Na een rustige nacht waren we vanaf o-seven-hundred (openingsuur Europcar Odense) mentaal volledig startklaar om een huurauto in ontvangst te nemen. Na het ontbijt belde de onvolprezen ANWB ons, en enkele telefoontjes verder bleek dat er in geheel Denemarken geen huurauto meer te vinden was, maar dat er eentje vanuit Hamburg (!) zou worden gebracht. Dat zou dan ergens tussen 1400 en 1600 moeten plaatsvinden, wat dus voor ons betekende dat het grootste deel van de dag zich wederom in Odense ging afspelen. En wie Odense zegt, zegt Hans Christian Andersen. Daarom de bagage maar in het hotel achtergelaten, en het maar gewoon laten gebeuren.

Rond 15:00 hadden we nog niets gehoord, maar het leek ons een goed moment om alvast naar het Europcar HQ af te reizen. Nog geen tien minuten later verscheen onze reddende engel met een Golf Plus. En op sommige momenten klaag je zelfs daar niet meer over.

Vlug ingestapt, bagage opgehaald in het hotel en met gierende banden koers gezet naar huis. 23:30 waren we weer in Amsterdam, nu nadenken of we dit ooit nog overdoen…

Aangezien de auto naar verwachting vandaag niet voor 14:00 klaar zou zijn konden we uitslapen. Na een rustig ontbijt konden we constateren dat het een druilerige dag was, en dat maakte de invulling van het geplande dagprogramma (HCA-highlights) er niet eenvoudiger op. Daarom maar even aan de receptie gevraagd of we ook een late-checkout konden krijgen, en gezien de bezettingsgraad (driekwart leeg) bleek dat geen enkel probleem te zijn. De rest van de dag hebben we dus uiterst nuttig al lezend, gamend en internettend ingevuld. Rond 14:00 togen we naar de garage voor het uitgebreide damage report.

Er was behoorlijke progressie geboekt: De remmelarij zat weer helemaal correct gemonteerd, en ook de refurbished remschoenen zagen er prima uit. Laatste hoofdpijndossier was nog De Keerring, die echter ruim op tijd bij de garage was gearriveerd. Gelukkig bleek de euforie van korte duur, want de ring paste niet. Linksom en rechtsom gekeken, mannen die in de auto springen om elders nog te zoeken, het hielp allemaal niet. Complicerende factoren waren er daarbij te over: De garage zou na vandaag gaan sluiten voor drie weken vakantie, en de auto kon zonder rechterachterwiel niet verplaatst worden. Kortom: Wat te doen.

Uiteindelijk waren de keuzemogelijkheden beperkt. Ook inschakelen van de ANWB had op dit moment weinig zin, de auto zou zonder verdere actie drie weken op de brug moeten blijven staan zonder zicht op reparatie. Als de garage daar überhaupt al trek in zou hebben. Daarnaast leek het probleem mij nou ook weer niet al te groot; Een kersvers lager, hoe hard heb je zo’n keerring dan helemaal nodig? Omdat er eigenlijk geen opties waren is de rechterachteras weer in elkaar gezet zonder de keerring, met het idee om rustig naar Nederland af te reizen. Ook overleg met een deskundige (MF, collega Cadillac rijder) kon mij toen nog niet van dit plan afhouden, want keerringen zijn sowieso overrated.

Tien minuten onderweg merk je dan toch dat het knaagt, dus nog even een tweede advies (connaisseur par excellence DJM) ingewonnen, en die was wel heel erg duidelijk: Nederland ga je er sowieso niet mee halen, en waarschijnlijk sloop je de hele achteras. Met name de uitleg van de functie van de keerring (namelijk dat het lager z’n gehele smering van de differentieelolie krijgt) nam de laatste twijfel weg, en dus werd de op zich perfect rijdende Caddy bij de eerstvolgende parkeerplaats op zo’n 30km van het vertrekpunt weer stilgezet en kon de cavalerie ingeschakeld worden.

