San Francisco – Amsterdam

De laatste dag, zowel in San Francisco als van onze vakantie. En we hebben geen ene reet gedaan. Na het verlate ontbijt een bustour op zo’n open dubbeldekker, gewandeld op Pier 39, geshopt, geluncht, rondgehangen, weer even in het hotel op bed gelegen, en daarna nog een diner (Visrestaurant waar we respectievelijk kip en pizza hadden. Screw’em). Nu de mentale voorbereiding voor morgen. De limo is geregeld, de boarding passes zijn geprint, nu alleen nog even de koffers op het juiste gewicht zien te krijgen. Morgen om de keurige herentijd van 1355 lokale tijd vliegen we, om zaterdag op de ook zeer Christelijke tijd van 0915 te arriveren. Geen business class dit keer, maar wel ons debuut in de economy plus klasse. Maar eens kijken of dat een mooie middenweg is.

Dit is de laatste post voor deze vakantie, hoop dat het meelezen een beetje bevallen is. Wij hebben in ieder geval een fraai verslag om op te slaan! Met dank voor de reacties, we hebben niet overal op gereageerd, maar dat was volgens mij ook niet altijd de intentie. Met excuses voor de vele spel-, stijl- en taalfouten, maar over het algemeen kwamen deze verslagen ’s avonds na een lange dag nog even struikelend tot stand. Dank voor het meelezen!

F + C

Wandelstokken zijn de nieuwe Uggs

In de mindere buurten wordt de boel opgefleurd met fraaie graffiti. De overdaad aan bedelaars en zwervers (echt heel veel) verdwijnt daar echter niet mee.

Nog veel sixties sfeer in SF

Brug der bruggen

Zeeleeuwen bij Pier 39

Matching fleece jackets maar even aan op de brug

Goodbye Frisco!

 

San Francisco

Tijdens de laatste dagen voelt het zowaar op de valreep nog een beetje als vakantie. Na het ontbijt hebben we met de kaart in de hand de bus gepakt naar Alamo Square, alwaar de ‘Painted Ladies’ te bewonderen zijn. Het betreft hier een rijtje huizen in Victoriaanse stijl (dat maak ik er in ieder geval van), die fraai aan een park gelegen zijn. Ik vond het niet zo bijzonder, maar in het park zaten mensen massaal gebiologeerd naar die huizen te staren, en werden er volop foto’s van genomen.

Hierna met de volgende busspeurtocht naar het centrum gegaan, om aldaar de broodnodige winkels af te struinen. Ik noem hier een Pandora, Desigual, Apple en Converse winkel, maar qua aankopen hebben we de schade zowaar beperkt weten te houden. Daarna via het ferry building (wat een soort alternatieve doch leuke markt is geworden) zijn we via het waterfront terug naar het hotel gegaan.

’s Avonds zijn we wederom met de bus (zo zit je op een dag meer in de bus dan gewoonlijk in een jaar) naar het AT&T park gegaan, alwaar de San Francisco Giants tegen de Los Angeles Dodgers moesten spelen. Altijd erg leuk zo’n Amerikaanse sportwedstrijd: In het begin was het stadion nog half leeg, waarna het tijdens de wedstrijd volloopt met mensen die hele dienbladen met eten en drinken met zich meezeulen. Opmerkelijk, want een flesje water was $5, en een biertje $10. Al etend, drinkend, bellend, internettend en ouwehoerend wordt vervolgens de tijd doorgebracht, om vervolgens bijtijds (dus voor het einde van de wedstrijd) er weer vandoor te gaan. Niettemin was het best een spannende wedstrijd, alhoewel het tempo bij baseball wel wat laag ligt.

Morgen nog wat restpunten wegwerken (zeeleeuwen bij Pier 39, Lombard street, taxi naar de luchthaven regelen), en dan gaan we vrijdag echt op huis aan.

Het blijft dit keer bij het op afstand bewonderen van Alcatraz

Painted Ladies

Only in America

Parkeer die boot maar lekker dicht bij de kade hoor

Het stadion

Tijdens het zingen van de national anthem stoppen ze dus daadwerkelijk even met de verkoop. En de echte diehards leggen nog de hand op het hart ook om mee te zingen.

