Inpakken. Onze gezagvoerder blijkt ook onvermoede kwaliteiten als sherpa te hebben.

Wat er ook gebeurt, we lopen maar één keer

Ontbijt. Vandaag een fraai klassiek Amerikaans etablissement waar we een prima eitje met bacon konden eten. En ook niet veel anders trouwens. To top it off heette de serveerster nog Tammy ook.

The cornerstone of any nutritious breakfast

Handgeschreven bonnetje. Dat we nog cash betaald hebben ook.

Na het ontbijt zijn we onderweg gegaan naar Chicago met zoals gebruikelijk het nodige entertainment onderweg. Eerste tussenstop was bij Hotel Hell, oftewel de resten van het Maribel Caves Hotel dat naar verluidt aan Al Capone toebehoorde. Door een storm is het karkas enkele jaren geleden verder ingestort tot de ruïne die het nu is, maar nog steeds aardig om even te zien.

Hotel hell.

Eerste stop hierna was Milwaukee waar we auto hebben geparkeerd om even rond te kunnen lopen. Na de onvermijdelijke koffie hebben we Milwaukee Art Museum bezocht. Een zeer fraai Calatrava ontwerp waarvan zelfs zonder daadwerkelijk het museum zelf te bezoeken genoten kan worden. Na dit hoogstaande culturele uitje zijn we down-to-earth naar de Bronze Fonz gelopen wat self-explaining is. Onderweg veel fraai (kantoor-)gebouwen die aangeven dat dit een stad met historie is.

Mooi museum. ’s Avonds vouwen de vleugels dicht om ’s ochtends weer te openen.

Mooi

Van binnen bijna een soort Star-Trek achtig gebouw. Duidelijk vorm boven functionaliteit.

Helemaal mooi

Kantoorgebouwen a la Empire State Building. Gelukkig maken we allemaal dezelfde foto’s.

Ook in Milwaukee veel kunstobjecten in de publieke ruimte

Cool meets cool

Milwaukee Mural. Met onze eigen 007.

Klassiek theater-uithangbord

Safehouse bar, een vermomde bar in een achtersteeg met een ‘International Exports’ beschrijving naast de deur. 

Na vertrek uit Milwaukee bleek dat zich een middelgrote ramp had voorgedaan: Onze onvolprezen WiFi routertje weigerde dienst! Het was deze reis al vaker gebleken dat het zelfs voor geroutineerde klassieke kaartlezers inmiddels toch wel erg lastig wordt om zonder Internet zowel te navigeren, oriënteren als te Google’n op onbegrepen onderwerpen. Geheel Internetloos wisten we gelukkig toch nog de grens met Illinois te passeren.

Bord. Volgens sommigen ijkpunt bij uitstek.

Veel referenties naar Europese settlers in dit gebied.

….we got a full tank of gas, half a pack of cigarettes, it’s dark, and we’re wearing sunglasses

Lunch. Met heerlijk zuurdesem brood dat we gisteren op de markt hadden gescoord. Eigenlijk de eerste keer deze vakantie dat we fatsoenlijk brood hebben gegeten.Na de lunch, die gecombineerd werd met een vergeefse poging om het Internet te herstellen, koersden we verder naar ons hotel in een buitenwijk van Chicago. Aangezien we door het ontbreken van Internet een Muffler Man hadden gemist zijn F+C nog even teruggereden om deze ook vast te leggen voor de collectie.

Op de lunchlocatie bleek dat we best wel travelling-light zijn.

Muffler Man. Op afgesloten terrein, dus op afstand vastgelegd.

Na een prima Chinese maaltijd bij PF Chang (gewoon een keten, maar prima eten) nu rust. Morgen per trein naar Chicago om downtown Chicago te verkennen! En ter geruststelling: Na wat hogere computerkunde (factory reset en herconfiguratie, misschien minder hoge kunde dan gedacht) hebben we weer WiFi!

Een dag stationair op locatie. Green Bay is niet zo groot, je rijdt in 15 minuten van de ene kant van de stad naar de andere kant, en dat hebben we vandaag meerdere keren gedaan.

