Na een wederom goddelijk ontbijt konden we constateren dat de weersomstandigheden aanzienlijk verbeterd waren: Volop zon, en de temperatuur zou later op de dag de 22 graden aantikken. Dat maakte het programma voor deze dag vrij eenvoudig. Bij het starten van de Caddy bleek echter dat we weer eens een storing in huis hadden: De schakelaar die de cabrioletkap open en dicht doet zat muurvast. Ik vermoed vastgesmolten: Het is een allerbelabberst ontwerp waarbij de volledige stroom (ik schat zo’n 40A) door de schakelaar gestuurd wordt. Dit was ook inmiddels onze derde schakelaar. Aangezien je iets dergelijk ook hier op de meeting niet vindt moest er geïmproviseerd worden, en met wat extra draden (standaard kofferbakmateriaal) kon er in ieder geval een by-pass gelegd worden. Drie van die los bungelende draden zijn natuurlijk niet erg wenselijk, en dus zijn we naar de auto-eerste-hulp van de meeting gereden om een schakelaar en kabelschoentjes te scoren. Aldaar bleek dit een waar reddingsstation van gestrande deelnemers te zijn. Bergen medewerkers die met veel plezier iedereen weer op weg probeerden te helpen. Wij werden bijgestaan door een vriendelijke vlotte vijftiger (ik herken mijzelf) die ons snel uit de brand wist te helpen. Met deze noodmaatregel kan in ieder geval de kap weer fatsoenlijk geopend en gesloten worden, en kunnen we dus op gepaste wijze integreren in het cruisegeweld alhier.

Na dit spektakel zijn we voor de tweede en laatste keer naar de meeting afgereisd, waar we nu rustig de tijd hadden om de voertuigen van onze collega-bezoekers uit te checken. Veel moois, en onze speciale aandacht gaat dan stiekem toch uit naar collega Cadillac 1969 (bij voorkeur convertible) rijders. En dat zijn er op zo’n meeting dus gewoon heel erg veel. Sowieso zie je hier in Zweden bovengemiddeld veel Cadillacs, en de 69’er is daarop geen uitzondering. Conclusie is wel dat we geen prijs voor de allermooiste auto zullen winnen, maar dat we ons nergens voor hoeven te schamen, en dat we wel de fraaiste auto van dit model hadden meegebracht.

We hebben ook nog even op de tribune gezeten bij het concours d’elegance (nou ja, bordjes omhoog houden welke auto een prijs verdient), en dat was ook aardig om te zien. Een hotrod die tegenover een smetteloze klassieker wordt gezet is redelijk onvergelijkbaar, maar we werden lekker bezig gehouden.

Na de meeting hebben we ons weer in het cruisegeweld gestort, en de weersomstandigheden maken dan een groot verschil. Het leek er dan ook op dat iedereen wat in te halen had, en alle cabrioletkappen naar beneden ziet er toch veel leuker uit. LPG kunnen we hier in het weekend echt helemaal nergens scoren, dus we rijden nu noodgedwongen maar even op ontvetter.

Eenmaan uitgecruise’d zijn we tot grote vreugde van 50% van het gezelschap nog even naar de grote M geweest. Aangezien het eind van de dag inmiddels naderde konden we mooi nog even naar een sublocatie van het evenement alwaar de edele sport van het bandenroken wordt uitgeoefend. Ook hier weer verrassend hoe enorm groot dit evenement is: Op ruim 5km afstand van de hoofdlocatie staan we tussen vele honderden Amerikaanse auto’s geparkeerd om naar wat burn-outs te kijken. De burn-outs waren in ieder geval uiterst succesvol, we konden na thuiskomst meteen onder de douche en de kleding hebben we in hermetisch plastic verpakt. Wat een meur.

Nu rust, morgen naar de volgende locatie in Kinne Vedum annex Götene. Letterlijk the-middle-of-nowhere, dus dat wordt nog wat.

