In onze onmetelijke voorbereiding hadden we reeds geconstateerd dat Cheyenne twee klassieke diners kende, en we kwamen dan ook al snel tot de overtuiging dat er minimaal in eentje ontbeten moest worden. De keuze viel op Penny’s Diner: 24 uur per dag geopend, wat normaal gesproken voldoende garantie is voor de juiste hoeveelheid patina en ranzigheid. En het moet gezegd, het viel niet tegen. Gemotiveerd jong personeel dat z’n best deed er iets van te maken, en de setting deed de rest. Alleen al de voorstelling van de kok die, op de rug gezien, verschillende ontbijtjes simultaan in elkaar stond te draaien was al meer dan genoeg amusement op de vroege ochtend. Bovendien was het eten nog gewoon lekker ook.
Herkenbare glimmende gevel
Bijna steriel binnen
Na het ontbijt hebben we het bekende draaiboek geraadpleegd voor de verdere acties. Feitelijk bestond het enige doel uit een verplaatsing naar het hotel in Denver, ongeveer 150km verderop. Dat bood dus voldoende tijd voor enkele andere uitspattingen. Naast enkele Muffler Men (minor detour, uurtje of twee) hebben we nog even een bezoek gebracht aan een outlet. In voorgaande reizen konden we daar vaak voor redelijke prijzen nog wat kleding scoren. Groot was de ontluistering toen we aankwamen bij de zo zorgvuldig geselecteerde outlet (top 3 van Denver!). Ruim 90% van de winkels was gesloten en stond leeg. Geen idee wat hier de oorzaak van is: Het verplaatsen van de handel naar Internet, of mogelijk het opheffen van de wel heel riante locatie, het zou allemaal kunnen.
Draaiboek. Met een paar kleine pencorrecties.
MM1
MM2
Met lege handen zetten we onze reis voort, waarbij het opviel hoe ongelooflijk veel drukker het op de weg was dan de afgelopen dagen. Waar we voorheen regelmatig zelfs geen enkele auto in zicht hadden, was het nu weer een ouderwetse battle voor ieder stukje asfalt. Onder deze psychische druk hebben we koers gezet naar het graf van Buffalo Bill. Na onze eerste ontmoeting met de historie van deze USA-held in Cody hadden we er eigenlijk al meer dan genoeg van, maar nu we toch in de buurt waren was dit natuurlijk een fraaie gelegenheid om de feiten nog even dubbel te checken en ons zelf officieel tot Buffalo Bill kenner uit te kunnen roepen.
Hij ligt er echt, op Lookout Mountain
Fraai uitzicht vanaf Lookout Mountain met nog fraaiere kijkers
Vlak in de buurt van Buffalo Bill was nog een soortgelijk onafgerond onderwerp te vinden. Zoals de trouwe lezers van dit feuilleton zich ongetwijfeld nog herinneren hebben we ooit (http://homm.es/?p=148) bij het verkeerde Red Rocks theater gestaan, en vandaag deed zich de gelegenheid voor om deze ongerechtigheid recht te zetten. Het was overigens goed te zien waarom deze locatie indertijd (U2, 1983, hier en daar nog op VHS verkrijgbaar) gekozen is voor de registratie, het ligt relatief dicht bij de bewoonde wereld, je kunt er parkeren, en het heeft de uitstraling alsof je midden in de Grand Canyon staat. Een soort Caprera on steroids, zeg maar.
Ingang. Dan weet je dat je de goeie hebt.
Grote rode rotsformaties
Omdat we aan het eind van de middag beland waren zijn we langzaam afgezakt naar ons prachtige hotel in het hartje van Denver. Alle leed van blokhutten, ratelende airco’s en haperende WiFi-verbindingen is vergeven en vergeten want we zitten als afsluiter in een tophotel. Na even een half uurtje op adem te zijn gekomen zijn we de stad in gelopen, met als uiteindelijke doel het Coors Field stadion waar we de Colorado Rockies tegen de Milwaukee Brewers hebben zien spelen. Compleet met bier en hotdogs uiteraard. En zoals altijd ging het voor het gehele stadion slechts deels om de wedstrijd, maar is het een komen en gaan van complete gezinnen die komen ouwehoeren, een biertje drinken en net zo makkelijk weer weglopen. Heel leuk om weer eens mee te maken. Omdat we wel een beetje uitgelopen waren hebben we een fietstaxi terug genomen, waarbij een heer van rond de 65 ons naar het hotel mocht peddelen. Niks zielig, gewoon doortrappen.
De stadions passen hier altijd fraai in het straatbeeld
Tickets gescoord. Iets hogere zitplaats dan gepland.
Wel goed uitzicht. De bal zou iets groter mogen.
Knetemann
Passagiers
Net hebben we ingecheckt voor onze retourvlucht, morgen vliegen we aan het eind van de dag naar Londen. Na een overstap van zo’n 1.5 uur vliegen we daarna door naar Amsterdam. Nu rust!