Dagje stationair draaien ter voorbereiding op de reis naar onze eindbestemming Västerås. Na keurig ontbijt (zowaar inbegrepen) hebben we ons in eerste instantie verpoosd met boekje, iPad en telefoongehang. Omdat niemand boven de vijftig dat de hele dag vol kan houden zijn we daarna afgereisd naar de dichtstbijzijnde stad van enige betekenis, Växjö. Aldaar hebben we het plaatselijke LPG-station bezocht (weer zo’n kutflessenautomaat) en daarna het Teleborg Slot. Dat bleek net zo fraai als op de plaatjes, maar gewoon in gebruik te zijn als hotel.

Na dit spektakel zijn we doorgereden naar het alternatief voor de LPG voorziening in het iets verderop (50km…) gelegen Ljungby. Onderweg bleek dat al hoofdrekenend een redelijk zinloze reis te zijn, aangezien het verschil in prijs tussen LPG en benzine ongeveer overeen kwam met de kosten van het afleggen van deze afstand. Maar we waren er wel weer even lekker uit, zullen we maar denken. Het tankstation in Ljungby was van de inmiddels vertrouwde dubieuze kwaliteit. Men neme een afgekeurde container, proppe er zoveel mogelijk LPG in, en koop op märktplåts.se een afgekeurde afsluiter en telmechaniek. Zet daar een bij voorkeur niet-rokende werkstudent bij, et voilà.

Na het tankspektakel konden we de reis terug aanvangen, waarbij ons eerste doel het Smålands bil- musik- och leksaksmuseum was. Kort samengevat draaide het in dit museum om auto’s, brommers, tractors, en verder alles wat zo ongeveer los en vast zat. Amusant om doorheen te lopen, en er zaten ook nog wat mooie Amerikanen bij. Niettemin viel de ongelooflijke hoeveelheid prullaria daarbij toch ook wel erg op. Gezamenlijke conclusie: De eigenaar is een hoarder die toevallig wat ruim in de opslagruimte zit.

Na het museum zijn we teruggekoerst richting uitvalsbasis, maar niet voordat we de supermarkt (Tuc, roggebrood en kaas) en de plaatselijke pizzeria/kebab tent bezocht hadden. Bij de laatste hebben we als vroeg diner even twee pizza’s gegeten, zodat we vanavond niet tussen het gesteven tafellinnen hoeven te zitten. Het concept van deze nog jonge onderneming is duidelijk om de grens tussen de diverse culinaire streken dusdanig te laten vervagen dat er een geheel nieuw concept ontstaat. Het was voor ons in ieder geval de eerste keer dat vlees en knoflook op de pizza werd ingevuld door er kebab en een halve fles knoflooksaus op te kieperen. Vermoedelijk krijg je bij een broodje kebab hetzelfde gerecht, maar dan met de pizza dubbelgevouwen.

Onderweg overigens als voorproefje de eerste Amerikanen mogen bewonderen, dus dat belooft nog wat.

Nu rust, morgen het spektakel in Västerås!

Na een prima ontbijt hebben we afscheid genomen van ons licht cynische gastechtpaar. Na een lichte hapering (gas en benzine door elkaar is geen goed idee) konden we ons Landyacht koers laten zetten naar Zweden. De weersomstandigheden waren daarbij minder dan de afgelopen dagen, een graad of 16 met af en toe wat spetters. Niets ernstigs, en uiteindelijk juist wel prima weer om de circa 500km naar onze Zweedse bestemming af te leggen.

Onderweg niet overdreven veel spectaculairs te melden: Uiteraard werd het LPG-verbruik nauwgezet gemonitord zodat we pas in Malmö weer zouden hoeven te tanken. En we bereidden ons psychisch voor op The Bridge. Alhoewel we er al eens eerder overheen gereden zijn was dat voordat we deze legendarische Zweeds-Deense serie hadden gezien, en die maakt dat je deze brug toch met andere ogen bekijkt.