De ANWB bood uitkomst en stuurde een sleepwagen. Alhoewel ik eerder in glasheldere radiotelefonie kenbaar had gemaakt wat het probleem was (en daarbij in bedekte termen natuurlijk ook de oplossing had meegegeven) bleek de beste man met zowel beperkte al onjuiste instructies gearriveerd te zijn. Reparatie in Denemarken zou dit weekend nooit meer lukken, en de chauffeur (ik) was dan niet meer in Denemarken. De enige oplossing was dus dat de auto gerepatrieerd zou worden, of dat nou in functionerende of defecte toestand was. Helaas bleek lullen als Brugman op dat moment niet te helpen, en dus werden we met auto en al gedropt bij een US garage in de middle-of-nowhere. Begrijpelijk vanuit de positie van onze sleepchauffeur, die deed slechts wat hem opgedragen was, maar wel gepruts vanuit de ANWB.

Geluk bij een ongeluk: De eigenaar van de garage was nog aanwezig, en dat bleek De Alleraardigste Deen aller tijden te zijn. Ondanks dat we meteen aangaven onszelf met de auto weer zo snel mogelijk van z’n terrein te verwijderen nodigde hij ons uit om even rustig binnen te komen en z’n bedrijf te bewonderen. Simultaan probeerden wij ondertussen de ANWB te mobiliseren om ons met de auto naar een plek te vervoeren waarvandaan de auto naar Nederland kon worden vervoerd en wij ook transportmogelijkheden hadden.

Onze SuperDeen Christian vertelde ondertussen honderduit over zijn bedrijf, een wel zeer indrukwekkende eenmanszaak gespecialiseerd in Corvettes maar ook beschikbaar voor andere GM en Ford producten. Al wachtend op de tweede sleepwagen kregen we eerst cola aangeboden, en toen het wachten wel erg lang duurde liet hij ongevraagd en onaangekondigd ook nog pizza en bier aanrukken. Ongelooflijk gastvrij en aardig dus!

We waren nog maar net aan de pizza begonnen toen de vervolgsleep voor de deur stond, die de auto (conform het plan dat we zelf all along the way al hadden) naar de storage facility van het sleepbedrijf zou brengen. Gelukkig ook hier weer miscommunicatie, want de man had de opdracht om ons bij het treinstation te droppen. Ook hier was weer enige corrigerende actie benodigd (moeilijk-moeilijk-moeilijk, want het staat niet in de computer), maar de behulpzame chauffeur dropte ons gelukkig bij onze vaste homebase in Odense, het altijd gezellige Best Western.

We zijn met onze limited bagageset nu zo agile, mobiel en flexibel mogelijk op alle mogelijke vervolgscenario’s voorbereid. Maar nu eerst rust, morgen hoogstwaarschijnlijk een huurauto regelen, en dan hopelijk eindelijk naar huis.

Na een diepe rust (C) en wat onrustige nacht (F) werden we vanochtend verblijd met een telefoontje van onze Dønse vriend de goed Engels sprekende automonteur. De tussenstand is dat de remschoenen vandaag opnieuw bekleed kunnen worden (+1), dat de correcte keerring onderweg is (+1), en dat deze op z’n vroegst morgenochtend arriveert (-1). Dat betekent dus nog een nachtje extra in het idyllische Odense. Na het beëindigen van het gesprek schoot mij nog een nachtelijke brainwave door het hoofd, namelijk dat de oververhitte remtrommel mogelijk ook niet meer helemaal rond is. Vlug teruggebeld dus, maar de monteur kon mij lachend geruststellen dat hij beide trommels inmiddels al naar de machineshop had gebracht en dat alles onder controle was (+1). Al met al ziet het er niet slecht uit: Met name het compleet rebuilden van beide remmen geeft vertrouwen dat het remprobleem prima opgelost gaat worden, maar het is frusterend dat onze thuisreis nu volledig afhankelijk is van een rubberen ring die morgenochtend wel/niet met de post arriveert. We hebben er echter geen invloed op, dus we kunnen niet anders dan afwachten. Heel bezorgd, zoals sommige meelezers blijken te zijn, zijn we dus niet.

