Op de laatste echte vakantiedag hebben we ons beperkt tot een extended version van onze rit naar Callander. Deze laatste tussenstop is uitsluitend vanwege de geografische ligging gekozen, en zorgt ervoor dat we morgenochtend in ca. een uur op de luchthaven van Edinburgh kunnen zijn.

Met heel aardig weer onderweg (17 graden, zon met af en toe wat Schots gespetter) was de eerste tussenstop bij Loch Achtriochtan. Alhoewel het er stierf van de toeristen was ons niet helemaal duidelijk wat hier nou zo aantrekkelijk aan was. Fraai landschap, maar niet echt anders dan we al eerder hadden gezien. Wel heel erg veel touringcars van de firma Lochs & Glens. Een snelle blik op de website leert dat die inderdaad vakanties in Schotland aanbieden, die echter heel tactisch niet verder gaan dan het meest begaanbare deel van Schotland.

Volgende stop was de waterval van Easan Dubha. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit zuiver een vermelding op Google Maps was die verder nergens werd aanbevolen. Ter plekke bleek waarom, maar het was er in ieder geval wel lekker rustig. Hierna het viaduct van Allt Kinglass dat volstrekt onbereikbaar bleek, de zoomlens bood hier uitkomst.

Niet gepland, maar gewoon een aardig dorpje waar we doorheen reden was Killin. Nou was onze hele reis al Killin, dus deze pakten we ook nog even mee.

Volgende stop de Ben Lawers dam. Ook deze werd uitsluitend bezocht door mensen die niets beters te doen hadden.

Omdat we nog steeds wat te vroeg waren voor de checkin bij het hotel zijn we nog even doorgereden naar Stirling Castle, met daarbij de plechtige belofte dat dit echt het laatste kasteel voor deze vakantie was. Prima kasteeltje, geen ruïne maar tot de zestiger jaren in gebruik geweest bij het leger.

Nu rust in het hotel, straks diner. Morgenochtend rest ons dan nog het inleveren van de auto en de vlucht naar huis.

En wat is dan de conclusie van deze reis. Schotland is prachtig, en om er echt een goede indruk van te krijgen moet je je (ver) buiten de bewoonde wereld begeven. Dat betekent ook dat je veelal op te krappe weggetjes rijdt, dat de keuze uit accommodaties beperkt is, en dat de keuze uit eetgelegenheden nog kleiner is. Maar omdat we het allemaal vrij redelijk hadden voorbereid is het allemaal best soepel verlopen. Steeds bijtijds getankt (niet meer dan half leeg laten worden) en een backupmaaltijd (brood + pot jam) in de auto die niet ingezet hoefde te worden. De fraaie natuur kan niet onderschat worden, foto’s en video’s doen nauwelijks recht aan het overweldigende karakter ervan. Maar de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat er gewenning en verzadiging optreedt. We hebben het groen, de regen, de kastelen, de schapen en de watervallen nu wel gezien. Prachtige reis, zeer de moeite waard, mooi om af te vinken, maar ik zie ons niet zo snel teruggaan. Goodbye Scotland dus! 

Het tactisch geplaatste flesje water heeft vannacht goede diensten bewezen, want de kamertemperatuur is uiteindelijk toch onder de twintig graden terecht gekomen. Na een keurig ontbijt (tafel 7, identiek aan ons kamernummer, waterdicht systeem) hebben we koers gezet naar het Glenfinnigan viaduct, bekend uit de Harry Potter films. Zorgvuldig Internet onderzoek had uitgewezen dat rond 10:45u de stoomtrein uit Fort William daar voorbij zou komen, dus het was zaak om daar op het juiste moment aanwezig te zijn. En dat waren we, en we waren bepaald niet alleen. Het beste uitzicht op het viaduct is vanaf de omliggende heuvels, maar de bijbehorende beklimming was voor ons helaas geen haalbare kaart. Daarom ons maar beperkt tot het betere grondwerk wat de pret niet mocht drukken. Met een kleine tien minuten vertraging kon vervolgens het gehele gezelschap de trein via de telefoon waarnemen, slechts een enkeling keek ook ‘live’ mee. Wonderlijke ontwikkeling is dat toch.