Het op zich prima hotel biedt geen ontbijt aan dus de eerste verplaatsing van de dag was naar de firma Panera Bread, een van de weinigen die ook fruit en yoghurt in het assortiment had. We wennen verder al aan het Amerikaanse assortiment, dus wat ik in Nederland als een McDonalds ontbijt zou beschrijven ervaren we hier als heel redelijk. Ciabatta die daar niet eens naast mag liggen, kant en klare omeletjes die opgewarmd worden en verder vooral veel gratis refill koffie en thee. Maar we konden weer even vooruit.

Omdat er toch wel specifieke wensen waren hebben we vanochtend de groep opgesplitst in een herenteam (National Railroad Museum) en damesteam (Green Bay Botanic Gardens). Het museum stond op mijn to-do lijst omdat er één van de twee resterende Airotrains te bewonderen valt. Na de dames bij de tuin te hebben afgezet (08:59, we plannen zorgvuldig) waren de heren een kwartiertje later bij het museum. En dat stelde niet teleur met enorme stoomtreinen en ook de zo gekoesterde Aerotrain. Die overigens bij nadere bestudering van de door het museum gepresenteerde feiten eigenlijk zowel een technische als commerciële mislukking was. Maar wel fraai.

Kunstpauw

Bloemetjes

Blaadjes

Complexe stoomtechniek

Mooi panorama uitzicht

Luxe keuken. Beetje in verval nu.

Fifties oog voor detail

Missie geslaagd, Aerotrain gespot.

Na de reünie was het uiteraard tijd voor koffie. De dichtstbijzijnde koffietent bleek wat sjieker dan gewenst (en erg gebrand op het verkopen van aanvullende etenswaren) maar een half uurtje later konden we op weg naar de volgende attractie, een stadiontour van het Green Bay Packers footballstadion. Minstens één lid van de minigruppe was hier zeer op gebrand, en alhoewel de rest er met een relatief laag verwachtingspatroon slapjes achteraanliep maakte met name de begeleidende gids er een prima excursie van. Het is in ieder geval knap dat je in een klein stadje (minder inwoners dan Leiden) een stadion van 80.000 stoelen hebt waarbij al veertig jaar (!) lang alle kaarten zijn uitverkocht.  

Lambeau Field Stadium

Dave geeft tekst en uitleg. Juiste man op de juiste plek.

Echte genieters

Meegenieters

Fan tussen de fans

Lunch was nog even een speurtocht, na het collectieve besluit voor een Subway bleek de eerste in een klein tankstation te zitten (op kwaliteitsgronden afgewezen) en de volgende gesloten. Aangezien de honger toesloeg werd een compromis gevonden in de Firehouse Sub, een brandweer-geïnspireerde broodjeszaak. Daarna even rust en een wasje gedraaid in de louter op kwartjes draaiende wasmachines en drogers in het hotel. En $13 aan benodigde kwartjes blijkt dan toch best veel. 

Weinig subs te halen vandaag

Handmatige correcties op het menu

Het einde van de dag bestond uit het bezoeken van de plaatselijke Farmers Market. Veel verse groente, fruit en vooral hele goedkope bloemen, $5 voor een bos bloemen is zelfs in NL niet duur. Daarnaast ook een scala aan foodtrucks en een hele prettige sfeer maakte het een prima bezoek. De brouwerij waar we dachten te eten had helaas een flinke wachttijd dus zijn we uitgeweken naar een Mexicaan die boven verwachting lekker was. Met prima zelfgemaakte tortillachips met verse guacamole gevolgd door taco’s (ik had spruitjes!) was het een verrassend lekkere maaltijd. Nu rust, morgenochtend via o.a. Milwaukee naar Chicago.

Rollende keukens

En zo is het

Dat zie je niet vaak in de US of A

Prima restaurant

Vandaag nou eens echt een simpele reisdag. Na het hotel-ontbijt (zie gisteren) zaten we bijtijds in de auto op weg naar Green Bay. Enige geplande tussenstop was bij NL-emigrant Marieke die als Marieke Gouda (spreek uit: Koeda) een boerderij annex kaashandel exploiteert. Koffie gedronken, kaas gekocht en de koeien gedag gezegd.

Marieke HQ

Koetjes en kalfjes

Meer kalfjes

Marieke was van alle Nederlandse markten thuis

We hadden ons voorgenomen om het aaneengesloten Interstate-geweld te doorbreken met wat meer binnenweggetjes, en deze leidden ons naar de Festival supermarkt voor de benodigde lunch-inkopen. En het was zowaar een grote supermarkt met volop versproducten, inclusief lekkere broodjes.