Eenmaal in Zweden kon de jacht op de broodnodige LPG beginnen. Daar zijn briljante apps voor, die echter weinig onderscheid maken tussen de diverse toepassingen van deze brandstof. Zo hebben we al eens eerder op een boerenerf, bij een camperdealer en bij een gasflesselarij gestaan. Ook dit keer ging het niet helemaal in één keer goed.

Onderweg in Zweden mooie natuur, en het is wat minder uitgestorven als Denemarken. Daar zagen we geeneens tankstations, laat staan een gelegenheid om wat te eten of te drinken.

Na nog een tussenstop voor de broodnodige LPG én benzine konden we geheel afgetankt de laatste kilometers naar Asa Herrgarden afleggen. Ook hiervoor geldt dat de achterliggende gedachte bij de keuze van deze verblijfplaats verloren is gegaan, maar het ligt mooi tussen The Bridge en ons einddoel Vasteras in. We verblijven in een chique-de-la-la etablissement in een keurige kamer.

Onderweg werden we door de uitbaters nog gebeld of we hier ook wilden eten; Aangezien The Middle Of Nowhere de lading nauwelijks dekt hebben we daar heel enthousiast bevestigend op geantwoord. Niet wetende dat ze hier een ster ambiëren en de prijzen daar alvast op voorbereid lijken te hebben. Maar ’t was wel lekker. Morgen bezuinigingsronde.

Nu rust met een kopje thee (bij de kamer, scheelt honderdtachtig euro). Tevens Google moment om voor morgen alvast een pizzeria te zoeken, alles tot 30 minuten rijden komt in aanmerking. Morgen nog geen dagprogramma, gaan we ook over nadenken!

Zaterdag 29 juni, Amsterdam – Hamburg

In recordtempo de Caddy ingepakt. Een derde van de kofferbak wordt traditiegetrouw ingenomen door de LPG-tank. Vervolges nog één derde voor het reservewiel, gereedschap, onderdelen en een keur aan vloeistoffen. De laatste restjes zijn voor een grote koffer voor de reizigers en twee tassen. Meer dan voldoende, travelling light is ons nieuwe motto. Na nog even snel getankt te hebben (sowieso een activiteit die redelijk centraal staat tijdens het rijden met de Caddy) kunnen we op weg naar onze eerste stop: Meneer Sam. Er zijn twee knopen los van de bekleding, en aangezien Apeldoorn precies op de route ligt kunnen we die mooi even meepakken. Sam zelf staat ook op het punt van vertrek (Garbage Run met oude kever), maar we worden nog even prima geholpen.

Na dit intermezzo zetten we koers naar Hamburg voor onze eerste tussenstop, in het saaie doch degelijke Steigenberger Treudelberg. Het is niet meer geheel duidelijk waarom dit hotel enkele maanden geleden geboekt is, maar vermoedelijk was het de locatie (mooie reisafstand voor de eerste dag), parkeergelegenheid (vrijwel zeker bekeken op Google Maps) en de aantrekkelijke weekendprijs voor een toch best luxe hotel. Onderweg zien we veel van Sam’s teammates voorbijkomen. De spelregels van de Garbage Run zijn simpel: Auto meer dan 15 jaar oud, maximaal €500, en vervolgens 2500km in vijf dagen rijden. Het merendeel van de deelnemers kiest hierbij lafjes voor een Volvo station, een enkeling waagt zich aan iets exotischers. De grootste durfal zagen we met een Citroen XM voorbijkomen, die zou je zelfs nieuw niet op zo’n reis mee durven nemen.

Het hotel blijkt een ballerig golfresort te zijn. De Bentley’s en Mercedessen struikelen over elkaar op de parkeerplaats, en het truttige gepeupel dat er uit gestapt is staat en zit voornamelijk interessant te doen naar elkaar. Wel hebben we een prima kamer. ’s Avonds komen we na een korte wandeling in het roemruchte Italiaanse restaurant Toscanello terecht voor een prima en zeker niet dure maaltijd. Als je de jengelende kinderen (moeder probeert ze tot bedaren te brengen terwijl vader extra wijn bestelt) even wegdenkt was het zeer aangenaam verpozen.

