Stationair te Midsomer Norton hebben we vandaag een rustdag. Nou ja, voorzover het schema ruimte voor rust laat natuurlijk. 

Vanochtend kon de 17-jarige ober van dienst ons in ieder geval van een prima ontbijt voorzien. Moederziel alleen mocht hij het hotelontbijt verzorgen wat zo te zien best spannend was. De schat kwam zelfs nog even vragen of de capuccino (eerste die-ie ooit gemaakt had) wel naar wens was. Ik denk dat menig Gen-Z’er het ‘m niet nadoet om die vraag aan een paar dames en heren op leeftijd te stellen, hulde dus. 

Dippy eggs with soldiers. Eerste keer op het menu deze reis.

Na het ontbijt konden we voor het eerst even een wasje draaien. Om toch niet al teveel bagage mee te zeulen hebben we twee wasmomenten voorzien en vandaag was ons Engelse debuut op deze afstand. Gewapend met enkele tassen wasgoed kon het waskeurkorps van de MiniGruppe op zoek naar de dichtstbijzijnde wasvoorziening. In de fonkelnieuwe Colete’s Laundrette (verdere taalkundige duiding op ons zusterblog hardbakboord.nl) werden we vriendelijk geholpen door zo te zien de 40-jarige zoon van Colette waarbij puur gebaseerd op uiterlijk het ons niet zou verbazen als er nog enkele jaren gevangenisstraf tegoed waren. Maar de high-tech voorziening (centrale betaal- en bedienzuil met contactloos betalen) werkte prima, en doordat we de wachttijd tactisch benutte met een bezoek aan de Lidl (water en cola) waren we na anderhalf uur weer terug op de basis.

Bij Colette

Afdeling Lost&Found bij Colette

Voor de rest van deze rustdag hadden we nog een bezoek aan Bath voorzien. Ook hiervoor gold dat we niet meteen alle highlights op het netvlies hadden maar dat er toch een top 3 te distilleren was die een bezoek de moeite waard maakte. Met reisadvies van de receptie van het hotel (niet New Bridge maar Odd Down parking) gingen we op weg en een goed kwartier later konden we de Nimitz afmeren op de grote parkeerplaats buiten Bath. Met een shuttlebus die om het kwartier vertrekt is de infrastructuur in Bath prima op orde. De bus zette ons midden in het centrum af waarbij onze top 3 allen binnen een kilometer te belopen waren. Maar uiteraard: Eerst Koffie. En daarna Lunch. En tussendoor de top 3! Gezien de copieuze lunch hebben we op de terugweg nog even broodjes gescoord bij de Subway voor het geïmproviseerde avondmaal: 22 graden buiten, bier van de bar in het hotel, picknickplek op de lawn van de golfclub en Subway-broodjes staan garant voor een exquise dinerbeleving.

Gewoon tussen de burgers met de bus. Prima geregeld zo.

Eindelijk een keer allemaal voorin de bus.

Typische Engelse aanblik, maar in Bath helemaal alom tegenwoordig

Roman Baths. We vonden het niet interessant genoeg om naar binnen te gaan.

Veel zwervers en bedelaars op straat

Spoorzoeken door de reisleiding

Pulteney Bridge

Visser bij Pulteney Bridge. Alle visapparatuur die ooit op Discovery voorbij is gekomen samengebald op een soort surfplank.

The Circus, een plein met rondom deze woningen. Erg fraai.

Het varken en de viool. Goede naam voor je ontbijt- en lunchtentje.

Morgen naar Kidderminster!

Vandaag was voornamelijk een reisdag. Met toch wel een aanzienlijke afstand (en dan vooral in tijd) te overbruggen werden in de voorbereidingen alle geplande tussenstops geleidelijk aan geschrapt en teruggebracht tot slechts de meest essentiële selectie. En die selectie bestond vandaag uit het kasteel de ruïnes van Tintagel. Dit kasteel (waar dus niet zo gek veel van over is)l uit 12-nog-wat zou naar verluidt de locatie zijn waar King Arthur geconcipieerd zou zijn en op deze mythe lift het gehele dorp volgaarne mee. Hoogtepunt van de ruïne is een deze eeuw geplaatst kunstwerk in de vorm van King Arthur. Erg fraai en fotogeniek.