Amish country

Dit zien we de hele dag door

De cementwagens lijken door Nederlandse ogen bezien allemaal achteruit te rijden

Na de lunch op een fraaie rest-area zijn we naar het hotel in Green Bay gereden. Nog even een afsluitend diner bij lokale Italiaan Sammy’s (sinds 1958 en op loopafstand van het hotel), nu rust. Morgen de hele dag in Green Bay!

Even wennen na het Hilton maar prima kamers

Sammy’s

Vandaag een dag stationair op locatie. Zoals trouwe meelezer en vriendin van dit blog RG ons heeft geleerd is er een definiërend onderscheid tussen reizen en vakantie maar vandaag hebben we geprobeerd om zowaar een dag vakantie in deze reis te integreren. Dat betekent echter niet dat we stilzitten, maar wel dat we een beperkt programma afwerken.

Vandaag is het Patriots day, ter herinnering aan de gevallenen op 9-11, maar daar viel eigenlijk weinig van te merken. We resideren in een aan Hilton gelieerd hotel en dat was te merken aan het ontbijt. Prima voorzieningen, dus we hadden zowel de pannenkoekenmachine als het bekende wafelijzer tot onze beschikking.

Pancake machine. Even wuiven en je krijgt een pannenkoek(je)

Bekende wafelijzers, ook hier 2m30s voor een wafel

D maakt een cupje boter open. Aan het lipje trekken is voor amateurs.

Na het ontbijt hebben we de Nimitz door de spits geworsteld. Ultra korte in- en uitvoegstroken maakte dat we de Haagse en Amsterdamse rijervaring weer volledig konden inzetten om ons hier en daar tactisch in net te kleine gaatjes te prakken.

Rijden richting de skyline van de Twin Cities

Weinig elektrische auto’s hier, wel een Rivian gespot

Eerste doel was de Sculpture Garden, een fraai park met moderne kunstobjecten.

Hoogtepunt van de garden, Spoonbridge and Cherry van Nederlandse kunstenaars

We vinden ‘m mooi

Nog steeds happy travellers

We zijn ongeveer even oud als het ontwerp achter ons

Blauwe haan. Duitse herkomst, dus eigenlijk hahn.

Fraaie knol. Alle stukken hout nagemaakt in brons, niet te onderscheiden van hout.

Balanceer kunstwerk.

Volgende object was een klassiek speelobject. Interessant omdat wij in onze jeugd hier zonder dat iemand zich ergens druk om maakte op konden spelen, maar ergens in de afgelopen jaren heeft iemand besloten dat dit levensgevaarlijk is voor de tere kindertjes. Gelukkig is wel besloten om ‘m te behouden en in een fraai park-object te veranderen.

Rockettime

Inmiddels begon de Nimitz te klagen over een gebrek aan brandstof. Alhoewel we na vertrek bij de raket in een wat armoedige buurt waren beland besloten we toch even te gaan tanken. Dit was het eerste tankstation waar we niet zomaar aan de pomp konden betalen, maar waar we eerst binnen een volledig bedrag aan de zorgvuldig beveiligde dame achter glas te betalen. Toen we buiten ook nog een andere klant met een enorme gun op z’n heup zaten lopen was duidelijk dat dit misschien een suboptimale locatie voor de inname van brandstof was, die we overigens zonder kleerscheuren konden verlaten.

Na nog even de T-rex auto (gewoon in iemands voortuin, maar natuurlijk) op de foto hadden gezet konden we naar de Mall of America. Voor de beeldvorming: Die is dus ruim 7x zo groot als Batavia stad, met zelfs een Nickelodeon pretpark in het centrale deel gevestigd.

T-rex in the yard

Toiletgroep ruimschoots voldoende voor een middelgrote stad

Groot, maar best rustig

This place’s got everything!

Achtbaantje in het midden.

Om niet alle meer dan 500 winkels te hoeven bezoeken hebben we de minigruppe gesplitst en ons beperkt tot aankopen bij Skechers en het ondergaan van de attractie Fly over America, vergelijkbaar met de This Is Holland attractie in de Adam toren. Niet goedkoop, maar wel de moeite waard. Rond lunchtijd hebben we gezamenlijk de Orange Chicken bij Panda Express getest. Niet meer zo revolutionair als enkele jaren geleden maar nog prima te doen.