Dag 2, Hamburg – Stege

Na een wat onrustige nacht (vooral erg warm) ontbijten we voor tienduizend euro in het hotel. Dat zat dus niet bij de prijs inbegrepen. Omdat we maar een relatief bescheiden rit voor de boeg hebben gaan we eerst naar een favoriete attractie: Friedhof Ohlsdorf, de grootste niet-militaire begraafplaats ter wereld. En het moet gezegd, het is een prachtige begraafplaats. Denk aan een soort Central Park, maar dan met maar een paar bezoekers en hier en daar graven, priëlen, mausolea en kapellen. Een en al rust, en dus een geliefde plaats voor een wandeling of om gewoon een boekje te lezen. Helaas niet veel beroemdheden: Helmut Schmidt (ondanks kettingroken heel oud geworden), Hertz (die geen enkele nuttige toepassing zag voor de door hem ontdekte radiogolven) en als hoogtepunt James Last (200 miljoen platen verkocht en al het geld er in duizelingwekkend tempo doorheen gejast). Hier ook nog even naar het museum geweest waar een vrijwilliger zich opmaakte om alle ins- en outs van dit Friedhof met ons te delen. Het escape plan bleek niet nodig, want de man was zo kortademig dat-ie na vijf minuten uitverteld was en in recovery mode ging. Prima, want we moesten nog een paar honderd kilometer rijden.

Hamburg verlaten bleek nog niet zo eenvoudig: Noord Duitsland lijkt het episch centrum van de wegreparaties te zijn, want we hebben zeker anderhalf uur in de file gestaan. De Cadillac hield zich hierbij ondanks de temperatuur van meer dan dertig graden overigens prima. Vlak voor Puttgarden nog even de laatste LPG ingeslagen, aangezien daar in Denemarken niet of nauwelijks aan te komen is. Vervolgens konden we met onze ’s ochtends aangeschafte tickets snel de boot (annex varende vreetschuur) op. Aan boord konden we rustig op het buitendek van een zonnetje met stevige bries genieten, maar de echte durfals gebruiken deze overtocht natuurlijk om meteen na het per omroepinstallatie aangegeven startmoment voldoende alcohol in te slaan om tot half 2020 in comateuze toestand door te brengen.

Na de overtocht was het nog slechts een uurtje rijden naar onze bestemming op het eiland Møn, alwaar we bij Nederlandse Ik Vertrek Mensen een prima Bed and Breakfast geboekt hadden. Ook hier geldt dat een boeking in december maakt dat je geen idee meer hebt wat de overwegingen waren: Maar mijn eerdere bezoek (1978!) aan dit eiland heeft blijkbaar toch onbewust indruk gemaakt. Neem daarbij de hoge score op Booking.com en je bent nog maar een muisklik verwijderd van het boeken. We zijn te gast bij een vrolijk echtpaar die als kernactiviteit hebben om zo adrem mogelijk naar zowel elkaar als de gasten te zijn. Vermakelijk, maar het lijkt mij voor een heel seizoen toch een vrij vermoeiend concept. Maar de kamer is prima, de bedden zijn goed en de auto staat ruim, dus we zijn al snel tevreden.

’s Avonds eten het menu van de dag: de eerste gast die reserveert bepaalt wat alle andere gasten ook te eten krijgen. Topsysteem.

Dag 3 – Stationair in Stege

Na een prima nachtrust en ontbijt maken we ons op voor een dagje nietsdoen. Dat lukt de eerste twee uur heel aardig, maar dan besluiten we toch om de Caddy te starten en met de kap naar beneden (twintig graden en droog) naar de wereldberoemde krijtrotsen te rijden. Met daarbij gratis en voor niets Denemarkens langste trap om dezelfde krijtrotsen af te dalen.

Na dit spektakel hebben we verder het eiland verkend. Naar we nu kunnen constateren bestaat dit volledig uit kunstgaleriën, antiekwinkels en bed&breakfasts. In ieder geval hebben we in drie uur tijd geen supermarkt of café gezien.

Tussennoot: De Cadillac houdt zich tot dusverre goed. Uiteraard zijn er de nodige problemen, maar tot nu toe overkomelijk. Moeilijke warme start (startmotor of accu?), dashboardverlichting die het niet (meer) doet en verder als altijd zuipen als een tempelier.