Poort naar het kasteel

Duo bewaking

Met King Arthur.

Nonchalante pose met King Arthur. Let ook op het subtiele kniewerk.

Zonder publiek eigenlijk nog mooier.

Best wel een klimpartij naar boven en beneden, maar de voltallige MiniGruppe versaagde niet.

Na de ruïne hebben we een to-go-lunch meegenomen en deze bij een fraai meertje onderweg genuttigd. Rond 16:00 waren in Midsomer Norton waar we twee nachten blijven. Morgen tijd om een wasje te draaien en hopelijk de hoogtepunten van Bath tot ons te nemen.  

Stilleven ‘Wachten Met Accessoires’

Na een niet geheel onverdienstelijk ontbijt bij onze vrienden van Cookhouse ’n Pub konden we de spullen weer pakken voor de volgende etappe van onze reis. Vandaag een beperkt aantal stops maar toch wel weer veel tijd in de auto. Qua afstand valt het wel mee, maar kleine prutweggetjes met om de haverklap een rotonde of een stoplicht maakt het rijden vermoeiend en echt opschieten doen we niet. Maar het gaat om de ervaring en op dat vlak verloopt alles vlekkeloos.

Eerste stop was in Marazion om vandaar uit St Michael’s Mount te kunnen bewonderen. De grote attractie is hierbij dat je er bij laagwater via een klein toegangsweggetje naar toe kunt lopen, maar gezien het drukke programma zat dat er voor ons niet in. We hebben ons dus beperkt tot het van afstand fotografisch vastleggen van het geheel, waarbij we er niet voor geschroomd hebben om de Disco te pas en te onpas stil te zetten op cinematisch optimale locaties. Gelukkig maakten de auto’s achter ons ook meteen gebruik van het oponthoud om dezelfde foto’s te schieten. Ook nog even in een hips strandtentje de bekende koffie gedronken om daarna met gierende banden richting Land’s End te vertrekken.

The Mount

Coffee-at-the-beach

Land’s End was typisch zo’n locatie waar we onszelf van tevoren al afvroegen wat we er eigenlijk te zoeken hadden, maar ja, het is wel Land’s End, en waarschijnlijk komen we nooit meer in de buurt om er alsnog eens langs te gaan. Maar Land’s End stelde niet teleur en was precies wat we ons er van voorgesteld hadden. Een milde touristtrap waar het best leuk was om even te vertoeven en de bekende ‘je ne sais quoi’ Land’s End sfeer op te snuiven. Op weg terug naar de auto meteen even een lunch-to-go meegepakt zodat dat onderdeel ook efficiënt afgewerkt kon worden. Op een surfspot onderweg hebben we deze lunch met uitzicht op de sportievelingen in het water soldaat gemaakt.

We made it!

In de verte kun je New York zien liggen

Behemoth bij de lunch

Lunch with a view

Surfbaai

Hierna naar de laatste stop van deze dag, The Bodmin Jail Hotel, een oude gevangenis die omgebouwd is tot hotel. Bij aankomst was al snel duidelijk dat we hier alle zorgen van muffe, warme hotelkamers en karige maaltijden achter ons konden laten, want het blijkt een waar top hotel te zijn. Ongetwijfeld met bijpassende vergoeding, maar die hebben we voor de vakantie al voldaan en zijn we dus spontaan vergeten. We hebben hier de zogenaamde Warden-experience geboekt en zullen vanavond dus entertained gaan worden door het aanwezige personeel met borrel, rondleiding, diner en een paranormale experience (wat dat dan ook mag inhouden). We gaan het zien!

Mooi hotel

Een echt bed! En een kamer met airco!

Fraaie kamer

Echt een gevangenis dus.

Na vannacht is met grote zekerheid vast te stellen dat de Premier Inn niet zo premier is als de naam doet vermoeden maar dat we toch beduidend beter slapen dan in een 250 jaar oude Engelse pub met bedden uit dezelfde periode. Maar ook de Premier Inn kent dan gelukkig weer geen airco en ramen die nauwelijks op kunnen wat de temperatuur in onze kamer tot een iets te behaaglijke 24.5 graden deed stijgen. We doen het er maar mee.