Hierna rust (toch nog een vakantiedag…) en eten bij wederom TGI. Morgen naar Green Bay!

Voor de laatste maal konden we onszelf op een homemade breakfast trakteren. Spek op de bakplaat in de oven, gebakken eitje, toast, prima om zo de dag te beginnen. Ventilatie in het appartement was niet optimaal dus vermoedelijk kunnen de volgende bewoners nog wel raden wat er precies gegeten is. Nog voor negen uur waren we al op weg naar het volgende hoogtepunt in de vorm van de Mall of America in Minneapolis. Even Google’n leert dat de mall in handen is van een groep Canadese investeerders, dus zo ‘of America’ is-ie nou ook weer niet.

Onderweg waren er natuurlijk weer een paar zorgvuldig vantevoren geselecteerde hoogtepunten te bewonderen. Het enthousiasme-niveau varieert per lid van de minigruppe maar als we eenmaal bij een dergelijke attractie wegrijden zit iedereen weer op hetzelfde niveau: De een is blij met de ervaring, de ander is blij dat-ie er weer weg mag. Win-win dus!

Na het skippen van Pelican Pete (zelfs bij uitsluitend hoogtepunten moeten er keuzes gemaakt worden) was de eerste stop bij de Broken Down Dam Road. Na het verlaten van de snelweg reden we door een doodgewoon landschap wat op geen enkele manier deed vermoeden dat er ook maar iets van belang te zien was. Met volharding doorzettend (lees: de ingang was 300 meter verder dan verwacht) kwamen we bij iets wat op een toegang leek. Een minuscuul wandelpaadje leidde naar een van de pareltjes van deze dag, een in 1909 ingestorte dam die bij gebrek aan alternatieven nog steeds half ingestort in de rivier ligt. Gezien het niet onaanzienlijke aantal traptreden dat naar deze locatie leidde werden slechts twee verkenners van de minigruppe op onderzoek gestuurd terwijl de rest wachtliep bij de Nimitz.

Verstopt bord

Verkenner 1 onderweg. Even één worden met de natuur.

Ingestorte dam

Ingestorte dam vanaf de andere kant. Zoiets ruim je inderdaad niet even op.

Hierna was het alweer 11:00. Koffie. Dichtstbijzijnde stad van enige betekenis was Alexandria alwaar de Dunn Brothers gelukkig ook een filiaal hadden.

Het hieropvolgende Limo statue viel wat tegen, ook al omdat een lid de auto bestuurde, eentje aan de verkeerde kant van de auto zat, en de twee overige teamleden zo druk bezig waren met het camerawerk dat uiteindelijk niemand het statue echt goed heeft gezien. En dan te bedenken dat we de Toaster Tree (zie argumentatie hierboven) ook al hadden overgeslagen. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Iets met limo’s

Volgende stop was de Rusty Stagecoach Robbery. Door miscommunicatie in de cockpit (de gezagvoerder negeerde de kristalheldere aanwijzingen van de navigator) werd de hiervoor benodigde afslag straal voorbij gereden. Niet getreurd, we konden dit hoogtepunt ook nog in het voorbijrijden langs de kant van de weg bewonderen. Laat nou net op het moment suprême een formatie helikopters inclusief Chinook voorbijkomen die de volledige aandacht van de crew opeiste. Resultaat is kraakheldere foto’s van de Chinook en een aanvullende detour via de eerstvolgende afslag om de coach alsnog vanaf gene zijde te bewonderen. Een route die daarbij wel langs een grote Airstream dealer leidde met een parkeerterrein vol Airstreams. Bonuspunten dus!

Veel Airstreams

Tot dusver onbekend kleiner model. Minder spectaculair maar ongetwijfeld wel beter betaalbaar.

Chinook. Leidt enorm af zo’n chopper.

Levensechte verbeelding van een klassieke postkoets-overval. Douze points.

Gemengde gevoelens bij het voorzichtig benaderen van het postkoets-geweld

Klassieker onderweg. Met zo te zien moderne techniek eronder.

