Vandaag was het afscheid van ons laatste ‘eigen’ verblijf. Gisteren voor het laatst zelf kunnen koken, vanochtend het laatste fatsoenlijk ontbijt. Helaas blijven er na zo’n verblijf natuurlijk altijd nog teveel etenswaren over die we helaas niet mee kunnen nemen. Maar om nou zo’n halve fles blue cheese dressing in je koffer te stoppen gaat ook wat ver. Dus met pijn in het hart afscheid genomen van onze resterende voorraad en op weg gegaan naar Boston.

Adieu

Natuurlijk is geen verplaatsing compleet zonder wat tussenstops. De eerste tussenstop was bij het JFK memorial in Hyannis, de plaats waar de Kennedy’s diverse huizen hadden en JFK graag kwam. Meteen naast het memorial was het volgende memorial (daar zijn ze hier goed in) voor de Korea oorlog. Ook nog even langs de Kennedy-enclave gereden maar daar was niet veel van te zien, en van wat er te zien was leek het er niet op of het nog steeds in handen van een kapitaalkrachtige familie was.

Daar besteden de Amerikanen altijd veel aandacht aan

JFK plaquette

Korea memorial

Omdat we een korte rit hadden en toch vrij vroeg in Boston zouden arriveren hebben we onze weg vervolgd via de binnendoor-route langs de kust. Met als hoogtepunt een tussenstop bij (hello) Mary Lou koffie.

Mary Lou Coffee. Vooral veel afhalers, maar wij durfden het aan om naar binnen te gaan

Themakleur bij Mary Lou is Oogverblindend Rose

Rond 12:30 arriveerden we in Boston en parkeerden we bij het Boston Art Museum. Dat leek op Google Maps zo ongeveer de dichtstbijzijnde plek om te parkeren om van daaruit naar Fenway Park, het stadion van de Boston Red Sox, te kunnen lopen. Voor slechts $35 mocht de auto daar wel even staan…  20 minuten lopen met lichte regenspetters bracht ons mooi op tijd bij het stadion. Daar waren inmiddels 30.000 andere sportliefhebbers ook gearriveerd en die wilden allemaal tegelijk een hot dog kopen. Veel wachten in de rij dus, maar uiteindelijk konden we op prima (overdekte!) plaatsen de wedstrijd aanschouwen. De wedstrijd werd helaas vanwege de aanhoudende regen na ongeveer twee uur spelen stilgelegd, waarop we besloten om in de stromende regen terug naar de auto te lopen en naar het hotel te gaan. 

Wandelen naar het stadion. Nagenoeg droog.

Ook in Boston

Het stadion

Fanfare band trekt het stadion in. Optreden helaas gemist omdat we twee uur in de rij stonden voor de hotdogs

Ruime keuze. Schijf van vijf kennen ze hier niet.

Game on

Overview. Met droge plaatsen, dat was die paar tientjes extra meer dan waard.

Happy campers

Af en toe even aanvegen

Geen aankondiging, niks. Het leek uitstel maar werd uiteindelijk afstel.

Ietwat verzopen in het hotel gearriveerd was er even rust, diner bij de op loopafstand gelegen prima Chinees, en nu avondrust. Morgen Boston verkennen!

Verzopen in de auto. Met parkeerkaart.

Serene rust. Bankhangen, Internetten, boekje lezen, film kijken, Nederlandse TV kijken, kopje thee, kopje koffie. Hinderlijk onderbroken door boodschappen doen voor Het Laatste Avondmaal en het ontbijt morgen. Verder met glaasje cola, bakje chips, social media scannen, Tel Sell kijken, oude western, krant van gisteren, sudoku, YouTube, boekje uit de aanwezige bibliotheek, even verzitten, luisteren naar de regen….. Echte rustdag dus. Morgen naar Boston!

Een rustdag. Na al het geweld van de afgelopen drie weken gingen we vandaag écht, nee echt, nee zonder dollen, echt even niks doen. Dus zaten we uiteraard na het ontbijt rond 11:00 weer in de auto op weg naar de uithoeken van Cape Cod. Goed excuus: Vandaag was het nog prachtig weer (20 graden en volop zon), voor morgen is de voorspelling dat het de gehele dag regent en zondag vertrekken we naar Boston. De rustdag is dus doorgeschoven naar de zaterdag!

