Afgelopen nacht hebben we doorgebracht in een prachtig huis uit 1861 dat bijna 150 jaar in handen van één familie is geweest. Begin deze eeuw kwam het beschikbaar en hebben onze gastheren het aangeschaft waarbij er twee kamers aan de argeloze toerist verhuurd worden. De gehele omgeving was ruimhartig voorzien van voormalige koloniale huizen die deels gerestaureerd waren maar deels ook nog in deplorabele staat verkeerden. Maar we hebben er prima geslapen en genoten van het ontbijt. Een ontbijt wat overigens stipt om 08:30 voor alle vier de gasten werd geserveerd, no exceptions. Jammer voor onze ontbijtgenoten die eigenlijk om 09:00 bij een conferentie in de stad moesten zijn, maar ja, dan hadden ze maar gewoon in het Holiday Inn moeten gaan zitten. De gastheer had in dit standaard ontbijtprogramma ook nog een hele uitleg van de historie geïntegreerd: Wij aten, hij vertelde. Mooie combi, en de gehele bewogen historie van het pand passeerde de revue. Veel ruimte voor vragen stellen was er niet maar dat maakte het niet minder gezellig. Pas toen na zijn monoloog het gesprek op Trump kwam (allen fans) werd het toch nog wat spannender maar zonder dat het vervelend was. Allemaal intelligente Amerikanen die Trump ook raar, vreemd en leugenachtig vinden, maar toch ook menen dat hij misschien wel daardoor doortastender kan en zal optreden dan Biden deed. En we hadden ons nog zo voorgenomen om het niet over politiek te hebben.

Ontbijt annex discussieruimte

Na het afscheid van onze gastheer kon het dagprogramma beginnen. Allereerste even een printshop gezocht, er moet ook gewerkt worden en bij gebrek aan een groot en/of tweede computerscherm moet je toch wat. 212 pagina’s blijkt een flink pak papier te zijn maar we kunnen weer even vooruit. Tegelijkertijd was er in de printshop een dame die documenten aan het faxen was; Op mijn vraag of dat nog steeds een beetje gangbaar was antwoordde ze bevestigend, en ze bevestigde ook mijn vermoeden dat de jeugd niet eens meer weet wat een fax is. Gelukkig maar dat ze een conservatieve president gekozen hebben, die faxt vast ook nog wel.

Nog even langs de Kroger (brood plus plastic mapje voor de 212 pagina’s) en we konden op weg naar de eerste en enige attractie van de dag in de vorm van Stuckey’s bridge, een brug in verval die inmiddels voor verkeer is afgesloten. Naar verluidt was Stuckey een van de beruchte Daltons en exploiteerde hij een herberg naast de brug. Niets vermoedende vermoeide reizigers werden verleidt tot een overnachting waarbij hij ze ’s nachts vermoordde (alweer moord en doodslag!) en er met hun bezittingen vandoor ging. De lijken begroef hij naast de rivier. Na een stuk of twintig slachtoffers werd hij gepakt en aan z’n eigen brug opgehangen. Volgens de legende waart zijn geest nog steeds rond, maar daar hebben we onverschrokken als wij zijn niets van aangetrokken.

De brug

Afscheid van de dubbel s, dubbel s, dubbel p

Mooi scherp, perfect gecentreerd

Hierna lunch, waarbij we constateerden dat de eerder aangeschafte steakmessen (ze gingen per twee) beiden verdwenen waren, vermoedelijk in eerdere opruimwoede tezamen met het oude brood in de vuilnisbak belandt. Maar brood snijden met een plastic vork die C nog bij een eerder ontbijtbuffet ontvreemd had werkt dus ook.

De beveiliging is hier goed op orde

We laten ons niet kennen

Meteen door naar de meest gestelde vraag: Hoe is het weer? Nou, dat is tot dusver prima. Inmiddels wel iets frisser dan de eerste dagen, ’s ochtends is het een graad of 10 om vervolgens op te warmen naar een prima 22 graden. De komende dagen zal het nog wel iets frisser worden, maar vanaf donderdag zitten we alweer zo zuidelijk op de kaart dat het weer korte broeken weer wordt. Het uitgekiende laagjes-concept zal in ieder geval naar verwachting prima gaan voldoen.

Valt er dan verder nog iets op? Zeker. De uitspraak van Trump dat alle Mexicanen het land uitmoeten zal in de staten die we tot dusver gepasseerd zijn de economie volledig tot stilstand laten komen. Werkelijk alles wordt door Mexicanen uitgevoerd en ik schat zo in dat het niet bepaald de baantjes zijn waar de Amerikaanse jeugd voor warm loopt. Dat zal dus wel niet zo’n vaart gaan lopen.

Nu in het (wederom) Holiday Inn in Birmingham, morgen naar Old Car City en Canton!