Na het Glenfinnigan viaduct konden we op Secret Mission. Op speciaal verzoek van trouw meelezer WR hebben we koers gezet naar het landgoed Achnacarry wat bij een ieder natuurlijk nog op het netvlies staat als het allereerste opleidingscentrum voor commando’s gedurende de tweede wereldoorlog. Aangezien Soldaat van Oranje Gulpen LL alhier zijn opleiding heeft genoten kon ons onderzoekscollectief niet anders dan hier een grondig diepteonderzoek instellen. Het landgoed wordt bewoon door de Cameron-clan, o.a. bekend van Premier David Cameron, filmmaker James Cameron en ballonbouwer Don Cameron. Het bijbehorende museum verwijst dus vooral naar de historie van de Camerons, waarbij een kleine hoek is ingeruimd voor het commando-verleden. De aanwezige literatuur bestond helaas niet uit een gedegen archief maar voornamelijk vergeelde krantenknipsels en het bezoekersboek waaruit blijkt dat de meeste bezoekers dit bedevaartsoord toch vooral bezochten ter ere van ome Henk die hier in 1942 z’n opleiding had genoten. Na het museum hebben we nog even een wandeling over het fraaie landgoed gemaakt.

Volgende stop was Fort William. Behalve een winkelstraat (twee weken lang niet gezien) was er ook het West Highland Museum met meer details over het commando verleden. Ook deze informatie hebben we gretig tot ons genomen. Net als de croissant van de bakker verderop in de straat. Hierna naar het zo overvloedig warmgestookte Guest house voor de middagrust en administratie. Vanavond diner, morgen naar Callander. Langzamerhand op weg naar huis dus!

“If it wasn’t so wet, it wouldn’t be so green”

De spreuk van de dag waarmee de eigenaresse van The Tide zich deze morgen verontschuldigde voor de weersomstandigheden. Vandaag bleek dat echter maar ten dele op te gaan, naast enkele miezerbuien was het heel aardig en vooral met 17 graden weer eens wat aangenamer.

Na een prima nachtrust gingen we voor een herzien ontbijt. Aangezien de plakken bacon hier een dikte kennen waar we in Nederland twaalf plakjes van snijden koos C dit keer voor de pancakes. Deze kwamen met Maple Syrup, en wel in een dusdanige hoeveelheid dat het even erop leek dat de pancakes het anker zouden lichten en koers zouden zetten naar open zee. Na dit spektakel zijn we op weg gegaan naar Fort William. Een relatief korte afstand, maar aangezien de gemiddelde snelheid hier niet snel boven de 50kmh komt duurt het allemaal toch net iets langer. Onderweg hadden we enkele spontane en enkele voorgeprogrammeerde stops. Allereerst het nauwelijks vermeldenswaardige Donald Murchison monument dat 150 jaar na zijn dood door een achterachterneef werd opgericht. Lelijk, niet ter zaken doende en terecht weggestopt op een onooglijke locatie. Wel mooi uitzicht op de Skye bridge vanaf het monument.

Volgende stop was Fort Augustus, wat tevens de laatste mogelijkheid was om Loch Ness te bewonderen. Tijdens de wandeling door Fort Augustus bleek deze een nog veel grotere verrassing te bevatten, namelijk een sluizencomplex waarbij die van het door nautici geroemde Panamakanaal in het niet valt. Een spectaculair geheel met een stevig verval en meerdere trapsgewijs aflopende sluizen. Omdat we er toch waren konden we meteen lunchen. De haggis hebben we wederom gelaten voor wat-ie was en vervangen voor de wat minder Schotse kebab. Hierna nog even een kasteeltje meegepakt in de vorm van Invergarry Castle. Maar dat soort ruïnes hebben we inmiddels ook wel een beetje gezien.

Omdat we toch te vroeg waren om in te checken zijn we vervolgens via ons Guest House doorgereden naar de Glencoe Lochan Trail. Een fraaie wandeling rondom een meertje, maar zelfs voor ons niet echt van wedstrijdniveau. Des te leuker als je daarbij Schotten ziet die in dagelijks tenue hun hond uitlaten en toeristen die in volledige Reinhold Messner (de jeugd mag Google’n) uitrusting zich aan hetzelfde avontuur wagen. 

