De laatste dag! Na een ochtendtour langs de mall en een ‘echte’ Chinese winkelstraat hebben we de metro genomen naar het Nationaal Museum. Dat was wat je erbij voorstelt: Een lofzang op alle premiers, en natuurlijk met name Voorzitter Mao, en hoe China toch geweldig in de vaart der volkeren opgestuwd is. Dat die geschiedenis niet over rozen ging wordt overigens zeker ook vermeld, het is maar net met welke ogen je ernaar kijkt in hoeverre er dingen verzwegen worden. De Chinezen zelf vinden het in ieder geval prachtig, een jong meisje sprak ons (in perfect Engels) aan waarbij ze oprecht geroerd was door de moeilijke geschiedenis van het land. ’s Avonds hebben we heel passend Peking Eend gegeten.

En tja, wat blijft dan hangen van zo’n stad. Vooral dat er heel veel Chinezen zijn, en dat die erg veel ruimte nodig hebben. Toen wij in de metro stonden was er een normale drukte, maar in de spits worden ze ook hier aangestampt om de wagons efficient te vullen. Daarnaast valt het contrast tussen arm en rijk op, dikke Audi’s rijden broederlijk naast volgeladen bakfietsen. Er is een overvloed aan politie (die permanent met het zwaailicht aan rijden), maar eigenlijk doen ze helemaal niets. Door deze overvloed hebben ons ons in ieder geval geen moment onveilig gevoeld. De bezienswaardigheden zijn prachtig, maar door ze allemaal af te gaan ontstaat er wel een zekere verzadiging. Gewoon rondlopen in de kleine wijkjes is net zo leuk. En het absolute hoogtepunt was denk ik voor een ieder stiekem toch de muur, al is het maar door het iconische karakter ervan.

Bedankt voor het lezen, en excuus voor alle spel- en stijlfouten, vaak kwam dit blog onder erbarmelijke omstandigheden tot stand!

Typisch verkeerstafereel vanuit onze hotelkamer. En ja, die vier auto’s bovenin beeld gaan allemaal linksaf naar een enkele strook.

Singin’ in the rain

Typische souvenirmeuk

De betaalsystemen zijn nog niet helemaal gesynchroniseerd

Vleestransport

Heerlijk warm op de fiets. Wel wat prijzig, ruim €2 voor beiden.

Onverschrokken de metro genomen

Dit is hoe de Chinezen hun geschiedenis beleven

Vertalen in het Engels is soms nog wat lastig

Wegens (voor de verandering…) allerhande Internet problemen deze keer maar een zeer beperkt aantal foto’s!

Vandaag was een relatief drukke dag met drie evenementen. Allereerst zijn we naar het Tiananmenplein gegaan, bij onze generatie met name bekend van de studentenopstand in 1989 met de bekende iconische foto van de tank met de man-met-tas ervoor . Zoals bij ieder begeleid bezoek werden we braaf bij het hotel opgehaald, maar het was eigenlijk ook prima te lopen geweest. Gezien de weersomstandigheden, een laf motregentje, kwam de auto echter nou ook weer niet zo slecht uit. Bij aankomst op het plein hebben we dus als eerste vier paraplu’s aangeschaft; De alom aanwezige verkopers die normaal gesproken gespecialiseerd zijn in selfie-sticks blijken zich moeiteloos aan de weersomstandigheden aan te passen, en dus in voorkomende gevallen om te schakelen naar paraplu’s en poncho’s.

Het plein is indrukwekkend groot, er passen een half miljoen mensen op maar bij gelegenheid hebben er ook meer dan een miljoen mensen op gestaan. De Chinezen vinden het plein echter vooral ook belangrijk vanwege de ligging: Het parlement ligt eraan, het mausoleum van Mao, en het grenst aan de verboden stad. We hebben het mausoleum van Mao (excuus: Voorzitter Mao) met een bezoek vereerd, wat een surrealistische beleving is. Bergen Chinezen die in hoog tempo door een enorm gebouw worden geleid, wat uitsluitend het lichaam van Mao huisvesting biedt. Of het de beste man zelf is is natuurlijk niet te verifiëren, maar het zou ons niet verbazen als Madame Tussaud hier nog een rol heeft gespeeld. De Chinezen adoreren hem echter: Ongetwijfeld een gevolg van het onderwijs wat hen mogelijk een ietwat eenzijdig beeld van de man heeft gegeven.

