Vandaag min of meer een rustdag. Aangezien het ontbijt niet inbegrepen was konden we vanochtend zelf op zoek naar een prettig tentje, en vonden we een (voor Amerikaanse begrippen) licht alternatieve tent op zo’n 2km afstand van onze verblijfplaats. Met pancakes, jus d’orange en thee was het er prima toeven. Daarbij konden we ons ook nog even verwonderen over de overige clientèle, die allen ontsnapt leken te zijn uit cultureel centrum De Moeflon. Met daarbij nog wat Boze Vrouwen muziek op de achtergrond (Melissa Etheridge enzo), en als hoogtepunt een verdrietige yoga lerares die binnenkwam, even wreef over de vier kiezelstenen bij de kassa, en vervolgens via de andere deur het pand weer verliet. Heerlijk.

Na dit spektakel zijn we naar het Mount Tom State Reservation afgereisd, een soort gecultiveerd National Park wat meer naar Amsterdamse Bos dan naar de ruige wildernis neigt. Daar hebben we een paar hikes/trails gedaan, wat fancy bewoording is voor een flink stuk wandelen. Met de spreekwoordelijke tong op de schoenen kwamen we bij de auto terug, waarna we nog een kleine detour (2 uur…) hebben gemaakt om route 7 (herfstnatuurschoon) en een Muffler Man mee te pakken.

Nu terug in het hotel, met als hoofddoel straks een wat lichtere maaltijd zien te scoren dan de afgelopen dagen. Chinees klinkt goed. Morgen naar de Big Apple!

Grafische weergave van de opties voor vandaag en morgen, inclusief rijafstanden.

Gecultiveerde natuur, zoals wij dat graag zien

Had to be done

Ook vanaf deze kant dien je in dit geval te stoppen

Eerst maar even terug naar gisteravond, waar we wederom bij de onvolprezen McGrath’s Tavern mochten dineren. Waar we de eerste keer in het keurige restaurant gedeelte van dit etablissement mochten vertoeven, was die mogelijkheid er op deze drukke zaterdagavond helaas niet. Om oneindig wachten te voorkomen accepteerden we dus de eerste tafel die vrijkwam, en die was gelegen in het kroeggedeelte. Op zaterdagavond. Om 20:00. Wat volgde was een diner bij een geluidsvolume waarbij het bloed uit je oren liep (communicatie verliep geheel via gebarentaal), er drie American Footballwedstrijden simultaan op de beeldschermen werden vertoond, een pas getrouwd stel een soort open receptie hield en dame van zeker 150kg naast onze tafel een fles Budweiser in één keer achterover kieperde. Het enige dat ontbrak was kippengaas en both kinds of music (‘Country ááánd Western’).

Na een niet onaardige nachtrust konden we weer genieten van het geweldige ontbijt van de Bates family. Aangezien ook dit keer alle tafels bezet waren werden we door een Amerikaans stel uitgenodigd om bij hen plaats te nemen aan de vierpersoonstafel. Alhoewel we het contact met andere mensen van nature natuurlijk zoveel mogelijk proberen buiten te sluiten volgde toch een heel prettig gesprek tijdens het heerlijke ontbijt, en werden een hoop vooroordelen die Amerikanen al snel oproepen volledig ontzenuwd.

Na het ontbijt volgde een behoorlijke rij-dag, van zo’n 450km. We hebben de toeristische route gelaten voor wat-ie was en gewoon blind achter de navigatie aangereden. Met name in de buurt van Boston toch wel veel file op deze zondagmiddag, maar uiteindelijk waren we om 15:30 toch in Lee, MA. Na gesetteld te zijn in de Black Swan Inn zijn we naar de grote outlet van Lee gereden. Waar we twee jaar terug al constateerden dat de outlets een zieltogend bestaan leiden bleek dat ook hier weer: Veel winkels, maar nauwelijks winkelend publiek. Wel bleek tot onze grote vreugde de Hilfiger Outlet op dezelfde eenzame hoogte te bivakkeren die we nog kennen van de Hilfiger in Niagara Falls van een jaar of twintig geleden: Top aanbod tegen spotprijzen. Na het plunderen van deze winkel moesten ook de Gap, Skechers en Timberland winkel eraan geloven. Na een prima diner zijn we nu dus de creditcard aan het koelen op de hotelkamer. Morgen een dagje in Lee en omgeving!