Let the games begin

 

Carmel – San Francisco

Van Carmel het laatste stuk met de auto afgelegd naar San Francisco. Dat leidde ons wederom langs highway one, met diverse fraaie uitkijkpunten. Via Davenport en Morro Bay kwamen we uiteindelijk aan het begin van de middag in San Francisco aan. Het plan was om eerst een aantal dingen te doen waarbij het handig was om de beschikking over een auto te hebben. In de praktijk blijkt het parkeerprobleem van een grote stad toch ook wel voor aardig wat nadelen te zorgen, en hebben we uiteindelijk alleen de Golden Gate Bridge even tactisch kunnen bekijken.

Het hotel blijkt echt op een geweldige locatie te liggen, recht tegenover Pier 39. Nadat we de koffers op de kamer hadden gedropt konden we de restanten van de auto elders in SF bij Hertz inleveren. Het is toch iedere keer weer verbazingwekkend met welke nonchalance dat gebeurt: Zonder ook maar op of om te kijken wordt het apparaat weer ingenomen, zelfs de schade heeft geen enkele aandacht gekregen. Ook de volgens mij noodzakelijke formulieren voor de schadeafdeling hoefden ze niet te hebben. Of het is veel beter georganiseerd dan het lijkt, oftewel de winstmarges zijn dusdanig dat ze er gewoon relatief makkelijk over kunnen doen. In totaal hebben we er 3539 mijl, oftewel 5695 kilometer mee gereden. En bevalt zoiets dan? Tja. Er is objectief gezien weinig mis met een Nissan Murano SV 3.5V6. In Nederland is het een auto van €80.000, maar dat is echt veel te veel geld voor deze auto. Soepel rijdend, met voldoende vermogen, maar verder een relatief karig uitgeruste auto zonder ook maar een greintje karakter. Grootste irritatie was de onvoorspelbare electronica: We hebben meerdere keren gehad dat de auto bij het parkeren om onduidelijke redenen maar bleef piepen alsof er iets niet goed was. De enige remedie was om het hele shutdown proces opnieuw te doorlopen, dus opnieuw starten, even van z’n D weer in z’n P zetten, motor weer uit, en het piepen hield op. Daarbij was het verbruik echt tegenvallend, zelfs met de ellenlange stukken waarbij we constant rond de 110kmh gereden hebben is-ie nooit onder de 1 op 10 gekomen. Dat red je onder deze omstandigheden zelfs met een dikke Amerikaanse SUV met V8 nog wel. Kortom: Niet ontevreden, het formaat was prima, prettige motor, maar als het ding toch zuipt als een tempelier geef ons dan volgende keer maar weer een V8 met passend karakter.

Na het inleveren van onze Japanse vriend hebben we twee driedaagse passen voor het openbaar vervoer (het wat?) gekocht. Hiermee konden we soepel terug richting hotel, zonder een uur lang berg-op berg-af te hoeven doen zoals we dat ons nog levendig van de vorige keer konden herinneren. Daarna even de eerste verkenning van het havenfront gedaan, en helaas moeten constateren dat Alactraz voor de komende dagen uitverkocht is. Gelukkig zijn we er al een keer geweest, maar het was toch aardig geweest om er nog een keer heen te gaan.

Nu rust, morgen shoppen, hopelijk de Painted Ladies fotograferen, en ’s avonds naar het honkbal. Nog drie nachten, dan weer terug naar Amsterdam!

Op speciaal verzoek de Dutch Doors. De foto van de wet bar kunnen we beter bewaren om een keer en petit comite te vertonen.

Eiland met vogels voor de kust

Stevige golven met kite surfers. Mid life crisis dingetje, naar verluidt.

Soms ligt San Francisco letterlijk even aan je voeten.

Dan weet je echt zeker dat je op de juiste plek bent aangeland. Met wonderbaarlijk weinig mist dit keer.