Met verse broodjes en gebakken eieren met jokkmokk was het een prima begin van de dag. De nachtrust was ietwat sub-optimaal met een vrij gehorig onderkomen waar tevens het verduisteringsgehalte van de gordijnen (meer een soort grote theedoeken) niet helemaal aan het verwachtingspatroon voldoet. Na het ontbijt konden we dan eindelijk richting de Johannisbergs Flygplats (voor de liefhebbers: ESSX) voor de Summer Meet. Het file rijden viel zowaar mee, terwijl er op het terrein zelf al een flink aantal auto’s te bewonderen was. Als eerste doel zochten we onze Zweedse dashboardexperts van Autoline.se op. Via de e-mail hadden we al afgesproken dat we ze van een dashboard van de Cadillac zouden voorzien zodat zij deze opnieuw konden bekleden met vinyl. De voorbeelden ter plekke vielen niet tegen, en dus hebben we ons reserve-dashboard (ooit via Ebay aangeschaft) bij Autoline achtergelaten. Aangezien ze zo ongeveer de enige zijn die dit kunstje beheersen (en dus klanten tot Nieuw Zeeland aan toe hebben) moeten we wel tot maart 2020 wachten voordat een en ander gereed is.

Hierna hebben we de rest van de kraampjes (enkele kilometers lang…) afgelopen op zoek naar nuttige en minder nuttige zaken. Aangezien de Cadillac inmiddels aardig compleet is kunnen we veel skippen, maar gelukkig wist C nog een handtas te scoren. Die hadden we immers nog niet. Het weer was hierbij nogal wisselvallig: Fris, zon, maar ook af en toe een flinke bui. En dat doet dan toch wel wat afbreuk aan de beleving van het geheel.

Omdat we na een paar uur wel uitgewandeld waren zijn we even retour homebase gegaan voor lunch en recuperatie, om vervolgens ons aan het eind van de middag in het bekende cruise-geweld te storten. En ondanks het weer viel het ook deze keer niet tegen. Met een gemiddelde van nog geen kilometer per uur konden we ons in colonne met Amerikanen van divers pluimage door de stad heen bewegen, met aan de kant de halve uitgelopen bevolking als dankbaar publiek.

De foto’s dekken de lading nauwelijks. Denk aan Zwarte Zaterdag op de peage maar dan met uitsluitend Amerikaanse auto’s. En allemaal idioten die gek doen. Morgen nog zo’n dag Summer Meet!

Vandaag zetten we koers naar onze eindbestemming. Weliswaar op de dag dat het spektakel al begint (met dus per definitie een te late aankomst), maar gezien de weersvoorspellingen maakt dat niet heel veel uit. We beginnen de dag met prima weer, bewolking en zon wisselen elkaar af bij een temperatuur van zo’n 17 graden. Perfect autoweer dus. Onderweg de bekende evenementen: LPG zoeken en vinden, en in dit geval als voorbereiding op onze grand entree ook even de Caddy wassen. Tevens onderweg nogmaals de constatering dat er in deze wereld echt nog heel veel bomen te bewonderen zijn. Voor de liefhebbers: Tijdens een eerdere reis troffen we dit beeld ook al in Canada aan, zie http://homm.es/?p=712 voor de wetenschappelijke onderbouwing. Ook hier in Zweden rijden we de hele tijd rond in een geur die het midden houdt tussen de houtzagerij van de Praxis en de opslag van die man die half december met kerstbomen op het Purmerplein staat. Ikea kan dus nog wel even vooruit.

Na de laatste LPG-stop op zo’n 100km van het einddoel sloeg het weer al om, en konden we de rest van de reis in de regenbuien afleggen. Dat was al voorspeld, maar toch jammer als je naar een grote automeeting gaat. We zijn daarom eerst maar eens op zoek gegaan naar ons onderkomen, en we zitten daarom nu dan ook in een fraai appartement bij onze nieuwe vrienden van Hem till Gården. Wat vast zoiets als Eigen Huis en Tuin betekent. Aangezien de voorspellingen aangeven dat het de rest van de dag en avond blijft regenen, en het tevens de dagen hierna helemaal droog zal zijn, hebben we deze dag voor wat betreft het autospektakel afgeschreven. Na boodschappen in de prima geoutilleerde Coop te hebben gedaan (Lidl met gierende banden voorbijgereden) hebben we heerlijk gedineerd in de naast ons appartement gelegen bistro. Deze pas geopende tent heeft een heel sympathiek concept, waarbij een uiterst jonge crew met een paar hoogwaardige verse ingrediënten een simpele maar heel smaakvolle kaart heeft samengesteld. We hebben in ieder geval heerlijk gegeten.