Het kon natuurlijk niet anders dan dat al dit roadside geweld gecompenseerd zou worden met wat Cultuur, dus volgende stop was de beroemde Birch Bark Boekhandel van schrijfster en eigen wikipedia bezitster Louise Erdrich. Gelegen in een prachtige buitenwijk van Minneapolis vormde ons bezoek aan dit mausoleum van literaire hoogtepunten een opmerkelijk contrast met wat we eerder op onze rit zoal gezien hebben. Laten we zeggen dat de boekhandel, medewerkers en publiek niet heel veel gemeen hadden met de eerder ontmoette bezoekers van de Idaho State Fair. 

Boekwinkel. Buiten wachten is ook een optie.

Fraaie (ex water-?)toren

Rond 15:30 arriveerde we in het keurige Tru by Hilton hotel naast de Mall of America. Tot grote vreugde van C hebben we in de TGI gedineerd, nu rust. Morgen Minneapolis-St Paul verkennen!

Wie TGI zegt, zegt Mojito. In ieder geval C doet dat.

Vandaag min of meer een rustdag. Voorzover er natuurlijk in ons hectische reisschema überhaupt tijd is voor een rustdag. In ieder geval konden we doordat we in ons eigen appartement zitten vandaag zelf een degelijk supermarkt ontbijt maken én hoefden we ons niet voor te bereiden op een lange rij-dag.

Na het ontbijt togen we naar de ons door de VVV (of Amerikaanse equivalent) aangeraden Red Velvet markt. En die stelde niet teleur, een zeker voor Amerikaanse begrippen wat alternatieve markt met live-muziek, eten, drinken en ander vertier. Wat ons echter ook in de supermarkt al was opgevallen waren de soms astronomische prijzen. Op zich leuk dat iemand zo op het oog heel fatsoenlijke croissantjes heeft gemaakt, maar $4 per stuk is natuurlijk belachelijk. Maar ook in de supermarkt betalen we hetzelfde bedrag voor een halfje gesneden wit. Vier hamburgers: $12. Voor ons als vakantiegangers nog wel even op te brengen, maar voor het gemiddelde Amerikaanse gezin moet dit toch echt bijna onbetaalbaar zijn.

Markttaferelen

Onderhandelingen over het wel/niet aanschaffen van fraaie snijplank. Alle aangevoerde argumenten waarom dat misschien niet handig zou zijn worden door de verkopende partij geroutineerd weggehoond.

Het centrum van Fargo was opmerkelijk goed bewandelbaar waarbij veel zorg was besteed aan het straatmeubilair, kunstzinnige muurschilderingen en ook de middenstand z’n best deed om alles naar een wat hoger plan te trekken.

Iets met Wurlitzer

Classic cinema.

Mario Mural

20 punten gescoord.

Angel of Fargo

Na de markt was het bijna elf uur. En bijna elf uur kan maar één ding betekenen: Koffie. Het op zich prima tentje had op zich voldoende personeel maar deze werd zo op het oog echter suboptimaal ingezet wat ervoor zorgde dat we on-Amerikaans (langer dan 10 minuten) op onze bestelling moesten wachten.

Koffie. Wij hadden nummer 31.

Na de koffie hebben we op op aandringen van P in goed gezamenlijk overleg het Plain Art Museum bezocht. De twee vrijwilligsters van dienst die ons welkom heetten leken bijna overweldigd dat er mensen vanuit Nederland daadwerkelijk dit museum kwamen bezoeken. Binnen bleek het gebouw zelf indrukwekkender dan de collectie maar toch was het zeker de moeite waard. 

Studenten van dienst. Vriendelijk, behulpzaam en onmiddellijk na ons passeren van de balie weer druk met de telefoon

Animo is beperkt. Lekker rustig dus.

Kunst 1

Kunst 2

Kunst 3

Gezien de hoge aanvullende emotionele en culturele waarde van dit spektakel konden we hierna zonder schuldgevoel ons weer bezig gaan houden met meer aardse zaken en hebben we boodschappen gedaan voor het diner en tevens ontbijt en lunch van morgen. Voor de afwisseling hebben we een andere supermarkt dan gisteren bezocht, maar het prijspeil bleek ook in de Hornbacher’s identiek. Wat echter nog meer verbazing wekte was dat er geen alcohol verkocht werd. Achteraf bezien had het feit dat de rechterbuurman een groothandel in Religious Goods was al een hint kunnen zijn, maar gelukkig speelde de linkerbuurman er handig op in met een enorm ‘Liquor Store’ uithangbord.