Na het ontbijt hebben we de kamer nog een nachtje verlengd en zijn we op zoek gegaan naar de highlights van Odense die we deze dag konden bezoeken. We kunnen inmiddels melden dat dit aanbod beperkt is: Een korte blik op het overzicht maakt duidelijk dat Hans Christian Andersen hier geboren is, en dat dit maximaal wordt uitgebuit. Zo is er een mogelijkheid om het geboortehuis van Hans Christian Andersen te bezoeken, het huis waar Hans Christian Andersen zijn jeugd heeft doorgebracht, is er een Hans Christian Andersen standbeeld (staand), idem (zittend), en kan zelfs de beschrijving van ons hotel melden dat op deze locatie vroeger een boerderij stond waar Hans Christian Andersen wel eens een fles melk heeft gehaald (echt waar). En dit alles vormt zo ongeveer de top van het aanbod alhier. Omdat ook het Bunkermuseum ons niet echt kon interesseren hebben we uiteindelijk gekozen voor een bezoek aan de plaatselijke dierentuin. Als je de schreeuwende schoolklassen en strompelende bejaarden even wegdenkt was het een heel aardige dierentuin, waar met name het aquarium (grote vissen!) en de pinguïns (in een levensechte Antarctica-setting, inclusief temperatuur) opvielen.

Aangezien het eind van de vakantie nadert en de terugreis wat onzekerheid biedt is er inmiddels al voorzichtig wat eerste oriëntatie geweest over wat er ons bij thuiskomst staat te wachten (lees: De werk e-mail is weer aangezet en doorgenomen). Dat is niet het echte vakantiegevoel, maar soms heiligt het doel de middelen.

Voordel van zo’n uitje als vandaag (ook gelopen naar de zoo!) is dat we de beoogde 10.000 stappen moeiteloos overschreden hebben. Mochten we morgen de rest van de dag in de auto doorbrengen dan is dat in ieder geval alvast gecompenseerd.

Nu in afwachting van ons avondeten (Joey’s burgers die vast ook het hotel weet te vinden), morgenmiddag hopelijk weer onderweg voor de laatste 750km.

Zoals gisteren na ampel beraad besloten (en daarbij uiteraard alle variabelen meewegend) zijn we vanochtend rond 05:30 op kousevoeten uit ons appartement vertrokken. De ongekend gastvrije eigenaren hadden zelfs nog een kort afscheidsbriefje onder de ruitenwisser gedaan. Niettemin moest de V8 toch eens gestart worden, dus hoogstwaarschijnlijk zaten ze deze ochtend toch ongewild lekker bijtijds aan het ontbijt. Eerste doel was Göteborg voor de eerste slok LPG, waarna koers gezet kon worden naar Malmö. Na daar voor de laatste maal in Scandinavië LPG getankt te hebben konden we heel voorspoedig rond 10:30 The Bridge ditmaal in tegenovergestelde richting nemen.

Na al ruim 600km snorren begon de Caddy na de oversteek tussen de eilanden Sjælland en Funen wat onheilspellende geluiden te maken. In eerste instantie wijdden we dit aan de wind en het wegdek, maar na een korte safety-check was duidelijk dat we met een (veel) groter probleem te maken hadden. Daarom meteen de eerste afslag naar de bewoonde wereld genomen, waar de rook inmiddels van het rechterachterwiel af sloeg en de velg te heet was om aan te pakken. Een eerste eigen diagnose was dat de rem (en/of mogelijk de hand/voet-rem) bleef hangen. Maar ja, wat doe je daaraan langs de kant van de weg. Daarom in limp-mode voorzichtig verder gereden, en na de eerste garage (echt veel te druk) een paar honderd meter verderop bij een eenvoudige algemene garage terecht gekomen die ons wel wilde helpen.

Met het verwijderen van het wiel en de remtrommel bleek een remschoen zo ongeveer verpulverd te zijn. Er was echter geen enkele mechanische oorzaak voor aan te wijzen, dus het vermoeden bestond toch dat een licht ingedrukte voetrem die pas na langere tijd voldoende opwarmde om voor problemen te zorgen de oorzaak was. Na het schoonmaken van de remtrommel en het bijschuren van de remschoen gingen we opgelucht weer op pad, om na 50 meter te constateren dat het probleem nog net zo hevig aanwezig was. Daarom terug op de brug, om aldaar te constateren dat er een additioneel probleem bijgekomen was: Door de ontstane hitte was inmiddels ook de keerring op de achteras die de differentieelolie op z’n plek moet houden gesmolten, waardoor de hele remtrommel ook onder de olie zat.