Er wordt voor de deur gezeild om de America’s Cup. Gaat erg hard!

Met witte gympen als de kers op de taart

Ook good old Lori’s Diner is al even gecheckt

Santa Barbara – Carmel

En we zijn weer on the road! We kunnen na vandaag constateren dat we de wat slappe westcoast variant van Route 66 rijden, in de vorm van Highway One. Wel een erg mooie route, met een prachtig uitzicht, maar dat is het gedurende 200 mijl dan ook wel. Het is wel fantastisch autorijden, zelfs met een Nissan. Jammer dat er af en toe van die toeristische escargots in de weg rijden, maar dat staat zo nu en dan spectaculair bochtenwerk niet in de weg.

Eerste tussenstop was Oceano, alwaar wij de bruch bij de uit het verleden bekende Rock ’n Roll diner mochten gebruiken. Er was weinig aan veranderd, en het was goed om te zien dat het bedrijf zich al die jaren prima staande heeft weten te houden. Daarna naar Pismo Beach: De pelikanen lieten zich zien noch ruiken, dus dat was positief. Ons favoriete Budweiser/Coca-cola winkeltje was helaas inmiddels opgegaan in een even noodlijdende toeristenwinkel.

Onderweg nog even gestopt voor wat uitkijkpunten, waaronder eentje waar zeehonden/zeeleeuwen (tsja, wat zijn ‘elephant seals’ eigenlijk) op het strand lagen.

Aan het eind van de dag kwamen we in Carmel aan, wat we tot dusver alleen kenden omdat Clint Eastwood er burgemeester is geweest. Dat blijkt overigens slechts gedurende twee jaar te zijn geweest, en inmiddels ook alweer 25 jaar achter ons te liggen. Het is een merkwaardig plaatsje, met een hoog surrealistisch Disney-achtige uitstraling. Op basis van Tripadvisor hebben we bij het hoogst gewaardeerde restaurant van de stad gegeten, en het was de moeite waard. Typisch een familierestaurant, wat op basis van de uitstekende beoordelingen helemaal platgelopen wordt, maar wat de kwaliteit nog steeds voorop heeft staan. We zaten bij godsgratie (alles was al voor de hele avond gereserveerd) ergens tussen de kassa, keuken en het wijnrek ingepropt, om aldaar van een fantastische maaltijd te genieten.

Nu rust in het klassieke Hofsas House, morgen naar San Francisco voor de grand finale!

Mooie weg

Eitje uitkiezen. Hold the hash browns.

Oopster’s jukebox staat er nog

De oude brievenbus. Die vonden we toen blijkbaar cool, met die opwrijfletters.

Geen post bezorgd vandaag

Oude ingang

Ingang 2013

Een paar potten verf doet wonderen

Pismo Beach

Pismo Beach. Met de bekende gazebo.

Ze liggen in het water, dus vermoedelijk zijn dit Navy Seals.

Land seals.

Carmel-by-the-sea

Sommige mensen staat alles goed. Mij niet.

Maar het eten was geweldig!

 

 

Santa Barbara

Zoals voorspeld hebben we vandaag zo min mogelijk gedaan. Na het ontbijt een beetje in het centrum lopen shoppen, even de pier op, bij het aquarium naar binnen gesloft, ijsje gegeten, terug gesloft naar de auto…. Prima dagje dus!

Als je onze leeftijd hebt hoor je hier meteen dat Miami Vice intro bij

Mooi weer, fraaie semi-tropische omgeving

Zeester

Kwal

1958 Bel Air

1959 Impala convertible

1959 Impala convertible met incorrecte front bumper. Maar dat hadden jullie natuurlijk al gezien.

1963 Impala

Geen idee wat het is. Jaren 30 model. En belachelijk natuurlijk dat iedereen maar een beetje doelloos zo door de stad rijdt om gezien te worden.

 

Santa Monica – Santa Barbara

Vandaag was het de bedoeling om aan onze rit langs de westkust te beginnen, waarbij we van Santa Monica (eigenlijk gewoon Los Angeles dus) via Santa Barbara en Carmel de Highway One naar San Francisco gaan rijden. Maar dat hebben we vandaag nou net niet gedaan.