Nu alsnog rust, straks diner (iets met portobello’s vooraf en daarna mixed grill, komt vast goed). Morgen via Kopenhagen (The Bridge!) naar Zweden, waarbij we tijdens de reis ons vooral bezig zullen moeten houden met het grote LPG vraagstuk.

Wegens aanhoudende klachten van tenminste één lezer van dit weblog vandaag een uitgebreid verslag, rijkelijk gelardeerd met foto’s!

Donderdag zijn we ’s ochtends naar Shete Boka National Park geweest. Alhoewel we er al eens eerder geweest zijn is dit altijd weer leuk om te zien.

Om zo volledig mogelijk te zijn: We moesten eerst nog tanken. Zie bovenstaande foto voor het betaalmoment.

Mooie huisjes op weg naar het tankstation

Boka Pistol, het hoogtepunt van Shete Boka

Gestapelde stenen op Boka Kalki. Mooi hoe de natuur dit zelf weet te creëren.

Regenbooghuis vlakbij Shete Boka.

Na Shete Boka zijn we verder naar Westpunt gereden om daarna weer koers naar Willemstad te zetten. Aldaar hebben we bij de Scuba Lodge gelunched.

Uitzicht bij Scuba Lodge

De omgeving van de Scuba Lodge is de afgelopen jaren uit het slop getrokken, en langzamerhand worden ook de overige panden één voor één opgeknapt.

Nu nog in verval

’s Avonds zijn we naar Punda Vibes geweest, het donderdagavondspektakel in Punda. Na de mojito’s en een laat diner bij Plein Café Wilhelmina konden we voldaan terugkeren naar onze accommodatie. Aldaar stond de Grote Ronde (inspectie park door Bestuur + Adspirant lid) in het teken van lantaarnpaalreparatie (was eigenlijk al woensdag) en analyse van het brievenbusprobleem.

Mojito-bar

Lantaarnpaal analyse

Vrijdag even een werk gerelateerd moment, waarbij we ’s ochtends koffie hebben gedronken met de plaatselijke luchtvaart-vertegenwoordigster. Voor de rest van deze dag staat eigenlijk alleen nog topoverleg met de aannemer op het programma. Daarna lunch + abfahrt, zaterdag zijn we weer in Nederland!

Zie gisteren en eergisteren. Met als hoogtepunt een uitstapje naar Sambil (winkels kijken en ons verbazen over de drukte), het happy hour bij de Gouverneur (heerlijke verse tortilla chips) en het eten bij Steak & Ribs (erg lekker & erg duur). Serene rust dus!

All quiet on the Western front.

Niksen. Vakantie. C ’s ochtends naar schildercursus. F buitenbekabeling op de porch gefatsoeneerd. Goddelijke salade Nicoise gemaakt. ’s Avonds naar buren M+W om te bedanken voor de kavelbemiddeling én om NL-tv (VPN enzo) aan de praat te krijgen. Eigenlijk gewoon genikst dus.

Verlaat verslag, omdat…. tja, omdat er eigenlijk niet zoveel te melden valt. Boodschappen gedaan (zowel Goisco, Albert Heijn als Centrum natuurlijk), wijn gekocht bij Servir Frais, en ’s avonds een heerlijke biefstuk tagliata bereid. Tussendoor nog even gezwommen (C+E) en de kapotte lampen van het zwembad vervangen (F+F, met weer de vreemde realisatie dat het ook óns zwembad is). En verder gewoon genikst!

Het was een mooie dag.

Na een rustig zondagochtendontbijt (courtesy E+F) kon het plan-de-campagne voor deze dag vorm gegeven worden. Uiteraard op z’n Curacao’s, dus met veel mitsen en maren omgeven, maar deze crew heeft wel voor hetere vuren gestaan en schikt zich inmiddels moeiteloos in het Curacaose ritme. Eerste stop was Landhuis Ascension, alwaar een kunstmarkt plaatsvond. Deze was niet erg spectaculair, maar met de terrasjes buiten en met een bandje met lokale muziek en vrolijk meedansend publiek was dit een uitstekend begin van de zondag. Denk aan Willem Duys’ Muziek Mozaiek, maar dan 2018 en de Caribische versie.

