Dag 13, Gardameer en afscheid

De finale. Het afscheid. De zwanenzang. De ontknoping. Au revoir.

Vandaag stond in het teken van Het Grote Niets. Slechts een laatste etappe van Padova (of Padua, still unsure) naar het Gardameer, en dan Ultiem Onthaasten. Met een relaxte ontwaakftijd en rustig ontbijt stapten we met dit doel voor ogen in de macchina om ons naar het Gardameer te brengen. Uiteraard was ook dit ritje net even te kort, dus kozen we voor de extended version via Garda en de oevers van het meer. Daar konden we kennismaken met de specifieke karakteristieken van het Gardameer. Kort samengevat: Torremolinos en Chersonissos samengepakt in een lang lint van zeer ernstig toeristisch vermaak. Daarbij bulkt het nog van de Duitsers en Nederlanders ook. Godzijdank ligt ons hotel (met eigen parkeerplaats, ook een must have in deze contreien) net 200m buiten de dangerzone, en konden we in ieder geval gewoon uitstappen en de koffers naar binnen brengen.

Na korte rust waren onbekende krachten binnen de minigruppe toch weer in staat om de boel in beweging te brengen, en dat kon niet anders betekenen dan Koffie. Op zoek naar een passend etablissement (inmiddels ruimschoots in de danger zone) kwamen we bij een prima hamburgertent terecht, en werd het koffieplan naadloos ingewisseld voor een lunch met bier en hamburgers.  Nog verder lopend (het rustplan was inmiddels verder weg dan ooit) kwamen we langs de botenverhuur. De nautici onder ons zagen hier een mooie kans om het gehele gezelschap in de boot te nemen, en zo geschiedde. Na een toertocht over het meer in de bekwame handen van commodore D (Radio Scheveningen is niet geraadpleegd) maakten we een fraaie tocht over het Gardameer. Bij terugkomst waren we inmiddels al richting de avond gevorderd, en konden we bij Gods Gratie nog een uurtje in rust doorbrengen. Met de dames op een shopping spree richting de danger zone konden de heren achterblijven voor de broodnodige administratieve werkzaamheden. Pas ver in de avond kon het onthaasten echt beginnen:  Dat betekent dus terras en diner en nu (2200…) eindelijk Het Grote Niets. Morgen om 0700 ontbijt, en daarna 180km naar Milaan om het vliegtuig te pakken. Het was een geweldig avontuur, dank voor het meelezen!

Het Gardameer is dit soort werk dus

Uitzicht vanuit de hotelkamer

Koffie

Il Commodore

Ontspanning op het water

Dag 12, Venetië. Of: Somewhere between lies and truth lies the truth.

Na het ontbijt (Italiaans karig, maar fraai in de serre van het hotel geserveerd) zijn we naar het station van Padua gelopen, en na een kort gevecht met de kaartjesautomaat konden we ons via perron 5 (even zoeken) richting Venetië begeven. Bij aankomst als eerste maar even een kaart van Venetië  gekocht, want de eerste indruk van het doolhof van kleine straatjes en bruggetjes is overweldigend. Het doel van vandaag was echter simpel: De Rialto brug bekijken, koffie drinken op het San Marcoplein (creditcard mee), de Brug der Zuchten en de Damien Hirst tentoonstelling.  Kort na aankomst werd daar ‘een bootje varen’ aan toegevoegd.

Allereerst hebben we de Calatrava brug (geïnspireerd op de serie bruggen in Hoofddorp uiteraard) geïnspecteerd, en deze paste ondanks het moderne karakter  fraai in het stadsbeeld. Vervolgens zijn we gaan wandelen, en dat valt voorwaar niet mee. Enorm veel toeristen persen zich door de straatjes, en ook de diverse winkeltjes zorgen ervoor dat de gemiddelde snelheid relatief laag ligt. Ongepland stuwde de toeristenstroom ons min of meer richting Rialto brug, en het moet gezegd, het is een fraai bruggetje. Als je er op staat valt het niet echt op, maar vanaf enige afstand bekeken is het zo’n icoon van Venetië dat je herkent van alle foto’s. Richting San Marcoplein sjokkend vallen ons de zeer fraaie gevels, doorkijkjes, bootjes en huizen op. Heel anders dan verwacht, maar continu aandacht trekkende schoonheid. Eenmaal op het San Marcoplein gearriveerd konden we de verplichte koffie drinken, en daarbij werden we zoals gebruikelijk geteisterd door duiven. Zo fraai en onverwacht als de omliggende straatjes zijn, zo eenzijdig en ook wel een beetje saai is het plein zelf. De koffie viel zowaar in prijs mee, alhoewel €8  voor een colaatje nog steeds stevig is natuurlijk.

Na ook de Brug der Zuchten (direct achter het plein) op de foto vastgelegd te hebben zijn we naar het Palazzo di Grassi gelopen om de Damien Hirst tentoonstelling te bekijken.  In de uitstekende voorbereidingen hadden we al besloten om van tevoren kaarten te kopen, en we konden ondanks dat we ruim een uur voor ons tijdslot arriveerden tot onze eigen verrassing soepel het museum betreden.  De tentoonstelling van Damien Hirst zweeft ergens tussen kunst en kitsch, maar intrigeert altijd. Zie wikipedia voor het volledige verslag! Wij vosltaan met onze favoriete foto’s van deze merkwaardige maar kwalitatief hoogstaande en zeer uitdagende tentoonstelling.