Morgen storten we ons in het meeting en cruise geweld!

Dagje stationair draaien ter voorbereiding op de reis naar onze eindbestemming Västerås. Na keurig ontbijt (zowaar inbegrepen) hebben we ons in eerste instantie verpoosd met boekje, iPad en telefoongehang. Omdat niemand boven de vijftig dat de hele dag vol kan houden zijn we daarna afgereisd naar de dichtstbijzijnde stad van enige betekenis, Växjö. Aldaar hebben we het plaatselijke LPG-station bezocht (weer zo’n kutflessenautomaat) en daarna het Teleborg Slot. Dat bleek net zo fraai als op de plaatjes, maar gewoon in gebruik te zijn als hotel.

Na dit spektakel zijn we doorgereden naar het alternatief voor de LPG voorziening in het iets verderop (50km…) gelegen Ljungby. Onderweg bleek dat al hoofdrekenend een redelijk zinloze reis te zijn, aangezien het verschil in prijs tussen LPG en benzine ongeveer overeen kwam met de kosten van het afleggen van deze afstand. Maar we waren er wel weer even lekker uit, zullen we maar denken. Het tankstation in Ljungby was van de inmiddels vertrouwde dubieuze kwaliteit. Men neme een afgekeurde container, proppe er zoveel mogelijk LPG in, en koop op märktplåts.se een afgekeurde afsluiter en telmechaniek. Zet daar een bij voorkeur niet-rokende werkstudent bij, et voilà.

Na het tankspektakel konden we de reis terug aanvangen, waarbij ons eerste doel het Smålands bil- musik- och leksaksmuseum was. Kort samengevat draaide het in dit museum om auto’s, brommers, tractors, en verder alles wat zo ongeveer los en vast zat. Amusant om doorheen te lopen, en er zaten ook nog wat mooie Amerikanen bij. Niettemin viel de ongelooflijke hoeveelheid prullaria daarbij toch ook wel erg op. Gezamenlijke conclusie: De eigenaar is een hoarder die toevallig wat ruim in de opslagruimte zit.

Na het museum zijn we teruggekoerst richting uitvalsbasis, maar niet voordat we de supermarkt (Tuc, roggebrood en kaas) en de plaatselijke pizzeria/kebab tent bezocht hadden. Bij de laatste hebben we als vroeg diner even twee pizza’s gegeten, zodat we vanavond niet tussen het gesteven tafellinnen hoeven te zitten. Het concept van deze nog jonge onderneming is duidelijk om de grens tussen de diverse culinaire streken dusdanig te laten vervagen dat er een geheel nieuw concept ontstaat. Het was voor ons in ieder geval de eerste keer dat vlees en knoflook op de pizza werd ingevuld door er kebab en een halve fles knoflooksaus op te kieperen. Vermoedelijk krijg je bij een broodje kebab hetzelfde gerecht, maar dan met de pizza dubbelgevouwen.

Onderweg overigens als voorproefje de eerste Amerikanen mogen bewonderen, dus dat belooft nog wat.

Nu rust, morgen het spektakel in Västerås!

Na een prima ontbijt hebben we afscheid genomen van ons licht cynische gastechtpaar. Na een lichte hapering (gas en benzine door elkaar is geen goed idee) konden we ons Landyacht koers laten zetten naar Zweden. De weersomstandigheden waren daarbij minder dan de afgelopen dagen, een graad of 16 met af en toe wat spetters. Niets ernstigs, en uiteindelijk juist wel prima weer om de circa 500km naar onze Zweedse bestemming af te leggen.