Na een slome start eerst maar eens bij Denny’s gaan ontbijten. Om elf uur ’s ochtends zit het daar dus helemaal afgeladen, waarbij verschillende gradaties van vettigheid naar binnen gewerkt worden. En de meesten kunnen het niet echt hebben, zeg maar. Hierna gingen we naar Venice Beach. Ook hier zijn we al eens eerder geweest, maar het hoge hippie-gehalte is altijd wel weer aardig, en het is ook goed om even de oceaan mee te maken.

Daarna op zoek naar een van de laatste landmarks die we wilden zien, Randy’s Donuts in Inglewood. Daar waren er vroeger veel meer van, maar de meeste zijn inmiddels verdwenen.

’s Middags hadden we afgesproken met onze vrienden Paul en Isabel in Temecula. Dat betekende een kleine detour van zo’n 350km, maar we hadden het er graag voor over. Na een leuke middag en diner moesten we hierna dus weer terug naar LA, en vervolgens alsnog de geplande rit van LA naar Santa Barbara voltooien. Weinig gedaan dus, maar wel weer een hele tank leeggereden. Met de iPod op de radio aangesloten wel volop muziek in de auto, en de echte kenners weten dan al wat dat betekent. En morgen doen we het echt rustig aan!

Graffiti in Venice Beach. Esse duikt ook overal op.

Hoog Baywatch-gehalte

Voormalige surfdude met aanstormend talent

Nine-o-two-one-o, maar dan veel zuidelijker

Randy’s Donuts

Met Isabel en Paul. En de conclusie dat ik gewichtstechnisch beter geen blauw kan dragen.

De hotels nemen gedurende de reis steeds verder in kwaliteit toe. En ongetwijfeld ook in prijs, maar dat is gelukkig niet zichtbaar.

Kingman – Santa Monica

Een wel heel wisselend beeld vandaag, in alle opzichten. Van teleurstelling tot euforie, en van bloedheet tot koel. Zelfs de benzineprijzen fluctueerden mee, van ’s ochtends $3.12 tot ’s middags $4.99!

De ochtend begon matig, omdat de auto ’s nachts op de parkeerplaats van het hotel klaarblijkelijk aangereden was. Iemand die vermoedelijk de bocht iets te kort nam met z’n vrachtwagen had even de bumper meegenomen. Na telefonisch overleg met Jan Doets (niet zoveel wijzer geworden), Hertz (iets meer) en de plaatselijke politie (action is our middlename) verscheen er uiteindelijk een agent op de brommert die de schade opnam en ons van het zo noodzakelijke procesverbaalnummer voorzag. Vervolgens moest de papierhandel binnen 24 uur naar de verhuurder, dus om er maar vanaf te zijn gingen we vervolgens op pad naar de dichtstbijzijnde Hertz vestiging, die ons keurig verder hielp.

Geluk bij een ongeluk was dat het dichtstbijzijnde Hertz filiaal op Kingman-airport lag, wat toch nog op ons lijstje stond. Aldaar staan namelijk meer dan 4000 (!) vliegtuigen opgeslagen op de zogenaamde ‘boneyard’. Naar verluidt kun je er echter weinig van zien, en daarom hadden we ‘m in eerste instantie geskipt, maar je krijgt er in de praktijk toch nog wel wat van mee.

Door dit oponthoud vertrokken we wel rijkelijk laat aan de naar schatting 12 uur durende trip naar Santa Monica. Dat probleem werd al snel opgelost: Chloride (ghost town) hebben we geskipt, Fish Bowl Spring niet gevonden, en de brug bij Topock was onbereikbaar. Met deze Route-technische tegenvallers lagen we wel weer meteen op schema, en konden we genieten van de prachtige natuur en fraaie weg. Behalve het gevaarlijkste is dit toch ook wel een van de mooiste stukken van de route. Andere meevallers waren dat we op een mooi stuk uitgestrekt weg een Route 66 logo tegenkwamen waar we ongestoord een foto met statief konden maken (noodplan-met-opspringen-en-wegrennen was niet eens nodig), dat we het bottle tree forest toch nog even meepakten, dat we Roy’s hebben gezien, sokken voor Oopster hebben gevonden en natuurlijk dat we het einde van de route hebben gehaald. Op ons tandvlees (deels door de route, deels doordat we perse nog voor sunset de foto wilden maken) stonden we uiteindelijk bij het legendarische bord op de pier van Santa Monica!