Supermarkt ‘In de Blauw Knoop’

De Buurman

Met alle noodzakelijkheden aan boord zijn we teruggegaan naar het appartement. Helaas wordt net op dit moment de weg voor de deur opgebroken en moeten we dus noodgedwongen om de hoek parkeren. Morgen dus even koffersjouwen als we op weg gaan naar Minneapolis.

Rust. Tijd voor Buffalo Bill op de TV.

Na een prima hotelontbijt met alle bekende ingrediënten in ruime mate aanwezig was het tijd om de Nimitz weer eens vol te laden om koers te zetten naar de volgende pleisterplaats. Onderweg stonden meerdere roadside attractions op het menu. Deels omdat het kan, deels omdat het moet. Een Amerika reis is immers niet compleet als er niet voldoende onzinnigheid de revue is gepasseerd.

In Full American Outfit (let ook op de subtiele witte sokken) klaar voor de dag

Eerste stop was al circa tien minuten na vertrek bij de Enchanted Highway. Een typisch lokmiddel om de betreffende afslag te nemen maar in dit geval met voldoende liefde tot stand gekomen om er een korte tussenstop te maken.

Enchanted Highway lokkertje. Bedoeling is dat je vervolgens 30 mijl de verkeerde kant op naar het onooglijke plaatsje Regent doorrijdt om daar een kop koffie te drinken.

Wel met veel liefde aangelegde weg naar het Enchanted Highway Sign

Nog minder dan een half uur later kon de net op stoom gekomen Nimitz alweer van de Interstate richting het achterland gestuurd worden voor het volgende hoogtepunt, Fort Sauerkraut, een overblijfsel van eind 19e eeuw waar de Duitse settlers zichzelf meenden te moeten verdedigen tegen de native Americans. Uiteindelijk bleek de naam toch wel beduidend interessanter dan de daadwerkelijke attractie, maar toch goed dat we deze aan ons logboek toe konden voegen.

Bewijsmateriaal

Nog binnen het uur pakten we de volgende attractie mee: Mary of the Prairie, een Mariabeeld volledig gemaakt van recyclede autowrakken die ergens boven op een heuvel geplaatst was. 

Terreinrijden naar Mary. Maar onze Yukon kan alles.

Mary zelf

Klim naar boven gehaald

Hier bereikten we wel het punt dat een deel van de crew ietwat roadside-attraction-verzadigd begon te raken. Salem Sue (Grote Koe. Echt Groot), Sandy the world’s largest sandhill crane en Worlds largest Buffalo hebben we dan ook helaas moeten skippen. Gelukkig konden de lunch en tanken (tactisch manoeuvreren tussen de door het tankstation opgeworpen obstakels, tot grote ergernis van de crew) nog wel gewoon doorgang vinden. 

Grote buffel. Onderdeel van een touristtrap dus op afstand vastgelegd.

Heel veel werkzaamheden onderweg.

Dit was een oude, maar onderweg vooral heel veel nieuwe Airstreams gespot.

Met bijna 500km was het een aardige rit, maar aangezien het ook 500km rechtdoor met de cruisecontrol op 75mph was arriveerden we nog steeds iets te vroeg in Fargo. Gelukkig konden we nog even langs het Fargo Informatiecentrum (Farmers market werd meteen aangeprezen) zodat we op tijd in ons fraaie appartement waar we twee nachten gaan verblijven in konden checken. Nog even boodschappen gedaan en als surprise een Muffler Man die met vraagtekens in het schema stond mee kunnen pakken. Na een goddelijke zelf bereide maaltijd nu rust, en zowaar morgen gewoon een stabiele dag in Fargo zonder gereis.

Voor de kenners. En anders even de laatste tien minuten van de film ‘Fargo’ van de Coen brothers kijken.

Muffler Man fans

Zelf gekookte maaltijd verorberd.

Eervolle vermelding voor de achterblijvers die de logistiek in Nederland voor hun rekening nemen. We nemen aan dat de duim betekent dat het huis niet is afgebrand.