Aangezien we gisteren wel erg veel tijd in auto en hotel hadden doorgebracht was er bij een deel van de MiniGruppe dringend behoefte aan wat beweging en frisse lucht. Op deze rustdag (nou ja) hadden we toch nog een bezoek aan het Dartmoor National Park gepland staan dus hier viel het nuttige met het aangename te combineren. Een kleine 45 minuten naar het noorden stonden we midden in de wilde natuur tussen de schapen, koeien, paarden en vooral heel veel uitgestrektheid. Het Dartmoor NP kent enige internationale bekendheid omdat Arthur Conan Doyle hier vertoeft heeft en The Hound of the Baskervilles met als hoofdpersoon Sherlock Holmes er gesitueerd is. Wij zagen vooral veel helmgras. Vanaf het visitor center (vriendelijke dame die honderd keer per dag hetzelfde uitlegt) vertrokken we voor de Princetown Old Railway Track trail die ons naar een oude steengroeve leidde. Niets spectaculairs, maar fraaie natuur, veel frisse lucht en stiekem de gelegenheid om de stappenteller weer eens boven de 10.000 stappen te krijgen. Ook C weerde zich kranig en wist deze barre tocht tot een goed einde te brengen.

Bussummerheide. Maar dan groter en geaccidenteerd.

Veel militairen die hier oefenen. Op grote afstand door ons voor zowel geiten als paarden aangezien.

Ruw terrein met waadplekken.

Even een met de natuur

Nadat we terug in de auto waren gestapt begon het alweer te spetteren dus er was hier weer eens sprake van impeccable timing. Op de terugweg even langs de supermarkt voor water en jus d’orange en de Subway voor een eenvoudige lunch.

’s Middags zijn we nog even naar het naast het hotel gelegen aquarium geweest. Heel aardig, maar best wel prijzig. Gezien de omvang van het aquarium begrijpelijk dat het op de een of andere manier gefinancierd moet worden maar €100 voor anderhalf uur vermaak is best stevig.

Vis. In een best klein hokje.

Vissen in een groot hokje. Vanaf een bankje bekijkend geeft dat wel even een Zen momentje.

Vanavond wederom diner in het naast het hotel gelegen etablissement (een 6.8), morgen naar Land’s End!

The Anvil Inn (anno 1777) was een prima keuze voor de overnachting maar wel met enige beperkingen. Zo kon de hotelkamer, gelegen op de eerste verdieping van dit oeroude etablissement, slechts via de tijgersluipgang bereikt én verlaten worden. Daarnaast was er een douche ter grootte van een krappe telefooncel en een bed dat in een tienerkamer niet zou misstaan. Maar we hebben toch heel redelijk geslapen en er stond ’s ochtends een niet onaardig ontbijt op ons te wachten. Waarbij opgemerkt dat we de avond ervoor de keuze voor het ontbijt en het tijdstip waarop we dat wilden nuttigen al bekend moesten maken. Dat lijkt hier sowieso de nationale hobby te zijn, ieder hotel meldt zich enige dagen vooraf om middels de Zaanse verhoormethode werkelijk alle mogelijk ter zake en niet ter zake doende details uit de nietsvermoedende hotelgasten te persen.

Het regende vandaag waardoor we toch maar het reeds eerder tot in detail bepaalde dagprogramma ter discussie stelden. Ook al omdat ook het door ons zo zorgvuldig geselecteerde Tankmuseum een toegangsprijs vroeg waarvoor we ook all inclusive een weekje Turkije konden boeken. Een korte enquete tijdens het ontbijt leerde dat eigenlijk niemand perse het Tankmuseum wilde zien, dus dat werd ter plekke met de hulp van AI (lees: Google, maar dat is niet modern) vervangen door het iets verderop gelegen D-Day museum op het schiereiland Portland.