Morgen een rustige dag in LA, waarna we ’s middags naar Temecula rijden om vrienden te bezoeken. Daarna naar Santa Barbara, alwaar het Grote Onthaasten gaat beginnen. Denken we nu.

Das ist schade

An Officer and a Gentleman

Staartje van de boneyard

Beetje recht asfalteren is er hier niet bij

Stelvio pas, maar dan anders

Best warm

Geen motel maar een restaurant sign dit keer

Een van de bekendste signs op Route 66

Bottle Tree Ranch. Geweldig dat iemand de moeite neemt zoiets bizars te creeren. Gratis toegang, met een mailbox voor donaties.

Met gevaar voor eigen leven genomen. Er kan immers ieder half uur zomaar een auto langskomen.

We made it!

 

Flagstaff – Kingman

Een korte rit vandaag, wat niet slecht uitkomt aangezien we morgen de langste rit van de hele tocht gaan maken. Het was een rit met mooie natuur en veel afwisseling: Na een begin in een woestijnachtige omgeving, reden we even later door de bergen en bossen, om uiteindelijk weer in een wat meer desolate omgeving te eindigen. Het weer is nog steeds geweldig, met vandaag een maximum van zo’n 30 graden en volop zon. Je merkt wel dat we richting de woestijn rijden, ’s nachts is het nu een graad of 10. Als de vooruitzichten kloppen blijft het de rest van ons verblijf in Amerika prima weer, en hebben we dus gewoon enorme mazzel.

Vandaag waren we voor het grootste gedeelte op bekend terrein, waar we al twee keer eerder geweest zijn. Eerst naar Williams, met de bekende diner waar we twee jaar geleden nog ontbeten hebben. Daarna naar de plek waar de liefde voor de route 16jaar geleden ooit begonnen is, Seligman. De grootste verandering sindsdien is wel het enorme aantal toeristen: Complete touringcars vol stonden er geparkeerd, voornamelijk uit Las Vegas afkomstig. Dat haalt toch wel erg veel van de charme af, alhoewel het de overlevingskansen van het stadje natuurlijk wel enorm vergroot.

Na Seligman op naar Hackberry, nog zo’n Route 66 icoon. Altijd weer erg grappig om iedereen met 65mph de bocht om te zien scheuren, er voorbij te rijden, vol op de rem te gaan staan en een U-turn te maken. De bussen blijven hier gelukkig weg.

Nu zijn we in Kingman, alwaar we onze vrienden van Mr D’s diner nog maar eens bezocht hebben, en tevens het plaatselijke Route 66 museum hebben bezocht. Deze kwam minder aanbevolen dan die in Clinton, maar was op z’n eigen manier zeker de moeite waard. Met name de hele persoonlijke verhalen hoe de route vanaf eind 19e eeuw tot halverwege de 20e eeuw werd gereden maakte indruk. Van pure survival, met talloze doden onderweg, tot uiteindelijk entertainment om je nieuwe auto eens goed uit te proberen.

Dank voor de reacties op dit weblog! We lezen ze allemaal, maar reageren niet meteen terug. En nee, Oopster, we hebben nog geen sokken gezien, maar wie weet in San Francisco.

Nee, dat helpt lekker 

Een toeristische diner die overleeft doordat het nog lekker is ook.

Was vorige keer ook al lekker

16 jaar geleden

Situatie 2013

Ja, zo is de grap er (letterlijk) wel vanaf

Er lijken zowaar mailboxen bij te zijn gekomen!