Diner gisteravond. Don Corleone heeft gekookt en houdt rust.

Ontbijt mogen we eindelijk weer eens zelf maken. Dus deze keer eens Sunny Side Up met verse eieren in plaats van eierpoeder dat op scrambled eggs moet lijken.

Interieur van ons tijdelijke huis

Onze tour du Cape Cod begon met de rit naar het uiterste puntje van het (schier)eiland, Provincetown. Even snuiven aan de zee en constateren dat Cape Cod een populaire vakantiebestemming is maar dat we wel aan het eind van het seizoen zitten. Erg mooie huizen en golfbanen gezien en het is duidelijk waarom dit een populaire plek voor het gefortuneerde deel van de Amerikaanse bevolking is. Op de terugweg even koffie/ijs en door naar de vuurtoren in Chatham.

Oppassen voor de coyotes. En de veldwachter ernaast.

IJsje onderweg

Grasmaaiertje aftanken

Vuurtorens galore hier op dit eiland

Weer eens wat anders dan voor teken waarschuwen

Deze zie je nog steeds veel hier

Ook te gebruiken als landingsbaan

Vanavond eten we restjes plus wat verse aanvullingen die we bij de (andere….) supermarkt hebben gehaald. Die overigens niet heel veel goedkoper was, maar alles is nu meegenomen. Morgen een echte rustdag. Denk ik.

Het ontbijt vandaag werd gekenmerkt door een receptioniste/ouvreuse/schoonmaakster die duidelijk geen zin had in het verzorgen van het ontbijt voor de hotelgasten. Vermoedelijk heeft ze alle attributen rond 0600 neergezet maar was ze vanaf 0630 vooral bezig met het weghalen, opruimen en onbruikbaar maken van alle ontbijtparafernalia. Slechts op aandringen was er zout beschikbaar, naar aanvullende smaken jam durfde niemand meer te vragen.

Breakfast in America

Voor ons lag vandaag een lange rit via de Mohawk Trail naar het schiereiland Cape Cod ten zuidoosten van Boston. Vooral rijden dus met slechts beperkt entertainment onderweg. 

Fraai weersomstandigheden. We hebben sowieso al de hele reis ongelooflijke mazzel met het weer.

Mohawk Trail

Mooie weg door de natuur

Graf met gegraveerde parkeermeter als gedenksteen

Pas bij nadere inspectie bleek waar de grap ‘m nou precies in zit

De Mohawk Trail bood ondertussen een fraaie route door de natuur naar onze bestemming. Even geen cruise control op de Interstate dus maar meanderende wegen door de bossen over geaccidenteerd terrein.

Heel veel werk aan de weg onderweg

Koffiestop bij de Wigwam onderweg. Matige koffie maar prachtig uitzicht.

Barista USA-style

Rond 1600 kwamen we bij ons nieuwe verblijf aan, ditmaal een compleet huis dat we op Cape Cod gehuurd hebben. Een wat gedateerd geheel, maar alles wat we nodig hebben is aanwezig.

Casa Nostre. Het ontcijferen van het toegangsprotocol (drie toetsen indrukken, twee keer in je handen klappen) vergde nog enige inspanning van de vooruitgeschoven posten.

Na het uitpakken van de koffers hebben we nog even boodschappen gedaan. Dat is toch inmiddels een iets andere ervaring dan die we in het verleden hadden, want het is allemaal duur. En dan bedoel ik ook DUUR. We hebben inkopen gedaan om ’s avonds pasta met vers gemaakte saus en pesto te kunnen eten en voor ontbijt wat brood met eitjes en yoghurt met granola. Zie onder het resultaat. Geen wonder dat al die Amerikanen bij de Wendy’s in de rij staan.

Duur.

De komende twee dagen rust in Yarmouth. Enige geplande activiteiten zijn een ritje naar de uiterste punt van Cape Cod en hopelijk een bezoek aan Martha’s Vineyard. De weersvoorspellingen zijn echter niet gunstig (uitlopers van tropisch geweld) dus we plannen pas op het laatste moment.