Alhoewel de grootste leverancier van Amerikaanse onderdelen van Denemarken om de hoek zit, kon deze niet aan de benodigde (heel gangbare…) onderdelen komen. ‘Even’ repareren is er dus niet meer bij, en dit gaat dus wel even duren. Plan de campagne is nu om morgen de oude remschoenen opnieuw te laten bekleden (kan elders in de stad) en een universele keerring voor de achteras te monteren. En dan maar hopen dat de diagnose van de parkeerrem klopt natuurlijk.

Inmiddels zitten we daarom in het Best Western van Odense, alwaar we de binnenstad verkend hebben (prima), bier gedronken en Tour de France hebben gekeken (prima), pizza hebben gegeten (bijna prima) en nu van geforceerde rust genieten (minder prima, we hadden al bijna thuis kunnen zijn).

Morgen kijken we verder; De backup-plannen borrelen al op (ANWB? Auto achterlaten en op laten halen? Terugvliegen vanaf Kopenhagen?), maar het zou ook zomaar kunnen dat we morgenmiddag gewoon weer onderweg zijn. Spanning en sensatie dus!

Deze dag begon met ingetogen spektakel: Alarm van de voordeurcamera! Normaal gesproken is dat de postbode, glazenwasser of spelende kinderen, maar in dit geval leek er een heus misdrijf zichtbaar te zijn. Er werd vanaf de zijkant van ons huis met een parasolvoet gesleepd, en laten wij nou ook zo’n zwarte stenen parasolvoet in onze tuin hebben staan. Maar ja, wie doet zoiets, en was onze parasolvoet misschien niet toch wat kleiner… Koortsachtig Whatsapp contact met buurmannen en buurvrouwen volgde, waarna het verlossende woord kwam dat het niet onze parasolvoet was maar dat er eentje naar de buren werd gebracht ten behoeve van hun tuinfeest. Einde alarm.

Na dit evenement zijn we met een kleine toeristische route afgereisd naar het nabij gelegen Lidköping voor een korte verkenning. Tsja, hier werd dus de andere meeting (Power Big Meet) gehouden, en de wegen zijn in ieder geval prima cruise-waardig. Niettemin lijkt Västerås toch wel wat gezelliger te zijn. Hierna nog even doorgereden naar het plaatselijke (nou ja, 25km verderop, maar dat vertelden ze er niet bij) kasteel, het Läckö slot.

Bij terugkomst in ons appartement bleek wederom hoe hoogstaand de verzorging hier is, want de eigenaar kwam aangesneld met verrukkelijke versgemaakte frambozen cake en zelfgemaakt vanille-ijs. Hoe we voor deze prijs in dit appartement kunnen verblijven is een groot raadsel, want de catering is beter dan in menig hotel. De meegebrachte Chinees kon in ieder geval even in de wachtkamer worden gezet.

Wat nog resteerde was een messcherpe analyse van de diverse opties voor de terugtocht naar Amsterdam. Morgen vertrekken we, maar de route is daarbij nog niet helemaal zeker. Behalve gewoon rechttoe-rechtaan terugrijden zijn er diverse opties om de rijafstand wat te verkorten met de inzet van een ferry naar Denemarken of Duitsland. Na zorgvuldige analyse (inclusief spreadsheet!) zijn we tot de conclusie gekomen dat we gewoon gaan rijden en wel zien hoe ver we komen. Het is met ruim 1300km gewoon een takke-eind, en de inzet van de ferry maakt wel dat je iets minder hoeft te sturen, maar qua tijd win je er eigenlijk niets mee terwijl je wel tussen de 100 (el cheapo) en 500 (gewenste niveau) euro extra kwijt bent. We vertrekken morgen dus in alle vroegte, en kijken hoe ver we komen. Rijden met de Cadillac gaat relatief traag (meestal rond de 100km/u), en vergt wat aandacht (hij zoekt z’n eigen weg, zeg maar). Al met al best vermoeiend dus, en als we morgen Duitsland halen en daarmee ruim over de helft zijn ben ik al tevreden.