Omdat de tentoonstelling op twee locaties plaatsvond moesten we tussendoor nog even de Vaporetti (Viennetta in de volksmond) frequenteren, en zo werd het uiteindelijk toch nog een bootjes dag. Na afloop van de tentoonstelling hebben we een watertaxi naar het station genomen, waarbij we ons nog even James Bond in-de-achtervolging waanden.

Terug in Padova hebben we heerlijk gegeten in een licht alternatieve tent dichtbij het hotel. Nu rust, morgen naar het Gardameer.

Gondola’s te kust en te keur

Duidelijk naar hun zin

Watertaxi’s zijn hier soms zelfs Riva-achtige boten

De Brug der Zuchten op de achtergrond

Gondola alternatief niet uitgeprobeerd

Mickey gevonden in de Indische Oceaan. Yeah, right.

Een 18 meter hoog beeld bij binnenkomst

Meer Hirst-relikwiën

In de boot

Hirst

P.S.: Wij van hardstuurboord.nl zijn er wederom trots op U als allereerste het laatste nieuws vanuit Venetië te kunnen doen toekomen!

Dag 11, Padua (of Padova)

Bologna – Padua ‘en direct’ zou ons wederom wel erg matineus bij ons volgende hotel hebben gebracht, dus besloten we tot een kleine detour. Na eerst in zuidoostelijke richting naar Ravenna gereden te hebben volgden we de kustlijn naar het noorden, om zo via Isola d’Ariano langzaamaan weer terug te buigen naar Padua. Een fraaie omweg, met wat natuur, koffie in een badplaats, een passende aankomsttijd om meteen in te kunnen checken in onze junior suites in het Patavium hotel. Met de auto achter slot en grendel op de meegeleverde parkeerplaats zijn we de stad in gelopen voor de lunch (broodje dit keer) en tevens het enige geplande hoogtepunt, de Cappella degli Scrovegni. Deze kapel werd door een rijke zakenman gebouwd om in eerste instantie te redden wat er te redden viel voor de ziel van zijn inmiddels overleden vader, die zijn fortuin op dubieuze wijze vergaard had. Maar daarnaast was ook het redden van zijn eigen hachje een niet onbelangrijk uitgangspunt. De kapel is dusdanig fraai versierd dat de kerk bezwaar maakte omdat de Sixtijnse kapel naar de kroon gestoken werd. En het moet gezegd, voor een privé kapelletje is het indrukwekkend. Om de kapel (bouwjaar 1305) zo goed mogelijk te bewaren voor het nageslacht is er een complex sluizensysteem bedacht waarbij de klimatologische omstandigheden zo goed mogelijk constant gehouden worden. Maximaal 25 bezoekers gaan eerst een ruimte in waarbij er op een film van 15 minuten wordt vergast. Tijdens deze film wordt de temperatuur en vochtigheid van deze ruimte gelijkgetrokken met die van de kapel (en de bezoekers gedetoxed vermoeden wij, maar dat zeggen ze er niet bij), waarna je de kapel pas kunt binnentreden. Kaarten hadden we gelukkig al online gekocht, want het aanbod is dus beperkt.

En hiermee was het dagprogramma zowel begonnen als afgesloten. Een prima slow day, wat gezien de temperatuur van rond de 30 graden wel goed is ook. Nu diner, morgen met de trein naar Venetië en Damien Hirst.

Gezellige badplaats. Met reddingsboeien.

Dit kan dus werkelijk overal in Italië zijn

Wachten op de detox

Zo loop het dus met je af als je niet oppast

Fraaie kapel

Let ook op dat vingertje

Ook de houten banken waren origineel

Dag 10, Bologna

Vandaag begaven we ons van Florence naar Bologna. Na een restjes-ontbijt lieten we het fraaie appartement achter ons om ons weer in het hotelleven te storten. Op de autostrada (dit keer wel een kaartje gekregen) kregen we nog even de keuze of we de directe of de panoramische route wilden volgen, en uiteraard kozen wij voor de laatste. Met als initieel gevolg dat we op een parallel spoor pal naast de main road belandden waar volop aan de weg gewerkt werd. Enkele kilometers verder werd dat gelukkig rechtgezet en hadden we in plaats van saaie tunnels fraaie vergezichten over het heuvelachtige landschap.

De aankomst in Bologna was zoals gepland, en dat was ruim voor de checkin tijd van het hotel. Gelukkig had de gedetailleerde voorbereiding al een fraaie attractie in petto, namelijk het Museo per la Memoria di Ustica. Dit museum besteed aandacht aan een onopgeloste vliegramp waarbij (terecht lijkt het) vele complottheorieën de ronde doen. Helaas bleek bij aankomst het museum gesloten; Een kleine smet op de verder zo vlekkeloze voorbereidingen tot dusver. Daarom meteen door naar plan B: Koffie. Op het dichtstbijzijnde terras (nog het best te vergelijken met een snackbar in Osdorp) konden we de teleurstelling verwerken. De dag nam hier kortstondig een wel zeer bizarre wending, aangezien de koffietent naast een winkel in kantoorartikelen lag. Nu hadden we de gehele reis al aan een chronisch gebrek aan carbonpapier geleden, en dat kon dus even fraai rechtgezet worden. Met alle in de winkel aanwezige carta carbone konden we onze reis richting hotel vervolgen.