Na het Tiananmenplein zijn we naar de Verboden Stad gewandeld. De stad herbergde decennia lang alle keizers die daarbij volledig van de rest van de stad afgeschermd leefden. Na het overlijden van de laatste keizer (‘The Last Emperor’) is de stad toegankelijk gemaakt voor het publiek. Het complex is op zich indrukwekkend, maar gezien de hoeveelheid bezienswaardigheden die we ervoor reeds bezocht hadden wordt het op een bepaald moment toch wel lastig om het zoveelste vergaderpaleis van het zoveelste slaappaleis te onderscheiden. Wat wel weer opviel is de enorme hoeveelheid Chineze bezoekers; Uit alle hoeken en gaten van het land komen ze naar Beijing om de zaken te bewonderen waar ze hun hele leven alleen maar van gehoord hebben.

In deze drukte worden de normale Nederlandse gedragsregels niet echt gevolgd: Ruimte is er om benut te worden, dus iedere lege plek moet opgevuld worden. Wij zouden dat al snel als voordringen betitelen, maar zo wordt hier niet ervaren. Het is dus behoorlijk dringen om op een goede plek wat te kunnen zien of een foto te kunnen maken. Dat geldt dus in een dergelijke attractie, maar zoals eerder gemeld ook in het verkeer. Of zoals onze gids zei: Het is niet voor niets de ‘Volks’ republiek China. Daarnaast hebben Chinezen de merkwaardige hobby om werkelijk van alles een selfie te maken; Het gaat eigenlijk nergens om het vastleggen van de omgeving, maar uitsluitend het aantonen dat je d’r geweest bent. In het rondzwiepende geweld van de selfiesticks is het dus nog meer een kwestie van survival of the fittest.

Na de Verboden Stad stond de Buick alweer op ons te wachten om ons naar een Hutong te brengen. Die hadden we eerder zelf al bezocht, maar we werden ditmaal naar een fraai gerestaureerde wijk gebracht. Hier worden relatief bescheiden hutjes vervangen door volledig in stijl gerestaureerde huizen die alleen voor de allerrijksten zijn weggelegd. Vreemd dus om te zien hoe een pure arbeiderswijk uiteindelijk weer hip wordt, het lijkt Amsterdam Noord wel. In de Hutong vroegen we nog even naar de reden van het afdekken van de velgen van geparkeerde auto’s met houten platen. Nog voor de gids kon antwoorden leek een Chinees die achter haar liep al meteen te begrijpen waar het over ging, en deed breeduit lachend een imitatie van een plassende hond: Soms is taal ook nergens voor nodig.

De lunch werd wederom in een traditioneel Chinees restaurant gebruikt, waar het toch iedere keer weer verbaast dat de door ons bestelde overvloedige hoeveelheden tegen de verdrukking in toch schoon opgaan. Stiekem toch meer honger dan verwacht, licht verteerbaar en gewoon lekker.

Als sluitstuk van de dag hebben we een acrobatiekshow bezocht: Niet iets wat we zelf snel uitgekozen zouden hebben maar ons aangeraden door onze gids. Aangezien we ook deze dag alweer ruim voldoende gelopen hadden kwam even zitten ons eigenlijk ook niet zo slecht uit. In een bijna klassiek aandoend theater was het eerste spektakel het binnenkomen van complete busladingen Chinezen. Het theater verdient duidelijk z’n brood met het entertainen van toeristen. De voorstelling zelf was heel aardig, met een zeer spectaculair slotstuk met een groot aantal motoren in een steile wand achtige bolvormige stalen constructie. Meest opvallend tijdens de voorstelling was dat de Chinezen de artiesten oftewel niet waardeerden oftewel dat op geen enkele voor ons waarneembare manier lieten blijken. Nergens werd geapplaudisseerd, en nog voor de voorstelling helemaal klaar was stond een ieder op om de zaal te verlaten. Heel merkwaardig om te zien.