Vandaag een rustige dag. Bij het bekende hotelontbijt hadden we de ontbijtzaal voor onszelf, de overige bezetting van het hotel bestond met name uit bouwvakkers die vermoedelijk verderop aan de snelweg werkten en al voor 0600 op pad waren. Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar de dichtstbijzijnde mall in Albany voor wat noodzakelijkheden. Ook hier was de mall uitgestorven. Ongetwijfeld deels omdat het 10:30 op een woensdagochtend was, maar toch ook omdat ook hier de retail niet meer de klandizie heeft die het ooit had.

Enige andere evenement dat we deze dag gepland hadden was een korte boottocht over de Hudson rivier (als in: “We’re gonna be in the Hudson”). Bij aankomst op de vertreksteiger bleek al dat de gemiddelde leeftijd ruim boven de onze lag en dat de boot ondanks het mooie weer niet volledig vol zou zitten. Ongetwijfeld een gevolg van het feit dat het inmiddels behoorlijk naseizoen is. Op voorhand hadden we ingeschat dat de bejaarde medereizigers never nooit al kaartjes via Internet hadden aangeschaft, maar terwijl we in de rij stonden bleken we zelf de enigen zonder kaartjes te zijn en was er ook geen zichtbare kaartverkoop te zien. Daarom maar even vlug terwijl we in de rij stonden kaartjes aangeschaft waarbij het proces precies 5 seconden voor we aan de beurt waren was afgerond. Scherp getimed dus.

Weer eens wat anders dan een Victorian house op het dak

Ik rekende op een soort Intrepid maar het werd meer de Henry Dunant

Oud tweede wereldoorlogschip dat er naast lag. Nog tot 1991 in Griekenland in gebruik geweest.

Buitendeck

Binnendeck. We vonden het leuker dan het hier misschien lijkt.

Er waren etenswaren te koop maar die zaten wel op dit niveau

Na de boottocht nog even aanvullend gezocht naar Merrell slippers (niet gevonden) en wat Rotterdam verwijzingen (vastgelegd), nu rust. Straks diner, morgen een lange rit via de Mohawk Trail naar Yarmouth.

Politie van Rotterdam

Dierenarts van Rotterdam

We schrijven 20 september 2023. De dag waarop we Thorold achter ons konden laten. Van de spanning natuurlijk al vroeg wakker, dus mooi de tijd om twee uur te besteden aan het uploaden van het weblog via een minuscule Internetverbinding die ook nog eens met het volledige hotel gedeeld moest worden. Aangezien we deze dag toch wel een flinke afstand moesten afleggen zijn we bijtijds op weg gegaan naar nieuwe vriendin van de crew Cora. Na wederom een prima ontbijt konden we op weg naar onze volgende bestemming Amsterdam, NY. Eigenlijk zochten we tijdens het plannen van deze reis gewoon een plek halverwege Niagara en Boston, maar om ludieke redenen vonden we Amsterdam wel een mooie plek om te overnachten. Rotterdam had overigens ook gekund, dat ligt er vlakbij. 

Mooi sunrise boven de sluis

Als je bij Cora vraagt om een extra eitje krijg je het dus geserveerd als een extra eitje

Eerste horde deze dag was de grensovergang met de USA. De gezamenlijke ervaring van de minigruppe is dat deze zelden prettig en vlot verloopt, maar vandaag was de uitzondering. Alhoewel de dienstdoende beambte zoals gebruikelijk zo autoritair mogelijk probeerde over te komen werden we na het beantwoorden van wat standaardvragen binnen twee minuten alweer op weg.

Paspoorten in de hand, zonnebrillen af, beide linkerramen geopend. We worden er handig in.

Volgende stops kwamen uit het arsenaal van zo zorgvuldig voorbereide roadside attractions. Ik noem hier een sixty canoes, Hotel Salvatore en de Custom Automotive Shop. Zie de foto’s!

Sixty canoes bij het Buffalo AKG Art Museum

Custom Automotive Shop met gewoon een heleboel oude auto’s, bezinepompen en andere parafernalia in de achtertuin. Zoals deze Dukes of Hazard Charger

Assortiment benzinepompen

Soort Nascar diorama

Ook brommers in het assortiment

Onderweg nog een kleine bonus. Alhoewel de snelheid waarmee we door deze medeweggebruiker werden ingehaald nou ook weer niet zo hoog was deed-ie het wel precies op een punt waar de State Trooper in de middenberm met z’n Dodge Charger én lasergun stond te wachten. De tevergeefse remlichten van onze hardrijder vielen prachtig samen met de staande start van de Trooper, en het was fraai om te zien hoe alle overige automobilisten dit aan zagen komen, ruimte maakten en de trooper zodoende de auto binnen de kilometer al aan de kant had. Niet gegund, want zo hard ging het niet, maar het hoort wel bij het spelletje.