Net als gisteren een dag die in het teken staat van het verplaatsen van A naar B. Na een prima ontbijt in het door C zorgvuldig geselecteerde Overeasy etablissement blijkt na vertrek al snel dat de in januari geplande afstanden soms wat aan de conservatieve kant zijn ingeschat. Uiteraard wisten we al dat het in deze staten met lege snelwegen en kaarsrechte verbindingen wat beter opschiet dan bij een rit door de Amsterdamse binnenstad, maar gekoppeld aan een bijtijds vertrek en een snelheidslimiet die tussen de 120 en 130kmh varieert zouden we na vertrek al om 10:30 op de volgende locatie arriveren. Gelukkig blijkt hier dat er steeds ongemerkt gaandeweg de rit toch een prima dagprogramma ontstaat. 

French Toast. Niet te zuinig met boter en stroop graag.

Cinnamon rol maar dan anders. In ieder geval genoeg calorieën om de hele dag door te komen. Let ook op het toefje boter van 75g dat erbij geserveerd wordt.

Na een kleine anderhalf uur rijden was het tijd voor een kleine tussenstop. De weg naar de hiervoor geselecteerde rest area bleek echter gerenoveerd te worden waardoor we door het minuscule plaatsje Wibaux werden gestuurd. Dit leverde een geheel nieuwe blik op het Amerikaanse achterland op, het plaatsje leek meer op een filmset met verlaten straten en stoffige winkels die wonderbaarlijk genoeg nog open leken te zijn ook. Het enige dat ontbrak waren wat tumbleweeds die door de straten rolden en de mondharmonica van Once Upon a Time in the West.

Welcome to Wibaux. Met 500 inwoners.

Op zich mooi industrieel erfgoed. Maar zo zag het hele dorp er dus uit.

Tweede attractie onderweg was de grensovergang tussen Montana en North Dakota. Daarbij moet opgemerkt worden dat medereiziger D een merkwaardige fascinatie voor de eerstgenoemde staat heeft. Alhoewel we in Yellowstone meerdere malen ongemerkt de grens tussen Wyoming en Montana gepasseerd zijn zonder dat de auto door allerhande paranormale verschijnselen werd opgelicht moest er vandaag extra aandacht aan het verlaten van Montana besteed worden. Een van de bekendere grote tekortkomingen van Yellowstone is immers het ontbreken van het bord ‘Welcome to Montana’. Gelukkig konden we in de buurt van Beach (ND) dit manco corrigeren door na het passeren van de grens via de eerste afslag de weg terug naar Montana in te zetten, de mannen voorin hierbij zorgvuldig het meewarig gezucht van de achterbank negerend. Deze manoeuvre leverde twee vliegen in één klap op daar we ook voor de tweede maal het bord ‘Welcome to North Dakota’ konden vastleggen.

Het Bord

Gehele crew ingezet om op het juiste moment af te drukken.

Hier hebben ze nog wel insecten. En een hele lange stok om ze weer van de voorruit te halen.

Onderweg proberen ondernemende stadjes ons te verleiden tot het verlaten van de Interstate 94, en we zullen de komende dagen nog vaak langs De Grootste Koe of De Grootste Schommelstoel komen. Vandaag was het de beurt aan Home on the Range waar we stug doorgereden zijn maar niet na een foto van hun poging tot verleiding gemaakt te hebben. Waar we iets meer warm voor liepen was Olson’s Service, een oud tankstation op 2 mijl van de Interstate.

Home on the range. Met gierende banden aan voorbij gereden.

Olson’s Service

Onverwachte bonus vandaag was het Theodore Roosevelt National Park. Ten eerste konden we onze aangeschafte National Park Pas te gelde maken, ten tweede onze flora en fauna kennis verder verdiepen, ten derde even op een fraaie plek lunchen en last but not least en zeker niet onbelangrijk even een delay van twee uur inbouwen om bijtijds bij het hotel te arriveren. 

Prairiehond. Niet te verwarren met de Groundhog.

Vos. USA-versie.

Niet de eerste die we zagen maar deze lag er wel erg mooi bij

Inmiddels traditionele lunch foto. En een goede graadmeter dat we het nog steeds naar ons zin hebben.

Weer veel van dit werk vandaag.

Na aankomst in Dickinson waren we nog steeds wat te vroeg om in te checken en zijn we dus eerst naar een van de grootste Walmart Supercenters van de USA te gaan. 

