Dag 5: Yellowstone

De weersvoorspellingen voor vandaag waren tamelijk verontrustend te noemen. 

Ochtend: Heavy rain, 

Middag: Heavy rain. 

Avond: Heavy rain. 

Aangezien we gisteren enkele attracties moesten skippen vanwege (precies) Heavy rain moest er vandaag een elegant en subtiel doch doortastend plan bedacht worden. Exact om 06:30 stonden we dus startklaar voor het ontbijt en tot onze grote vreugde was het weliswaar bewolkt maar wel droog. De English Muffins vinden inmiddels al wat minder aftrek bij de minigruppe en zijn door enkele deelnemers reeds vervangen door cereal en yoghurt, met daarbij de hoop dat er in de loop van de ochtend nog iets beters voorbij gaat komen. Eten en Amerika, het blijft een lastige combinatie.

Meteen na het ontbijt hebben we koers gezet naar de Main Attraction van Yellowstone die gisteren overbevolkt was én in de stromende regen lag, de Grand Prismatic Spring. Het was er vandaag rond 08:00 in ieder geval een stuk rustiger en bovendien droog. Ondanks dat deze Spring het beste van bovenaf bewonderd kan worden (zie de fraaie plaatjes op Internet) was het zijaanzicht ook zeer de moeite waard. Door de vroege start hadden we voldoende tijd om beide Yellowstone loops af te rijden en nog enkele andere hoogtepunten te bezoeken. Onderweg ook het nodige aan wildlife gespot: Kuddes bizons bij Lamar Valley, herten (exact type onbekend) in Mammoth (gewoon in het dorp achter de plaatselijke Grill) en een bizon die heel verrassend ineens achter de toiletten op een parkeerplaats opdook. Opschrift aan de binnenkant van de toiletdeur meldt dan ook dat je de deur na gebruik moet sluiten, want als-ie zich daarbinnen omkeert overleeft het meubilair het niet.

Mooie kleuren

Vosachtige gespot. Met dank aan de zoomlens van C

Verslaggevers op zoek naar materiaal

Happy campers

Hoogtepunt van de dag was echter het bezoek aan de eerder genoemde Grill in Mammoth. We kwamen voor de koffie, maar er bleek zowaar ook WiFi aanwezig! U zult begrijpen dat de koffie koud stond te worden terwijl de hele minigruppe een spervuur aan achterstallige berichten op de telefoons binnenkreeg en deze toch even wilde scannen, prioriteren en waar nodig van repliek voorzien. 

WiFi adepten in denial

Elk in the backyard

Ondanks het weerbericht bleef het de hele ochtend droog en pas rond 14:00 toen we alweer koers naar het hotel zetten begon het alsnog te regenen. Nu rust, morgen terug naar de bewoonde wereld in de vorm van Bozeman.

Dag 4: Yellowstone

Topoverleg gisteren had opgeleverd dat we ons deze morgen gingen laven aan een matineuze ontmoeting met de natuur. Wekkers werden gezet alhoewel dat met de nog alom aanwezige restanten van de jetlag slechts een zuiver administratieve handeling is. Om 06:00 was er een goed moment om alvast de koelbox (deel uitmakend van onze survival-strategie) met ijs te vullen. Gezien het tijdstip leek het de chef d’ equipe een goed idee om de autodeur zo zacht mogelijk te sluiten, maar bij deze handeling lukte het wonderwel om de rechterduim op eclatante wijze tussen het autoportier en de imposante carrosserie te manoeuvreren. Koppel dit aan een fraai soft-close-door-pulling-mechanisme en U zult begrijpen dat één deelnemer van deze reis de rest van deze vakantie met een blauwe kloppende duimnagel rond zal lopen.