We verblijven in het keurige Hotel Internazionale in het midden van het centrum, waarbij de auto in de onder het hotel gelegen parkeergarage gedumpt kon worden. Vanaf het hotel zijn we naar de bezienswaardigheden van Bologna gelopen. Wat meteen opvalt is dat Bologna op een fraai manier oud en nieuw combineert: Ook hier fraaie oude gebouwen, maar dan zonder om de vierkante centimeter vechtende auto’s of toeristen. Met 28 graden was het op deze tussendag prettig rondlopen tussen de veelheid aan winkels. We hebben een korte blik in de kerk geworpen (met fotoverbod en financiële uitmelkerij), maar vonden de lunch inmiddels veel belangrijker. Nadat het eerste terras ons om onduidelijke redenen weigerde te bedienen (Incorrecte kleding? Zelf gaan zitten? Toerist?) kwamen in een zijstraat bij een prima tentje met vrolijke bediening en lekker eten terecht.

Aangezien het toch een beetje een rustdag is zijn we daarna alleen nog even naar het Teatro Anatomica en daaraan grenzende bibliotheek geweest. Als onderdeel van de oude universiteit is de oorspronkelijke zaal waar in de 17e eeuw instructie werd gegeven over de anatomie van het menselijk lichaam te bezoeken. Erg fraai. Ook de naastgelegen bibliotheek, waarvan de zaal nog steeds in gebruik is voor presentaties, maakte indruk.

Op weg terug naar het hotel zijn we nog even een Gelateria binnengelopen, want die zijn er toch wel in overvloed. We hebben vermoedelijk nog nooit zo vaak en zo lekker ijs gegeten. Nu rust, straks diner (pasta Bolognese???), morgen Padua/Padova.

Museo Chiuso. Oftewel Museum Gesloten.

Mooie lantaarn

Illegale foto. Eigenlijk moest je die natuurlijk in de naastgelegen winkel kopen.

Fraai houtwerk in het Teatro Anatomica

De snijtafel. Gezellig.

Mooi koesteren van de historie

Een beamer, scherm en geluidsinstallatie erin en je kunt er nog jaren mee voort

Inspectie van de collectie

Gelati!

Dag 9, San Gimignano en Siena

Vandaag stond in het teken van een dagtocht naar San Gimignano en Siena. San Gimignano  werd door diverse bronnen aangeprezen als zo ongeveer het mooiste wat Italië te bieden heeft, en Siena kennen we van de wereldberoemde paardenraces. Of dan toch in ieder geval de foto’s daarvan.

Op weg naar San G komen we langs het fameuze Poggibonsi, bekend van Bert Visscher. Weten we in ieder geval waar die naam vandaan komt. Bij aankomst in San G kunnen we dankzij het uitstekende voorbereidende werk in een rechte lijn naar een prima parkeerplaats rijden. Met een afstand van maximaal 50 meter tot de stadspoort zijn we niet ontevreden. Bij het binnenlopen van San G springt ons slechts een gedachte te binnen: Carcassonne. We zien een directe vergelijking met dit zuid Franse dorp, waar een middeleeuws dorp integraal bewaard is gebleven voor  de nakomende generaties. Ook hier heeft blijkbaar het gecombineerde stadsbestuur van de afgelopen 600 jaar besloten dat er niet gemoderniseerd mag worden. Ondanks alle aanbevelingen is het toch wel een erg toeristische attractie, waarbij de mainstreet door veel bezoekers in betrekkelijk hoog tempo doorlopen wordt. Even een zijsactap in een aanliggende straat doen levert daarbij meteen een veel rustiger beeld op. Het is een fraai stadje, maar niet zo revolutionair als ons van tevoren is voorgespiegeld. Na een koffiestop spoedden we ons dan ook weer naar de auto voor de volgende etappe naar Siena.

Onderweg rijden we deels via de lokale wegen, en valt ons het Toscaanse landschap voor het eerst goed op. Alhoewel het deels een duidelijke overlap met andere Zuid Europese landschappen kent springen met name de hoge cipressen in het oog, echt een typisch Italiaans verschijnsel dat meteen het landschap bepaalt.

Ook in Siena betaalt de voorbereiding zich uit. De parkeerplaatsen blijken aan de voet van de heuvel waarop de stad rust te liggen, maar de door ons geselecteerde parkeerfaciliteit ligt op een steenworp afstand van een roltrappenstelsel dat ons in no-time naar de grote bezienswaardigheden brengt. En het moet gezegd, die vallen niet tegen. Vooraf waren de verwachtingen niet overdreven hoog gespannen, maar Siena blijkt echt een prachtige stad met een hele prettige atmosfeer en fraaie bezienswaardigheden te zijn. De diepte analyse tijdens de lunch (genoten aan het plein waar ook de fameuze paardenrennen plaatsvinden) leert dat dat vermoedelijk komt door deels het ontbreken van auto’s, maar ook zeker doordat het net even buiten de gebaande paden ligt, en de hordes (aziatische…) toeristen hier dus weg blijven. Al met al een buitengewoon prettige stad om in rond te lopen, en een aangename verrassing om onze verwachtingen zo overtroffen te zien worden.