Pull Over!

Willekeurige tussenstop bij een fraai natuurgebied(je)

Laatste tussenstop was weer op een punt waar twee attracties samenvielen, het Victoriaanse huis boven op een fabrieksgebouw (niemand weet wat het daar doet) en een klassieke Diner in de vorm van Stella’s Diner. Deze laatste was P eigenlijk bij toeval tegengekomen tijdens het plannen van deze dag maar was een schot in de roos. Een vakantie in de US of A is niet compleet zonder een ietwat ranzige diner bij voorkeur in een matige buurt met kleurrijke bezoekers bezocht te hebben en Stella stelde in deze niet teleur. Geopend van 06:00 tot 02:30, dus zonder ook maar enige gelegenheid om fatsoenlijk schoon te maken of te renoveren. Luid schreeuwend personeel, zowel naar elkaar als de vaste clientèle. Keukenapparatuur die sinds aanschaf gewoon aan is blijven staan en bij uitzetten waarschijnlijk meteen overlijdt. Alleen de menukaart (ze hadden zelfs sla) viel hierbij enigszins uit de toon.

Grappig, doel onbekend

Bij Stella

Prima diner. Let ook op de voorraad witbrood.

Gewoon niet uitzetten of schoonmaken, bacteriën maken hier geen enkele kans

Blij met reuze-milkshake

Culinaire hoogstandjes bij Stella

Shirt iets omhoog om duidelijk te laten zien dat je niet gewapend bent. En die enkelband misstond sowieso niet bij Stella.

Hierna resteerde nog een korte rit naar ons prima hotel in Amsterdam. Aangezien de Diner-lunch onze eetlust enigszins beperkte hebben we het voor het diner gehouden bij kleine pizza’s in de lokale pizzeria. Die qua mate van verval gelijke mate hield met de Diner die we eerder bezochten. Nu rust, morgen vermoedelijk een dagje Albany.

Na de ontberingen van Thorold een waar paleis. Inclusief fatsoenlijk Internet.

Meteen aan het begin het hoogtepunt van de dag. Door het ontbreken van een ontbijt in het hotel zijn we afgereisd naar ‘Cora Breakfast and Lunch’. Toptent met een ruime keuze en zowaar vers fruit. De prijzen waren er ook naar, maar wat een prima start van de dag.

Western Omelette. Let ook op dat fruit.

Na het ontbijt kon de minigruppe zich splitsen: P en D bleven bootjes kijken en lezen, F en C gingen naar het slechts 20 minuten verderop gelegen Niagara Falls. We waren er al een paar keer eerder geweest maar aangezien het echt om de hoek was maakten we toch graag van de gelegenheid gebruik om de kennismaking te hernieuwen. Wat al weer weggezakt was (en misschien maar goed ook) is dat je daar echt nauwelijks normaal rond kunt lopen omdat je maar op een paar punten vanaf parkings/winkels/hotels naar de boulevard kunt oversteken. Gezien het hoogteverschil begrijpelijk, maar wel opmerkelijk dat even de auto parkeren, bij de Falls kijken en teruglopen de stappenteller tot boven de 10.000 weet te krijgen.

Niet de eerste keer maar nog steeds fraai

Na terugkomst is de minigruppe herenigd en konden er boodschappen gedaan worden en een wasje gedraaid terwijl er onderhand vanaf het balkon timelapses van het scheerverkeer werden gemaakt. Na een copieus diner bij de plaatselijke Vietnamees (nou ja, allerhande Aziatische gerechten dus) nu rust, morgen terug naar de US of A met als eindbestemming Amsterdam, NY. 

Timelapse opstelling

Timelapse van de sluis. Misschien even op klikken om te kunnen bekijken, lousy Internet en geen tools op de laptop….

De was. Moet ook gebeuren.

Deze ochtend hadden we het bekende matige hotelontbijt. Ditmaal werd er zelfs een aanvullend ontmoedigingsbeleid door het hotel gevoerd door het aangelengde eierpoeder niet eens op scrambled eggs te laten lijken maar het gewoon in blokken te snijden en zo op het rechaud te flikkeren.