Fraaie zonsopkomst

Stevig gevalletje van Unguis Pallex Caeruleum

Voor het ontbijt zijn we teruggekeerd naar het restaurant voor de minder bedeelden dat we gisteren ook al gefrequenteerd hadden. De hamburgerbroodjes heetten ’s ochtends blijkbaar ineens English Muffins, maar met een omeletje met bacon erop viel het nog best te hachelen. Ons was in de voorbereiding toegezegd dat pas na 08:00 de grote toeristenstroom op gang zou komen en dat de bizons en elands massaal klaar zouden staan om op de gevoelige plaat vastgelegd te worden. Dat, terwijl op de achtergrond majestueuze migrerende kuddes het plaatje zouden completeren. Ik kan melden dat de werkelijkheid ook vandaag iets weerbarstiger was. We hebben een hert (merk/type onbekend) en bizon (1x in de mist, 1x grazend langs de weg) gespot, maar verder viel het wat tegen. Daarom ons maar gestort op de overige attracties van Yellowstone: Veel zwavel en stoom uitstotende hotsprings, geisers en andere natuurverschijnselen. Tot halverwege de ochtend veel mooie plaatjes gezien en het leek er af en toe op alsof we door een ansichtkaart reden. Helaas begon het later op de dag fors te regenen en bleken er toch wel erg veel Amerikanen deze dag te hebben uitgekozen om Yellowstone te bezoeken. We hebben ons daarna beperkt tot een bezoek aan de Old Faithful geiser en waren rond 14:00 terug in de cabin. Hopelijk morgen beter weer, dan doen we de noordelijke loop en de restanten van vandaag. 

Eerste hert gespot in het ochtendgloren

Bizon die gezellig langs de kant van de weg stond.

Gezien de vigerende weersomstandigheden maar even een carlunch

Heel veel van dit werk onderweg. Prachtig om te zien, maar na verloop van tijd treedt er toch verzadiging op

Old Faithful in de regen

Dag 3: Idaho Falls – Yellowstone

Na een nog steeds ietwat gemankeerde nachtrust besloten we om wederom het hotelontbijt minimaal een kans te geven. En het stelde ditmaal voor Amerikaanse begrippen niet teleur met onder andere een speciale omeletservice waarbij je zelf je eitje kon samenstellen. Nieuw voor ons was dat er naast de bekende wafelmachine ook een pannenkoekenautomaat (inclusief miniatuur lopende band!) beschikbaar was. Al met al niet slecht en rond 08:00 konden we de Nimitz richting Walmart dirigeren. Ja, daar waren we gisteren ook al geweest, maar we konden het niet laten om nog enkele last-minute noodzakelijkheden in te slaan. We gaan immers naar Yellowstone en zowel de persoonlijke ervaringen als de waarschuwingen op Internet maken dat we toch minimaal met een fatsoenlijk backup-plan op reis moeten. We zijn nu dus trotse eigenaren van zowel een koelbox als een plastic bear-proof container voor de overige etenswaren.

Onderweg reden we duidelijk de natuur in: Veel Bob Ross taferelen met Happy Little Trees en veel Van Dyke Brown, afgewisseld met flinke stukken door bosbranden geteisterde gebieden.

Eerste (koffie-)tussenstop was in Victor alwaar we de plaatselijke hipstertent (knotjes galore) met een bezoek vereerden. Het licht on-Amerikaanse concept met zowaar echte koffie en vers fruit sloeg blijkbaar aan want er stond een aardige rij wachtenden toen we weggingen.

Hipsterkoffie. Na ons trendsettende bezoek stonden de rijen voor de deur.

Voordat we het natuurgeweld zouden betreden was het natuurlijk nog zaak om als onderdeel van ons uitgekiende survival plan even te tanken en contant geld (cash talks) te halen. Ondanks dat de Nimitz de luchtweerstandscoefficient van een kleine Vinex woning heeft valt het verbruik nog wel mee. Veel meer dan 1500 toeren maakt-ie niet, en gekoppeld aan een fuelprice van rond de $4,50 de gallon is rijden met dit slagschip eigenlijk een koopje. Voor het contante geld hebben we voor het eerst een drive-through-ATM bezocht. De intense luiheid die hiervan afstraalt is stiekem toch ook wel weer grappig, en met een speciale SUV/truck-lane is de automaat ook nog eens precies voor het geopende autoraam gepositioneerd.