Onderweg niet overdreven veel spectaculairs te melden: Uiteraard werd het LPG-verbruik nauwgezet gemonitord zodat we pas in Malmö weer zouden hoeven te tanken. En we bereidden ons psychisch voor op The Bridge. Alhoewel we er al eens eerder overheen gereden zijn was dat voordat we deze legendarische Zweeds-Deense serie hadden gezien, en die maakt dat je deze brug toch met andere ogen bekijkt.

Eenmaal in Zweden kon de jacht op de broodnodige LPG beginnen. Daar zijn briljante apps voor, die echter weinig onderscheid maken tussen de diverse toepassingen van deze brandstof. Zo hebben we al eens eerder op een boerenerf, bij een camperdealer en bij een gasflesselarij gestaan. Ook dit keer ging het niet helemaal in één keer goed.

Onderweg in Zweden mooie natuur, en het is wat minder uitgestorven als Denemarken. Daar zagen we geeneens tankstations, laat staan een gelegenheid om wat te eten of te drinken.

Na nog een tussenstop voor de broodnodige LPG én benzine konden we geheel afgetankt de laatste kilometers naar Asa Herrgarden afleggen. Ook hiervoor geldt dat de achterliggende gedachte bij de keuze van deze verblijfplaats verloren is gegaan, maar het ligt mooi tussen The Bridge en ons einddoel Vasteras in. We verblijven in een chique-de-la-la etablissement in een keurige kamer.

Onderweg werden we door de uitbaters nog gebeld of we hier ook wilden eten; Aangezien The Middle Of Nowhere de lading nauwelijks dekt hebben we daar heel enthousiast bevestigend op geantwoord. Niet wetende dat ze hier een ster ambiëren en de prijzen daar alvast op voorbereid lijken te hebben. Maar ’t was wel lekker. Morgen bezuinigingsronde.

Nu rust met een kopje thee (bij de kamer, scheelt honderdtachtig euro). Tevens Google moment om voor morgen alvast een pizzeria te zoeken, alles tot 30 minuten rijden komt in aanmerking. Morgen nog geen dagprogramma, gaan we ook over nadenken!

Zaterdag 29 juni, Amsterdam – Hamburg

In recordtempo de Caddy ingepakt. Een derde van de kofferbak wordt traditiegetrouw ingenomen door de LPG-tank. Vervolges nog één derde voor het reservewiel, gereedschap, onderdelen en een keur aan vloeistoffen. De laatste restjes zijn voor een grote koffer voor de reizigers en twee tassen. Meer dan voldoende, travelling light is ons nieuwe motto. Na nog even snel getankt te hebben (sowieso een activiteit die redelijk centraal staat tijdens het rijden met de Caddy) kunnen we op weg naar onze eerste stop: Meneer Sam. Er zijn twee knopen los van de bekleding, en aangezien Apeldoorn precies op de route ligt kunnen we die mooi even meepakken. Sam zelf staat ook op het punt van vertrek (Garbage Run met oude kever), maar we worden nog even prima geholpen.

Na dit intermezzo zetten we koers naar Hamburg voor onze eerste tussenstop, in het saaie doch degelijke Steigenberger Treudelberg. Het is niet meer geheel duidelijk waarom dit hotel enkele maanden geleden geboekt is, maar vermoedelijk was het de locatie (mooie reisafstand voor de eerste dag), parkeergelegenheid (vrijwel zeker bekeken op Google Maps) en de aantrekkelijke weekendprijs voor een toch best luxe hotel. Onderweg zien we veel van Sam’s teammates voorbijkomen. De spelregels van de Garbage Run zijn simpel: Auto meer dan 15 jaar oud, maximaal €500, en vervolgens 2500km in vijf dagen rijden. Het merendeel van de deelnemers kiest hierbij lafjes voor een Volvo station, een enkeling waagt zich aan iets exotischers. De grootste durfal zagen we met een Citroen XM voorbijkomen, die zou je zelfs nieuw niet op zo’n reis mee durven nemen.