Na dit evenement was het tijd om in te checken bij de Buccleuch Guest house, een wederom keurige B&B maar met wel een temperatuur op niveau Huize Avondrood, dus de ramen zijn met enige moeite geopend (waterflesje ertussen). Morgen een dagje in de omgeving van Fort William!

Prima geslapen en fatsoenlijk ontbijt. En vervolgens de eerste echte druildag. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat regen, mist en mistroostigheid. We hebben de gehele periode al Schots weer, maar dat uitte zich tot dusver in af en toe zon en af en toe regen en veelal bewolkte luchten waar prima mee te leven viel. Tot vandaag dus.

Vanochtend wel even op pad gegaan naar het Neist Point Lighthouse, maar door de mist was het hele Lighthouse niet te zien, en door de continue regen waren de klim en afdaling voor 50% van de posse onhaalbaar geworden. Teleurgesteld zijn we dus teruggekeerd naar de uitvalsbasis, alwaar we de rest van de middag zeer nuttig lezend/gamend/Internettend hebben doorgebracht.

Aan het eind van de dag zijn we voor het diner ‘even’  naar de andere kant van Skye gereden, wat door de weersomstandigheden ook nog wel een uitdagende rit was. Colin McRea meets Stig Blomqvist zeg maar. Het was echter de moeite waard, de zo aanbevolen pizza-shed met de toepasselijke naam Pizza In The Skye bleek uit een container, pizza houtoven en praatgrage Brit te bestaan die eenvoudige doch heerlijke pizza’s produceert. Met een grote glimlach hebben we pizza in de auto gegeten om vervolgens de rally-etappe van de terugweg te aanvaarden. Nu rust, morgen via (wederom) Loch Ness naar Fort William.

Vandaag stond Schotland (en het hele Gemenebest) in het teken van de uitvaart van de Queen. Naar het zich liet aanzien zou alles gesloten zijn, maar dat viel achteraf toch wel mee. In het naseizoen is het hier toch zaak nog even wat geld te verdienen, dus alles wat afhankelijk is van toeristen was toch wel voor een deel van de dag geopend. Na een prima nachtrust en ontbijt zijn we vertrokken naar Skye. Volgens menig Schotland-bezoeker het hoogtepunt van de reis, dus we waren vol goede moed. Wat meteen opviel was het aantal toeristen: Echt veel meer dan we tot dusver onderweg waren tegengekomen, met uitzondering uiteraard van Edinburgh. Aangezien de rit naar de volgende B&B slechts 1.5 uur was hebben we meteen een eerste verkenning van Skye gedaan.

Eerste stop was bij een paar Scottish Highlanders. Eigenlijk zie je ze helemaal niet zo vaak, dus ze vormen al snel een toeristische attractie. Hierna een setje watervallen, met als eerste hoogtepunt de Brides Veil Falls. Niet zozeer vanwege de watervallen, maar de Japanner die op z’n flipflops de berg ging beklimmen. Sowieso opmerkelijk dat de Aziaten er allemaal uitzien alsof ze naar Disney gaan, met keurige zondagse kleren en bijbehorende schoenen. Heel leuk op Instagram, maar niet echt praktisch in de Schotse regen en blubber. Grootste uitdaging bij deze waterval vormde het oversteken van een beek, wat ook bij ondergetekende niet meer zo soepel ging als dertig jaar geleden. Maar de foto is gemaakt!