Vandaag hebben we ons verdiept in de historie van de zuidelijke staten en reisden we van Louisiana naar Mississippi. Op ruim twee uur rijden van Monroe kwamen we allereerst in Natchez aan, een plaatsje wat door veel reisbureaus (voorzover die nog bestaan) in hun autoreizen is opgenomen. Inderdaad een aardige plaats met veel huizen in koloniale stijl maar nou ook weer niet dusdanig dat we er eens uitgebreid een tour wilden doen. Even snel rondkijkend was het toch van het niveau dat huis x door meneer y in het jaar z was gebouwd en dat soort informatie beklijft bij deze crew maar in zeer beperkte mate vrees ik. Gelukkig hadden we in het kader van onze moord- en doodslag tour nog een speciaal graf op de lijst staan, waar een moeder voor haar jong overleden dochter een graf had laten graven met een trappetje naar beneden, zodat moeder als het onweerde naar beneden kon om haar dochter gerust te stellen. Gelukkig is enige tijd geleden wel besloten om de toegang dicht te metselen, maar de trap is er nog.

Voor vaste meelezer D even het bord vastgelegd. Al rijdend uiteraard, kwestie van timing

Ietwat macaber. Wel heel apart.

Volgende spektakel dat op de agenda stond was een ghosttown iets te noorden van Natchez. Helaas bleek de toegangsweg (zoals Internet ook al had aangegeven) steeds moeilijker begaanbaar te worden, en met het debacle van eergisteren waarbij onze Koreaanse rommel bijna tot z’n assen in het zand stond nog vers in het geheugen werd met pijn in het hart besloten de expeditie af te breken. Geluk bij een ongeluk waren we inmiddels wel op een prachtige weg door de natuur beland, de Natchez Trace Parkway. In de voorbereidingen van deze reis was deze route nergens voorbij gekomen, maar het blijkt een maar liefst 444 mijl lange weg door meerdere staten te zijn die heel fraai door de natuur meandert. Via deze parkway kwamen we bij de volgende attractie, het Grand Gulf park, welke met een zeer stevig hekwerk bleek te zijn afgesloten. Als pleister op den wonde was er tegenover een fraai uitzichtpunt op de Mississippi rivier, maar de geplande ontmoeting met een zelfgebouwde moonshine onderzeeër heeft dus helaas geen doorgang kunnen vinden.

Mooie weg door de natuur

Fiets faciliteit onderweg, inclusief fietsophangsysteem, bandenpomp en diverse gereedschappen. Vinger voor de lens is mijn tribute aan Piet.

Niet voor de Nat

Pussycat

Zo hoog stond de rvier in 2011. En dit zijn geen uiterwaarden maar gewoon bos, bebouwing en asfaltwegen

Inmiddels begon de tijdsplanning een rol te spelen aangezien we rond 1500 bij ons volgende logement wilden inchecken. Na de bekende Subway lunch hadden we precies genoeg tijd voor het Vicksburg National Military park, alwaar we deelgenoot werden gemaakt van werkelijk alle details rondom de veldslag bij Vicksburg tijdens de civil war. Eigenlijk meer doodslag en ellende dus, maar wel zeer leerzaam. We hadden iets soortgelijks al eens eerder gezien bij Gettysburg, maar aangezien de belegering bij Vicksburg nog meer in het collectieve geheugen van de Amerikanen is verankerd (4th of july!) moesten we deze toch ook even meepakken.

Toegang tot het park

Dubbel S, Dubbel S, Dubbel P

Laatste soldaat loopt er nog steeds rond

Veel van dit soort huizen hier

En nu resideren we in een prachtig pand in koloniale stijl waarvan twee van de slaapkamers verhuurd worden. Weer eens wat anders dan een Holiday Inn dus. Morgen naar Birmingham, Alabama!

Bazsinsky House, onze verblijfplaats

Interieur zoals je dat verwacht

Erg groot. Is vast ten koste gegaan van heel wat menselijk leed bij anderen maar dat horen we morgen bij het ontbijt.

De laatste dag in Dallas stond in het teken van JFK, of dan vooral de moordaanslag op JFK. Om de een of andere reden lijkt deze vakantie tot onze eigen verbazing tot dusver volledig in het teken te staan van moord en doodslag en vandaag was dus geen uitzondering.

De aanslag op JFK heeft eigenlijk altijd al mijn interesse gehad, zeker ook omdat er allerhande complot theorieën rond bleven zingen en de Amerikanen er maar niet over uitgepraat raken. Tot dusver hadden onze Amerika reizen Dallas niet in het repertoire zitten, maar vele JFK-reportages en -documentaires verder was het nu toch een keer tijd om ter plekke de situatie in ogenschouw te nemen en zelf een oordeel te vormen. Na het ontbijt was het slechts een kwartiertje rijden naar het Sixth Floor Museum at Dealy Plaza, het hotel was er immers op geselecteerd. Een half uurtje voor openingstijd arriveerden we om even rustig rond te kunnen wandelen en overal zelf te kunnen gaan staan. We waren bepaald niet de enigen met dit idee, veel individuele bezoekers maar ook groepen met gids hadden hetzelfde idee, maar het was rustig genoeg om overal even op het gemak de situatie te bekijken en te beoordelen. Het opmerkelijkst vond ik hoe dicht alles bij elkaar ligt en hoe kort dus de afstand tussen de verschillende locaties (Zapruder – JFK – Oswald) is.
Om strak 10:00 stonden we voor de ingang van het museum, tickets in de knuistjes geklemd, om vervolgens in kleine groepjes met de lift naar de zesde etage gestuurd te worden. Er is een fraaie tentoonstelling ingericht, maar met een half uurtje hadden we het wel gezien. Als je een beetje JFK-adept bent was er weinig nieuws te ontdekken, maar het hoogtepunt was natuurlijk om zelf de situatie vanuit het raam (nou ja, het raam ernaast) in ogenschouw te nemen. Mijn conclusie (en die van vele anderen natuurlijk…) is dat Oswald echt wel de dodelijke schoten vanuit dat raam gevuurd heeft, maar dat de reden daarvoor altijd wel wat vaag zal blijven en dus ook onderdeel van allerhande complot theorieën zal blijven. Zoals het in de Warren commissie al werd gezegd: “People do not want to accept that this insignificant man could have acted alone”.