Even geld opnemen

De tocht van vandaag leidde ons vervolgens ook door het eerste National Park, Grand Teton. Aangezien het dit weekend met labour day een lang weekend voor de Amerikanen is was het er erg druk. Bij de aanblik van lange rijen geparkeerde auto’s bij de eerste bezienswaardigheid van Grand Teton (Lake Jenny) leek het er even op dat ons bezoek aan dit National Park voornamelijk uit filerijden zou gaan bestaan. Gelukkig bleek verderop dat heel Amerika slechts dit ene deel van Grand Teton voor dit weekend had uitgekozen zodat er verderop in het park voldoende ruimte was om de natuur te bewonderen en zelfs de eerste kudde bizons te spotten.

Fraaie natuur. Na een dag zie je het niet meer, maar het blijft fraai

Bizon model Grand Teton. Terwijl we hier zijn voor model Yellowstone.

Na Grand Teton zijn we Yellowstone binnengereden en aan het eind van de middag waren we bij ons hotel. Nou ja, hotel, we verblijven in ietwat gedateerde back-to-back gepositioneerde cabins die betere tijden gekend hebben. Tel daarbij op dat er geen Internet (!!!!!), geen TV en geen airco Is en de meelevende lezer zal begrijpen dat hier toch wel het uiterste van het acceptatievermogen van in ieder geval een deel van de minigruppe wordt gevraagd.  

Cabin model Hi-de-hi, hi-de-ho.

Op zich ook wel weer knus. Naar verluidt worden ze dit jaar gerenoveerd.

Van binnen viel het nog wel mee

We hebben het nog naar ons zin!

Na geïnstalleerd te zijn moest er nog gegeten worden en dat is op deze locatie ook een uitdaging. Het hotel meldde dat we om 21:30 de eerste waren en een korte blik op het menu leerde dat we dan ook nog eens minstens $200 kwijt zouden zijn. Gelukkig leverde een korte autorit een betaalbaarder alternatief op en dus werd de avond met wat burger-geweld afgesloten. Morgenochtend verkennen we Yellowstone!

Dag 2: Morgan – Idaho Falls

Een drukke tweede dag vandaag! De eerste nacht was zoals gebruikelijk met een acht uur tijdsverschil wat onrustig met stukjes degelijk slapen en af en toe ook gewoon ouderwets naar het plafond staren. Niettemin zat de minigruppe om o-seven-hundred-sharp aan het door het hotel aangeboden typisch Amerikaanse ontbijt. Dat betekent slappe koffie, aangelengd eierpoeder, voorverpakte muffins, waterige jus d’orange en in dit specifieke geval aangevuld met vers fruit en de welbekende wafelmachine. Eigenlijk drie keer niks dus, maar we hebben er nog iets van proberen te maken.

Om acht uur zaten we in ieder geval in de auto. Deel van de opdracht van vandaag was het scoren van een Internet-SIM. Ondanks de uiterst zorgvuldige voorbereidingen (aanschaf MiFi-router plus 100GB SIM voor de USA) bleek een en ander toch niet te werken zoals voorzien. Bij het binnenrijden van Blackfoot (10:15u) was de eerste tussenstop dus bij de T-Mobile winkel. Na een intens gevecht met de T-Mobile infrastructuur lukte het de dienstdoende jongeman zowaar om ons van een werkende SIM te voorzien dus we zijn vanaf heden met zowel alle telefoons als de auto zelf weer connected.

In Blackfoot hadden we een aantal geplande stops te maken. Een van de hoogtepunten was hierbij een bezoek aan het als uiterst spectaculair bekend staande Idaho Potato Museum. En het moet gezegd, het museum stelde niet teleur. Dit museum kan zich moeiteloos scharen in het rijtje van andere iconische musea zoals het eerder door ons bezochte prikkeldraad-museum.

Museum ingang

Collectie dunschillers

Collectie pureestampers

Na dit topbezoek kwamen we geheel ongepland langs de zojuist geopende Idaho State Fair. De State Fairs kennen we vooral als een soort braderie met lokale wedstrijden betreffende de grootste pompoen, mooiste varken en snelste cowboy. We konden dit buitenkansje dus moeilijk laten lopen en we hebben hier geruime tijd doorgebracht.

State Fair 2023. In de voorbereidingen door niemand van het deelnemend comité onderschept om op de kalender te zetten.