75″ voor $500. Niet duur maar toch niet meegenomen.

Na shopping spree en diner nu rust, morgen naar Fargo!

Vandaag een rijdag. Het leuke retro motel serveert helaas geen ontbijt. Gezien het gemiddelde niveau van het hotelontbijt is dat niet meteen een groot gemis, maar het noopt ons wel tot uitwijken naar een alternatief etablissement. Met het roemruchte Main Street Overeasy werd hierbij een prima alternatief geboden. Met voor ons inmiddels bekende terminologie van wheat, sourdough, overeasy, sunny side up (hold the hash browns!) konden we een prima ontbijt samenstellen, inclusief pancakes en French toast voor de echte diehards.

Echt leuk retro-motel

Briljant concept voor een dubbel nachtlampje. Echt functioneel is het echter niet.

Breakfast. De bediening van het broodrooster vergt blijkbaar nog enige gewenning.

In de voorbereiding hebben we voor dit soort ritten een aantal must-see’s onderweg geïdentificeerd. Voor vandaag was dat een Muffler Man. Vaste lezers van dit feuilleton zijn inmiddels uiteraard ruimschoots bekend met dit fenomeen, zo ook onze medereizigers. Het accepteren dat er daadwerkelijk gestopt ging worden én een en ander fotografisch vastgelegd diende te worden zorgde echter alsnog voor een gezonde wedstrijdspanning in de cockpit. Vorige bezoek aan deze Muffler Man staat hier: https://homm.es/?p=832.

Oude foto. Nieuwe foto ongetwijfeld op ons concurrerende weblog https://hardbakboord.nl/roadtrip-usa-2023 vastgelegd.

Langzaam wennen aan de Muffler Man. 180 graden draaien zou al winst opleveren.

Om dit te compenseren zijn we hierna naar een Starbucks gereden. Om onduidelijke reden moet een verder perfect verlopende autorit om de haverklap onderbroken worden voor koffie. Als niet-koffiedrinker blijkt er bij de firma Starbucks ook een uitgelezen selectie van theesmaken verkrijgbaar te zijn. De twee die wij voor dit experiment selecteerden hadden de fancy Starbucks namen ‘Royal English Breakfst tea’ en ‘Honey Citrus Mint tea’ maar konden ter plekke hernoemd worden in eenmaal ‘Gloucestershire Grandma 1968 with milk’ en ‘ Diluted Dubro with strawberry flavour’. Bah en Bah dus.

Iets van Pickwickthee aangelengd met melk

Nieuwe highwayspeeds zijn hier 80mph. Af en toe wat insecten verwijderen dus.

Uitstekende lunch onderweg

Rond 14:00 arriveerden we in Miles City. Eerst even langs de ‘Vintage and Rustics’ winkel: Aangeprezen als een soort antiquair leek het in de praktijk meer op een kringloopwinkel die een antiquair in dienst had om de prijzen te bepalen. Veel te duur en minder interessant dan het op Internet leek dus. Hierna nog even langs de supermarkt (Walmart even gepasseerd, die krijgt z’n kansen in Dickinson) en nu ingecheckt in de EconoLodge welke zijn naam eer aan doet. We kunnen in ieder geval de buren moeiteloos verstaan, hopelijk houden ze erg van slapen. Straks diner, morgen naar Dickinson!

Je zou het een antiekzaak kunnen noemen.

JR Ewing. Eerlijk gezegd staat-ie gewoon erg goed.

Restjesdag. Door met name de weersomstandigheden hadden we de afgelopen dagen de nodige attracties geskipt, dus vandaag was bij een bleek zonnetje het ideale moment om deze in te halen.

Mooie waterval. Vorige keer dat we hier waren moesten we een gevecht leveren voor een foto, vandaag konden we gewoon doorlopen.

Watervalgenieters

Watervalgenieters II

Onderweg naar Bozeman was het tweede hoogtepunt de lunch.

Exquise combinatie van voorverpakte salami en zwitserse kaas gecombineerd met brood van dusdanige kwaliteit dat het een week houdbaar is.

Typisch uitzicht voor Montana. Met de Nimitz in het midden.

Derde hoogtepunt van deze dag was het motel, we resideren in een retro-fifties motel.

Morgen naar Miles City!