Suboptimaal ontbijt

Na dit spektakel bezochten we het bekende Henry Ford museum. We waren er al eens eerder geweest maar dat was een dusdanig leuke ervaring dat we het nog wel een keer over wilden doen. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is dit niet slechts een automuseum maar behandelt het ‘American Innovation’ in brede zin en zie je er de ontwikkeling van Amerika van ongeveer de laatste honderd jaar terug.

Mooie klassieke neons

Oefening op kracht en reflexen. Ik had niet de snelste tijd, dus vermoedelijk defect

Rosa Parks bus

C tijdens ons vorige bezoek vijf jaar geleden

Re-enacting the situation

Bouwpakket woning van vliegtuigfabrikant Beech. Soort Airstream maar dan groot.

Hospiteren voor een plekje in de woning

Auto waarin JFK werd vermoord

In gedachten zie je de Secret Service over de achterklep naar Jackie Kennedy klimmen

Maxi-cosi’s hadden we toen nog niet

Omdat we nog een flink stuk moesten rijden hebben we het na twee uur voor gezien gehouden en zijn we na de onvermijdelijke koffie op pad gegaan. Rond het middaguur passeerden we de grens met Canada inclusief traditionele sjagerijnige douanier die overbodige vragen stelt. De lunch in Canada vond plaats op een opmerkelijk lege rest-area. Al gauw bleek echter dat dit de residentie van de voltallige muggenbevolking van Canada was waardoor de lunch in recordtijd kon worden afgewerkt.

Muggenlunch

Normaal gesproken maak ik de Dad-jokes maar ik werd hier zwaar overtroffen door de melding dat hier vermoedelijk magere melk in zat

Aan het eind van de dag arriveerden we bij The Inn at Lock Seven. Voor medereiziger D het absolute hoogtepunt van onze Amerika reis. Het moet gezegd, voor een echte botenliefhebber is het natuurlijk smullen als je zittend op het balkon van je hotelkamer grote schepen op 50 meter afstand door een grote sluis ziet varen. Nogmaals, voor een echte botenliefhebber. Voor alle anderen valt vooral op dat we de Marriotts en Hiltons van deze wereld definitief achter ons hebben gelaten. Het interieur van het hotel is sinds 1952 niet meer aangepast en de muffe lucht is zelfs met alle deuren en ramen open niet te verwijderen. Maar niet getreurd, met een prima bed en restaurants op loopafstand gaat ook dit avontuur aan de historie toegevoegd worden. 

Fawlty Towers, Thorold edition

Nee, niet het Henry Fordmuseum maar onze daadwerkelijke hotelkamer

Sluiswachter

In opdracht van C een timelapse maken

Nu rust, morgen een dagje in Thorold bootjes kijken voor de botenliefhebbers, de anderen mogen iets anders gaan doen.

Vandaag weer eens een reisdag, en wel eentje van de langere categorie deze vakantie. Na het hotelontbijt was de eerste stop bij de 95st bridge in zuid Chicago, bij de liefhebbers beter bekend als de brug waar in de Blues Brothers de Bluesmobile overheen springt. In het verleden zijn we hier al eens alle Blues Brothers filmlocaties afgereden maar dit keer beperken we ons tot de brug.

Standaard inpakritueel, inclusief herpositioneren van eten en drinken in de koelbox

De brug zoals-ie in de film zat

Situatie geverifieerd in 2013

Situatie 2023 is stabiel.

Plaatselijke horeca refereert nog steeds graag aan de historie

Aangezien de brug dichtbij de grens tussen Ilinois en Indiana ligt hebben we tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om voor grensovergangadept D in ieder geval één bord kwalitatief optimaal van dichtbij te fotograferen.

Eindelijk een keer een scherpe foto

Gebruikelijke onscherpe foto bij de overgang naar Michigan

Na deze amuses kon de rit naar Detroit beginnen, met in totaal ruim 300 mijl aan de bovenkant van wat we nog als een ontspannen rit beoordelen. Slechts onderbroken door koffie (McDonalds, don’t ask) en lunch arriveerden we aan het eind van de dag bij het hotel in Dearborn. Het hotel ligt op een steenworp afstand van het bekende Henry Ford Museum dat we morgenochtend zullen bezoeken.