Benodigde infrastructuur bestaat al iets langer

Veel historie. En veel goede doelen die gesteund moeten worden.

Westrijdje koe-vangen. Niet alles leek hierbij gericht op het dierenwelzijn.

Na de fair konden we ons eindelijk richten op enkele andere noodzakelijk af te vinken doelen van vandaag: Uniroyal Gal, mural en King Spud.

Uniroyal Gal. Soort Muffler Man maar dan anders. Bikini is in de loop van de jaren ingeruild voor een wat degelijker outfit. Een van de vrouwelijke deelnemers aan deze excursie heeft nog even geconstateerd dat ze oorspronkelijk een rood bikini broekje aan had.

Mural highlight van Blackfoot Idaho

Mooi klassiek reclamebord. Met potato-head

Na dit spektakel konden we koers zetten naar het hotel. Na de checkin spoedden wij ons naar de laatste toeristische attracties. Ik kan melden dat daar een Mormonenkerk, kunstmatige waterval en behoorlijk lelijk adelaar-standbeeld bij zaten. Hierna koers gezet naar de Walmart. Aangezien we de komende periode volledig teruggeworpen worden op de basis van het menselijk bestaan (lees: geen Internet en geen lunch-mogelijkheid) moest er het een en ander aan voorraad worden ingeslagen. Met een goedgevulde Yukon bij het hotel geparkeerd hebben we nog een diner bij de Snow Eagle Brewery and Grill kunnen genieten. Morgen via Grand Teton National Park naar Yellowstone!

Prima restaurant. Jammer van het gezanik dat zogenaamd geen enkele creditcard werd geaccepteerd en we dus met cash moesten betalen.

Dag 1: Amsterdam – Salt Lake City – Morgan

D-day. Uur U. De dag die je wist dat zou komen. Na gisteren alles ingepakt te hebben (doublecheck op paspoort en creditcard) kon het daarop volgende incheckproces alleen maar als uiterst teleurstellend worden beschreven. We hebben geboekt bij Virgin voor een vlucht die door Delta wordt uitgevoerd en op Schiphol door KLM wordt afgehandeld. Alle benodigde ingrediënten om tijdens het online inchecken digitaal van het kastje naar de muur gestuurd te worden waren dus aanwezig en dat was merkbaar. Zelfs de onbruikbare adviezen van de ingeschakelde helpdesk mochten niet baten. Slechts extreme volhardendheid leverde uiteindelijk een paar geprinte instapkaarten (meteen op ons hoede voor meewarige blikken van jeugdige mede passagiers) op, die ondanks de hiervoor gebruikte superieure HP Laserjet slechts met moeite door de inferieure Schiphol scanners werden geaccepteerd.

Gelukkig reizen we inmiddels Op Stand zodat we via de Sky Priority FastLane uiterst vlot door zowel checkin, bagagedrop off en security heen wandelden. De vlucht was prima (10 uur hangen….) en na aankomst verliep het bagage-douane-Hertz-proces in SLC uiterst vlot. Een uur na de landing zaten we dus al in de auto. Na een kort middagprogramma (ritje hotel, bezoek eerste attractie, eerste voorlopige supermarktbezoek, diner) nu rust, morgen gaan we echt beginnen!

Vliegtuig van dienst. 5 maanden oud. De geboekte Comfort Plus stoelen bevielen uitstekend.

Minigruppe onderweg

Don’t be gentle, it’s a rental. Aangezien we onze eigen 2008 Yukon afgelopen week hebben verkocht was dit een mooi instapmoment voor de 2023 Yukon Denali.

Gelukkig past alles er in.

Het illustere Cobblestone Hotel in Morgan.

Dan weet je zeker dat je weer in de USA bent

Eerste roadside attraction, de Devils Slide. Niemand die weet wat het is, laat staan waarom we er gestopt zijn. Maar wel fraai.

Copieus diner bij Taggart’s Grill. 17:00 lokale tijd, 01:00 NL-tijd. Even schakelen dus.

Dag 14 Fort William – Callander (+ Amsterdam)

Op de laatste echte vakantiedag hebben we ons beperkt tot een extended version van onze rit naar Callander. Deze laatste tussenstop is uitsluitend vanwege de geografische ligging gekozen, en zorgt ervoor dat we morgenochtend in ca. een uur op de luchthaven van Edinburgh kunnen zijn.