Tankmuseum administratief afgehandeld middels voorruitfoto

Maar de eerste tussenstop was bij Lulworth Cove. In de regen ongetwijfeld minder spectaculair dan op een mooie zomerse dag maar nu was het er wel lekker rustig. Meer dan wat rondwandelen en foto’s maken kun je er er niet, dus hierna op naar het eerder genoemde D-day museum. Vanuit de locatie waar het museum gevestigd is zijn veel Amerikaanse troepen op D-day naar Normandië vertrokken en dat evenement werd daar gememoreerd. Het aardige van het museum was dat men het belangrijk vond dat de bezoekers alles fysiek konden beleven. Wat weegt zo’n geweer nou eigenlijk, hoe zit je in zo’n Jeep, wat wegen de munitiekistjes die ze het strand op moesten dragen, hoe bedien je zo’n afweergeschut. Erg verhelderend en stiekem ook leuk, alhoewel dat natuurlijk niet de belangrijkste boodschap was.

Lulworth Cove. Een soort Engelse versie van Blue Lagoon.

Typische Engelse druilerigheid.

Laat dat maar even op je inwerken.

Oefenen met het afweergeschut

Klaar om militair in te grijpen

Erik Hazelhoff Roelfzema en captain Mainwaring. U mag kiezen wie wie is.

Intensieve militaire training (dienstplicht lichting 88-2) werpt z’n vruchten af

Fraai museum

Na de onvermijdelijke koffie konden we op weg naar Lyme Regis, een fraai kustplaatsje wat wel erg toeristisch bleek te zijn. Daarna ast was het ook nog eens tegen een heuvel aangebouwd wat flinke hoogteverschillen met zich meebracht, en daar zijn niet alle leden van de MiniGruppe even van gecharmeerd. Maar er was een leuk modern lunchrestaurant waar wij als neo-hipsters de bijna ideale clientèle voor waren. Na de lunch restte ons nog de barre 1,5 uur naar Plymouth, waarbij opgemerkt dat we zowaar enige tijd van een heuse snelweg gebruik mochten maken. Die waren we tot dusver niet zo vaak tegen gekomen, en alhoewel het went, is rijden tussen heggen op een weg die precies 1.5 auto breed is best vermoeiend te noemen. Nu zijn we aangekomen in wederom een Premier Inn, die zich ook deze keer kenmerkt door een hoge prijs gekoppeld aan een middelmatige kamer, maar we gaan het ermee doen. Morgen een rustdag in Plymouth! 

In plaats van koffie kun je ook voor warme chocolade met marshmallows kiezen.

Landschap onderweg

Hippe lunchtent

Lunch. De ingrediënten voor een Engelse tosti blijken te bestaan uit een halfje wit, twee ons kaas en twee ons ham. Plus een familiezak Lay’s zoute chips.

Lyme Regis is een mooi plaatsje met een fraaie riverwalk. Maar dat komt in druilerige omstandigheden niet zo heel goed over op de foto.

Vandaag was een mooie dag met een zonnetje en zo rond de 23 graden. Belangrijkste doel van deze dag was om Stonehenge met een bezoek te verblijden. Ik was er een jaar of twintig geleden al eens geweest maar voor de overige leden van de MiniGruppe was het hun debuut op deze afstand. Tijdens de voorbereidingen was al duidelijk dat we op de weg van Portsmouth naar Stonehenge ook door Salisbury zouden rijden, en wie Salisbury zegt, zegt Kathedraal. Nou zijn we allen niet overdreven kerkelijk aangelegd maar aangezien de route er wel heel dicht langsliep was een tussenstop onvermijdelijk. Maar zowaar bleek zowel de kathedraal als de direct omgeving prima de moeite waard te zijn en kon er zelfs even tegenover de kathedraal koffie gedronken worden. Toegang tot de kathedraal zelf was deze ochtend niet mogelijk (we meenden door de gesloten deuren stofzuigergeluiden waar te nemen….) maar gezien de niet onaanzienlijke toegangsprijzen kwam dat ook weer niet al te slecht uit.

Iedereen is blij elkaar weer voor het ontbijt te zien

Kathedraal bezoekers

Zijkant van de kathedraal

Koffie bij de kathedraal. Er is in ieder geval liefde in gestoken.