Aangezien de lunch wel uiterst copieus was geweest hebben we ons ’s avonds beperkt tot wat simpele snacks bij een onduidelijk Frans geïnspireerd tentje in het winkelcentrum bij het hotel. Morgen de laatste dag, waarbij het weer allerbelabberst is: 3 graden en sneeuw, wat een flink verschil is met de stralende dagen die we aan het begin van de week hebben gehad. Allereerst een wat later ontbijt dan tot dusver, mogelijk naar het Nationaal Museum van China, kijken of we op de valreep nog wat Peking Eend kunnen eten, en ’s avonds naar het vliegveld.

Door allerhande problemen met de Internet verbinding een verlaat verslag!

Vandaag was een bijzondere dag, want een bezoek aan de Great Wall is toch wel iets heel speciaals te noemen. Na een vroeg ontbijt (07:00) werden we door gids Jessie met haar chauffeur opgehaald bij het hotel. We zijn ooit via Tripadvisor bij de highly recommended Jessie terecht gekomen, en ze maakte de belofte helemaal waar. Perfect Engels gecombineerd met veel enthousiasme zorgde ervoor dat ze vandaag een prettige reisgenoot vormde. De riante Buick van eerder deze week was weliswaar ingeruild voor een wat aftands Chinees busje maar dat mocht de pret niet drukken. Eerste doel van de dag was Mutianyu; Weliswaar is de muur ook al dichter bij Beijing te bezoeken, maar dat is ook terug te zien in het aantal toeristen. Door iets verder door te rijden kwamen we op een locatie waar het relatief gezien rustig was, mede geholpen door het feit dat het hoogtepunt van het toeristenseizoen ook al achter ons ligt. Dit, gekoppeld aan het aanwezig zijn van een kabelbaan, trekt ook de grootste twijfelaars al snel over de streep.

De rijstijl van onze kersverse chauffeur vroeg wel enige gewenning. Na gewend te zijn aan een wat agressieve rijstijl die iedere vorm van vertraging als een doodzonde beschouwde kwamen we nu in een nieuwe vorm van transport terecht waar het ingehaald worden door fietsers als niet onmogelijk werd beschouwd. Daarbij werd het hele traject bij voorkeur in een zo hoog mogelijke versnelling gereden. Het ideale schakelmoment lag bij zo’n 1000 toeren, waardoor de laagtonige resonantie de hele carrosserie en inzittenden in een soort monotone vibratie samenbracht. Waar in eerste instantie iedereen alleen maar voor zichzelf dacht dat terugschakelen een optie was, werd dit gaandeweg de rit ook steeds vaker hardop uitgesproken. Gelukkig sprak de man uitsluitend Chinees, en konden we dus zelfs bergop vrolijk verder blijven vibreren. Dat daarbij diverse lampjes op het dashboard permanent verlicht waren mag dan ook geen wonder heten.

Bij aankomst bij de Great Wall werden we via een touristtrap (20% bieden van de vraagprijs, volgens Jessie) naar een bus geleid die ons in enkele minuten onderaan de berg bracht. Hiervandaan ging de reis per kabelbaan verder, waarbij we bij toeval in de gondel terecht kwamen waar volgens het opschrift Michelle Obama in 2014 nog gebruik van had gemaakt. We kunnen dus in ieder geval stellen dat het apparaat een goed jaar geleden nog grondig gecheckt was, wat het vertrouwen van onze minigruppe nog wat verder sterkte. In slechts vijf minuten sta je vervolgens dan naast wat toch wel een van de grote wereldwonderen mag worden genoemd.

