Na wederom een prima ontbijt was het tijd om afscheid te nemen van Milaan. Na de Galaxy ongeschonden tevoorschijn getoverd en de koffers ingeladen te hebben stonden we voor de grootste uitdaging van deze ochtend: Het programmeren van de navigatie. Even het adres intikken is er niet bij, want is het nu Genoa, Genova of toch Genua (Nederlands als taal geselecteerd)? Bovendien bleek het apparaat de straat van het hotel in Genua niet te kennen, dus het vergde de gecombineerde denkkracht van de gehele crew om de juiste selecties te maken. Hierna kon er door de Milanese verkeersjungle koers gezet worden naar Genua, waarbij de bekende Italiaanse verkeersregels (go with the flow, what’s behind me is not important, af en toe wat duw- en trekwerk) in de praktijk gebracht konden worden. Eenmaal op de snelweg normaliseerde het verkeer zowaar wat, waarbij er nog steeds alert gebleven moest worden op onverwachte Lauda’s en Fittipaldi’s.

Onderweg hebben we een stop ingelast, daarbij de tankstations en snelweg parkeerplaatsen negerend. Enkele kilometers het binnenland insturend kwamen we uiteindelijk terecht bij het roemruchte stadje Novi Ligure, ook wel het kleine Genua van Piemonte genoemd. Het bleek een prachtig stadje met een bruisend centrum en keurig terras waar de liefhebbers van een cappuccino konden genieten. De prijs voor vier consumpties is vanaf heden onze nieuwe benchmark, want €5,50 is natuurlijk spotgoedkoop.

Rond 1300 arriveerden we in het keurige Grand Hotel Savoia waar de kamers meteen betrokken konden worden en de auto per valet in een garage verdween. Hierna kon het verkennen van de stad beginnen, waarbij meteen opviel wat al eerder was aangekondigd, namelijk dat de stad een hoog gehalte aan verticale uitdagingen kent. Eigenlijk is de gehele stad op een soort van bergklif gebouwd, en loop je dus continu oftewel bergop oftewel bergaf. Er is daarbij echter hulp van een scala aan liften en funicolares, en ons eerste doel na het hotel was dan ook een dergelijke vervoersmogelijkheid te frequenteren. Het was even speuren, maar halverwege de donkere verkeerstunnel was er een mysterieuze zijgang die zowaar toegang verschafte tot een vreemde Disney-house-of-horrors-achtige lift die ons naar het uitzichtpunt bovenop de berg bracht. Na het uitzicht bewonderd te hebben kon iets verderop de lift in ‘Liberty style’ (we onderzoeken nog wat dat precies inhoudt) ons weer op maaiveld-niveau terugbrengen. Na een tweeslachtige lunch op het Piazza de Ferrari (prima pizza, foute salade) zijn we via de Porto Antico met gezellige straatjes en winkeltjes teruggelopen richting hotel. Onderweg liepen we nog even door een meer dubieuze steeg met hangallochtonen (F+D functioneerden tijdelijk als bodyguards) om zodoende een compleet beeld van de couleur locale te krijgen.

Na de tussenrust zijn we als drietal (C bleef licht ziek achter in het hotel) nog even prima gaan eten in het naastgelegen Tralalero restaurant, waarbij met de huidige temperatuur het terras nog steeds zeer aangenaam was. Morgen naar La Spezia!

Enroute. Let ook op de hoedjes.

Als het personeel de tijd heeft om zelfs nog een roos van de tissues te vouwen zit je in de Champions League van de hotels.

Het verplaatsen per scooter is hier de preferred option

Kleurrijke flats

Even twijfel of we hier wel echt in moesten

De lift. Het waren niet alleen de zijpanelen die bewogen, hij ging echt omhoog.

De lift terug naar beneden. Ook de gang was in de mysterieuze Liberty Style. Wel fraai.

Gewoon Genua.

Gisteren hebben we de avond on-Italiaans afgesloten bij de Chinees om de hoek. Het was een echte Chinees zoals we die ons nog uit Beijing herinneren, dus met TL-balken, kantinetafels en personeel dat geen woord Engels spreekt. Daarnaast moest de menukaart even zorgvuldig gescand worden op ingewanden en eendenkoppen voordat er besteld kon worden. Het bedienend personeel in de vorm van een uiterst vriendelijk Chinees-Italiaans meisje compenseerde echter ruimschoots voor de ongemakken, en uiteindelijk leverde dit een prima maaltijd op.

Vandaag was eigenlijk de eerste fatsoenlijke vakantiedag.Na het prima ontbijt zijn we per metro vertrokken naar het Cimitero Monumentale, een grote begraafplaats in het centrum van Milaan. We gingen uit van de Pere Lachaise-achtige locatie met beroemdheden, wat deels (wie herinnert zich Wanda Osiris niet?) ook klopte. Voor een veel groter gedeelte was het echter een bizarre verzamelplaats van enorme grafmonumenten maar ook kleine gedenkstenen, die op werkelijk elk mogelijke locatie waren aangebracht. Donkere ondergrondse galerijen met oneindig lijkende reeksen aan grafmonumenten maakte daarbij indruk op de minigruppe.

Na de begraafplaats zijn we doorgelopen richting Castello Sforzesco. Daarbij bleek het kasteel niet echt de grootste attractie, maar bleek het naastgelegen park met actief foodcourt en hipsterkolonie de grootste bezienswaardigheid te zijn. Aldaar hebben we zittend in het gras (hipsters 1.0) heerlijk genoten van verse broodjes en bier. Het kasteel zelf viel wat tegen met weliswaar een mooie vormgeving maar de bijbehorende musea trokken ons niet echt. Tijdens onze verdere voettocht richting de Dom konden we mooi nogmaals de Stetson winkel frequenteren alwaar opnieuw een passende hoed (ditmaal voor D) geselecteerd kon worden. Met daarbij ijs (mango, straciatella en citroen) toe.