Gallup – Flagstaff

Vandaag was een dag met een op zich korte rit, maar door het grote aantal bezienswaardigheden onderweg was het toch weer een goed gevuld programma. Vanochtend begonnen we met de speurtocht naar de Querino dirt road en bijbehorende brug. Het is ons inmiddels duidelijk dat de meeste collega Route 66 rijders de luxe variant doen: Men neme de Interstate, en je gaat daar op gepaste momenten vanaf om wat bezienswaardigheden te ontdekken. Zo kun je ‘m prima in een week rijden, maar je hebt er dan echt geen reet van gezien en/of begrepen. Op de ongeplaveide stukken komen we in ieder geval geen hond tegen, terwijl we bij de attracties regelmatig Californische en/of Illinois kentekenplaten tegenkomen.

Na Querino bezochten we weer eens een National Park. Allereerst viel daar de Painted Desert te bewonderen, een mooi stuk woestijn met veel verschillende kleuren. Daarna door naar het Petrified Forest; wij hadden daar visioenen bij van een Seqouia achtig bos, waarbij de bomen redelijk versteend waren. Dat klopte niet helemaal, het betreft een stuk woestijn alwaar stukken versteende boomstronk liggen. Wel erg mooi.

Onderweg ook bij diverse legendarische Trading Posts bezocht. Origineel waren dit de supermarkten onderweg alwaar men alle benodigdheden aanschafte. Door de komst van de Interstate zijn die bijna allemaal verdwenen, en tot voor kort waren alleen een aantal legendarische exemplaren nog geopend. Na vandaag is ons duidelijk dat zelfs die gekoesterde filialen het vaak niet redden, ondanks dat ze een eigen afslag van de Interstate hebben. Twin Arrows en Meteor Crater Town waren zo te zien niet al te lang geleden toegevoegd aan het rijtje van voormalige topattracties langs de route.

Wel zijn we nog even bij de Meteor Crater gaan kijken: Een particulier beheerd, maar wel door de staat gecontroleerde attractie alwaar de mooiste meteoor krater ter wereld valt te bekijken. Leuke tour, met een mooi verhaal erachter. Echt de moeite waard.

Daarna nog even gespeurd naar de ghosttown Canyon Diablo, maar de weg werd erg slecht en er was geen enkel vooruitzicht dat we de stad daadwerkelijk zouden gaan bereiken. Soms moet je verstandig zijn en dan maar halverwege omkeren.

’s Avonds zijn we naar het Lowell Observatory in Flagstaff gegaan, alwaar na zonsondergang de telescopen in stelling worden gebracht om het zwerk te bestuderen. Met de telescoop van Lowell is onder andere de planeet Pluto ontdekt, dus het zijn wel toppertjes hier. Alhoewel de sterrenhemel na een aantal colleges door DJB zelf nauwelijks nog geheimen voor ons heeft, was het toch aardig om wat uitleg te krijgen en wat fraaie sterrenclusters te zien.

Morgen naar Kingman, met wie weet nog een detour hier en daar.

Brug bij Querino

Painted Desert

Painted Desert foto, the-making-of

Tribute to Route 66 in het National Park

Standaard tafereeltje met Amerikaanse toeristen onderweg. Let ook op die smetteloze witte gympen. Die staan echt altijd goed.

Petrified forest. De boomstammen lijken nog het meest op edelstenen.

WigWam Motel, een beschermd monumenten misschien wel daardoor ook nog steeds in gebruik. Hier heten het overigens WigWam’s, terwijl er elders van TeePee’s gesproken wordt. Wat dan wel weer heel typisch is.

De Jack Rabbit Trading Post was als enige nog gewoon open. Gezien het aanbod van prullaria en de aanloop van toeristen zal dat ook wel niet lang meer goed gaan. Excessen zoals hierboven worden daarmee dan wel voorkomen.

Meteor Crater Trading Post. Wat op de grond ligt vormde nog niet zo heel lang geleden de langste kaart van Route 66 ter wereld. En daarvoor hadden we nou net die afslag genomen.