Inmiddels was de weg weer veranderd in de bekende enkele rijbaan met uitwijkhavens, wat wel een fijn reducerende effect op het aantal toeristen heeft. Nog enkele watervallen (Lealt Falls en Mealt Falls) en een ruïne meegepakt en vervolgens koers gezet naar de B&B. Onderweg staat het Gaelic inmiddels bijna prominenter dan het Engels op de borden, en het valt op dat er werkelijk geen enkel verband waar te nemen is tussen beide benamingen. Als Schotland zelf al Alba is zegt dat ook iets over alle andere benamingen…

Alhoewel we dus een beperkte indruk hebben van Skye maakt deze de verwachtingen niet echt waar. Het is vanuit het zuiden (en dus de bewoonde wereld) de dichtstbijzijnde kennismaking met het Schotse landschap, maar vergeleken met wat er verder naar het noorden te zien valt is het meer een soort Efteling-attractiepark. Te druk, te weinig te zien en bij lange na niet zo overweldigend als de NC500. Morgen verkennen we Skye verder, misschien dat we nog tot andere inzichten komen. 

Na een prima nachtrust lekker uitgeslapen. De stortdouche voldeed niet helemaal aan de hooggespannen verwachtingen maar was toch prima te doen. Jammer dat het raam van de badkamer niet open bleef staan, maar een tactisch geplaatste bus deodorant (Lynx, Dark Temptation, 48 uur frisheid) hield het raam op een mooie ventilatiekier. We hadden het laatste ontbijtslot van 09:45 gekozen om dit nadrukkelijk een rustige dag te laten zijn. Ook hier weer een heuse ontbijtchef actief die op bestelling mooie dingen maakte. Uiteraard stond daarbij de open haard al te knetteren en hadden we uitzicht op het meer. Voor minder doen we het hier niet.

Helaas bleek vandaag dat het hotel echt niet te vermurwen was om voor ons een laundry service aan de verleende diensten toe te voegen, dus moesten we op zoek naar een laundromat. Op aangeven van het hotel op een kwartiertje rijden bij een pitstop-plek voor campers terecht gekomen alwaar we precies tussen de andere gebruikers in wisten te passen. Wel aldaar even anderhalf uur rond moeten hangen, maar toen waren we voor de rest van de reis weer voorzien van voldoende schone kleren.

Na de was zijn we op zoek gegaan naar het Eilean Donan kasteel (‘The most photographed Castle in Scotland’). Omdat we er toch waren ook maar even de binnenkant bekeken (twintig pond armer), en ook dat was best aardig om te zien. Om ons heen iets teveel Instagrammers met opgespoten lippen die selfies liepen te maken, maar dat schijnt er een beetje bij te horen. Hierna hebben we koers gezet naar Coral Beach in Plockton: Geen koraal gezien, maar wel zeewier etende koeien op het strand. Ook weer eens wat anders. Ondertussen was zowaar de zon een beetje doorgebroken, en hebben voor de rest van de middag gekozen voor de rust van het hotel. Diner was in dezelfde tent van gisteren en prima. Morgen naar Skye!

Ondanks dat we eindelijk weer in een fatsoenlijk hotel zaten was de nachtrust niet geweldig. Sterker nog, in Fawlty Towers II hebben we een stuk beter geslapen. Maar het ontbijt was vanochtend prima, het was een tijdje geleden dat we vanaf een menu konden bestellen en er voor het ontbijt op maat werd gekookt. 

Er moet nog wel iets gemeld worden over de dubieuze warm watervoorziening die we hier alom tegenkomen. Een lullig elektrisch geisertje moet ons van die keiharde regendouche voorzien, maar in de praktijk is dat vaak maar een miezerstraaltje. Google leert ons dat deze Triton T80 in meerdere versies beschikbaar is, maar ik ben er vrij zeker van dat de 11kW versie (die dus wel bestaat) hier zo zeldzaam is als een Fabergé ei.

Na het ontbijt vertrokken we om 09:30 om de rest van de NC500 af te leggen. Eerste attractie (waterval bij Clashnessie) hebben we geskipt, te lastig parkeren en zo interessant was-ie nou ook weer niet. Door dus naar het strand van Clachtoll: Heel aardig, maar de beloofde zeewier grazende Hooglanders ontbraken helaas. Volgende stop was het Ardvreck Castle. Alhoewel we inmiddels veel van dit soort ruïnes hebben gezien was deze toch wel weer aardig. Jammer dat het tot op het moment van uitstappen droog was, de gehele wandeling regende, en de regen weer stopte toen we weer in de auto zaten.