Vanuit Siena zetten we weer koers naar het appartement in Florence. Bij de tolweg aangekomen zien we wederom de Italiaanse techniek in optima forma acteren. De slagboom van ons tolpoortje staat open, er komt natuurlijk geen kaartje uit de automaat, en er begint via de intercom een Italiaan tegen mij te praten die uiteraard nog niet eens yes en no uit elkaar kan houden. Gezien de groeiende file achter de Galaxy kan na enige tijd niet anders besloten worden dan gewoon door te rijden, en deze kwestie (hopelijk) bij het verlaten van de tolweg weer op te lossen. Deze verlossing komt al verrassend snel, als we na een paar kilometer weer van de tolweg af gedirigeerd worden. Na een uscita (uitgang, ons Italiaans gaat met de dag vooruit) mét personeel geselecteerd te hebben treffen we een vriendelijke Italiaan die ons uit deze administratieve rampspoed verlost, en na betaling van maar liefst 50 cent wordt alsnog de slagbomen geopend.

In Florence is het laatste actiepunt nog het halen van enkele boodschappen. De Coop kennen we nu wel, dus wordt via Google Maps de dichtstbijzijnde Carrefour (15 minuten omweg…) geselecteerd. Helaas blijkt deze niet zoals gehoopt op dat immense industrieterrein met plenty parkeergelegenheid te liggen maar in het krapste straatje van Florence zonder ook maar een vleugje parkeermogelijkheid. Goede raad is duur, dus uiteindelijk staat de auto half op de stoep waarbij de helft van de crew de supermarkt bezoekt en de andere helft de auto bewaakt. Gezien het achteropkomend verkeer (dat er dus niet tot nauwelijks door kan) moet de auto steeds iets verder het restant van de stoep op gemanoeuvreerd worden. Bij het zien nadere van de Hop On Hop Off bus breekt het klamme zweet pas echt goed uit, en zien we deze uiteindelijk op minder dan vijf centimeter van de auto passeren. Als vervolgens een boze Italiaan, letterlijk trillend van woede, met twee mobiele telefoons naar de politie begint te bellen én de bewoner van het pand waar we tegen de voordeur aan geparkeerd staan bezwaar begint te maken lijkt het toch echt tijd om te vertrekken. Pas na geruime tijd weet de gesplitste crew zich weer te verenigen om huiswaarts te keren, alwaar we de prima dag afsluiten met een diner van ovenfriet, sla en surf-n-turf (vis/hamburger/kip).

En dan nog dit: Diverse lezers van dit blog hebben ons zowel schriftelijk als telefonisch benaderd over diverse discrepanties tussen dit blog en die van onze medereizigers op hardbakboord.nl. De redactie kan niet anders dan benadrukken dat bij twijfel het feitenrelaas zoals dit op homm.es is opgetekend altijd leidend is.

Een van de torens van San G

De dorpsoudsten vormen een permanente jury

De vorige hoed was inmiddels een week oud en dus hopeloos verouderd

Het indrukwekkende Piazza del Campo in Siena

Fraaie middeleeuwse plaatjes

De Dom van Siena

Een kaarsje voor allen die ons ontvallen zijn.

Mooie kerk

Ook de aangrenzende bibliotheek is erg fraai

 Erg fijn, zo’n risalita meccanizzata

Kekke hoedjes. Met tevens het typische dagritme in beeld.

Zon gedraaid, dus een nog mooier beeld van de Dom

De pauzen kijken letterlijk op ons neer

Veel klassieke auto’s onderweg, mogelijk omdat het zondag was

Dag 8, weer Florence

Het Palazzo degli Uffizi. Volgens velen het hoogtepunt van Florence en de absolute must-see. Tegelijkertijd berucht om de ellenlange wachtrijen en de hordes toeristen binnen het museum. Tijdens ons vooronderzoek kwamen we al tot de conclusie dat er maar één remedie was: Midden in de nacht (0700) opstaan en ontbijten, om 0730 richting het museum, 0800 in de rij aansluiten en stipt om 0815 het museum inlopen. Zo gezegd, zo gedaan, en het moet gezegd: Het proces viel niet tegen. Twintig wachtenden voor ons, en eenmaal binnen een compleet leeg museum dat op ons wachtte. Zelfs bij de highlights stonden we met slechts enkele anderen in de zaal en was er ruimschoots tijd voor het maken van foto’s, selfies en impressies met topstukken van onder andere Leonardo da Vinci, Michelangelo, Raphaël en Botticelli. Daarnaast is de hoeveelheid kunstwerken gewoon te overweldigend, eigenlijk zie je na vijf minuten door de bomen het bos al niet meer. Iedere gang wordt geflankeerd door eindeloze rijen beeldhouwwerken met daarbovenop op richels neergekwakte schilderijen die blijkbaar ‘over’ zijn. Algemene indruk is dan ook dat het een zeer fraai museum is, en dat in de stilte het leuk is om een aantal topstukken tot je te nemen. Het beeld dat je er dagen rond kunt dwalen leek ons wat overtrokken, zelf stonden we binnen twee uur weer buiten.

Nadat we het Uffizi uitliepen zijn we als erkende ramptoeristen natuurlijk nog wel even gaan kijken naar de wachtrij die er inmiddels stond. De verkopers van semi-legale kaartjes meldden een wachttijd van 1.5 tot 2 uur, maar dat leek gezien de aanwezige mensenmassa wat overtrokken. Niettemin zagen we grote groepen aziatische toeristen in colonne het museum intrekken, en die hadden wij tijdens ons bezoek slechts in zeer geringe mate binnen het museum gespot. Prima keuze dus.