Volgende stop was Stonehenge. Sinds het eerder vermeldde laatste bezoek was de logistiek hier ietwat aangepast: Gewoon naast de deur parkeren was er niet meer bij en we werden op een fraai bezoekerscentrum ontvangen om na het betalen van een schamele €150 per bus de resterende 2km vervoerd te worden naar De Attractie. En we waren bepaald niet alleen, vele collega toeristen hadden deze dag hetzelfde plan opgevat. Gewapend met de audiotour op de telefoon-app konden we ons vervolgens laten informeren over alle ins en outs van Stonehenge. En net als de vorige keer bleek ook nu weer dat de tekst en uitleg hier wel erg essentieel zijn en het verschil maken tussen het bezoeken van een stapel stenen of het ervaren van een bijzondere oudheidkundige vondst.

Blij om Stonehenge te zien

Deze foto maakt dus iedereen daar

Kern van het Stonehenge verhaal, iets met zonnewende en opgelijnde stenen

Na Stonehenge hadden we nog een tussendoorstop bij de Stourhead Gardens gepland staan. Er zijn bij ons geen botanici in de MiniGruppe aanwezig en ook de Engelse tuinen kunnen ons maar matig bekoren maar het was een mooie lunchgelegenheid en gaf ons tevens de mogelijkheid om even de benen te strekken. De bekende sub-wandel-delegatie heeft hierbij het gratis toegankelijke deel van de tuinen verkend om toch in ieder geval met wat fotomateriaal terug te keren. Het grote complex kende daarbij naast een aantal tuinen ook nog wat fraaie gebouwen die de moeite waard waren.

Kerk bij Stourhead. Engelser wordt het niet.

Omdat we inmiddels al halverwege de middag zaten zijn we via Shaftesbury (mooi plaatsje, niet gestopt) verder gereden naar Pimperne alwaar we resideren in de Anvil Inn. Alles wat je je voorstelt bij een oude pub is verenigd in de Anvil Inn, dus we zitten in een veel te kleine hotelkamer maar hebben ter compensatie een biertje kunnen drinken op het zonnige terras. Tussen twee saaie doch degelijke Premier Inns dus een prima afwisseling. Dat we ’s avonds tot op het laatste sneetje toast toe al moeten aangeven wat we morgen voor ontbijt willen is daarbij meteen ook vergeven en vergeten. Morgen richting Plymouth!

Interieur Anvil Inn. Het is ook net zo stoffig als het er uitziet.

Omdat het de eerste dag was en het weblog gebeuren (nachtwerk!) nog op gang moest komen hadden we onszelf een keurige 08:30 voor de reveille toegestaan. De Premier Inn had tot dusver weliswaar voldaan maar nog geen grote indruk gemaakt, ook het diner gisteren kon op een mager zesje rekenen. Dit werd vandaag met het ontbijt echter volledig goedgemaakt met een prima assortiment en kwaliteit. Sowieso is er bij deze minigruppe bij ieder ontbijtmenu waar de aangemaakte eierpoeder meuk aangevuld wordt met verse spiegeleitjes sprake van gepast enthousiasme.

Na het ontbijt kon het zo zorgvuldig voorbereidde dagprogramma gestart worden. Eerste stop was bij een supermarkt voor het inslaan van de Basisbenodigdheden. Het eerste Google resultaat, de Tesco Superstore, was onvindbaar voor de gehele crew. Dat Super zal dus in ieder geval niet op de omvang geduid hebben. Meteen dus maar door naar een alternatieve locatie in de vorm van de Sainsbury’s, die prettig aan de rand van de stad gelegen op geen enkel punt onderdeed voor een gemiddelde LeClerc. Zelfs de gedateerde dameskledingafdeling was een-op-een overgenomen. Voorzien van water, cola en chips kon de reis voortgezet worden naar de eerste stop: Brighton.