Volgende stop was Ullapool, en dat was voor het eerst in dagen dat we weer het gevoel hadden in de bewoonde wereld terug te zijn. Een grote supermarkt, een tankstation met normale prijzen en zowaar een geldautomaat. Helaas wilde de mevrouw van Ullapool Laundry Services onze was niet doen, dus daar blijven we nog even mee zitten. Hier ook prima gelunched; Waar heel Groot Brittannië om ons heen aan de Fish & Chips zat hebben wij ons beperkt tot een salade met zalm en tomatensoep. Prima.

Na Ullapool kwam er een gewetensvraag voorbij: Doen we ook het laatste stuk NC500 (wederom smalle weggetjes, tweeëneenhalf uur extra en onderweg geen attracties) of rijden we naar de volgende stop? De keuze viel op het laatste, waarbij we ons geweten sussen met de wetenschap dat we eerder een extra niet gepland stuk hebben meegepakt. Onderweg nog steeds dezelfde taferelen: Veel fietser en wandelaars die zichzelf in de stromende regen aan het martelen zijn. Vaak op leeftijd (60+) waarbij vermoedelijk de bucketlist perse moet worden afgewerkt. 

Ook onderweg veel waarschuwingen voor overstekende dieren, en werkelijk de hele dierenencyclopedie komt hier voorbij: Koeien, schapen, lammetjes, rode eekhoorns, padden, otters en geiten. De rest heeft nog geen eigen bord, maar dat lijkt nog slechts een kwestie van tijd te zijn.

Aan het eind van de middag arriveerden we op onze volgende bestemming. Het contrast met Fawlty Towers I en II kon niet groter zijn, want we verblijven op Duncraig Castle. En het stelt niet teleur, en biedt alles wat je van een kasteel mag verwachten. Alle grandeur, alle historie en alle luxe. We bewonen nu de kamer ‘Hell’ (‘Heaven’ is er tegenover) die naast een gigantische badkamer van alle gemakken is voorzien.

Het diner is hier nog wel een dingetje, want veel keuze in de omgeving is er niet. Gelukkig konden we nog terecht bij de enthousiaste jeugd van The Croft Café, en we hebben meteen maar voor morgen gereserveerd. Morgen is een rustdag want we verblijven hier twee nachten. Voorzover wij de term rustdag kennen, natuurlijk…

Ondanks het dubieuze karakter van onze kamer hebben we wel prima geslapen. Frisse zeewind, donker en koel, een zeer acceptabel bed en zo nu en dan geruststellende regengeluiden. Gelukkig was de badkamer op de gang wel uitsluitend aan ons toebedeeld, want het delen van sanitair zijn we nu toch wel ontgroeid. Ted had ’s ochtends een prima ontbijt paraat staan, en om 09:30 zaten we weer in de auto.

Het werd een mooie dag. Zeer indrukwekkende natuur onderweg waar de foto’s nauwelijks recht aan doen. Eerste doel was Bettyhill, een plaatsje aan de kust. Met een korte zoektocht werd Farr Beach gevonden, een verlaten strand dat bekend is voor locals en degenen die Tripadvisor lezen. Zeker de omweg waard. Onderweg hebben we onze eerste Schotse Hooglander vast kunnen leggen, want daar ontbrak het tot dusver danig aan. Het weer onderweg was typisch Schots; Koud (max 11 graden), af en toe zon en af en toe regen. Ons uitgekiende laagjesconcept komt hierbij echter wel optimaal tot zijn recht. De wegen werden gaandeweg de dag steeds krapper, op veel plaatsen enkelbaans, maar met wel voldoende uitwijkhaventjes om de tegenliggers (of snellere lokale duwerts) te laten passeren.

Na Bettyhill enkele omzwervingen naar o.a. Talmine (volgende pittoreske kustplaatsje) en toen naar Castle Varrich (Gaelic: Caisteal Bharraich, dus goed op de bordjes letten). Met enige moeite de USS Nimitz weten af te meren, en toen te voet naar boven. Met een beetje mazzel hebben we het droog gehouden, en het was een fraaie wandeltocht. Extra kudos voor C die hier echt even voor door moest bijten, zowel qua inspanning als qua hoogte. 