Koffie. Hypermodern via touchscreen besteld. De lezer zal begrijpen dat de meeste leden van de minigruppe hier niet dagelijks komen.

Nog een Rivian onderweg. Vlotte SUV.

Uitladen. We blijven hier maar een nacht, maar dat doet niets af aan het ritueel. En de hoeveelheid bagage.

Na het diner (gewoon, aan de overkant) nu rust, morgen Henry Ford-museum en een volgende rit naar Thorold, Canada!

Spinach dip. Let ook op de eerder gemelde nagelblessure.

Four cheeses flatbread

Vandaag stond een trip naar downtown Chicago op het programma. Het oorspronkelijk geboekte appartement was zo centraal gelegen dat we daar ruim de tijd voor zouden hebben, maar na annulering is dit appartement vervangen door een hotel in een buitenwijk. Dat, gecombineerd met het energieniveau in de minigruppe, maakt dat onze geplande dagbesteding veranderde in een soort bliksembezoek waarbij we ruim de tijd wilden nemen voor het heen en weer reizen.

Mede op advies van de hotelreceptie wilden we ons niet wagen aan het parkeren van de Nimitz in downtown Chicago en dus namen we de trein. Niet al te duur en ook weer een belevenis op zich. Erg populair lijkt dit soort openbaar vervoer hier niet te zijn, want alhoewel je praktisch midden in het centrum wordt afgezet rijdt de trein nou niet bepaald met een hoge frequentie.

Na het ontbijt spoedden we ons dan ook (per auto, dat wel) naar het nabijgelegen treinstation. Korte onderhandelingen met de spoorbeambte (achter glas, maar toch mondkapje op, maar natuurlijk) leverde vier kaartjes naar Chicago op. Met kort daarop de geautomatiseerde mededeling via de omroepinstallatie dat de trein twintig minuten later zou komen. Meteen was er dus al enig begrip voor al die mensen die dan nog liever in de dagelijkse file gaan staan.

Alles is zorgvuldig via Internet en apps voorbereid. En toch staan we het te checken op een geprinte versie van 3 maanden oud.

Klassieke wachtruimte. Gezien de punctualiteit van de firma Metra geen overbodige luxe

Dubbeldekker, maar dan wel van de halfbakken soort

Geprinte kaartjes. Met speciale leuninghouder, de conducteur klemt ze er na het knippen (ja, echt) met een soepele polsbeweging weer onder

Conducteur is niet zomaar een baantje. De leuning van de bank kan in deze trein naar de andere kant geklapt worden, je kunt dus 2-bij-2 zitten maar ook alle stoelen altijd in de rijrichting zetten.

In de trein. Let ook op de balustrade met single seat stoelen. Je moet bijna een slangenmens zijn om er via een miniscuul trappetje te kunnen komen.

Op korte afstand van het Union Station bevond zich een halte van de Hop on Hop off bus. Op speciaal verzoek van C (en tot opluchting van minimaal één ander lid) hebben we dus de twee uur durende tour geboekt om zo in korte tijd langs de highlights te gaan.

Gezellig op de bus

Karakteristiek straatmeubilair

Veel hoogbouw met veel bekende gebouwen

Mooi uitzicht met fraai weer

Net als in New York staan de oude gebouwen er gewoon nog tussen

Zoals de chauffeur zei: Mooi gebouw, jammer van die naam erop

Married With Children fontein. Die eigenlijk Buckingham Fountain heet.

On Tour

Even gestopt op een fraai skyline-uitzichtpunt.

Al eerder geweest, toch nog leuk

Na de bus hebben we ons gewaagd aan een lunch langs de rivier, gevolgd door een riverside wandeling.

Wandeling langs de rivier

Deze vinden we erg mooi, met de kurkentrekker-parkeergarage eronder en jaren-70 appartementen erboven.

Hoog Blues Brothers gehalte, in gedachten hoor je het geratel van de banden over het metaal

Onderhoud is niet overal optimaal

De riverside wandeling leidde ons alweer naar Union Station alwaar de jonge dame achter glas (geen mondkapje, wel acht centimeter lange nagels en een overduidelijke hekel aan haar baan) ons van vier kaartjes de andere kant op kon voorzien. Eenmaal thuis nog even langs de supermarkt en Subway voor een geïmproviseerd diner, morgen naar Detroit.