Met een grote glimlach hebben we er vervolgens rondgelopen, en eigenlijk iedereen om ons heen leek een zelfde ervaring te hebben. Het is en blijft toch wel heel bijzonder om daadwerkelijk voet te zetten op iets wat je eigenlijk alleen maar uit de geschiedenisboekjes kent. Ook veel bezoekers uit China zelf, die pas sinds kort de mogelijkheid krijgen om te reizen, staan er met eenzelfde blije verbazing van het plaatje te genieten. Eigenlijk zou je het nog het beste kunnen vergelijken met een bezoek aan de Grand Canyon waar een zelfde soort sfeer hangt. Na een flink stuk de muur op en neer te hebben gelopen en vele tientallen foto’s verder heb je het uiteindelijk natuurlijk ook wel weer gezien, en was het tijd om letterlijk en figuurlijk weer af te dalen naar ons busje.

Dat zie je niet vaak, blijkbaar heeft opa het naar zijn zin

Poseren voor the great wall

Minigruppe@De_Muur

Gids Jessie heeft als hobby fotografie

Wildvreemde Chinezen die met ons op de foto wilden. Volgens Jessie uit de provincie, die nog nooit westerlingen hadden gezien.

Visit in style

Voor de lunch kwamen we terecht bij een traditioneel Chinees restaurant waar we op de bekende plaatjes-kaart weer onze keuze konden maken. Inclusief het de door de chauffeur uitgekozen zeewier was het weer een prima maaltijd, ditmaal voor maar liefst €20 voor zes personen. Na de lunch zijn we doorgereden naar de Changling tombs, de begraafplaats van een van de keizers uit de Ming dynastie. Om te zien niet de meest spectaculaire locatie van deze reis, maar met de uitleg erbij komt zo’n plek dan toch tot leven. Opmerkelijk is bijvoorbeeld dat bij het overlijden van de keizer z’n twaalf meest geliefde concubines de twijfelachtige eer ten deel viel om samen met de keizer te mogen worden begraven. Om niet geheel onlogische redenen zijn ze daar later toch maar mee opgehouden.

Toegangspoort voor de keizerlijke begraafplaats

Uit 1404, met alleen penverbindingen. Knap dat het nog bestaat.

Onderweg in de auto konden we met Jessie overal open over spreken, en konden we ons dus ook een goed beeld vormen van de huidige situatie in China en hoe deze door de plaatselijke bevolking beleefd wordt. Het wordt door hen in ieder geval allemaal wat minder streng en gecontroleerd ervaren dan dat we het met onze Westerse ogen beoordelen. Geblokkeerde websites omzeil je gewoon met een VPN verbinding, dat is wel even omslachtig, maar allemaal geen groot probleem. Het zou alleen wel fijn zijn als Google het weer zou doen.

’s Avonds hebben we net als gisteren op aangeven van een niet nader te noemen lid van de minigruppe in een niet nader te noemen etablissement doorgebracht. Gelukkig hadden ze er vanavond wel een prima te drinken Chinees biertje bij: Niet de favoriet Tsing Tao, maar een ander soortgelijk brouwsel, die eigenlijk allemaal nog het best met Budweiser te vergelijken zijn. Morgen wederom bijtijds op stap, want dan gaan we naar onder andere de Verboden Stad en het Tiananmenplein toe. Voor het eerst is de weersverwachting daarbij wat minder dan tot dusver, met zo’n 11 graden en 50% kans op regen. We gaan het wel zien.

Gisteravond moesten we natuurlijk ook nog wat eten, en zijn we naar een door gids Lisa aangeraden restaurant in de buurt geweest. Gelukkig hadden ze daar een Engelstalige kaart: Praktisch gezien betekent dat hier grote foto’s met in piepkleine lettertjes een Engelstalige beschrijving van het gebodene. Toch handig om te weten dat de zo aanlokkelijk ogende dis uit eenden-ingewanden bestaat.

Vanochtend zijn we na het ontbijt in de taxi gesprongen, en hebben we ons naar de Lama Tempel laten brengen. Dit is de grootste Lama tempel buiten Tibet; Op ons kwam het over als een boeddhistische tempel, dus er is nog enig vervolg onderzoek nodig naar de verschillen en overeenkomsten tussen het boeddhisme en het lamaïsme. Wel een fraai gebouw wat nog volop in gebruik is. Voor de liefhebbers kunnen er drie wierrookstokjes aangestoken worden, wat met name de Chinese bezoekers volop doen. Verder zijn er monniken op tantra achtige wijze aan het bidden en is er een overvloed aan boeddha beelden te bewonderen.