Onderweg niet teveel haast, want de natuur is prachtig en de meeste overige weggebruikers zijn mede toeristen die ook rustig sukkelen. Volgende stop was Smoo Cave, en fraaie grot. Wederom aardig wat klim- en daalwerk, maar ook zeker de moeite waard. 

Overigens zie je hier tot onze verbazing overal nog brievenbussen en telefooncellen, zelfs als er in de wijde omtrek geen huis te bekennen is. Knap om nog iets te verdienen op die ene ansichtkaart lijkt mij.

Bij het boeken was al duidelijk dat we een paar dagen een uitdaging zouden hebben om een diner te scoren, en vandaag is het begin van deze periode. We zitten weliswaar weer enigszins op stand, maar wel gekoppeld aan een restaurant waar we voor onder de €200 niet terecht kunnen. Daarom maar even een half uurtje doorgereden voor een prima betaalbare hap.

Morgen door Plockton om het NC500-deel van onze reis af te ronden.

Na het net iets te copieuze ontbijt van gisteren zijn we vandaag op zoek gegaan naar iets beter verteerbaars. Daarbij belandden we twee straten verderop bij de good-old Subway voor twee zeer smakelijke food-long subs. Meteen in de supermarkt ernaast wat jus d’orange gehaald, en ons auto-ontbijt was compleet. Vandaag stond een flink stuk rijden op het programma: Van Nairn via Inverness noordwaarts om de North Coast 500 op te pikken en deze verder noordwaarts te volgen.

Onderweg mochten we voor het eerst van Schots weer genieten. Fris, met een graad of 12, en regenbuien die werden afgewisseld met stralende zonnige perioden. Onderweg werden we daarom om de haverklap met indrukwekkende regenbogen geconfronteerd. Eerste stop was bij de Glenmorangie whisky distilleerderij. Om de een of andere reden vindt iedereen die Schotland bezoekt altijd dat je de whisky distilleerderijen af moet lopen, maar ik heb die drang nooit zo goed begrepen. Omdat we er toch langs reden zijn we even gestopt, maar ook aldaar had ik nog steeds niet de drang om er als bezoeker naar binnen te gaan. Na de foto hebben we dus onze weg vervolgd naar Dornoch, en dan vooral omdat Tripadvisor meldde dat de kathedraal en het strand warm aanbevolen werd. Nu weet goede vriend DJ te melden dat je kerken en kathedralen zoveel mogelijk moet vermijden, en aangezien we er inmiddels tientallen hebben gezien is daar zeker iets voor te zeggen. Tradities zijn er echter ook om voort te worden gezet, en dus hebben we de kathedraal bezocht en daarna koers gezet naar het strand. In eerste instantie lopend; we hadden ons immers voorgenomen om ook met regen gewoon op stap te gaan omdat je anders in Schotland nooit ergens komt. Na tien minuten lopen in de stromende regen hebben we besloten dat een uitgangspunt ook maar gewoon een uitgangspunt is, en dat we niet voor niets een auto hebben.

Vanaf Dornoch reden we langzamerhand steeds meer de stilte in, en werd het uitzicht steeds fraaier. De NC500 loopt echt pal langs de kust en fraaie vergezichten werden ons deel. Met Goldband op de radio en typisch Schots weer zijn we zo langzaam noordwaarts gereden. Na Brora beach bleek dat we ruim voldoende tijd hadden en hebben we de geplande shortcuts niet genomen maar de gifbeker volledig leeggedronken door ook naar het allernoordoostelijkste puntje van Schotland in John O’Groats te rijden. En ondanks de kou (het waait daar vermoedelijk echt altijd) was dat zeer de moeite waard, met prachtig uitzicht rondom en op de Orkney eilanden.