Met heel aardig weer onderweg (17 graden, zon met af en toe wat Schots gespetter) was de eerste tussenstop bij Loch Achtriochtan. Alhoewel het er stierf van de toeristen was ons niet helemaal duidelijk wat hier nou zo aantrekkelijk aan was. Fraai landschap, maar niet echt anders dan we al eerder hadden gezien. Wel heel erg veel touringcars van de firma Lochs & Glens. Een snelle blik op de website leert dat die inderdaad vakanties in Schotland aanbieden, die echter heel tactisch niet verder gaan dan het meest begaanbare deel van Schotland.

Vermoedelijk begin van een mountainbikeroute
Waterval onderweg
Ook hier dat gedoe met die slotjes. Waarmee ze blijkbaar met een tas voorgegraveerde exemplaren op pad gaan.
Openbare toiletten onderweg kennen de standaard mate van ranzigheid, deze ging er nog even overheen

Volgende stop was de waterval van Easan Dubha. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit zuiver een vermelding op Google Maps was die verder nergens werd aanbevolen. Ter plekke bleek waarom, maar het was er in ieder geval wel lekker rustig. Hierna het viaduct van Allt Kinglass dat volstrekt onbereikbaar bleek, de zoomlens bood hier uitkomst.

Veel van dit onderweg
En dit
Tweemaal vijf kilometer voor omgereden. Ietwat overdreven misschien.
Gezoomd viaduct

Niet gepland, maar gewoon een aardig dorpje waar we doorheen reden was Killin. Nou was onze hele reis al Killin, dus deze pakten we ook nog even mee.

We’re Killin it

Volgende stop de Ben Lawers dam. Ook deze werd uitsluitend bezocht door mensen die niets beters te doen hadden.

Krap bruggetje in Killin. De gepensioneerde voorzitter van de figuurzaagvereniging in de gehuurde camper durfde schijnbaar niet achteruit. Gelukkig duurde de stand-off niet te lang, de geroutineerde Golf rijder wist ‘m er toch langs te prakken.
De Dam.

Omdat we nog steeds wat te vroeg waren voor de checkin bij het hotel zijn we nog even doorgereden naar Stirling Castle, met daarbij de plechtige belofte dat dit echt het laatste kasteel voor deze vakantie was. Prima kasteeltje, geen ruïne maar tot de zestiger jaren in gebruik geweest bij het leger.

Stirling Castle. Als het geen kantelen heeft is het geen kasteel.
Klein ventje maar met een stem als een scheepshoorn.
Bussekruit

Nu rust in het hotel, straks diner. Morgenochtend rest ons dan nog het inleveren van de auto en de vlucht naar huis.

En wat is dan de conclusie van deze reis. Schotland is prachtig, en om er echt een goede indruk van te krijgen moet je je (ver) buiten de bewoonde wereld begeven. Dat betekent ook dat je veelal op te krappe weggetjes rijdt, dat de keuze uit accommodaties beperkt is, en dat de keuze uit eetgelegenheden nog kleiner is. Maar omdat we het allemaal vrij redelijk hadden voorbereid is het allemaal best soepel verlopen. Steeds bijtijds getankt (niet meer dan half leeg laten worden) en een backupmaaltijd (brood + pot jam) in de auto die niet ingezet hoefde te worden. De fraaie natuur kan niet onderschat worden, foto’s en video’s doen nauwelijks recht aan het overweldigende karakter ervan. Maar de eerlijkheid gebiedt ook te zeggen dat er gewenning en verzadiging optreedt. We hebben het groen, de regen, de kastelen, de schapen en de watervallen nu wel gezien. Prachtige reis, zeer de moeite waard, mooi om af te vinken, maar ik zie ons niet zo snel teruggaan. Goodbye Scotland dus! 