X marks the spot

The Grassy Knoll

Blik vanaf het standpunt van Abraham Zapruder

De Texas School Book Depository, nu dus op de zesde en zevende verdieping het museum

Door de FBI gemaakte maquette

Het zicht vanuit het raam

Goodbye Dallas

Na dit hoogtepunt-tot-dusver konden we beginnen aan de trip van 450km naar Monroe, Louisiana. We hebben Texas dus verlaten, helaas zonder foto van het ‘You are now entering Louisiana’-bord. Onderweg even langs de Walmart voor wat brood (of wat daar in de US of A voor door moet gaan) en beleg zodat we onderweg de lunch op de zo zorgvuldig van tevoren geselecteerde lunch locatie konden verorberen. En wat blijft dan hangen van Texas: Vooral dat het bijna een land op zich is, zowel qua afmetingen als qua mensen en gedrag. Overdreven grote auto’s, overdreven veel en vet eten, en eigenlijk lak hebben aan alles en iedereen. We hebben geen windmolen of zonnepaneel gezien, en overal staat alles te loeien en te draaien like there’s no tomorrow. Wereldvreemd zou je bijna zeggen.

Navigatie geeft aan dat we vooral rechtdoor moeten rijden

Lunch onder een boortoren

Er was nog wat meer roadside-spektakel voorbereid: Een Muffler Man, waarbij helaas de afrit wegens werkzaamheden was afgesloten en we geen puf hadden om een eind om te rijden, en een Bonnie and Clyde museum. We reden immers door de regio waar de rooftocht van Bonnie and Clyde tot een einde kwam dus daar wordt alom volop van meegeprofiteerd. Het laatste benzinestation waar ze hebben getankt, de plek waar ze zijn doodgeschoten (alweer de dood!), en dus ook een Bonnie and Clyde Ambush museum. We zijn er geweest, maar gadverdamme, wat was dat een vieze bedoening. De dichte ondoorzichtige deur van een vervallen pand had ons al moeten waarschuwen maar de nieuwsgierigheid won het toch van ons voorgevoel. Eenmaal binnen stonden we wat in alle andere musea een museumwinkel zou heten, maar hier was het een naar pis stinkend hol waar door de onverzorgde hillbilly achter de balie wat onbeduidende prullaria werd aangeboden. Het ‘museum’ (we hadden inmiddels wel een idee van welke klasse dat zou zijn) zat ook weer achter een beduimelde dicht deur, dus de vraag ‘do you want to visit the museum?’ moesten we helaas voor de man ontkennend beantwoorden. In een nanoseconde zaten we weer in de auto om aldaar onze handen te ontsmetten. De foto’s op Internet bekijkend lijkt het museum best wel aardig, maar dit was vandaag even not our cup of tea vrees ik.

Ranzige vervallen bende

Nu resideren we in Monroe, morgen naar de historische steden Natchez en Vicksburg.

Spotje onderweg, een net gestarte B52 bommenwerper vanaf (Google heeft geholpen) Barksdale AFB

Standaard proviand voor onderweg, 10 miljoen calorieën per Dud

Hotel in aanbouw. Geen wonder dat bij ieder stormpje de hele boel in elkaar sodemietert

Vandaag stond een rondje Dallas op het programma. Dus na het niet zo copieuze ontbijt was ons eerste doel de onvermijdelijke Muffler Man. Nadat we deze gisteren niet konden vinden was er vandaag een herkansing die we sowieso gingen benutten. Deze specifieke Muffler Man is een bijzondere omdat iemand het nodig vond hem het hoofd van Alfred E Neuman aan te meten. Voor de generatiegenoten geen onbekende, deze stripfiguur speelde een prominente rol in Mad-magazine. Omdat we toch onderweg waren nog even een klassiek benzinestation meegepakt waarna koers kon worden gezet naar de Fort Worth Stockyards. Technisch gezien geen Dallas maar Fort Worth, maar je rijdt naadloos van de ene de andere stad in. De Stockyards zijn een soort toeristische samenvatting van alles wat zich in Texas ten westen van Dallas afspeelt. Dus alle cliches worden tevoorschijn getoverd en lasso’s, cowboyhoeden en paarden voeren er de boventoon. Ons bezoek was dusdanig zorgvuldig getimed dat we ook nog de cattle drive mee konden pakken, waarbij een kudde Texas Longhorns door de straten van deze attractie geleid worden. Cowboys te paard leiden dit spektakel in goede banen, maar aangezien de koeien twee keer per dag dit rondje sjokken denk ik dat het hek openzetten ook al heel goed werkt.

Toegevoegd aan het rijtje bezochte Muffler Men

Sinclair Dino tankstation

Je waant je volledig in het Wilde Westen. Echt.