Hierna zijn we doorgereden naar onze B&B in Melvich. We verblijven deze reis in een verscheidenheid aan onderkomens, en het was bij voorbaat al duidelijk dat deze ietwat aan de onderkant van het spectrum zit. Volgens het bord bij de ingang betreft het een vier sterren accommodatie maar die hebben dan zeker geen betrekking op de kwaliteit van de kamer. Maar het is droog, het bed niet slecht, en betere tijden zullen hierna weer volgen. De niet onvriendelijke eigenaar (type seriemoordenaar die hier onder een alias aan het werk is) en zijn enthousiaste hond (sowieso gek op) helpen om het beeld van Fawlty Towers II te completeren. 

Na een prima diner in het nabijgelegen Halladale restaurant is er nu rust. Ontbijtwensen zijn aan Ted Bundy doorgegeven, morgen bijtijds uitchecken om op weg te gaan naar Unapool.

Zoals voorspeld was er vandaag geen ontbijt in het hotel te verkrijgen, en moesten we dus uitwijken naar een door Tripadvisor geadviseerd ontbijtinstituut in de vorm van het Househill café. Een kleine tien minuten met de auto later kwamen we tezamen met de voltallige vrouwelijke macramé club van Nairn aan bij dit etablissement. Jammer dat de bediening zich van vernieuwende iPad-technologie probeerde te bedienen. In een land waar de laatste grote technologische innovatie van 1972 dateert is een dergelijk experiment natuurlijk gedoemd te mislukken. Gelukkig werd er naadloos naar pen en papier geschwitched en kon de bestelling alsnog aangenomen worden. Het ontbijt was kloek maar ok. Veel vet, veel vlees, maar met verse jus en een keurig potje thee was het prima te hachelen. Niet meteen voor herhaling vatbaar, maar een prima start van de dag.

Vervolgens hebben we via Inverness koers gezet naar het legendarische edoch zeer toeristische Drumnadrochit. Onderweg voor het eerst diesel getankt, en net als in NL is de prijs daarvan inmiddels de prijs van benzine ontstegen. Aangezien onze Disco een kloeke 2236kg weegt is het verbruik navenant en gaat dit dus een aanzienlijke kostenpost vormen.

Belangrijkste en tevens enigste wapenfeit van Drumnadrochit (dubbele woordwaarde) is dat het aan Loch Ness ligt en dat wordt dan ook ten volle uitgebuit. Nessieland en de Nessieshop zijn slechts twee van de highlights in deze nederzetting. Het door ons gepland bezoek aan kasteel Urquhart kwam helaas te vervallen omdat de kaartjes voor de voor ons realiseerbare tijdslots niet meer beschikbaar waren. Gelukkig was er nog wel de gelegenheid om op de Nessie Hunter aan te monsteren om het meer te verkennen. In afwachting van vertrek nog even de plaatselijke horeca bezocht en twee tosti’s genuttigd, namelijk tonijnsalade met rode ui en ham/kaas, waarbij het bij de ham een plak van zeker twee ons betrof. Maar C heeft zich kranig geweerd.

Helaas kon goede vriend DJ (nautisch expert) niet bij de vaartochy aanwezig zijn om ons van aanvullende tekst en uitleg te geven, maar de dienstdoende jongeman kon ons toch prima van informatie voorzien. Tevens konden we het eerder genoemde kasteel uitstekend (en waarschijnlijk zelfs veel beter) vanaf de waterzijde bewonderen. Kleine weetjes zijn natuurlijk dat het meer 240m diep is, de temperatuur daardoor vrij constant rond de acht graden is, en dat het water bijna zwart oogt.

Na dit spektakel hebben we koers gezet naar de Culloden Battlefields, alwaar een of andere slag heeft plaatsgevonden. Daar zijn ze hier sowieso dol op, temeer daar ze er net zoveel gewonnen als verloren lijken te hebben. Helaas kwamen we te laat voor het museum aan, maar we konden nog wel de battleground (inclusief vlagmarkeringen!) bewonderen. Ook hier kwamen, net als op de boot, de winddichte jacks al aardig van pas, want het is er vandaag bepaald niet warmer op geworden.

Na terugkeer in het hotel was er even rust gevolgd door een eenvoudig diner (lasagne + curry) in de pub van het hotel. Morgen een aardige rijdag aangezien we ons dan naar de noordkust gaan verplaatsen en het eerste stuk van de NC500 gaan rijden.