Dag 13 Fort William

Het tactisch geplaatste flesje water heeft vannacht goede diensten bewezen, want de kamertemperatuur is uiteindelijk toch onder de twintig graden terecht gekomen. Na een keurig ontbijt (tafel 7, identiek aan ons kamernummer, waterdicht systeem) hebben we koers gezet naar het Glenfinnigan viaduct, bekend uit de Harry Potter films. Zorgvuldig Internet onderzoek had uitgewezen dat rond 10:45u de stoomtrein uit Fort William daar voorbij zou komen, dus het was zaak om daar op het juiste moment aanwezig te zijn. En dat waren we, en we waren bepaald niet alleen. Het beste uitzicht op het viaduct is vanaf de omliggende heuvels, maar de bijbehorende beklimming was voor ons helaas geen haalbare kaart. Daarom ons maar beperkt tot het betere grondwerk wat de pret niet mocht drukken. Met een kleine tien minuten vertraging kon vervolgens het gehele gezelschap de trein via de telefoon waarnemen, slechts een enkeling keek ook ‘live’ mee. Wonderlijke ontwikkeling is dat toch.

Geen drones om plaatjes mee te maken.
De wachtenden om allemaal dezelfde foto te maken. Op de omliggende heuvels staan de collega’s voor de betere plaatjes zonder bomen erop.
Het viaduct
Viaduct met trein

Na het Glenfinnigan viaduct konden we op Secret Mission. Op speciaal verzoek van trouw meelezer WR hebben we koers gezet naar het landgoed Achnacarry wat bij een ieder natuurlijk nog op het netvlies staat als het allereerste opleidingscentrum voor commando’s gedurende de tweede wereldoorlog. Aangezien Soldaat van Oranje Gulpen LL alhier zijn opleiding heeft genoten kon ons onderzoekscollectief niet anders dan hier een grondig diepteonderzoek instellen. Het landgoed wordt bewoon door de Cameron-clan, o.a. bekend van Premier David Cameron, filmmaker James Cameron en ballonbouwer Don Cameron. Het bijbehorende museum verwijst dus vooral naar de historie van de Camerons, waarbij een kleine hoek is ingeruimd voor het commando-verleden. De aanwezige literatuur bestond helaas niet uit een gedegen archief maar voornamelijk vergeelde krantenknipsels en het bezoekersboek waaruit blijkt dat de meeste bezoekers dit bedevaartsoord toch vooral bezochten ter ere van ome Henk die hier in 1942 z’n opleiding had genoten. Na het museum hebben we nog even een wandeling over het fraaie landgoed gemaakt.

Achnacarry Headquarters
Management summary
Diepteonderzoek van het archief. Zuurvrij papier en witte handschoenen moet je er zelf even bij bedenken.
Bridge over the river Arkaig
Als hommage zijn we hier in tijgersluipgang overheen gegaan
Mooi landgoed
Goede zoom op de Nikon, deze stond op 20m afstand

Volgende stop was Fort William. Behalve een winkelstraat (twee weken lang niet gezien) was er ook het West Highland Museum met meer details over het commando verleden. Ook deze informatie hebben we gretig tot ons genomen. Net als de croissant van de bakker verderop in de straat. Hierna naar het zo overvloedig warmgestookte Guest house voor de middagrust en administratie. Vanavond diner, morgen naar Callander. Langzamerhand op weg naar huis dus!

Film in het museum. Helemaal afgekeken.
Zo moet dat er uit hebben gezien.

Dag 12 Dunvegan – Fort William

“If it wasn’t so wet, it wouldn’t be so green”

De spreuk van de dag waarmee de eigenaresse van The Tide zich deze morgen verontschuldigde voor de weersomstandigheden. Vandaag bleek dat echter maar ten dele op te gaan, naast enkele miezerbuien was het heel aardig en vooral met 17 graden weer eens wat aangenamer.

Na een prima nachtrust gingen we voor een herzien ontbijt. Aangezien de plakken bacon hier een dikte kennen waar we in Nederland twaalf plakjes van snijden koos C dit keer voor de pancakes. Deze kwamen met Maple Syrup, en wel in een dusdanige hoeveelheid dat het even erop leek dat de pancakes het anker zouden lichten en koers zouden zetten naar open zee. Na dit spektakel zijn we op weg gegaan naar Fort William. Een relatief korte afstand, maar aangezien de gemiddelde snelheid hier niet snel boven de 50kmh komt duurt het allemaal toch net iets langer. Onderweg hadden we enkele spontane en enkele voorgeprogrammeerde stops. Allereerst het nauwelijks vermeldenswaardige Donald Murchison monument dat 150 jaar na zijn dood door een achterachterneef werd opgericht. Lelijk, niet ter zaken doende en terecht weggestopt op een onooglijke locatie. Wel mooi uitzicht op de Skye bridge vanaf het monument.