Lama Tempel

Drie wierrookstokjes. Een kaarsje branden is toch eenvoudiger.

Als de wierrook niet voldoende helpt kun je er altijd nog cash tegenaan gooien.

Naar verluidt het grootste beeld ter wereld dat uit een enkele boom gesneden is

Alhoewel het een aardig eind van het hotel was, besloten we toch om terug te lopen. Ook al omdat er onderweg nog wel een paar andere attracties te bewonderen waren. Als eerste konden we Ghost street afvinken, een straat met eettentjes die om 1100u ’s ochtends niet de aanblik bood die het ongetwijfeld ’s avonds wel doet. Hierna zijn we onverschrokken de echte Hutongs ingelopen, de kleine tussendoor straatjes vol laagbouw waar mensen zowel wonen als werken. Zowel de bedrijvigheid, mensen als fietsers vliegen je links en rechts om de oren. Deze straatjes lijken een realistischer beeld te geven hoe de Chinese maatschappij op dit moment in elkaar steekt, en laat zien hoe veel Chinezen wonen en werken. Het Westerse gehalte is hier in ieder geval beduidend lager dan in de drukke verkeersaders van de stad.

Ook de natuur is hier soms afwijkend

We eten paksoi vanavond

Typische Hutong aanblik

Kabeltv

Dit soort transport zie je veel

Who wears it best

Na de Hutongs kwamen we via een grote winkelstraat vol met alle bekende westerse winkels in BBQ-street terecht: Alles wat je je bij exotisch Chinees eten voorstelt was hier te bekijken en te proeven. Het aloude gezegde dat ‘als het maar poten heeft en de rug naar de zon wijst’ het door de Chinezen gegeten wordt kan hier naar believen worden bevestigd. De waarheid lijkt wat minder spectaculair te zijn, want ook alle Chinese toeristen maakten meer foto’s van de sprinkhanen, schorpioenen, zeepaardjes en –sterren dan dat ze deze daadwerkelijk opaten. Wij belandden na deze aanblik bij een normale Chinese eettent, waar we voor slechts €25 met z’n vieren geluncht hebben: Vijf gerechten plus bier en cola, da’s dus echt niet duur.

Cricket on a stick. Alive, that is.

Decoratie met zeepaardjes en -ster

Gezellige vogeltjes. Met alles d’r op en d’r aan.

Appetizertje van Schorpioen en Kakkerlak

Toetje van duizendpoot en sprinkhaan

Na dit spektakel en vele kilometers verder waren we wel uitgesjokt voor deze dag. Omdat meerdere taxichauffeurs oftewel nee schudden oftewel ons compleet negeerden belandden we wederom bij een snorder in de auto die ons in ietwat opgepropte staat het laatste stuk terugbracht naar het hotel.

Een aantal eerder opgedane indrukken werd vandaag bevestigd. Het verkeer is echt even wennen, want de normale regels gelden niet. Auto’s hebben voorrang, ongeacht wat de belijning, stoplichten of andere voorzieningen ook mogen aangeven. Als buitenlander is het aan te bevelen je aan te sluiten bij ander overstekend publiek en onverschrokken door te stappen. Ondanks een indrukwekkende hoeveelheid near-misses wordt het door de relatief lage snelheden overigens nooit echt levensgevaarlijk.

Van tevoren maakten we ons nog wel enige zorgen om de hygiëne, aangezien je al Google’nd daar de meest vreselijke horrorstories over leest. Kort samengevat valt het allemaal reuze mee; het hotel is ook voor de westerse maatstaf gewoon prima in orde, en ook op straat is het gewoon schoon. Een overvloed aan schoonmakers ruimt zelfs de gevallen blaadjes meteen op, waardoor het op sommige plekken bijna Disney-achtig aandoet. In de Hutongs is het allemaal wat minder, en ziet het op straat aangeboden eten er ook meer uit als een garantie op drie weken buikloop. Ook de openbare toiletten (in overvloed aanwezig) worden gekenmerkt door een urinelucht waar de verf spontaan van gaat bladderen. En dan natuurlijk nog de bekende smog: Per dag verschilt dit nogal. Het is niet zo dat je er last van hebt, maar een boswandeling is het hier natuurlijk niet. Er zijn best wel Chinezen met mondkapjes op, maar ze zijn veruit in de minderheid. Zeker voor ons als toerist is het in deze periode in ieder geval geen enkel punt van zorg. Als je al deze dingen even in de overwegingen meeneemt, is het allemaal prima te doen.