Passen vast ook op een Cadillac van 1969

De schoorsteen moet wel roken, dus veel winkels en horeca

Spreekstalmeester van dienst. Dat je wel weet waar je naar kijkt.

Sjokkende Longhorns

Vanaf de Stockyards staken we heel Dallas van west naar oost over om een kijkje te nemen bij de Southfork Ranch. Totaal onzinnig natuurlijk, ongetwijfeld is vrijwel alles ergens in een studio in Hollywood opgenomen, maar omdat we toch in de buurt waren konden we het niet laten om er even langs te gaan. Conclusie: Heel erg groot en heel erg leeg. Maar we hebben de foto gemaakt! Via de lunch bij Subway reden we naar de restanten van het Futuro huis. Dit futuristische bouwsel was ooit bedoeld als een soort prefab-vakantiewoning. Erg mooi om te zien, jammer dat deze in een zeer deplorabele staat was. En dan te bedenken dat er eentje in het Boijmans van Beuningen staat.

Even aangebeld, maar niets veranderd. JR is nog steeds boos en Sue Ellen nog steeds dronken.

Futuro House. Trappetje was niet echt stabiel meer.

Picture or it didn’t happen

Het bereiken van deze Flying Saucer was nog een kleine uitdaging aangezien de toegangsweg van het type moeras was. Met echter flink wat hard opgedroogde stukken durfden we het wel aan, maar met tien meter te gaan zakte de NAT ver weg in de blubber en kwamen we op een haar na vast te zitten. Als trouw kijker van Matt’s Off Road Recovery (https://www.youtube.com/@MattsOffRoadRecovery) had de gezagvoerder gelukkig nog net de tegenwoordigheid van geest om met enkele afgekeken kunstgrepen de boel te redden en kwamen we met de schrik vrij. Om vervolgens te constateren dat er ook een asfaltweggetje naar de Futuro liep…

Sorento Dakar Edition

Als toetje van deze dag nog even een laatste Muffler Man meegepakt op weg naar het hotel. Morgen een lange dag: Eerst het JFK museum bij Dealey Plaza, daarna nog 450km naar Monroe afleggen. Waarbij na al duidelijk is dat vooraf reeds geselecteerde attracties onderweg niet allemaal gefrequenteerd zullen kunnen worden.

Klassieke Muffler Man

Iedere vlek op de kaart heeft z’n eigen watertoren

Heel veel tolwegen onderweg. Bij het huren van de auto in één keer afgekocht dus zullen we ze gebruiken ook.

Vandaag konden we van het als altijd sub optimale hotelontbijt genieten. Lezers die wel eens in de US of A geweest zijn kennen dit fenomeen wel: Styrofoam bordjes, aangelengd eierpoeder en drie verdwaalde muffins. Dit keer viel het echter mee, met redelijke jus d’orange, brood-met-toaster en echt zelf gebakken spek. Nog steeds geen Michelin niveau maar goed genoeg om niet elders een ontbijt te scoren. Eerste geplande stop was het Texas Prison Museum en aangezien deze pas om 10:00u zou openen hebben we op ons dooie akkertje de koffers ingepakt en uitgechecked. Eenmaal met bagage en al aangekomen bij de NAT (Not-A-Tahoe) bleek de linkerachterband niet meer helemaal op spanning te zijn. Weliswaar zat er genoeg lucht in om te rijden maar aangezien we nog 400km naar Dallas voor de boeg hadden moest er toch even een herstelactie opgetuigd worden. Uiteraard werd het dagschema soepel aangepast om hiervoor ruimte in de agenda te maken. Alhoewel er op de Thrifty (nogmaals: laatste keer) documentatie een support telefoonnummer was te ontwaren kregen we daarbij meteen visioenen van uren wachten, sleepwagens en vervangend vervoer, dus de keuze was snel gemaakt om zelf maar even op zoek te gaan naar een bandenboer. Aangezien we aan de rand van de stad bivakkeerden was er een behoorlijk aanbod van auto gerelateerde bedrijven in de buurt en besloten we onze klandizie te gunnen aan de firma Pep Boys, een soort Amerikaanse versie van KwikFit. De eerste was te druk, maar 5 minuten verderop zat er een ander filiaal die ons binnen het uur weer op weg wist te helpen. Hulde dus, en problem solved.

Bekende wedstrijdopstelling

Magische pannenkoekenmachine. Een Japanse hotelgast maakte voor de machine staand een videocall naar huis om het bestaan hiervan aan z’n vrouw door te geven.

Nat bij Pep

Onderweg viel op dat het uiteraard steeds rustiger op de weg werd maar vooral dat het aantal asociale weggebruikers zienderogen afnam. We hebben best veel in de USA rondgereden en gemiddeld genomen rijden de Amerikanen best relaxed en wordt er veel ruimte gegeven. Zo niet in Houston, Texas, alwaar het een continue strijd om iedere square feet asfalt lijkt. Maar ook buiten de stad valt op dat er zo nu en dan toch echte wegpiraten tussen zitten, meer dan dat we in Nederland gewend zijn. Doordat de wegen breed zijn en het verkeer relatief weinig van baan wisselt loopt het wonderbaarlijk vaak toch nog goed af.