Het hotel blijkt een ballerig golfresort te zijn. De Bentley’s en Mercedessen struikelen over elkaar op de parkeerplaats, en het truttige gepeupel dat er uit gestapt is staat en zit voornamelijk interessant te doen naar elkaar. Wel hebben we een prima kamer. ’s Avonds komen we na een korte wandeling in het roemruchte Italiaanse restaurant Toscanello terecht voor een prima en zeker niet dure maaltijd. Als je de jengelende kinderen (moeder probeert ze tot bedaren te brengen terwijl vader extra wijn bestelt) even wegdenkt was het zeer aangenaam verpozen.

Dag 2, Hamburg – Stege

Na een wat onrustige nacht (vooral erg warm) ontbijten we voor tienduizend euro in het hotel. Dat zat dus niet bij de prijs inbegrepen. Omdat we maar een relatief bescheiden rit voor de boeg hebben gaan we eerst naar een favoriete attractie: Friedhof Ohlsdorf, de grootste niet-militaire begraafplaats ter wereld. En het moet gezegd, het is een prachtige begraafplaats. Denk aan een soort Central Park, maar dan met maar een paar bezoekers en hier en daar graven, priëlen, mausolea en kapellen. Een en al rust, en dus een geliefde plaats voor een wandeling of om gewoon een boekje te lezen. Helaas niet veel beroemdheden: Helmut Schmidt (ondanks kettingroken heel oud geworden), Hertz (die geen enkele nuttige toepassing zag voor de door hem ontdekte radiogolven) en als hoogtepunt James Last (200 miljoen platen verkocht en al het geld er in duizelingwekkend tempo doorheen gejast). Hier ook nog even naar het museum geweest waar een vrijwilliger zich opmaakte om alle ins- en outs van dit Friedhof met ons te delen. Het escape plan bleek niet nodig, want de man was zo kortademig dat-ie na vijf minuten uitverteld was en in recovery mode ging. Prima, want we moesten nog een paar honderd kilometer rijden.

Hamburg verlaten bleek nog niet zo eenvoudig: Noord Duitsland lijkt het episch centrum van de wegreparaties te zijn, want we hebben zeker anderhalf uur in de file gestaan. De Cadillac hield zich hierbij ondanks de temperatuur van meer dan dertig graden overigens prima. Vlak voor Puttgarden nog even de laatste LPG ingeslagen, aangezien daar in Denemarken niet of nauwelijks aan te komen is. Vervolgens konden we met onze ’s ochtends aangeschafte tickets snel de boot (annex varende vreetschuur) op. Aan boord konden we rustig op het buitendek van een zonnetje met stevige bries genieten, maar de echte durfals gebruiken deze overtocht natuurlijk om meteen na het per omroepinstallatie aangegeven startmoment voldoende alcohol in te slaan om tot half 2020 in comateuze toestand door te brengen.

Na de overtocht was het nog slechts een uurtje rijden naar onze bestemming op het eiland Møn, alwaar we bij Nederlandse Ik Vertrek Mensen een prima Bed and Breakfast geboekt hadden. Ook hier geldt dat een boeking in december maakt dat je geen idee meer hebt wat de overwegingen waren: Maar mijn eerdere bezoek (1978!) aan dit eiland heeft blijkbaar toch onbewust indruk gemaakt. Neem daarbij de hoge score op Booking.com en je bent nog maar een muisklik verwijderd van het boeken. We zijn te gast bij een vrolijk echtpaar die als kernactiviteit hebben om zo adrem mogelijk naar zowel elkaar als de gasten te zijn. Vermakelijk, maar het lijkt mij voor een heel seizoen toch een vrij vermoeiend concept. Maar de kamer is prima, de bedden zijn goed en de auto staat ruim, dus we zijn al snel tevreden.

’s Avonds eten het menu van de dag: de eerste gast die reserveert bepaalt wat alle andere gasten ook te eten krijgen. Topsysteem.

Dag 3 – Stationair in Stege

Na een prima nachtrust en ontbijt maken we ons op voor een dagje nietsdoen. Dat lukt de eerste twee uur heel aardig, maar dan besluiten we toch om de Caddy te starten en met de kap naar beneden (twintig graden en droog) naar de wereldberoemde krijtrotsen te rijden. Met daarbij gratis en voor niets Denemarkens langste trap om dezelfde krijtrotsen af te dalen.