Na een koffiestop (+smoothie en thee) liepen we richting de volgende Florence attractie, de Dom. De buitenkant hiervan maakte indruk, maar na ruim een half uur wachttijd gold dat zeker niet voor de binnenkant, Toch wat karig en niet bijster frivool was het unanieme oordeel van de Minigruppe.

Laatste actiepunt van Florence betrof de Mercato Centrale, een fraaie overdekte markt met exotische artikelen. We hebben de op zich verleidelijke varkensoren uiteindelijk niet gekocht, maar het is altijd leuk om door dit soort markten vol verse waren te struinen. Jammer dat we weer vertrekken, maar het is niet handig om een koelkast vol eten te hebben als je volgende stop weer een hotel is.

Na een uitstekende lunch bij Za Za zijn we richting station gelopen om ons slap in de Hop On Hop Off bus heen en weer te laten rijden. Aangezien we de blauwe lijn al grotendeels gezien hadden zijn we overgestapt op de rode lijn die naar de wat meer afgelegen en minder toeristische locaties van Florence rijdt. Met het monotone bijna hypnotiserende commentaar van de geautomatiseerde gids op de koptelefoon (had blijkbaar de Encyclopedia Brittanica ingeslikt en zat jaartallen op te dreunen) geraakten we bijna in trance. Net op tijd konden we de bus na een uurtje weer verlaten bij de van gisteren bekende supermarkt en ons naar het appartement spoeden. Nu dus rust, straks hamburgers, morgen een dagtocht naar Siena.

Gewoon op je gemak een (onscherpe…) selfie met La Primavera van Botticelli nemen

De geboorte van Venus. Ook van Botticelli naar verluidt.

Selfie 2.o. Om 0800 in je mooiste outfit naar het museum gaan, semi-geïnteresseerd naar het schilderij staren terwijl je afgerichte vriend je genadeloze bevelen opvolgt om de foto te maken.

Lege gangen met heel veel beelden

Iets met Medusa. Erg fraai.

Buitenkant van de Dom (excuus: Basilica di Santa Maria del Fiore)

De voordeur

Sneltekenaar zonder klandizie. Gezien het tijdstip (1000) een mooi moment voor een derde glaasje wijn.

Aziatische toeristen waarvan er eentje burgerlijk ongehoorzaam was.

Veel aandacht voor detail

Ook nog wat kunst van na 1670

Uitzicht op Florence

Bovenaanzicht van de Dom

Dag 7, Florence

Dag 7. Dat betekent wederom een korte reis, ditmaal naar Florence, wat om onduidelijke redenen hier consequent Firenze wordt genoemd. Het gedonder begon dus al met het instellen van de navigatie, want ook daar luisterde dat wederom akelig nauw.

Met wederom prima weer konden we hotel Rex (anno 1973, en zonder modificaties sindsdien) achter ons laten, en op weg gaan naar Florence. Na telefonisch contact met de appartementenbeheerder bleek dat we vanaf 1200 in ieder geval de koffers en de auto al bij het appartement kwijt konden. Aangezien de ETA rond 1130 lag kwam het hierbij niet slecht uit dat de naald van de brandstofmeter van de Galaxy  al aardig richting de linkerkant aan het opschuiven was, dus een mooie gelegenheid om te tanken. Na betaling door P werd er wat gegoocheld met het wisselgeld, en bekroop P toch het gevoel dat het niet klopte. Even snel tellen, en terug naar de kassa. Met alle excuses werd de ontbrekende €5 die al naast de kassa klaar lag overhandigd. Een dappere poging om het een foutje te laten lijken, maar hier was duidelijk sprake van het oplichten van nietsvermoedende vakantiegangers die middels het uitgeven van hun zuurverdiende centen de plaatselijke bevolking aan het werk houden. Een vlek op het blazoen van de verder zo vriendelijke Italiaanse bevolking!

Eenmaal in Florence gearriveerd verlieten we de autostrada en kon het betere duw- en trekwerk weer beginnen. In positieve zin zijn we maar een keer verkeerd gereden, maar dan wel meteen ook op fatsoenlijke wijze, waarbij we via het Vondelpark van Florence al slalommend tussen de fietsers en voetgangers de doorgaande weg weer wisten te bereiken. De blikken van de verbaasde fietsers en voetgangers verloren het daarbij ruimschoots van de blikken van de automobilisten bij wie we bij het verlaten van het park weer probeerden in te voegen.

Eenmaal bij het appartement gearriveerd waren we nog steeds wat aan de vroege kant, maar na telefonisch contact kon via een vriendelijke schoonmaakster toch al het appartement betreden worden, en konden we in ieder geval de auto en de bagage kwijt. Het appartement blijkt boven verwachting, en we dumpen de koffers. Voor de lege auto worden we verwezen naar de privé-parkeerplaats achter het gebouw. Alhoewel we al vrij degelijk voor de deur geparkeerd staan, staan we wel in een gele zone die slechts voor bewoners (‘residenti’) gereserveerd is. Complicerende factor is dat er al eerder gewaarschuwd is dat de aangeboden parkeerplaats voor auto’s van maximaal 1m80 breed geschikt is. Koortsachtig overleg volgt. Een visuele inspectie leert dat deze ingang breed genoeg is om een Engelse bus overdwars doorheen te manoeuvreren, dus de keuze is snel gemaakt.   Na het trekken van de strootjes is D de vrijwilliger die dit kunstje even gaat klaren.