Thou shall not pass

Typisch beeld onderweg. De rechter truck reed slechts 120kmh, dus dat getreuzel ga je dan inhalen met je oversized load

Grondig vastgezet, deze paal van een meter of twintig. Een keer remmen en hij ligt in je nek.

De ijscoman. Maar je kunt wel de motor uitzetten als je stilstaat en dat is ook wat waard.

Nadat we gisteren toch wel een wat macabere dag hadden met het Funeral museum hebben we deze lijn vandaag doorgetrokken naar het Texas Prison Museum. Geen aansprekend onderwerp dus, maar wel heel interessant, met name omdat Texas nog steeds vrij fanatiek de doodstraf uitvoert. Daar ging het in het museum dan ook voor een groot deel over, ook al omdat een van hun belangrijkste items ‘Old Sparky’ is, de elektrische stoel waar ruim 300 mensen de dood op hebben gevonden. En alhoewel het museum een poging deed om een en ander zo neutraal mogelijk te brengen las je toch overal tussen de regels door dat de meeste inwoners van deze staat nog steeds volop achter het voltrekken van dit vonnis staan. Ietwat beduusd stonden we een uurtje later dus weer buiten.

Museum

Old Sparky. Interessant doch unheimisch.

Die aan elkaar geknoopte lakens bestaan dus echt. Let ook op de door gevangenen uit hout gesneden pistolen, niet van echt te onderscheiden.

Verder was het een gewone reisdag, met even tanken, lunchen, Muffler Man zoeken en vervolgens rond 1700 aankomst bij het hotel. Morgen Dallas verkennen!

Voordeel van Nat: Voor een paar tientjes ben je weer onderweg.

Lunch, een mens kan niet iedere dag hamburgers eten

Hier zou een Muffler Man moeten staan. Rondje gereden maar niet aangetroffen.

Woonplaats van de Muffler Man

Mooi Amerikaans dorpje, dat wel

Dallas Skyline

Na een heel redelijke nachtrust waren we natuurlijk onvermijdelijk vroeg wakker. Om 03:00 was het immers al 10:00 in Nederland en dat zat toch nog behoorlijk in ons systeem. Maar niet getreurd, zo’n matineuze start van de dag biedt ook nieuwe kansen. Nog in het donker zaten wel om 06:00 in de auto om de eerste bezienswaardigheden van Houston in het juiste licht en de juiste stilte te kunnen bewonderen. Helaas was het flink bewolkt en kwam het fotografische ‘golden hour’ vandaag dus even te vervallen maar dat deed niets af aan de hoge kwaliteit van het ochtendprogramma. Allereerst spoedden wij ons naar Cloud Column, het broertje van de bekendere Cloud Gate in Chicago. Trouwe lezers van dit blog kunnen zich natuurlijk nog als de dag van gisteren herinneren hoe wij ook deze op vergelijkbare wijze op een vroege zondagochtend hebben vastgelegd, zie https://homm.es/?p=48. Cloud Column was iets minder spectaculair maar nog steeds fraai om er als enige bezoeker naast te staan. Hierna naar het William P Hobby Airport, alwaar het oude terminalgebouw inmiddels een museum is. Niet dat we dat wilden bezoeken, maar we wilden in ieder geval toch even deze vergane glorie aanschouwen en vastleggen. Meteen hierna door naar het Eclectic Menagerie Park wat alleen al vanwege de hoogdravende naam aansprak maar daardoor ook alleen maar kon tegenvallen. En dat deed het dan ook. Eigenlijk was het slechts een hobbyproject van wat staaljongens die dat in een veldje mochten neerzetten. Door de omvang nog wel indrukwekkend maar onze hooggespannen artistieke verwachtingen werden helaas niet waargemaakt.

Cloud Column bij het ochtendgloren

William P Hobby Graveyard. Mijn niet-kenner oog zegt Gulfstream.

Mooi klassiek gebouw in ietwat deplorabele staat. Aankomst- en vertrekhal plus verkeerstoren.

Ja, dat is een echte pickup onder die dobber. Wat aangeeft hoe groot deze kunstwerken zijn.

‘Eclectic’ is misschien iets te hoog gegrepen

Inmiddels was het alweer 09:00 (de dag vliegt ook om zo) en tijd voor ontbijt. Het hotelontbijt was deze ochtend helaas pas vanaf 07:00 beschikbaar dus dat hadden we moeten skippen, maar dit gaf ons wel de gelegenheid om nu alsnog een fatsoenlijk ontbijt te scoren. Aangezien we nu heel Houston al kriskras hadden doorkruist kon een half uurtje naar Angela’s Oven er ook nog wel bij. En Angela viel zeker niet tegen: In een yuppenwijk vol dertigers met kinderwagens was er een buitenterras met een klein bakkerijtje annex cafetaria met een prima menukaart voor een zondagochtendontbijt. Wij als hippe opa en oma vol geduld (‘Kan dat kind niet even stil zijn?’) pasten moeiteloos tussen het hipster publiek en we hebben genoten van croissant, French toast en cinnamonroll.