WK Synchroonsnijden

Bandje met enkele doublures (vier man op de rasp)

Volgende tussenstop was ongepland, maar we passeerden eigenlijk bij toeval een Wabi-bijeenkomst, een meeting van klassieke auto’s (met name Amerikanen). Niet meer dan 10 exemplaren, maar gezien de sub-optimale omstandigheden voor automobielen op dit eiland toch leuk om te zien dat deze weten te overleven.

Wabi inspectie

Na dit spektakel hebben we het strand opgezocht bij Playa Grandi. Met de meegebrachte snorkelmaskers konden we weer volop zeeschildpadden bekijken, terwijl er ook geluierd en gelezen kon worden. Gelukkig wel onder een parasol, want de temperatuur in oktober is niet helemaal ideaal voor deze crew. Na Playa Grandi zijn we met een kleine detour via de flamingo’s van Jan Kok naar De Visserij gereden. Wat een toptent. Uiteraard ook hier weer het bekende herkenningsritueel waarbij F+E tout Curacao hartelijk begroeten, maar het BC (Bekende Curacao-enaar) gedoe levert natuurlijk wel een fraaie plek aan de stamtisch op waarmee we onmiddellijk tot de innercircle werden gepromoveerd. Maar het ging uiteindelijk toch vooral om het eten: Verse vis, zo vanaf de boot, waar weinig aan hoeft te gebeuren. We hebben dus genoten van kort aangezette (‘seared’) blackfin en yellowfin tonijn, lionfish en gamba’s. Aangezien het zo goed beviel nog even terug geweest voor een extra ronde tonijn (sashimi en seared) en een red snapper. Dit alles begeleid met enkele Brightjes uiteraard. Zelfs verstokte vleeseters gaan hier van vis leren genieten.

Vamos a la playa

Mooi strandpubliek. Geïnspireerd door Marge Simpson.

Stairway to heaven

Ze stonden er nog

De patat skippen we volgende keer, dat leidt maar af

Als toetje zijn we nog even naar Kokomo Beach gereden voor een optreden van de lokaal bekende coverband Roadhouse. Altijd gezellig, en we konden nog net een paar nummers meepakken. Daarna vlug naar huis omdat er door sommigen morgen weer gewerkt moet worden, nu rust. Morgen voor ons een lege agenda, maar dat zal vast weer niet lang duren!

Roadhouse in action

Een wat meer ontspannen dag vandaag die in het teken stond van de verplaatsing van NYC naar Curacao. Om 05:30 ging de wekker, zodat we om 06:30 in de via het hotel bestelde taxi (gelukkig een fatsoenlijke Chevy Suburban) konden stappen. Dat was misschien wat vroeg voor een vlucht om 09:50, maar bleek een uitstekende keuze, aangezien JFK ook op zaterdagochtend druk als altijd was. Zowel checkin, security als paspoortcontrole verliepen uiterst vlot, om de een of andere reden verloopt dat hele proces in de USA altijd volgens de 90-regel: 90 minuten om de USA in te komen, en 90 seconden om deze weer te verlaten.

Aangezien we met de pricefighter JetBlue vlogen was van tevoren uit voorzorg iedere mogelijke optie aangevinkt, zodat de wachtrij kon worden vermeden en we een stoel met fatsoenlijke beenruimte hadden. Overigens maakte de maatschappij niet echt de indruk op een koopje te werken (ticketprijs was ook niet laag te noemen), maar leek het meer op een efficiënte operatie zonder al te veel frivoliteiten. Wel was het vliegtuig niet echt nieuw meer te noemen.

Hypermoderne beeldschermen. Beeldbuis vermoedelijk in de rugleuning verwerkt.