Gisteren besloten we de toch wat rustige dag met een terechte nederlaag van de Nederlandse dames en een daaropvolgend diner bij de plaatselijke Chinees in het tien minuten verderop gelegen Götene. Echt een klassiek Aziatisch restaurant, met geen enkele tafel bezet maar wel een gestage stroom van afhalers. Voor een zeer schappelijk bedrag hebben we in ieder geval prima gegeten.

Vandaag hadden we een rustige start met een uitermate copieus ontbijt. Naar achteraf bleek heeft onze gastvrouw in het het verleden een hotel/restaurant gerund, en is er haar alles aan gelegen om het de gasten naar de zin te maken. In de keuken vonden we dan ook voor ons een keur aan artikelen klaar staan: Een heerlijk boerenomelet (ze hebben kippen, dus de eieren moeten op), zelfgemaakte eiersalade (zie hiervoor), zelfgemaakte aardbeienjam, yoghurt, brood, crackers, ham, kaas, salami… Naar verluidt hebben ze diverse gasten die er moeiteloos behalve het ontbijt ook de lunch en diner uit weten te halen.

Na het ontbijt kon de bekende jacht op LPG beginnen, en daartoe togen wij naar het nabij gelegen Skövde. Omdat daar tevens twee winkelcentra te vinden waren kon de rit voor 50% van het gezelschap bij voorbaat al niet meer stuk. Naast een aantal kledingwinkels hebben we ook een een lunchbezoek aan een Aziatische buffettent (niet onaardig) gebracht en nog even de plaatselijke Grote Supermarkt bezocht. Ruim geoutilleerd, maar wat een zooitje. Blijkbaar was er niemand verantwoordelijk voor de indeling van de winkel, maar werd er uitsluitend gesorteerd op basis van het toevallig beschikbare vloeroppervlak.

Om toch nog enigszins verantwoord bezig te zijn, zijn we hierna naar het vlak bij onze B&B gelegen natuurgebied gereden. Met fraaie uitzichten best de moeite waard. De uitkijktoren kon helaas alleen cash afgerekend worden (daar doen we niet meer aan), maar met wat andere bezienswaardigheden was het toch een prima middag. De beloofde waterval hebben we helaas niet gevonden, maar de verwachtingen waren na Niagara daarvoor toch al niet al te hoog gespannen.

Nu rust en nadenken over de terugtocht van woensdag. Met diverse opties voor zowel ferry overtochten als rijden moet er even gepuzzeld worden. Komen we morgen op terug!

Eigenlijk weinig te melden vandaag: Rond 10:30 onze residentie verlaten om af te zakken naar de volgende locatie. Bij vertrek nog wel even de buren kunnen helpen: Wat kun je iemand toch blij maken als je kunt melden dat je tegen het overduidelijke verwachtingspatroon in toch een bougiesleutel bij je hebt. Nog even een klein facepalm momentje toen C een minuut later aan kwam lopen en meldde dat de buurman werkelijk exact dezelfde gereedschapsset had als wij.

Onderweg waren we de duidelijk niet de enigen die gingen verplaatsen, al het Amerikaanse geweld stuurde op huis aan.

Inmiddels zitten we in ons nieuwe onderkomen bij Götene. Een prachtig appartementje in de rust van de natuur. Straks kijken of we nog iets van het voetbalgeweld mee kunnen krijgen, en daarna iets te eten proberen te scoren. Rust dus!

