meeste hotels) en wat t-shirts zijn aangeschaft. Daarna hebben we nog even de resterende highlights van Springfield tot ons genomen: Een oud benzinestation, het graf van Lincoln, en de derde van onze Muffler Men collectie (Google er maar even op).

Hierna zijn we de route weer op gedraaid voor de 200 mijl naar Saint Louis, waarbij we tevens van Illinois naar Missouri zijn gegaan. Onderweg een flink aantal vervallen motels, toeristisch opgeknapte tankstations en buiten gebruik gestelde stukken route 66 en bruggen.

Na toch wel een flinke rit kwamen we aan het eind van de dag in St Louis aan, alwaar we nog even vlug naar de Budweiser brouwerij konden en de bekende Arch konden bekijken. Na het diner zijn we nu de route van morgen aan het voorbereiden: Ruim 400 mijl, waarbij we stiekem al even kijken of we de oninteressante stukken kunnen skipper door even een stuk Interstate te pakken. Als we de hele route volgen kost dit ons anders naar schatting minstens tien uur…. Het is niet altijd makkelijk zuiver in de leer te blijven!

Typisch benzinestation onderweg, waarvan de meeste zijn gesloten omdat iedereen alleen maar foto’s maakt en niets koopt (inclusief ondergetekende inderdaad)

Vervallen bende, en dat maakt het juist zo charmant

Tombe van Lincoln. In het gedenken van hun helden blijven de Amerikanen erg goed.

Chain of Rocks Bridge

Budweiser.

The Arch

De wrap-up van gisteren: Na het bijwerken van het blog zijn we nog even op pad gegaan naar het Shedd aquarium dat vlakbij het hotel te vinden was. Onderweg struikelend over de Chicago Bears football fans, die op de terugweg waren na de wedstrijd die zojuist afgelopen was. Ze hadden gewonnen, maar echt blij word je daar blijkbaar niet van. Na het aquarium was het echt etenstijd, en viel de keus op een Koreaan die tevens heel hip ook sushi verkocht. Het eten was prima, maar ondanks dat het restaurant rustig was, werd het eten in typisch Amerikaans recordtempo voorgeschoteld. Na het opdienen van het voorgerecht wacht je als serveerster rustig 60 seconden, dan kan het hoofdgerecht ernaast, en tegelijk met het verwijderen van de borden van het voorgerecht kun je dan de rekening neerleggen. Maar natuurlijk. Niettemin was het prima te eten, en spotgoedkoop.

Na een wederom nog steeds ietwat jetlag gedreven nachtrust gingen we op pad naar Lou Mitchell’s diner voor het ontbijt. Die stond nog op de to-do list, en aangezien deze pal naast het autoverhuurbedrijf lag kwam dat niet onaardig uit. Ome Lou had behalve flink onbeschoft personeel er ook een flink tempo in, dus konden we na het ontbijt nog op ons gemak naar het Skydeck van de Willis tower (vroeger Sears tower) voordat we de auto konden halen. Fraai uitzicht, maar wel ietwat heiig. Vooral de glazen extensies waar je in kunt staan (‘The Ledge’) leveren op 103-hoog veel hilariteit op. Een vrouw die zich half vastklampend met angstzweet op het voorhoofd op de glazen vloer gaat staan en haar man ‘Take the picture! Take the picture!’ toeschreeuwt is erg amusant.

Na dit spektakel kwam de eerste grote tegenslag van de vakantie. Een ontluisterende gebeurtenis, die ons uiteraard niet onberoerd laat. Het goede nieuws is dat we een fraaie SUV tot onze beschikking hebben. Het slechte nieuws is dat het een Nissan Murano is. Een flinke domper op de vakantievreugde, zoals jullie zullen begrijpen. Het risico is natuurlijk tweeledig: Oftewel het apparaat verpest onze hele vakantie, oftewel hij bevalt gewoon prima, waarna we bekeerd danwel genezen terug zullen keren. We gaan het zien.

Nu we passend vervoer tot onze beschikking hebben, kunnen we fatsoenlijk De Lijst af gaan werken. Bij de eerste Blues Brothers locaties reden we nogal wat dubieuze buurten in, waar we liever geen lekke band kregen. De laatste items, waarbij de voorstudie al had uitgewezen dat je daar liever niet uitstapte, hebben we dan ook gelaten voor wat ze waren. Gelukkig wel De Brug van de legendarische sprong met de Bluesmobile gevonden, en ook de openingsscene met de gevangenispoort nauwgezet kunnen reconstrueren.