Blending in

Voor Amerikaanse begrippen redelijk haute cuisine

10:00u. Het moment dat de gemiddelde toerist een keer in actie komt maar ook het tijstip waarop ons dynamische duo er al een halve werkdag op had zitten. Geen geteut, maar weer half Houston door op weg naar het Houston Museum of Natural Science. Wat naast het eerder genoemde niet zo Eclectic Park bleek te liggen, maar een al te zorgvuldige planning haalt natuurlijk alle spontaniteit uit zo’n vakantie.
Een fraai museum wat echter wel behoorlijk op de jeugd gericht was. Terecht natuurlijk, maar niet alles in het leven hoeft voor ons tot een interactief spektakel omgebouwd te worden. Toch een erg mooi museum, waarbij wel de fossielen- en dinosaurus-verzadiging na een tijdje optreedt.

Triceratops. Een van de twee dinosaurus soorten waarvan we de naam toevallig weten.

Aangezien we wel even klaar waren met het geslenter hebben we een korte hotel-break ingelast om op adem te komen. Maar slapen doen we ’s nachts, dus om 13:30 zaten we weer in de auto voor een lichte lunch bij de Subway. Halve footlong sub en iets wrapachtigs maakten dat we klaar waren voor het volgende spektakel en tevens hoogtepunt van de dag in het National Museum of Funeral History. Dit was weer typisch zo’n pareltje waar we het voor doen. Het museum geeft een fraaie doorkijk van alles wat maar met begraven te maken heeft, van doodskisten naar rouwkoetsen en mummies tot moderne crematoria. Soms wat luguber, maar altijd interessant. Wel kent het een wat bizarre obsessie met pauselijke uitvaarten wat duidelijk maakt dat de financier van het geheel duidelijk meer in de melk te brokkelen heeft dan de curator (als die er al is).

Fraaie hearses.

Gemarkeerde selfie spot. Beetje raar vonden wij.

Via de Walmart zijn we nu terug in het hotel wat even rust geeft om alle digitale kanalen bij te werken. Straks diner, morgen gaan we echt beginnen en op weg naar Dallas.

De stoplichten op spannende kruisingen zijn voor extra zichtbaarheid ook rood omkaderd

We zitten in Texas en dus dicht bij de bron. Omgerekend €0.62 de liter, dus laten we zeggen dat de energietransitie hier niet echt leeft.

Omdat deze pensionado’s er voor gekozen hebben om ook tijdens hun pensioen gewoon keihard door te werken gaan er na het afsluiten van het reguliere bestaan als loonslaaf ineens ook weer nieuwe deuren open. Zo moet F voor werk twee dagen op Curacao zijn. Aangezien dat belachelijk kort is (er is zelfs sprake van lichte vliegschaamte) was er een uitgelezen mogelijkheid om de reis uit te breiden met een langer verblijf op Curacao (familiebezoek + huisinspectie) en wederom maar weer eens een bezoek aan de Verenigde Staten. Veel hebben we al gezien, maar Miami stond nog op de bucketlist en ook Dallas (JFK!) moest nog eens bezocht worden. Aangezien er vanaf Schiphol niet direct op Dallas gevlogen wordt en we een broertje dood aan overstappen hebben (zie een eerder weblog over onze belevenissen op Heathrow) werd besloten om dan maar naar Houston te vliegen. Ook nog eens lekker zuidelijk gelegen en dus warm wat in november ook zeker een bonus is.

Bij het inchecken thuis even korte stress door rode uitroeptekens en gemopper van de KLM app dat de ESTA-toelating niet gevonden kon worden. Koortsachtig vergelijken van paspoortnummers en ESTA documentatie, maar daar was echt niets mis mee. Inchecken op de PC dan maar waarbij er ineens paspoorten gescand moesten worden wat het probleem moeiteloos verhielp. Heel storend als de foutmelding niet klopt met wat er echt aan de hand is. Tevens kregen we bij dit moeizame incheckproces de niet te versmaden optie of we voor een kleine (nou ja) vergoeding een upgrade naar Business Class blieften. Nou ontbrak in ons vliegtuig de door ons zo gekoesterde Premium Comfort klasse en hadden we normaal gesproken dus noodgedwongen 11 uur lang Economy Comfort voor de boeg, dus dat blieften wij wel. Dat leverde als bonus ook nog eens een smooth incheck- en instapproces op, al met al een goed doch ietwat kostbaar begin van de reis.

Vliegtuig van dienst

Lange doch comfortabele vlucht

En wat doet een mens dan bijna 11 uur lang: Beetje films kijken (C), muziek luisteren (F), lezen (beiden), Internetten (F, 2400 baud) en dat wat goede vriend D als ‘doepen’ beschrijft. Van Dale kent de term niet, maar iedereen begrijpt intuïtief wat hiermee bedoeld wordt. Onze buurman had zijn eigen versie hiervan door meteen na binnenkomst kort achter elkaar vier glazen champagne naar binnen te slaan en vervolgens de stoel volledig gestrekt te zetten en de rest van de vlucht te slapen. De overvloedige catering maakte overigens dat er steeds scherp opgelet moest worden om bijtijds zithouding en tafelgebruik correct in te stellen voor de volgende gang. Naar verluidt was het gehele menu door Jonnie Boer zelf bedacht maar onze constatering was dat het nog steeds gewoon vliegtuigvoedsel was. Beduidend beter dan wat je normaal gesproken aan de andere kant van het gordijntje krijgt maar echt lekker wordt het gewoon nooit.