Bij Brighton stelden we ons van tevoren een ietwat vervallen Engelse badplaats voor met als kernwaarden achterstallig onderhoud, hangjeugd, vergane glorie en jaren 30 architectuur, en het moet gezegd, Brighton stelde op geen van deze punten teleur. Als de afgebrande pier meer indruk maakt dan de nieuw herbouwde pier dan weet je eigenlijk al meteen dat je goed zit.

Ticketoffice van de oude pier

Brighton is soms heel speels

Oude afgebrande pier. Stiekem toch wel heel mooi dat dit er nog staat.

Onderweg viel al snel op dat onze reisplanning misschien iets te optimistisch is geweest. In Nederland verwacht je bij een weg die A27 heet een vierbaans snelweg waar je prima tempo op kunt maken. Alhier blijkt het asfalteren van een karrenspoor met om de 200m een rotonde voldoende aanleiding om hier het snelweg keurmerk aan toe te kennen. Alle oorspronkelijk ingeplande reistijden kunnen dus vanaf heden gevoegelijk verdubbeld worden. Ook reeds ingeplande rustmomenten zijn bij deze allen komen te vervallen en worden ingeruild voor autorijdtijd. 

Volgende doel was het bezoeken van de Seven Sisters krijtrotsen. Koortsachtig overleg tijdens een kort koffiemoment leerde dat het nog niet zo makkelijk was om met de auto in de buurt van deze rotsen te komen. Uiteindelijke keuze was lunchen op de nabij gelegen golfclub en erop hopen dat The View (naam van het restaurant van de golfclub) z’n naam waar zou maken en we onder het genot van een clubsandwich we op ons gemak de krijtrotsen konden bewonderen.

Interieur van The View. Britse degelijkheid.

The View bleek inderdaad een fantastisch uitzicht te bieden, maar helaas niet op de Seven Sisters maar op de in plusfours gestoken volwassenen die gezamenlijk elkaar al op de schouders slaand de golfsport beoefenden. Binnen bleek The View een soort voetbalkantine gerund door vrijwilligers, wat niet wegnam dat we er een keurige boterham hebben weten te eten. Na de lunch zijn we naar de andere kant van de golfbaan gereden waarna een zorgvuldig geselecteerd MiniGruppe-smaldeel te voet de barre kilometer naar de Seven Sisters heeft afgelegd.

Road to Seven Sisters

Tekst en uitleg onderweg

Fotograferen van tekst en uitleg

Waarschuwing onderweg

Daar doen we het voor. Let ook op de Coastguard Cottages op de voorgrond.

Chauffeur van dienst wacht op de terugkeer van de MiniGruppe

Doordat we constant naar het oosten waren gereden moesten we hierna nog wel even twee uur terug, maar de chauffeur van dienst heeft dit klusje zonder morren volbracht. Hierna diner in de pub van gisteren waarbij gebleken is dat de gemiddelde pub misschien nog wel een prettigere menukaart heeft dan de restaurants. Een 8 zou ik zeggen! Morgen onder andere naar Stonehenge, 

Pubtijd!

Geroutineerde pubgangers

Blending in met de plaatselijke jeugd

Engeland. Het stond tot dusver niet heel hoog op de verlanglijst maar er is toch zeker de behoefte om niet alleen bestemmingen op grote afstand te bezoeken maar ook de meer nabije omgeving eens aan een grondig onderzoek te onderwerpen. En omdat roadtrips met onze dierbare vrienden D+P wel degelijk bovenaan de verlanglijst staan was de keuze snel gemaakt. Volledig voorbereid op druilerig weer, onhandig links rijden, dubieus eten en verlopen binnensteden vertrokken we deze ochtend reeds om o-six-hundred per Uber naar de nationale luchthaven alwaar D+P (ook altijd stipt op tijd) ons al op stonden te wachten. Schiphol heeft rond coronatijd een stevige leercurve doorgemaakt voor wat betreft de personele inzet dus we konden overal vrijwel ongestoord doorlopen en stonden al om 06:45 aan de andere kant van de douane. Met een ontbijtje (€75 voor koffie en croissants…) achter de kiezen arriveerden we na een korte vlucht van 50 minuten in het altijd illustere Southampton. Ik was er voor werk al vaker geweest, maar het verbaast toch altijd weer dat zo’n luchthaven met een handvol vluchten per dag weet te overleven. Maar wel heel sympathiek en met een hoge gunfactor! 