Na een wederom goddelijk ontbijt konden we constateren dat de weersomstandigheden aanzienlijk verbeterd waren: Volop zon, en de temperatuur zou later op de dag de 22 graden aantikken. Dat maakte het programma voor deze dag vrij eenvoudig. Bij het starten van de Caddy bleek echter dat we weer eens een storing in huis hadden: De schakelaar die de cabrioletkap open en dicht doet zat muurvast. Ik vermoed vastgesmolten: Het is een allerbelabberst ontwerp waarbij de volledige stroom (ik schat zo’n 40A) door de schakelaar gestuurd wordt. Dit was ook inmiddels onze derde schakelaar. Aangezien je iets dergelijk ook hier op de meeting niet vindt moest er geïmproviseerd worden, en met wat extra draden (standaard kofferbakmateriaal) kon er in ieder geval een by-pass gelegd worden. Drie van die los bungelende draden zijn natuurlijk niet erg wenselijk, en dus zijn we naar de auto-eerste-hulp van de meeting gereden om een schakelaar en kabelschoentjes te scoren. Aldaar bleek dit een waar reddingsstation van gestrande deelnemers te zijn. Bergen medewerkers die met veel plezier iedereen weer op weg probeerden te helpen. Wij werden bijgestaan door een vriendelijke vlotte vijftiger (ik herken mijzelf) die ons snel uit de brand wist te helpen. Met deze noodmaatregel kan in ieder geval de kap weer fatsoenlijk geopend en gesloten worden, en kunnen we dus op gepaste wijze integreren in het cruisegeweld alhier.

Na dit spektakel zijn we voor de tweede en laatste keer naar de meeting afgereisd, waar we nu rustig de tijd hadden om de voertuigen van onze collega-bezoekers uit te checken. Veel moois, en onze speciale aandacht gaat dan stiekem toch uit naar collega Cadillac 1969 (bij voorkeur convertible) rijders. En dat zijn er op zo’n meeting dus gewoon heel erg veel. Sowieso zie je hier in Zweden bovengemiddeld veel Cadillacs, en de 69’er is daarop geen uitzondering. Conclusie is wel dat we geen prijs voor de allermooiste auto zullen winnen, maar dat we ons nergens voor hoeven te schamen, en dat we wel de fraaiste auto van dit model hadden meegebracht.

We hebben ook nog even op de tribune gezeten bij het concours d’elegance (nou ja, bordjes omhoog houden welke auto een prijs verdient), en dat was ook aardig om te zien. Een hotrod die tegenover een smetteloze klassieker wordt gezet is redelijk onvergelijkbaar, maar we werden lekker bezig gehouden.

Na de meeting hebben we ons weer in het cruisegeweld gestort, en de weersomstandigheden maken dan een groot verschil. Het leek er dan ook op dat iedereen wat in te halen had, en alle cabrioletkappen naar beneden ziet er toch veel leuker uit. LPG kunnen we hier in het weekend echt helemaal nergens scoren, dus we rijden nu noodgedwongen maar even op ontvetter.

Eenmaan uitgecruise’d zijn we tot grote vreugde van 50% van het gezelschap nog even naar de grote M geweest. Aangezien het eind van de dag inmiddels naderde konden we mooi nog even naar een sublocatie van het evenement alwaar de edele sport van het bandenroken wordt uitgeoefend. Ook hier weer verrassend hoe enorm groot dit evenement is: Op ruim 5km afstand van de hoofdlocatie staan we tussen vele honderden Amerikaanse auto’s geparkeerd om naar wat burn-outs te kijken. De burn-outs waren in ieder geval uiterst succesvol, we konden na thuiskomst meteen onder de douche en de kleding hebben we in hermetisch plastic verpakt. Wat een meur.

Nu rust, morgen naar de volgende locatie in Kinne Vedum annex Götene. Letterlijk the-middle-of-nowhere, dus dat wordt nog wat.

Met verse broodjes en gebakken eieren met jokkmokk was het een prima begin van de dag. De nachtrust was ietwat sub-optimaal met een vrij gehorig onderkomen waar tevens het verduisteringsgehalte van de gordijnen (meer een soort grote theedoeken) niet helemaal aan het verwachtingspatroon voldoet. Na het ontbijt konden we dan eindelijk richting de Johannisbergs Flygplats (voor de liefhebbers: ESSX) voor de Summer Meet. Het file rijden viel zowaar mee, terwijl er op het terrein zelf al een flink aantal auto’s te bewonderen was. Als eerste doel zochten we onze Zweedse dashboardexperts van Autoline.se op. Via de e-mail hadden we al afgesproken dat we ze van een dashboard van de Cadillac zouden voorzien zodat zij deze opnieuw konden bekleden met vinyl. De voorbeelden ter plekke vielen niet tegen, en dus hebben we ons reserve-dashboard (ooit via Ebay aangeschaft) bij Autoline achtergelaten. Aangezien ze zo ongeveer de enige zijn die dit kunstje beheersen (en dus klanten tot Nieuw Zeeland aan toe hebben) moeten we wel tot maart 2020 wachten voordat een en ander gereed is.