Wat opvalt in Beijing is de grote hoeveelheid elektrische scooters en fietsen. Brandstof aangedreven tweewielers zijn veruit in de minderheid, wat hopelijk de smogvorming wat binnen de perken houdt. Je hoort ze echter niet aankomen, wat gecombineerd met de eerder genoemde vrije interpretatie van de verkeersregels ervoor zorgt dat je alleen op het trottoir enigszins veilig bent.

Waar we nog iets meer handigheid in moeten krijgen is het afdingen. Omdat sommige zaken toch al nauwelijks iets kosten ziet het niet automatisch in je systeem om een tegenbod te doen. Zo betaalden we vandaag op de terugweg met de taxi nog meer dan op de heenweg, ondanks een kortere afstand. Ongetwijfeld was daar dus zomaar enkele Euro’s winst te boeken geweest, hopelijk doen we volgende keer bijtijds een tegenbod in plaats van schaapachtig ja te knikken…

Omdat we toch een keer naar Azië wilden gaan, en het ideale moment nooit komt, verblijven we deze week in het illustere Beijing. Met een fraaie aanbieding van onze nieuwe vrienden van Hainan Airlines zijn we van Brussel naar Beijing gevlogen. De service aan boord was daarbij zoals we van de Aziatische luchtvaartmaatschappijen gewend zijn, en was dus uitstekend. Het wachten was alleen nog op een stewardess die na het twintig gangen diner je mond af kwam vegen.

De aankomst in Beijing was tijd technisch niet optimaal, maar met een tijdsverschil van 7 uur is dat natuurlijk eigenlijk nooit het geval. Op de luchthaven eigenlijk best vlot door alle checks gegaan: Wat formulieren invullen, onduidelijke checks op besmettelijke ziekten, de koffers van de band geplukt en langs de onderbemande douane geglipt. Na de eerste Yuans gepind te hebben konden we op weg naar ons hotel. Buiten de aankomsthal vlogen de snorders en (min of meer) officiële taxichauffeurs ons al om de oren. Achteraf bleek de in eerste instantie geweigerde aanbieding van €30 toch niet zo slecht, zodat we alsnog met dit trainingspak in zee gingen. Via een onduidelijke route kwamen we in een prima SUV terecht, die ons keurig bij het hotel afzette. Wat onderweg al opviel was de drukte, ook op zondagochtend om 0600. Tijdens de rit met zo’n snorder kun je natuurlijk even rustig nadenken over alle mogelijke kidnap- en afpersingsscenario’s, maar ook nu was het weer saaiheid troef.

In het hotel was men wat verbaasd over ons vroege aankomsttijdstip, maar nadat we een fijne upgrade naar de juniorsuite geboekt hadden bleken alle bezwaren als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Alhoewel we voor een optimale aanpassing natuurlijk zo snel mogelijk het ritme zouden moeten aannemen, bleek het lichaam sterker dan de geest, en besloten we toch maar om eerst een paar uur bij te slapen voordat we op pad gingen.