Eenmaal aangekomen bij de parkeeringang blijkt de omvang in vergelijking tot de Galaxy toch ietwat tegen te vallen. Diverse vrijwiligers stappen uit om aan beide zijden aanwijzingen te geven om het parkeren tot een goed einde te brengen. Een delicate combinatie van uitstekende aanwijzingen, perfecte zichtomstandigheden en dubieuze stuurmanskunst zorgen er echter voor dat de Fittipaldi van ons gezelschap de rechter deur midscheeps tegen de rechterdeurpost van de parkeerplaats parkeert. De Galaxy is dus in een klap ontmaagd, en bezit nu een niet geringe Deuk. In de evaluatie achteraf worden veel zalvende woorden gesproken, en is de acceptatie al snel een feit, maar dat neemt niet weg dat De Deuk ook bij de derde en vierde inspectie nog steeds nadrukkelijk aanwezig blijft. Omdat we even in dubio stonden wat plan B voor de auto precies moest zijn hebben die vervolgens tijdelijk maar weer even op een residenti-plek gezet, in afwachting van advies van de appartement-reisleiding.

Na dit evenement storten wij ons in het Florence geweld, en lopen we richting het centrum. De relatieve stilte werd al snel verbroken door busladingen aan toeristen, veelal Aziatisch die achter een dom vlaggetje aanlopen. Naarmate de dag vorderde leek het ook steeds meer alsof we naar een slechte zombie-film zaten te kijken, waarbij stoeten toeristen onverstoorbaar en strak voor zich uitkijkend achter De Vlag aanliepen.

Na een kort rondje langs een aantal grote bezienswaardigheden zijn we teruggekeerd naar het appartement om de sleutel in ontvangst te nemen. Na een korte rustpauze en Topoverleg besloten we om eerst maar eens een rondje met de hop-on hop-off bus te doen, die dicht bij ons appartement bushaltes kent. Met deze eerste verkenning konden we allereerst gewoon even rustig zitten, maar ook het plan voor de komende dagen wat beter vorm geven. We hebben kaartjes voor 48 uur dus we zullen er nog wel een paar keer van gaan genieten.

Na de bus hebben we boodschappen in de plaatselijke super gedaan om zelf te kokkerellen in ons appartement. Langs de nieuwe gekozen parkeerplaats lopend bleek er een contigent hangjongeren inmiddels onze auto als leunmuur te gebruiken, dus na het afleveren van de boodschappen is er nog een aparte reddingsmissie uitgevoerd om de auto naar nog veiliger oorden te verplaatsen. Al met al veel auto-gedoe dus, en Florence is niet heel verrassend geen fijne autostad.

Wat blijft dan verder hangen van deze dag? Het is hier druk. Heel druk. Ontzettend veel toeristen, meer nog dan in Praag waar het er al irritant veel waren. Lucca was hierbij vergeleken echt een verademing. Het plan voor morgen behelst een vroege start om het Uffizi om 0800 al uit te checken en daarna een aantal andere hoogtepunten mee te pakken. Met 21 graden dreigt het daarbij voor het eerst wat fris te worden. We gaan het zien!

Een klaverblad had natuurlijk ook gekund

De gewraakte deuropening.

Emerson kan er zelf gelukkig nog om lachen

Zeer fraai appartement

Hop-on Hop-off bus

Ponte Vecchio

Ponte Vecchio met vakantiegangers

Een van de bezienswaardigheden, geen idee welke

Idem

Ook hier scootergeweld

Bovenaanzicht

Toerist in paniek. Misschien één spettertje gevoeld.

Fraaie outfit, maar een ramp om in te lopen natuurlijk

Verdwaalde roeister die onbegrijpelijke manoeuvres uitvoerde. Leverde wel een apart beeld op.

Inventief

Dag 6, Pisa en Lucca

Na het inmiddels bekende ontbijt van de Agriturismo zijn we rond tienen in de auto gestapt om de kleine anderhalf uur naar Pisa te overbruggen. Onderweg kwamen we langs de marmerhoofdstad Carrara, maar zorgvuldig uitzoekwerk vooraf had ons doen besluiten om dit vanaf de snelweg te bewonderen en slechts wat voorbijrijdfoto’s te maken. Bij aankomst in Pisa viel allereerst het gebrek aan toren-verwijzigingen op: nergens bordjes of aanduidingen, waarschijnlijk komt 90% van de bezoekers toch voor hetzelfde spektakel. De vooraf geplande parkeerplaats was helaas vol, maar iets verderop kon prima op straat geparkeerd worden, waarbij de toeristenrommelverkopers even tactisch slalommend ontweken moesten worden.

De toren en de omliggende gebouwen worden omringd door een muur, en alle toeristenmeuk wordt buiten de muur gehouden. Eenmaal door de poort bereik je het Piazza del Miracoli, en is dus redelijk clean en netjes. In een soort museumplein-achtige setting staan naast de bekende toren ook de dom en de doopkapel op een groot grasveld met looppaden. En tja, wat valt dan op. Allereerst dat-ie echt goed scheef staat, en dat ze dat in de laatste fase nog een beetje recht hebben proberen te trekken. Daarnaast voornamelijk dat de toren eigenlijk maar een klein deel van de attractie vormt, en dat de rest van het Miracoli net zo aantrekkelijk is. In ieder geval is het voor ons uiteindelijk beduidend meer geworden dan de 5 minuten photo-opportunity die we in gedachten hadden!