Happy travellers. Plekje bij de nooduitgang dus op hot stand-by om die deur eruit te trekken.

Ontvangstcomité Southampton, voorbereid op alle mogelijke calamiteiten.

Aankomsthal. Nu toevallig even rustig.

In de voorbereiding van deze reis had de autoverhuurder niet weten te overtuigen op het gebied van doortastende communicatie maar dat werd vandaag volledig rechtgetrokken. Nog voordat we waren geland meldde de autoverhuurder per e-mail al enige vertraging in het afleverproces en belde later om ons zelfs tot op de minuut van updates te voorzien. Na slechts een half uurtje wachten (wat overdreven die updates dus) stond de Land Rover Discovery 5 (Engelse versie van een Landyacht) voor ons paraat. Kleine tegenvaller was dat het navigatiesysteem ook volledig op Engelse leest geschoeid lijkt en intern hoogstwaarschijnlijk van buizentechnologie, een kompas en wichelroede is voorzien, want echt werken doet het niet. Gelukkig bieden de telefoons met 5G uitkomst.

Met enige terughoudendheid kon de Disco uit de parkeergarage gemanoeuvreerd worden waarbij de volledige crew de onverschrokken chauffeur van dienst gevraagd en ongevraagd van aanwijzingen voorzag. Het hotel in Portsmouth was slechts een half uurtje rijden en met een Early Check in konden we de koffers kwijt. Eerste doel in Portsmouth: De Dockyards, het oude (marine-)haven gebied met een keur aan nautische attracties. In korte tijd hebben we de restanten van de boten (volgens D: Schepen) Mary Rose en Victory mogen bewonderen, een vliegdekschip-in-de-verte en diverse memorabilia van vice-admiraal Nelson (van al die standbeelden). Tussendoor nog de eerste Fish and Chips mogen begroeten (vette bende) en na afloop de eerste pub mogen bezoeken (prima).

Hotel. Van binnen minder erg dan je zou denken. Zowaar geen tapijt in de badkamer.

Boot 1

Boot 2

Vliegdekschip. Naar verluidt volledig inzetbaar maar je kunt voor dat bedrag aardig wat drones kopen.

Morse zendsleutel.

Uitleg werking morsezendsleutel. Inclusief het gebruik ervan in 1950.

Bootje buiten de Dockyards.

Goede naam voor een Pub.

De keuze is reuze!

En wat valt dan op tijdens zo’n eerste dag? Allereerst prima weer, droog en 18 graden. Maar ook dat alles schreeuwend duur is. Onderzoek zal nog uit moeten wijzen of dit de recente inflatie of gewoon de wisselkoers van het Engelse pond is, maar bezuinigingsrondes lijken na de eerste dag al onvermijdelijk. En verder is het gewoon goed toeven, lekkere auto, heel redelijk hotel maar vooral prima gezelschap. Vanavond nog diner, morgen een dagtocht richting het oosten!

Op de een-na-laatste dag van ons verblijf in de USA hebben we gepoogd nog even wat highlights van Miami mee te pakken. Miami ligt op slechts 30 minuten van Fort Lauderdale maar is toch echt wel een andere stad. En vooral: Druk. Heel druk. We hebben dus eigenlijk gewoon de hele dag in de file gestaan want zelfs bij de geselecteerde highlights was het onmogelijk om de auto even te parkeren. Wat we dan nog wel gescoord hebben zijn de Art Deco hotels aan de bekende Ocean Drive in Miami Beach maar ook daar kende men alleen de valet-parking optie wat we wat overdreven vonden om slechts een foto te kunnen maken. Uiteindelijk via een grote U-bocht via twee Best Buy’s (drone scoren voor vriend van het blog F) terug naar onze vertrouwde cottage om van onze laatste uren in Florida te genieten.

Art Deco District. De hotels waren minder picobello dan verwacht.

Hotel 1

Hotel 2

Hotel 3

Veel grote cruiseschepen in de haven.