En dit was de lichte maaltijd van de drie

Ruimschoots op tijd arriveerden we in Houston voor de bekende hordes van Customs (lang in de rij maar vriendelijk geholpen), je weg vinden door een vreemde luchthaven (overdaad aan pensionado’s om je de weg te wijzen), koffergevecht (zo lang in de rij bij Customs dat de koffers allang op de band liggen) en de weg vinden naar de rental cars. De keuze was deze keer (en ik kan nu zeggen: tevens de laatste keer) op de firma Thrifty gevallen. Nadere bestudering, uiteraard nadat de reservering al gemaakt was, leert dat dit samen met Dollar een soort budgetmerken van Hertz zijn. En dat is inderdaad gebleken, want nadat we bij de balie alle formaliteiten keurig hadden afgerond en we de auto gingen ophalen kwamen we in een akelig lege garage terecht waar toch echt geen Tahoe te bekennen was. Het aanwezige vrouwelijke personeel keek ons slechts schaapachtig aan, waarbij de wimpers en nagels van 5cm sowieso verhinderden om ook maar enige eventueel benodigde administratieve handeling te kunnen verrichten. Gelukkig kwam de Operations Supervisor Manager Director zelf assisteren, maar de reeds afwezige Tahoe bleef ook gedurende zijn interventie nog steeds akelig afwezig. Er werd ons wel als alternatief een pickup truck aangeboden (model ladder nodig), maar die hebben we vriendelijk doch resoluut geweigerd. Uitkomst van dit debacle is dus dat we nu in een Kia Sorento rijden, waarbij opgemerkt moet worden dat onze vriend de directeur deze deceptie ruimhartig gecompenseerd heeft door de bepaald niet geringe dropoff kosten (we leveren in Miami de auto weer in) van de bon te schrappen.

Het riante aanbod bij de firma Thrifty.

Kia Sorento. Met ook nog eens zo’n verschrikkelijk start-stop-systeem.

Gelukkig ook goed nieuws: De voor vertrek aangeschafte T-Mobile eSIMs doen het fantastisch, dus we hebben op beide mobieltjes uitstekend Internet tot onze beschikking. Wat weer goed van pas kwam om moeiteloos het hotel te vinden. Na het droppen van de bagage even de eerste boodschappen gedaan (Kroger, met zowaar een behoorlijke versafdeling) en een koelbox gescoord (good old Walmart). Omdat de KLM-foeragering inmiddels wat gezakt was moesten we nog wel even in ieder geval iets te eten scoren. Een restaurant maaltijd zou veel te overvloedig zijn, dus werd het de gevreesde grote M. Waarbij de review varieerde van ‘heerlijk’ (C) tot ‘oneetbaar’ (F). Zelfs de salade is hier in Texas bij gebrek aan populariteit komen te vervallen.

Met ondergaande zon lijkt het heel wat, maar het is gewoon een Holiday Inn

Het restant van het programma van vandaag bestaat uit Het Grote Volhouden, met als doel om in ieder geval tot 22:00 lokaal (NL-tijd 05:00) wakker te blijven, maar we settelen ook voor 20:00 als we te chagrijnig worden. Morgen een hele dag in Houston! Maar: Kia. Dus.

De laatste dag. Aangezien onze vlucht om 17:15 vertrekt en we om 11:00 het hotel moeten verlaten is timing cruciaal. We besluiten het uitslapen en hangen tot 10:00 te rekken en dan toch echt de spullen in de auto te gooien. Daarbij afscheid nemend van onze trouwe koelbox en plastic container waar we vier weken lang ons eten en drinken in bewaard hebben. We starten met het vertrouwde ontbijt bij Zaftigs, copieus en lekker. Daarna zijn er twee plannen, eentje om het MIT museum te bezoeken (interessant maar zonder parkeergelegenheid) en de JFK Presidential library (minder interessant maar met parkeergelegenheid en dichtbij het vliegveld). Compromis wordt om eerst langs MIT te rijden in de hoop op een lucky parkeerplaats (kansloos) en als alternatief door te rijden naar JFK (en dat werd het dus).

Pancakes met granola om er nog een soort van gezonde twist aan te geven

Vanaf morgen weer gewoon kwark en crackers

De Presidential Library die eigenlijk gewoon een museum is was interessanter dan vooraf gedacht. Veel aandacht voor de opkomst van JFK en het schetsen van de tijdgeest, inclusief allerhande memorabilia uit die tijd.

We zitten goed

Mooi gebouw

JFK zag al snel het belang van televisie

Herkenning

Zo kennen we dat

Vrijwel alles is keurig bewaard gebleven, inclusief de fonetische uitspraak van de beroemde tekst

Stukje muur

Nog een bekende uitspraak

Qua timing pakte het bezoek perfect uit, rond 14:00 konden we de Nimitz bij Hertz op de luchthaven inleveren. Daar werd ons meteen een lift aangeboden zodat we met bagage en al bij de juiste terminal werden afgezet. Dat er op de achterbank maar twee stoelen beschikbaar waren werd door minstens drie deelnemers als oplosbaar gezien.

Na vlot de koffers te hebben ingeleverd en door de security te zijn geglipt is nu het wachten op de vlucht naar Amsterdam. Het was weer een geweldig avontuur, dank aan de gehele Minigruppe crew!