Na Pisa zijn we doorgereden naar Lucca, een soort ommuurd mini-Florence. Bij deze korte rit bleek maar weer eens hoe belangrijk het is dat het mannelijk deel van de crew de afdeling Technische Zaken voor z’n rekening neemt. De achterin geposteerde D constateerde daar namelijk dat de airco achterin in het geheel niet werkte, wat door F voorin onmiddellijk met enkele gerichte invoeren in de geassocieerde systemen recht getrokken kon worden.

Rond 1300 arriveerden we hierdoor fris en monter bij het strak tegen de muur aangelegen hotel en konden we de auto zowaar pal voor de deur kwijt. Ondanks het vroege tijdstip konden de kamers meteen betrokken worden, en konden we korte tijd later Lucca gaan verkennen. Het moet gezegd, het is een prachtig stadje met volop mooi historische gebouwen. Een gemiddeld Italiaans dorp zou met slechts één gebouw uit Lucca al een complete historische attractie in huis hebben, maar hier struikel je er gewoon over. Met een prima lunch, slenteren langs winkeltjes en het vergapen aan diverse gebouwen kwamen we rond 1700 weer terug in het hotel.  Nu rust, straks nog even een passende locatie voor het diner scoren. Morgen wacht Florence, waar we drie nachten in een appartement zullen verblijven.

De Toren

Hoog bezoek bij De Toren

Het maaiveld loopt ook behoorlijk schuin af. Je zou bijna denken dat ze ’t erom doen om het scheefstaan nog eens extra te benadrukken.

Doopkapel vanaf de eerste verdieping. Een volwassen vent past prima in het doopvont.

Doopkapel, dom en toren.

Geavanceerde domotica in het hotel. De rest van het hotel is net zo.

Fraaie gebouwen alom in Lucca

Kerk in Lucca

Voormalig amphitheater waar de gladiatoren met de leeuwen streden. Nu vechten toeristen er met hun bord pasta.

Kerkinterieur. We hebben er nog wel een paar te gaan om van al onze zonden bevrijd te worden.

Tassenjacht. Het andere deel van de minigruppe dan.

Italianen hebben oog voor detail.

Dag 5, Cinque Terre

Het diner gisteravond vergt nog enige toelichting achteraf. Alhoewel het altijd positief werkt als je visueel op het terras kunt constateren dat de ingrediënten daadwerkelijk vers uit de tuin worden gehaald is het natuurlijk toch nog enigszins afwachten wat het eindresultaat zal zijn. Het charmante handgeschreven menu bood vier opties als primi en evenveel als secundi. We hebben van alles wat genomen, alhoewel F en C ervoor kozen om met opspelende ingewanden de keuze wat beperkt te houden. Wat uiteindelijk op tafel werd gezet viel niet tegen, maar de lofzang van TripAdvisor leek ons toch wat overdreven. En het was vooral heel veel, zelfs de antipasti vooraf (op aanraden van de serveerster al in aantal beperkt) kon moeiteloos voor een complete maaltijd doorgaan. Ook de wijn was niet dusdanig dat we er nog een keer voor om zullen rijden. Bier en water vormden echter een prima alternatief.

We hebben wel genoten van een geweldige nachtrust in onze Agriturismo. Donker, koel en vooral stil  maakte dat er lekker uitgeslapen kon worden. ’s Ochtends werden we verblijd met een basic maar prima ontbijt, met wat yoghurt, brood, kaas en ham en side dishes in de vorm van zoet banket en aardbeien. Een fraai allegaartje dus.

Na het ontbijt hebben we koers gezet naar La Spezia, om aldaar scooters te scoren om de vijf dorpen van Cinque Terre mee te bezoeken. De scooterverhuurder hadden we gisteren al gelokaliseerd. dus vandaag was het nog slechts een kwestie van erheen rijden en de scooters op te halen. Dachten we. Parkeren bleek echter een kleine uitdaging: Behalve dat er in de wijde omtrek geen parkeerplek beschikbaar was moest Google ook nog uitsluitsel geven over de betekenis van gele, blauwe en witte strepen binnen het Italiaanse parkeersysteem. Uiteindelijk konden we op geruime afstand van de scooterman de auto parkeren, waarna het gevecht met de parkeerautomaat kon beginnen. En werkelijk, wat een ongelooflijk stel prutapparaten hebben die Italianen daarvoor in gebruik. Een vergelijking met de Fyra is flauw maar wel zeer to the point. Het vermoeden bestaat dan ook dat het nog geen Italiaan ooit gelukt is om daadwerkelijk met zo’n apparaat een parkeerbonnetje te produceren, Na tien minuten en ettelijke pogingen met contactloos, creditcard en contant geld en de gehele inzet van de beschikbare crew lukte het eindelijk om een kaartje te produceren.

Bij de scooterverhuur bleek het bedrijf op een zeer positieve manier met de Italiaanse levenswijze gerund te worden. Allereerst was de locatie gesloten, maar een A4’tje verwees naar een locatie verderop. Daar aangekomen zag de vriendelijke eigenaar in één oogopslag wat voor vlees hij in de kuip had, en het feit dat-ie geen woord over de grens sprak speelde vanaf dat moment geen enkele rol meer. Met dynamisch gebruik van alle verbale en non-verbale communicatiemiddelen werden we naar de juiste locatie gedirigeerd waar twee jongemannen met veel pijn en moeite de benodigde administratieve handelingen gingen verrichten. Onderwijl kwam de eigenaar met vier espresso’s aanzetten, gewoon vanuit vriendelijkheid, maar hij wist waarschijnlijk ook dat het nog wel even ging duren. Niettemin werd alles keurig in orde gebracht en konden we na een kleine drie kwartier op weg.