Hierna hebben we de rest van de kraampjes (enkele kilometers lang…) afgelopen op zoek naar nuttige en minder nuttige zaken. Aangezien de Cadillac inmiddels aardig compleet is kunnen we veel skippen, maar gelukkig wist C nog een handtas te scoren. Die hadden we immers nog niet. Het weer was hierbij nogal wisselvallig: Fris, zon, maar ook af en toe een flinke bui. En dat doet dan toch wel wat afbreuk aan de beleving van het geheel.

Omdat we na een paar uur wel uitgewandeld waren zijn we even retour homebase gegaan voor lunch en recuperatie, om vervolgens ons aan het eind van de middag in het bekende cruise-geweld te storten. En ondanks het weer viel het ook deze keer niet tegen. Met een gemiddelde van nog geen kilometer per uur konden we ons in colonne met Amerikanen van divers pluimage door de stad heen bewegen, met aan de kant de halve uitgelopen bevolking als dankbaar publiek.

De foto’s dekken de lading nauwelijks. Denk aan Zwarte Zaterdag op de peage maar dan met uitsluitend Amerikaanse auto’s. En allemaal idioten die gek doen. Morgen nog zo’n dag Summer Meet!

Vandaag zetten we koers naar onze eindbestemming. Weliswaar op de dag dat het spektakel al begint (met dus per definitie een te late aankomst), maar gezien de weersvoorspellingen maakt dat niet heel veel uit. We beginnen de dag met prima weer, bewolking en zon wisselen elkaar af bij een temperatuur van zo’n 17 graden. Perfect autoweer dus. Onderweg de bekende evenementen: LPG zoeken en vinden, en in dit geval als voorbereiding op onze grand entree ook even de Caddy wassen. Tevens onderweg nogmaals de constatering dat er in deze wereld echt nog heel veel bomen te bewonderen zijn. Voor de liefhebbers: Tijdens een eerdere reis troffen we dit beeld ook al in Canada aan, zie http://homm.es/?p=712 voor de wetenschappelijke onderbouwing. Ook hier in Zweden rijden we de hele tijd rond in een geur die het midden houdt tussen de houtzagerij van de Praxis en de opslag van die man die half december met kerstbomen op het Purmerplein staat. Ikea kan dus nog wel even vooruit.

Na de laatste LPG-stop op zo’n 100km van het einddoel sloeg het weer al om, en konden we de rest van de reis in de regenbuien afleggen. Dat was al voorspeld, maar toch jammer als je naar een grote automeeting gaat. We zijn daarom eerst maar eens op zoek gegaan naar ons onderkomen, en we zitten daarom nu dan ook in een fraai appartement bij onze nieuwe vrienden van Hem till Gården. Wat vast zoiets als Eigen Huis en Tuin betekent. Aangezien de voorspellingen aangeven dat het de rest van de dag en avond blijft regenen, en het tevens de dagen hierna helemaal droog zal zijn, hebben we deze dag voor wat betreft het autospektakel afgeschreven. Na boodschappen in de prima geoutilleerde Coop te hebben gedaan (Lidl met gierende banden voorbijgereden) hebben we heerlijk gedineerd in de naast ons appartement gelegen bistro. Deze pas geopende tent heeft een heel sympathiek concept, waarbij een uiterst jonge crew met een paar hoogwaardige verse ingrediënten een simpele maar heel smaakvolle kaart heeft samengesteld. We hebben in ieder geval heerlijk gegeten.

Morgen storten we ons in het meeting en cruise geweld!