Met een windje mee waren we 45 minuten te vroeg op Curacao, en konden we na een korte kofferwachttijd op zoek naar de huurauto. In het verleden huurden we hier altijd bij Hertz, maar de laatste ervaring (12 formulieren met verzekeringen, disclaimers en wat al niet meer) zijn we overgestapt op Just Drive. Wat een verademing: Weliswaar even met het busje een paar honderd meter overbruggen naar de verhuurfaciliteit, maar aldaar werden de koffers voor ons overgeladen in de gereedstaande auto, ondertekenden we het huurcontract en reden we vijf minuten later weg in onze Jeep. Prima geregeld.

En nu resideren we op het altijd idyllische La Privada, waarbij we er nog even aan moeten wennen dat we inmiddels ook mede-eigenaar van het complex zijn. Inmiddels wel verzorgd door F+E kunnen we gaan slapen. Morgen op stap!

Restauratie helaas nog niet begonnen

Het Kavel

Kavelinspectie. Tevens uitzetten van De Grote Lijnen.

Eerste Brightjes

Eerste sunset

Na het wat verlate ontbijt (nog even in recovery mode) was het rond 10u toch weer tijd om het pand te verlaten. We zijn op weg gegaan naar de Apple Store: Aangezien C binnenkort jarig is, was er een mooi excuus om een nieuwe iPhone aan te schaffen. Niet dat de oude stuk was, maar zo gaan die dingen nou eenmaal. De Apple Store op 5th Avenue is 24 uur per dag geopend, en je kunt er (zelf geconstateerd) over de hoofden lopen. Met een wazig systeem waarbij iedereen door elkaar loopt is het knotjesgehalte weliswaar hoog, maar snak je als jonge vijftiger naar een balie met een meneer met een stropdas. Niettemin konden we na een half uur wachten zowaar contact maken met een olijke hipster die ons vervolgens naar de rij achter een lintje verwees (ah, daar was die rij dus voor). Waar de andere rij voor was en waarom andere mensen lukraak geholpen werden zullen we wel nooit doorgronden. Het voorbereidende Google-werk betaalde zich uit en dus stonden we een uurtje later met het juiste ook voor Europa geschikte type weer buiten.

Aangezien we toch al bij Central Park waren aanbeland zijn we door het park naar The Met gelopen, temeer daar we nog geldige kaartjes hadden en we het grootste gedeelte nog niet gezien hadden. Met de kilometers van gisteren nog in de benen hebben we het slechts een uurtje in The Met uitgehouden; De Mesopotamische oudheid is niet zo gek interessant, en na de veertigste Griekse vaas heb je die ook wel weer gezien.  Wel nog wat fraaie foto’s en moderne kunst meegepakt. Via Strawberry Fields (John Lennon Memorial) zijn we naar de TKTS booth gelopen om te onderzoeken of we nog voor de spreekwoordelijke habbekrats naar The Phantom of the Opera konden. Aangezien de prijs nog steeds op Broadway niveau was (nóg duurder dan een halfje bruin dus) én we niet meer in de ideale conditie verkeerden voor een compleet avondprogramma hebben we deze laten lopen, dit tot grote teleurstelling van zo’n 50% van de crew.

Mooi park

Thomas Hart Benton, meldt Google

Ook mooi

Copycat, wel leuk om dit live in actie te zien

Veertig tienermeisjes weg moeten sturen om een clean shot te krijgen. Allemaal met de V-vingertjes en een duckface annex fake glimlach.

Na deze deceptie sleepten we ons met toch weer 10km in de benen via de gevreesde McD (eerste keer deze vakantie, damage control in full operation) terug naar het hotel. De term ‘gesloopt’ dekte de lading inmiddels hierbij heel aardig. Gelukkig was er nu tijd om de iPhone aan de praat te krijgen: Na een niet onaanzienlijk gevecht met MacBook en Cloud en een zoektocht naar ijzertje-om-SIM-kaart-te-ejecten (niet meegeleverd!!1!) werd de strijd uiteindelijk in ons voordeel beslist, en konden we met een gerust naar de vertrouwde John’s pizzeria (zie dag 12) afreizen.

Nu terug in het hotel, de koffers zijn gepakt en de taxi voor morgen is besteld. Op naar de rust van Curacao!