Gewapend met onze nieuw verworven scooters koersden we naar de diverse dorpen. 50% van de crew kon hierbij met ruime motorervaring zich onmiddellijk vloeiend in het Italiaanse verkeer mengen terwijl de overige 50% met een wat roestige ervaring van 30 jaar geleden daar met enige moeite voorzichtig achteraan probeerde te sturen. De route hierbij was Riomaggiore (zeer toeristisch want goed bereikbaar), terug naar La Spezia om te tanken (allemaal onvoldoende opgelet…), Monterosso (niet gehaald want afgesloten weg), Vernazza (overgeslagen want slagboom op twee kilometer van het dorp), Corniglia (fraai, en tevens lekker geluncht) en Manarola (ook fraai, maar ondertussen ook wel weer meer van hetzelfde). In ieder geval konden we constateren dat het ‘blending in’ goed werkte, als toeristen je naar de weg gaan vragen is het imago op de scooter in ieder geval dik in orde.

Al met al was het een geweldige dag om al scooterrijdend langs de kust deze fraaie plaatsjes af te rijden. Leuk, en voor sommigen ook wel spannend, want een valpartij met je korte broek is niet echt fijn. Gelukkig bereikten we heelhuids weer de scooterverhuurder zodat we op zoek konden naar de auto. De onvolprezen ‘Take Me To My Car’-app zou daarbij normaal gesproken goede diensten kunnen bieden, ware het niet dat F deze ingedrukt had op een plek waar we uiteindelijk de auto niet achter zouden gaan laten. Op basis van ouderwets recherchewerk inclusief het herkennen van diverse objecten onderweg (wel/niet langsgelopen) kreeg C na geruime tijd de bolide gelukkig weer in zicht en konden we terug naar de uitvalsbasis. Aldaar hebben we nog een licht diner genoten (zonder wijn, zie boven), nu avondrust. Morgen naar Pisa en Lucca.

Italiaanse rommel

Heerlijke lunch

Who wears it best

Als je erop zit oogt het cooler dan op de foto

Lucky shot. Wel mooie foto.

Typisch Cinque Terre dorpsgezicht

Veel kruipdoor-sluipdoor. En trappen.

Fraaie dorpsgezichten

Dag 4, Portofino & La Spezia

Vanochtend was de ergste buikloop van C gelukkig achter de rug, en konden we dus gewapend met de nodige Imodium de volgende etappe van ons avontuur aanvangen. Na een prima ontbijt toverde het vriendelijke hotelpersoneel de auto weer tevoorschijn zodat het hele circus in kon stappen om de reis naar Portofino aan te vangen. Onderweg van muziek voorzien door de onvolprezen DJ F, die na het nodige gedoe alsnog met een opgediept snoertje de Onkyo aan de Ford wist te koppelen. De route leidde ons langs de kust, en dat betekent bergachtig terrein. Ontelbare tunnels en viaducten waren dus ons deel, waarbij het prachtige uitzicht uiteindelijk bijna voor lief werd genomen.

Portofino blijkt een soort Monaco van Italië te zijn, met protserige jachten en patserige types. De overige populatie bestaat vervolgens uit mensen die dit schouwspel komen bewonderen. De ligging is echter prachtig, aan een diepblauwe baai met gezellige terrasjes eromheen. Na even rondgewandeld te hebben konden we hier dan ook van de capuccino en overige versnaperingen genieten, en daarbij een nieuwe benchmark neerzetten. Dezelfde consumpties die ons gisteren €5,50 kostten verwisselden vandaag voor €27 van eigenaar. Tsja, locatie, locatie en locatie zullen we maar denken.

Na Portofino zijn we naar La Spezia gereden; Morgen is dat onze uitvalsbasis richting Cinque Terre, en dit gaf ons mooi de kans om zowel te lunchen als de scooterverhuurder te checken. Met de scooterverhuurder was niets mis, behalve dat deze rond riposo tijd potdicht zat. De lunch was ok, maar geen hoogstandje, met opgewarmde pizzapunten vergezeld van cola. Na de lunch zijn we richting ons verblijf gereden, een Agriturismo wat zoveel inhoudt als een soort AirBnB meets het plattelandsleven. We verblijven in keurige doch rudimentaire kamers, met prachtig uitzicht en een omgeving met een daverende stilte. Even was er blinde paniek toen de diverse apparatuur geen WiFi-signaal kon oppikken (je kunt het ook té rudimentair hebben) maar dat bleek godzijdank op een misverstand te berusten.

Nu is er dus echt rust: Van 1600 tot 2000 een vrij programma (rust dus), daarna een gezamenlijk diner met de vier vrouwelijke eigenaressen met gebruikmaking van zelfgekweekte ingrediënten. Ik ben benieuwd; Morgen naar Cinque Terre.

De haven van Portofino. De meeste plaatjes op Internet lijken een klein Photoshopje te hebben gehad, want die hebben ineens heel andere kleuren.

De boot verkopen kan altijd nog

Uitzicht vanuit de Agroturismo