De laatste vakantiedag in Boston aangezien we morgen terugvliegen. Van tevoren hadden we geen keiharde doelen gesteld anders dan het bezoeken van de binnenstad, het lopen/rijden van de Freedom Trail (zonder te weten wat het nou echt was) en tussendoor ook nog ontbijten en lunchen. Omdat parkeren in Downtown Boston vrijwel onmogelijk is zijn we met de tram/metro naar het centrum gegaan. Ontbijt was in een prima tentje maar wel tegen de hoofdprijs, eitjes en koffie kunnen dus meer kosten dan het complete diner van gisteravond.

Kaartjes kopen kan ook een groepsactiviteit zijn

Tram. Die voor het grootste gedeelte ondergronds rijdt, dus eigenlijk metro.

De jeugd kan nog staan

Goed ontbijt is het halve werk

Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar de trolleybus, in de voorbereiding gisteren bleek de hop on-hop off al vol te zitten maar dit leek een fraai alternatief. We hebben het rondje niet volgemaakt maar zijn halverwege uitgestapt om terug te lopen: Zo zagen we veel meer dan in de bus en het was een goede manier om Boston wat beter te leren kennen.  

Happy on the trolley. Kaartje echter suboptimaal benut door halverwege te gaan lopen.

Opmerkelijk straatmeubilair. Leek nog in werking te zijn ook.

Brandtrappen a la New York

Mag wel een legenda bij

Koffie onderweg. Of in dit geval Hot Chocolate.

Oude gebouwen ingeklemd tussen nieuwbouw

Veel fraaie architectuur

Freedom trail wordt door het hele centrum aangegeven met deze band. Dus alle toeristen lopen dezelfde ronde.

Seal of approval

Mooi keramiek in het oude metrostation

Soms moet je niet willen weten hoe het allemaal functioneert.

Subway-to-go

Aan het eind van dag trekken we de conclusie dat het avontuur nu wel zo’n beetje op z’n eind loopt. Nu dus rust. De blogs werden steeds korter maar dat zou ten onrechte de indruk kunnen wekken dat we het minder naar ons zin hadden. We hebben ons uitstekend vermaakt maar het is ook wel weer tijd om af te ronden. Morgen dus naar huis!

In ons op zich prima hotel wordt helaas geen ontbijt geserveerd, maar even verderop (5 minuten per Nimitz) zat het uitstekende etablissement Zaftigs die ons van eitjes, yoghurt en voor de echt onverschrokkennen French toast with Banana kon voorzien. Naast goed eten troffen we hier ook de fraaiste toiletten tot dusver aan, inclusief Kunst Aan De Muur. Een mooie opmaat voor het volgende evenement van deze dag, een bezoek aan het Museum of Fine Arts.

Hebreeuwse vrienden van Zaftigs

Kunst op het toilet. Volgens de aanwezige kenners een Botero.

Bioscoop tegenover de ontbijtlocatie. Mooie klassieke uitstraling.

Omdat het toch net even te ver lopen was zijn we per voiture naar het museum afgereisd. Alhoewel dit bezoek vooral op instigatie van medereiziger P was stelde het museum ook voor de overige leden van de minigruppe zeker niet teleur. Een ruime keuze aan schilderijen en bezienswaardigheden, jammer van het wat opdringerige personeel cq vrijwilligers die je te pas en te onpas aanschoten om hun wetenswaardigheden te delen. Aangezien ik zelf het mansplaining tot kunst heb verheven is aan en dergelijke toelichting natuurlijk geen enkele behoefte. 

Egyptische mummies en sarcofagen. Vooral de aanwezige kinderen waren zwaar onder de indruk.

Poppenhuisje voor de welgestelden. Naar verluidt zijn er wereldwijd nog vijf over. Ook in het Rijksmuseum te bewonderen.

Diepteonderzoek. Bril op de neus voor detailweergave. Plattegrond onder de arm gekneld om niets te missen.

Veel Nederlands, zowel schilderijen als overige artikelen.

Mooi glas in lood

Door ons geanalyseerd als pointillisme. Maar dan met streepjes in plaats van puntjes.

Fen Kough. Blijft favoriet.

Die knakker kenden we natuurlijk al uit het Kröller-Müller museum

Ook muziekinstrumenten met fijntechniek aanwezig

Speciaal voor de piano-gevoeligen onder ons. Als er Wurlitzer op had gestaan had ik het ook geloofd.

Uitgemuseumd

Ondanks dat het museum zeer fraai was waren we na een paar uur toch wel uitgemuseumd en klaar voor de lunch. Aangezien we per Nimitz waren was het eerste doel een plek waar we konden parkeren en dan kom je al snel bij een food court cq mall uit. Helaas kwamen we bij de eerste mall tussen de Fentanyl junks uit. Naar om te zien, daar heeft de USA echt een flink probleem aan. In eerste instantie dachten/hoopten we dat het bij de mall misschien nog wel mee zou vallen, maar na een snelle ronde zijn we heel laf toch maar weer vertrokken op zoek naar een iets fijnere/veiligere/beschaafdere mall. Aldaar hadden we een keuzemenu en met 2x Thai, 1x Japans (eigenlijk 3x rijst/noodles met een prutje) en 1x Burger King was iedereen tevreden.

Uit de concentratie gehaald

Nu rust in het hotel, straks terug naar de uitstekende Chinees van gisteren, morgen laatste hele dag in Boston!