Na dit spektakel hebben we verder het eiland verkend. Naar we nu kunnen constateren bestaat dit volledig uit kunstgaleriën, antiekwinkels en bed&breakfasts. In ieder geval hebben we in drie uur tijd geen supermarkt of café gezien.

Tussennoot: De Cadillac houdt zich tot dusverre goed. Uiteraard zijn er de nodige problemen, maar tot nu toe overkomelijk. Moeilijke warme start (startmotor of accu?), dashboardverlichting die het niet (meer) doet en verder als altijd zuipen als een tempelier.

Nu alsnog rust, straks diner (iets met portobello’s vooraf en daarna mixed grill, komt vast goed). Morgen via Kopenhagen (The Bridge!) naar Zweden, waarbij we tijdens de reis ons vooral bezig zullen moeten houden met het grote LPG vraagstuk.

Wegens aanhoudende klachten van tenminste één lezer van dit weblog vandaag een uitgebreid verslag, rijkelijk gelardeerd met foto’s!

Donderdag zijn we ’s ochtends naar Shete Boka National Park geweest. Alhoewel we er al eens eerder geweest zijn is dit altijd weer leuk om te zien.

Om zo volledig mogelijk te zijn: We moesten eerst nog tanken. Zie bovenstaande foto voor het betaalmoment.

Mooie huisjes op weg naar het tankstation

Boka Pistol, het hoogtepunt van Shete Boka

Gestapelde stenen op Boka Kalki. Mooi hoe de natuur dit zelf weet te creëren.

Regenbooghuis vlakbij Shete Boka.

Na Shete Boka zijn we verder naar Westpunt gereden om daarna weer koers naar Willemstad te zetten. Aldaar hebben we bij de Scuba Lodge gelunched.

Uitzicht bij Scuba Lodge

De omgeving van de Scuba Lodge is de afgelopen jaren uit het slop getrokken, en langzamerhand worden ook de overige panden één voor één opgeknapt.

Nu nog in verval

’s Avonds zijn we naar Punda Vibes geweest, het donderdagavondspektakel in Punda. Na de mojito’s en een laat diner bij Plein Café Wilhelmina konden we voldaan terugkeren naar onze accommodatie. Aldaar stond de Grote Ronde (inspectie park door Bestuur + Adspirant lid) in het teken van lantaarnpaalreparatie (was eigenlijk al woensdag) en analyse van het brievenbusprobleem.

Mojito-bar

Lantaarnpaal analyse

Vrijdag even een werk gerelateerd moment, waarbij we ’s ochtends koffie hebben gedronken met de plaatselijke luchtvaart-vertegenwoordigster. Voor de rest van deze dag staat eigenlijk alleen nog topoverleg met de aannemer op het programma. Daarna lunch + abfahrt, zaterdag zijn we weer in Nederland!

Zie gisteren en eergisteren. Met als hoogtepunt een uitstapje naar Sambil (winkels kijken en ons verbazen over de drukte), het happy hour bij de Gouverneur (heerlijke verse tortilla chips) en het eten bij Steak & Ribs (erg lekker & erg duur). Serene rust dus!

All quiet on the Western front.

Niksen. Vakantie. C ’s ochtends naar schildercursus. F buitenbekabeling op de porch gefatsoeneerd. Goddelijke salade Nicoise gemaakt. ’s Avonds naar buren M+W om te bedanken voor de kavelbemiddeling én om NL-tv (VPN enzo) aan de praat te krijgen. Eigenlijk gewoon genikst dus.

Verlaat verslag, omdat…. tja, omdat er eigenlijk niet zoveel te melden valt. Boodschappen gedaan (zowel Goisco, Albert Heijn als Centrum natuurlijk), wijn gekocht bij Servir Frais, en ’s avonds een heerlijke biefstuk tagliata bereid. Tussendoor nog even gezwommen (C+E) en de kapotte lampen van het zwembad vervangen (F+F, met weer de vreemde realisatie dat het ook óns zwembad is). En verder gewoon genikst!