’s Middags hebben we de eerste verkenning van de omgeving gedaan. Op een half uurtje lopen van het hotel zijn de Verboden Stad en het Tiananmenplein te vinden. Onderweg valt het op dat er kwistig met soldaten en politieagenten wordt gestrooid. Op iedere hoek van de straat vind je ze wel, veelal strak in het gelid staand. Naarmate de tijd vordert neem je het steeds minder serieus, maar wennen is het wel. Iets verder weg is de politiedichtheid overigens een stuk normaler, maar de toeristische attracties zijn blijkbaar het beschermen waard. ’s Avonds was de puf helemaal op, en hebben we dus in het hotel een veel te duur biertje gedronken en een veel te dure bufffetmaaltijd gegeten. Bij terugkomst bleek ADO-Feijenoord live op TV te zien te zijn, dus tot zover het idee dat we echt heel ver van huis zijn. Pogingen om hierna het weblog bij te werken mislukten helaas: Internet is weliswaar aanwezig, maar lijkt aan alle kanten gefilterd te worden. Facebook werkt niet, en ook veel sites zijn niet of maar deels bereikbaar. Met wat hulp vanuit Nederland wel gepoogd om met VPN en tunnels een en ander te omzeilen, maar daar zijn ze hier blijkbaar inmiddels ook al achter. Dat wordt dus ontinternetten, maar we blijven het proberen.

Na een niet onaardige jetlag-nacht (fraaie kamer met prima bed) hebben we ’s ochtends een prima ontbijt gehad, waarna om 0900 gids Lisa samen met chauffeur plus enorme Buick voor de deur stond om ons op sleeptouw te nemen. Als startpunt reden we naar het Zomerpaleis gereden, een park van driehonderd hectare die door de keizer aan zijn moeder cadeau was gedaan. En wij zeuren over Willem Alexander. Het is een fraai oud complex, wat met de toelichting van onze gids mooi tot leven wordt gebracht. Na het zomerpaleis zijn we bij het Vogelnest geweest, het voormalig stadion van de Olympische Spelen in 2012. Mooi om te zien, maar ook merkwaardig dat het hele complex er drie jaar later nog precies zo bijligt, terwijl er slechts 4 a 5 wedstrijden per jaar in plaatsvinden.

Na het Vogelnest heeft Lisa ons meegenomen naar een typisch Chinees restaurant, gespecialiseerd in Dumplings. In een oorverdovend gekrakeel van uitsluitend Chinezen kregen we een geweldige maaltijd voorgeschoteld: Een tafel vol met van alles en nog wat, en alles smaakte even goed. Na een korte worsteling bleven de echte die-hards nog met stokjes eten, maar een enkele overloper kon de verleiding niet weerstaan om er toch maar een lepel bij te pakken. Ook de chauffeur (naam nog steeds onbekend) en de gids aten gezellig met ons mee. Grootste verrassing was de prijs, we bleken met z’n zessen inclusief bier voor €65 te hebben verbrast. Dat betaalden we op de eerste dag voor een matige buffetmaaltijd per persoon…

Een speciale vermelding in dit verband biedt de rijstijl van onze chauffeur. Sowieso trekt men zich hier vrij weinig van de verkeersregels aan, en deze schijnen slechts een soort globale richtlijn te vormen. Onze chauffeur valt hierbij echter nog in de buitencategorie, en rijdt moeiteloos flinke stukken tegen het verkeer in om de auto vervolgens zijdezacht tussen het overige verkeer te prakken. Aangezien er niet eens getoeterd wordt, vermoeden we dat dit soort auto’s misschien toch wel een soort status aparte hebben hier. Daarnaast is de man Chinees kampioen in het stoïcijns kijken, dus van wat getoeter zal-ie niet snel onder de indruk zijn.

Als laatste activiteit van de dag hebben we de Tempel van de hemel bezocht, waar in het verleden gebeden werd voor een goede oogst. Tegenwoordig zijn er veel ouderen te vinden die in het ernaast gelegen park gymnastiek doen en kaartspelletjes spelen, het laatste uiteraard om geld. Het tempelcomplex is de afgelopen decennia regelmatig gerestaureerd, en dus in heel behoorlijke staat. Leuk om rond te lopen en foto’s te maken maar aan het eind van de dag treedt er dan toch wel een zekere tempel- en gebouwenmoeiheid op. Nog even in een supermarkt wat bier en cola gehaald (wijze les van de eerste dag…), en daarna onthaasten in het hotel. Straks weer even wat eten in de buurt van het hotel, morgen hebben we nog een vrij programma.

Foto’s volgen hopelijk in een volgend bericht!