Daarna was het eindelijk echt Route 66 tijd, met een keur aan toeristische attracties. Ik noem een Gemini Giant, The Bungeon Man Nu al vier etablissementen met The Best Burger On Route 66 gezien. Gelunched bij de Polka Dot Diner, want je moet die attracties natuurlijk wel een beetje steunen. Wel hebben we nu al vals gespeeld door een stuk Highway te nemen, anders waren we echt niet voor donker in het hotel geweest (en dan zie je die attracties ook niet meer).

Qua temperatuur hebben we vandaag de 39 graden gehaald, we zitten hier midden in een hittegolf. Ook de komende dagen wordt het erg warm. Morgen een rustig programma, waarbij we van Springfield naar St Louis zullen rijden.

Eitje bij Lou, zet de hele pan maar op tafel joh. En natuurlijk gebakken aardappelen erbij.

Uitzicht vanaf het Skydeck

Het gewraakte voertuig

Still uit de film, vlak voor de sprong

De brug ligt er nog.

Op deze manier worden toeristen getrokken, dit is de buitenkant van de Polk-a-dot diner

Diner menu. Heel mooi cuisson, lekker zuurtje, goede bite. En nog betaalbaar ook.

Na een typische jetlag nacht (zo lang mogelijk wakker blijven, en als je dan eenmaal in slaap valt toch weer veel te vroeg wakker) hadden we lumineuze idee om nog voor zonsopgang op stap te gaan. Dat beviel erg goed: Een langzaam ontwakend Chicago met 22 graden is echt een aanrader. Allereerst wilden we The Bean (die bij nader onderzoekCloud Gate blijkt te heten) nog eens goed bekijken zonder dat er allemaal lastige toeristen omheen drentelden. We waren niet de enige met dit idee, wonderbaarlijk hoeveel fotografen op zondagochtend om zes uur bereid zijn hun bed uit te komen voor die ene semi-unieke foto. Daarna zijn we de dwingende-doch-vrijblijvende lijst van yours truly langzaam af gaan werken: Zoeken naar het startbord van Route 66 (gevonden), het plein van de grote finale van The Blues Brothers (kleiner dan gedacht), Skydeck van Willis/Sears tower (gevonden maar geskipped, want solid IMC), House of Blues van Dan Aykroyd (tegenvallend, hoog Mercedes gehalte), Navy Pier (Scheveningen op zondagmiddag) en al die andere must see items. Vanavond nog even op stap om wat te eten, en dan gaan we morgen de auto halen en echt op pad. 

Cloud Gate

The Bean

Elevated train, loopt door een groot deel van Chicago heen.

Still uit The Blues Brothers, deze locaties moeten uiteraard verplicht allemaal afgelopen worden ter verificatie.

Situatie geverifieerd, nog achtenzestig te gaan.

Na een prima vlucht van acht uur zijn we in Chicago aangekomen. Uiteraard eerst de kleine dictators van de Amerikaanse douane moeten trotseren: Na in een rij gecommandeerd te zijn stonden we een kleine anderhalfuur in de rij voordat we ons mochten laten schofferen door meneer Marquez (zo te zien afgekeurd voor de politieopleiding wegens platvoeten) zelf. Afijn, het is ook een soort tandartsbezoek: je bereidt je er op voor, je weet dat het gaat komen, maar toch altijd weer irritant.
Na aankomst vlug de taxi ingedoken: Geen Amerikaan meer bij te bekennen, en dat geldt zowel voor het wagenpark als de bestuurder. In een Daihatsu Rucky (copyright DJB), bestuurd door een gevluchte Somalier, werden we naar de Essex Inn gereden. Daarna de eerste verkenning gedaan:

De Buckingham Memorial Fountain uit het openingsfilmpje van Married with Children. Zing net als wij in gedachten maar even ‘ Love and Marriage’ mee.

Pritzker Music Pavillion, soort Guggenheim-lite. Erg mooi.

We noemen het ‘ the Bean’, maar geen idee of dat de juiste benaming is. Er stonden honderden mensen omheen en onder om foto’s te maken. Echt functionele kunst dus.

Nog meer kunst.