Donald Murchison monument. Mag zo tegen de vlakte.
Wel goed uitzicht op de brug

Volgende stop was Fort Augustus, wat tevens de laatste mogelijkheid was om Loch Ness te bewonderen. Tijdens de wandeling door Fort Augustus bleek deze een nog veel grotere verrassing te bevatten, namelijk een sluizencomplex waarbij die van het door nautici geroemde Panamakanaal in het niet valt. Een spectaculair geheel met een stevig verval en meerdere trapsgewijs aflopende sluizen. Omdat we er toch waren konden we meteen lunchen. De haggis hebben we wederom gelaten voor wat-ie was en vervangen voor de wat minder Schotse kebab. Hierna nog even een kasteeltje meegepakt in de vorm van Invergarry Castle. Maar dat soort ruïnes hebben we inmiddels ook wel een beetje gezien.

Zuidpunt Loch Ness. Met wethouder Hekking.
Stapel / Estafette / Trappensluissysteem
Sluisbediening. De verleiding om in te grijpen is weerstaan.
In ieder geval één sluis is iets te vol
Flink verval
Ontwerp is zo gemaakt dat niemand z’n bootje echt goed kan vastbinden
We durfden er niet overheen
Ook deze brug was afgesloten. Achterstallig onderhoud is hier sowieso bijna tot kunst verheven.
Zoveelste kasteel
Bonus spookboot bij het kasteel. Na afdaling met gevaar voor eigen leven vastgelegd.

Omdat we toch te vroeg waren om in te checken zijn we vervolgens via ons Guest House doorgereden naar de Glencoe Lochan Trail. Een fraaie wandeling rondom een meertje, maar zelfs voor ons niet echt van wedstrijdniveau. Des te leuker als je daarbij Schotten ziet die in dagelijks tenue hun hond uitlaten en toeristen die in volledige Reinhold Messner (de jeugd mag Google’n) uitrusting zich aan hetzelfde avontuur wagen. 

Glencoe Lochan trail. Plaatjes met hoog Ravensburger gehalte.

Na dit evenement was het tijd om in te checken bij de Buccleuch Guest house, een wederom keurige B&B maar met wel een temperatuur op niveau Huize Avondrood, dus de ramen zijn met enige moeite geopend (waterflesje ertussen). Morgen een dagje in de omgeving van Fort William!

Uiterlijk Fawlty Towers III, maar tot dusver van iets hoger niveau.

Dag 11 Dunvegan

Prima geslapen en fatsoenlijk ontbijt. En vervolgens de eerste echte druildag. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat regen, mist en mistroostigheid. We hebben de gehele periode al Schots weer, maar dat uitte zich tot dusver in af en toe zon en af en toe regen en veelal bewolkte luchten waar prima mee te leven viel. Tot vandaag dus.

Vanochtend wel even op pad gegaan naar het Neist Point Lighthouse, maar door de mist was het hele Lighthouse niet te zien, en door de continue regen waren de klim en afdaling voor 50% van de posse onhaalbaar geworden. Teleurgesteld zijn we dus teruggekeerd naar de uitvalsbasis, alwaar we de rest van de middag zeer nuttig lezend/gamend/Internettend hebben doorgebracht.

Zoek The Lighthouse
Gewoon pestweer
Geprobeerd met Leonard Bernstein conducts Elgar – “Nimrod” (‘Enigma Variations’). Hielp niet.
Koe op de weg.