Morgen vliegen we naar Curaçao en het verslag kan ik bij deze al doen: Verblijf in Villa Mares (kruipafstand van ons eigen huis), beetje zwemmen, beetje niksen. Twee dagen werken, weekendspektakel, maandag het vliegtuig naar Amsterdam. Bedankt voor het meelezen en jullie commentaar, we hebben genoten!

Vandaag een rustig programma. Gewoon thuis ontbijten is ook wel eens fijn en we hadden in de voorbereidingen al geconstateerd dat deze zondag de Miami Dolphins een thuiswedstrijd tegen de New England Patriots zouden afwerken. We zijn wel vaker naar base- en basketball wedstrijden geweest maar hadden nog nooit een American Football wedstrijd bezocht. Daarom maar even via de erkende doorverkoper stubhub een paar kaarten gescoord. Met achteraf bezien de constatering dat het bezoeken van een NFL wedstrijd een erg dure hobby is en de aankoop van tickets nog het meest lijkt op het kopen van een vliegticket, de prijs die je initieel ziet heeft niets te maken met het bedrag dat je uiteindelijk kwijt bent. We zijn geen diehard Football fans maar dachten met 2x $52 een redelijke prijs voor een beetje vertier te betalen. Bij het afrekenen kwamen daar nog een ‘paar’ verborgen kosten bij, zoals $27 administratiekosten en $6 tax (per ticket uiteraard) en een whopping $120 voor de parkeerkaart. Voor dat geld zou je verwachten dat je in het stadion zelf kunt parkeren en door dragers met een draagstoel de tribune wordt opgedragen maar dat bleek een misrekening te zijn, we stonden gewoon tussen de burgers die blijkbaar soortgelijke bedragen neertellen.

Onderweg goed zicht op het Hard Rock Hotel

De aankomst bij het stadion was wel super geregeld, met onze parkeerkaart voor het ‘Yellow’-deel werden we al vanaf de snelweg de juiste richting op gedirigeerd en draaiden we vlekkeloos de gigantische parkeerplaats naast het stadion op. Ik wist wel dat ’tailgating’ de nationale hobby is hier, maar ik had niet door dat dit eigenlijk belangrijker is dan de wedstrijd zelf. De helft van alle parkeerplaatsen is niet bruikbaar omdat er partytenten, coolers en enorme barbecues staan die achterop de pickup truck worden meegenomen. Vervolgens wordt er vanaf het eind van de ochtend bier gedronken en hamburgers gebakken.

a. Je hebt dit thuis staan b. Je neemt dit achter in je pickup mee c. Je gaat extra vroeg naar het stadion om vooraan te staan

Slalommend door dit straatfeest bereikten we onze stoelen hoog in de nok (goedkope stoeltjes, dan krijg je dat) om het hele spektakel mee te maken. Maar wat is dat een traag gebeuren zeg, het spel ligt meer stil dan dat er wat gebeurt, en zoals gebruikelijk is het publiek drukker met eten en drinken halen dan naar de wedstrijd kijken. Maar wat een leuk evenement om mee te maken, dus uiteindelijk het geld toch meer dan waard.

Geen rommelmarkt maar families die aan het tailgaten zijn

We made it

GoodYear blimp boven het stadion

Met cheerleaders

Entree van de gladiatoren. Die voornamelijk rondhangen en niks doen.

Voor het uitvoeren van de Star Spangled Banner. Inclusief overvliegende Blackhawk helikopters.

Geen geld voor een hotdog.

Eerder werd in dit weblog gemeld dat we tot voor kort nog geen Cybertruck waren tegengekomen. Nou, dat is in Florida volledig rechtgetrokken want je komt ze hier ieder uur wel een keer tegen. En wat is dan de verdict? Indrukwekkend, apart, niet echt mooi, modern en voor Amerikaanse begrippen niet overdreven groot, zeg maar formaat Ford F-250.

Matzwart gewrapt, staat ‘m best goed

Morgen onze laatste complete dag in Fort Lauderdale en Miami, ’s ochtends werken en ’s middags Miami verkennen. Dinsdag vliegen we naar Curaçao!