Vie diverse metrolijnen belandden we vervolgens bij de laatste attractie van de dag, de Naviglio Grande. Iets buiten het centrum gelegen liggen langs een relatief onooglijk kanaal prima terrassen, restaurants en kleine winkels. Eigenlijk zou je het nog het best het NDSM terrein van Milaan kunnen noemen, en doordat er hier iets vriendelijkere prijzen gehanteerd worden was het er nog gezellig druk ook.

Terug in het hotel hebben we van een korte pauze genoten, om hierna in het legendarische restaurant Lungomare te dineren. Vis en witte wijn bleek daarbij een prima combinatie om de dag mee af te sluiten. Morgen wringen we de Galaxy uit de parkeergarage om koers te zetten naar Genua!

P.S.: Graag zou de redactie vanaf deze plaats willen waarschuwen voor het omstreden weblog hardbakboord.nl welk door medereizigers P en D wordt bijgehouden. Alhoewel wij van homm.es geen enkele reden hebben om te twijfelen aan de integriteit van de samenstellers zien we toch met enige regelmaat een dubieuze interpretatie van de feiten (de term ‘fake news’  is al gevallen) die ons noopt onze lezers te waarschuwen voor hun epistels. Onthoud: Alleen op homm.es leest U ‘the events as they happened’!

Eindeloze galerijen met gedenkstenen

Hoge trappen om de boel te onderhouden. Met deze dag als resultaat een rare mix tussen toeristen en rouwenden.

Niet alleen heel oude, maar ook fraaie Art Deco-achtige monumenten. Wel allemaal groot, overdreven en kostbaar.

Minigruppe @Castello

Italiaanse versie van een foodfestival

Typisch straatbeeld

Keuzes, keuzes…

Gelati

Wachten op de metro

Vakantie, mei 2017. De term Giro d’Italia zal nog slechts zelden met wielrennen geassocieerd gaan worden nadat wij deze heldentour voltooid hebben. Vanochtend zijn we lafjes begonnen met opstaan, Uber-en naar Schiphol om aldaar de minigruppe te completeren. Vanaf dat moment kon de vakantie natuurlijk pas echt beginnen.

Allereerst zat er bij het inchecken van de bagage een overdreven grote koffer. De directieven van D om de afhandeling vlot te laten verlopen (hij moet rechtop de machine in) werden echter door het dienstdoende grondpersoneel in de wind geslagen (die koffer moet op z’n kant meneer), wat uiteraard resulteerde in een hopeloos geblokkeerde kofferinnameinstallatie. Gelukkig kon de  inderhaast opgeroepen gebrevetteerde monteur de koffer uit z’n benarde positie bevrijden waarna er alsnog handmatig ingecheckt kon worden. De onvrede van de koffereigenaar werd daarbij genadeloos geprojecteerd op de op zich vriendelijke dame die hierbij persoonlijk aansprakelijk werd gesteld voor het verdere verloop van de kofferreis.

Na een uitgesteld ontbijt en wat wachten bij de gate (Dave Kindig, Google is je vriend, bij dezelfde gate gespot) zijn we uiteindelijk met een rustige vlucht in Milaan beland. Na de koffers wonderwel ongeschonden van de band geplukt te hebben zijn we op zoek gegaan naar onze huurauto. Omdat we een extra chauffeur wilden registreren zijn we braaf in de rij gaan staan, ondanks dat het grote scherm ons als trouwe Goldmember al meldde dat er een auto voor ons klaar stond, inclusief de parkeerpositie. Aangezien we na een kwartier het wachten wel zat waren toch maar eens op de bonnefooi naar de parkeergarage gelopen, en zowaar kon daar ter plekke de extra chauffeur ook moeiteloos toegevoegd worden. Met onze vers verworven Ford Galaxy (tja) zijn we op weg gegaan naar het hotel. De meegebrachte TomTom bleek daarbij overbodig, het apparaat heeft een prima navigatiesysteem aan boord. Bij aankomst bij het hotel hebben we voor het eerst kennisgemaakt met de Italiaanse variant van een parkeergarage, en konden we met een schoenlepel de Galaxy in een soort schoenendoos wringen.

Goed en wel gesetteld in onze kamers konden we op pad voor een eerste verkenning. Met een 48-uurs metrokaart spoedden wij ons naar de Piazza del Duomo om de Dom te inspecteren. En het moet gezegd, het is een fraai pandje. Aangezien de hongerklop inmiddels aanzienlijk was hebben we in de directe nabijheid een terras opgezocht waar we van een prima verlate lunch mochten genieten. De truc is hier duidelijk dat het menu de zeer schappelijke prijzen voor het eten vermeld en de prijzen voor de drank niet direct zichtbaar zijn, en je dus uiteindelijk meer voor je cola betaalt dan je pizza. Laat staan als je nog bier of wijn drinkt ook. Na de nodige kledingwinkels geïnspecteerd te hebben (Stetson aangeschaft!) zijn we per metro teruggegaan naar het hotel. Hierbij heeft een niet nader te noemen lid van de minigruppe in de drang naar een zitplaats nog wel een medepassagier onbedoeld een stevige elleboog op de rechterslaap gegeven maar dat mocht de pret niet drukken. Nu rust en even TripAdvisor’en naar een fatsoenlijk restaurant, morgen gaan we echt op stap.

De Dom

Galleria Vittorio Emanuele. Heel duur en overdreven allemaal, wel een prachtige locatie.

Eerste kerk afgevinkt

Was vast niet bedoeld als lunchgerecht maar wel erg lekker

Slachtofferhulp aan het werk