Aan het eind van de dag zijn we voor het diner ‘even’  naar de andere kant van Skye gereden, wat door de weersomstandigheden ook nog wel een uitdagende rit was. Colin McRea meets Stig Blomqvist zeg maar. Het was echter de moeite waard, de zo aanbevolen pizza-shed met de toepasselijke naam Pizza In The Skye bleek uit een container, pizza houtoven en praatgrage Brit te bestaan die eenvoudige doch heerlijke pizza’s produceert. Met een grote glimlach hebben we pizza in de auto gegeten om vervolgens de rally-etappe van de terugweg te aanvaarden. Nu rust, morgen via (wederom) Loch Ness naar Fort William.

Gelukkig mag je hier 100. Niet altijd aan te bevelen.
Pizza menu. Eenvoudig doch doeltreffend.
Onderhandelingen
Bereiding
Prima resultaat

Dag 10 Plockton – Dunvegan

Vandaag stond Schotland (en het hele Gemenebest) in het teken van de uitvaart van de Queen. Naar het zich liet aanzien zou alles gesloten zijn, maar dat viel achteraf toch wel mee. In het naseizoen is het hier toch zaak nog even wat geld te verdienen, dus alles wat afhankelijk is van toeristen was toch wel voor een deel van de dag geopend. Na een prima nachtrust en ontbijt zijn we vertrokken naar Skye. Volgens menig Schotland-bezoeker het hoogtepunt van de reis, dus we waren vol goede moed. Wat meteen opviel was het aantal toeristen: Echt veel meer dan we tot dusver onderweg waren tegengekomen, met uitzondering uiteraard van Edinburgh. Aangezien de rit naar de volgende B&B slechts 1.5 uur was hebben we meteen een eerste verkenning van Skye gedaan.

Eerste stop was bij een paar Scottish Highlanders. Eigenlijk zie je ze helemaal niet zo vaak, dus ze vormen al snel een toeristische attractie. Hierna een setje watervallen, met als eerste hoogtepunt de Brides Veil Falls. Niet zozeer vanwege de watervallen, maar de Japanner die op z’n flipflops de berg ging beklimmen. Sowieso opmerkelijk dat de Aziaten er allemaal uitzien alsof ze naar Disney gaan, met keurige zondagse kleren en bijbehorende schoenen. Heel leuk op Instagram, maar niet echt praktisch in de Schotse regen en blubber. Grootste uitdaging bij deze waterval vormde het oversteken van een beek, wat ook bij ondergetekende niet meer zo soepel ging als dertig jaar geleden. Maar de foto is gemaakt!

Highlander. Peper en zout, 4 minuten op middelhoog vuur.
Bruidssluier
Curacao is nooit ver weg

Inmiddels was de weg weer veranderd in de bekende enkele rijbaan met uitwijkhavens, wat wel een fijn reducerende effect op het aantal toeristen heeft. Nog enkele watervallen (Lealt Falls en Mealt Falls) en een ruïne meegepakt en vervolgens koers gezet naar de B&B. Onderweg staat het Gaelic inmiddels bijna prominenter dan het Engels op de borden, en het valt op dat er werkelijk geen enkel verband waar te nemen is tussen beide benamingen. Als Schotland zelf al Alba is zegt dat ook iets over alle andere benamingen…

Lealt Falls
Mooi uitzichtpunt voor de falls
Storr. Wandeling was iets te hoog gegrepen. Maar we hebben gelukkig een zoomlens.
Bij een ruïne.
Het was even zoeken naar wat de attractie hier nou precies was, maar vermoedelijk de kleuren van het gesteente
Vaak te zien bij het wegrijden bij een parkeerplaats. En nodig ook.
Als je dringend wilt bellen.

Alhoewel we dus een beperkte indruk hebben van Skye maakt deze de verwachtingen niet echt waar. Het is vanuit het zuiden (en dus de bewoonde wereld) de dichtstbijzijnde kennismaking met het Schotse landschap, maar vergeleken met wat er verder naar het noorden te zien valt is het meer een soort Efteling-attractiepark. Te druk, te weinig te zien en bij lange na niet zo overweldigend als de NC500. Morgen verkennen we Skye verder, misschien dat we nog tot andere inzichten komen. 

Leuke B&B bij het meer
Slaapkamer met terras aan het water
Lopend naar het restaurant, fraaie scenery onderweg
Terugweg van het restaurant. Meer scenery.
Leuk gevonden