Twin Arrows Trading Post, ook al gesloten.

Levensgevaarlijke balanceeract op het randje van de Meteor Crater

Een brug. Ook al gesloten. Maar die worden er juist wel weer aantrekkelijker van.

Flagstaff vanaf het Observatory. Door de extreem heldere maan werd het sterrenkijken juist weer wat bemoeilijkt.

Het technologisch zenuwcentrum zoals dat iedere avond in het volgende hotel weer in stelling wordt gebracht om de berichtgeving te verzorgen.

 

Albuquerque – Gallup

Na een rustige rit zijn we nu in Gallup, New Mexico. Vandaag vooral mooie natuur gezien, die een beetje te vergelijken is met wat er bij de Grand Canyon en Monument Valley te zien is. Mooie rotsen, luchten en kleuren dus. Verder het normale pallet onderweg: Verlaten tankstations, motels en allerhande handelsposten. Doordat we nogal avontuurlijk ook de kleinere weggetjes afreden werd het bij tijd en wijle weer behoorlijk Parijs-Dakar, maar de angst voor een lekke band in the-middle-of-nowhere zorgt er dan toch wel voor dat je enigszins verstandig tussen de (soms enorme) kuilen in de weg gaat laveren. Ook het halve oog op de benzinemeter (minder dan 100 mijl distance-to-empty geeft al lichte verontrusting onder deze omstandigheden) zorgt voor een gezonde wedstrijdspanning in de cockpit.

Onderweg bij verrassing langs het Red Rock National Park gekomen; Dat zat niet in de voorbereiding, maar gezien het historische U2-concert was het natuurlijk toch het omweggetje van 5 mijlen waard. Er bleek daadwerkelijk een openluchttheater aanwezig te zijn, wat zo te zien echter voornamelijk voor rodeo-achtige activiteiten werd gebruikt. Later leert even Google’n dat er maar liefst drie Red Rocks in de USA zijn, en dat die van U2 in Colorado ligt… Toch geen heilige grond betreden dus!

Met een lunch bij Denny’s (onverschrokken als we zijn) en een diner bij Fratelli’s (echt prima pizza) zijn we nu in het hotel beland. Morgen naar Flagstaff, daarna naar Kingman en als laatste naar Santa Monica. Dat beloven alle drie erg mooie ritten te worden. Het einde van de route komt in zicht!

Dat je bij Denny’s een salade besteld beschouwen die Amerikanen als tamelijk verontrustend, maar daar hebben ze een oplossing voor: Die kom soep is de meegeleverde dressing (goed voor twintig man), het brood ernaast lijkt zo uit de frituur te komen. Onder de 1500kcal serveren wij hier niet!

Mooie art deco-achtige tegels. Bij dit soort tentjes staat er vaak een hek omheen, alsof de eigenaar toch de hoop nog heeft dat bij het verder opleven van Route 66 een en ander ooit nog te gelde te maken is.

Red Rock theatre. Die andere.

Zo te zien een 1965 Pontiac Bonneville limo. Auto’s in deze staat zie je in deze regio eigenlijk bij vrijwel ieder huis staan. Weinig geld, trailer-achtige woningen, maar genoeg ruimte om de oude auto’s in de tuin te laten staan.

Gezellige omgeving zo af en toe

1959 Impala. Nog even geprobeerd te starten, maar helaas. Waarschijnlijk geen benzine meer.

Motel sign. Net zolang tot niemand ze meer kan zien of luchten.

The Owl Rock. In vrijwel ieder Route 66 overzicht aanbevolen als must-see-item. Reden daarvoor is niet helemaal duidelijk.

Dit soort treinen zien we de hele dag door. Twee, drie of vier locomotieven ervoor, en meer dan honderd wagons erachter. Ze toeteren bij iedere overweg, vermoedelijk omdat de remweg zo ongeveer de lengte van de A2 heeft.

Kruispunt van de ene middle-of-nowhere-weg met de andere middle-of-nowhere-weg. Daar kun je tenminste nog eens rustig met je Magnum .44 oefenen.