Uitstekend geslapen. Twee ramen op een kier ter ventilatie, rolgordijnen op de laagste stand. Sierkussens verwijderd, twee kussens per persoon resterend. Dekbed aan de zware kant, matras matig hard. Buitengeluiden tot 05:34 afwezig, hierna tweemaal treintoeter waargenomen. Desalniettemin de slaap weer kunnen vatten. 07:37 wakker.

Het ontbijt werd deze ochtend verzorgd door het restant van het personeel van ons hotel. Na corona was van de vijf werknemers er welgeteld eentje teruggekeerd, dus er lag een kleine uitdaging voor deze dame. Niettemin een prima ontbijt met als opvallend detail een indrukwekkende hoeveelheid servies op tafel, waarbij we rustig kunnen constateren dat we het prima ook zonder binnenbord, buitenbord en melkkan hadden afgekund. Na het ontbijt hebben we het slagschip van de iets te krappe parkeerplaats weg weten te manoeuvreren en koers gezet naar het Craingorns National Park, alwaar wij de Linn of Dee trail gelopen hebben. Volgens Internet uiterst eenvoudig, maar voor de ongeoefende trail-lopers bleek deze precies goed te zijn. Mooie plaatjes, mooie natuur en prima weer.

Na het succesvol voltooien van de trail hebben we koers gezet naar het nabije Balmoral Castle. Inmiddels alom bekend als buitenverblijf van Elizabeth II, en we moesten natuurlijk zelf even de situatie ter plekke onderzoeken. Terwijl alles eigenlijk gesloten is toch veel mensen die daar hun medeleven kwamen betuigen. Hierna verder richting Nairn, waarbij het nog steeds behoorlijk wennen blijft om aan de linkerkant over iets te kleine weggetjes te rijden met overig verkeer dat dagelijks niets anders doet. Aangezien de maximale snelheid bijna overal 60mph is vallen wij met onze comfortabele 45-50mph ietwat uit de toon. Af en toe in een treintje met mede toeristen (onderlinge afstand 100m), af en toe met een local met haast achter je (delen door 10). Uiteindelijk best vermoeiend, maar we slaan ons er manmoedig doorheen. 

In Nairn verblijven we in een keurig appartement. Dat wil zeggen, van binnen dan. Van buiten is het de typische verlopen morsige Fawlty Towers stijl die we zo goed van dit deel van de wereld kennen. Alhoewel het restaurant goede reviews had waren we gezien de volledige lege eetzaal toch wat op ons hoede, maar het personeel had er heel tactisch voor gekozen om de aanwezigen allen in de pub/bar plaats te laten nemen. Uiteindelijk een keurige maaltijd gehad, en gezien de loopafstand tot het appartement voorzie ik morgen een vervolgbezoek aan dit etablissement.

We blijven hier twee nachten, dus voor morgen moet er nog een dagprogramma worden samengesteld. Eerste gegadigden zijn stadsbezoek Inverness, Loch Ness (boottocht?), kasteel Urquhart en Culloden Battlefields. Grootste zorg is echter het ontbreken van een ontbijtfaciliteit in het hotel (vier keer per mail aangekondigd), dus dat wordt morgen de eerste speurtocht. 

Aan links rijden wennende Frank

Helaas bleek het Ibis Styles vanochtend de zo succesvolle ontbijt formule van gisteren vandaag te hebben aangepast, en was de uitgebakken spek vervangen door de bekende braadworsten. Daarmee bleef er van de inhoud van de vier gamellen nog slechts eentje voor menselijke consumptie in aanmerking te komen en moesten we ons gaan concentreren op de croissants en yoghurt. Na het uitchecken konden we ons met lichte wedstrijdspanning gaan verheugen op de aankomst van de huurauto. Deze was reeds in april geboekt waarna er verder een daverende stilte vanuit de verhuurder volgde, dus altijd even afwachten of er daadwerkelijk iemand het gevaarte af komt leveren. Gelukkig stond stipt op tijd de auto voor de deur en kon het reishoofdstuk van deze vakantie beginnen.

Bij het instappen bleek al dat wat weliswaar al wisten, maar toch confronterend is: Een rechtsgestuurde auto is echt different cook dan de LHD-versie. Bij het wegrijden werd dan ook meteen de voltallige bemanning geactiveerd om gezamenlijk dit klusje te klaren. Met enige gewenning (veel eenrichtingsverkeer in Edinburgh) konden we langzamerhand het tempo iets opvoeren. Het gevoel met de eerste rijles bezig te zijn overheerste echter behoorlijk. Vooral veel auto ter linkerzijde van de bestuurder en overig verkeer dat zich niet geheel voorspelbaar gedraagt maakt het best een uitdaging. Als je daarbij ook nog links wat gras en een stoepje meeneemt zit de co-piloot niet meer relaxed tegen de deur geleund maar de rest van de rit zo ongeveer op de middenconsole, weten we nu. 

Vanuit Edinburgh hebben we eerst koers gezet naar Dunfermline Abbey. Een fraai park met een oude ruïne en kerk; Aardig om even rond te wandelen, maar niet overdreven geweldig. Wel een formidabele valpartij van C. Met kapotte knie, natte broek en een nieuwe camera die ineens niet meer onder de garantie valt konden we onze weg vervolgen. Het zal wel niet de laatste val zijn, want het plaveisel ligt hier bijna overal (hij maakt ‘m gewoon) Schots en scheef.

Na Dunfermline reden we naar het Scone Palace in Perth. Een fraai kasteel waar veel Schotse koningen (o.a. Macbeth) gekroond zijn. Mooi kasteel met veel vrijwilligers die stonden te popelen om hun verhaal te doen. Normaal gesproken weten we dit soort menselijke interactie zorgvuldig te vermijden, maar het zal de leeftijd zijn dat we én eerder aangesproken worden én het nog wel eens heel aardig blijkt als je meer begrijpt van waar je naar staat te kijken. 

Hierna was het alweer tijd om het hotel op te zoeken, en we verblijven nu in het keurige Craigatin in Pitlochry. Op aanraden van de hoteleigenaar heerlijk gegeten bij de Old Mill Inn, en nu kunnen we ons voorbereiden op de rit morgen verder noordwaarts.

Na een welverdiende nachtrust konden wij voor de eerste maal van een Schots ontbijt genieten. Als je de baked beans en haggis even wegdenkt was dat prima te behappen. Ook Schotten hebben blijkbaar toch meer behoefte aan toast met een eitje en spek en wat yoghurt met vruchtenbende. Na het ontbijt kon het dagprogramma vastgesteld worden, en hierbij moest geconstateerd worden dat dit weblog gisteren een aanzienlijke hoeveelheid fake news heeft verspreid. Naar ons nu duidelijk is was Elizabeth gisteren nog in Balmoral, en is zij vandaag pas via de Royal Mile en St Giles Cathedral naar Hollyrood House overgebracht. Morgen wordt ze vervolgens weer van Hollyrood naar St Giles getransporteerd, wat voor ons leken niet de meest efficiënte manier lijkt te zijn.

Edinburgh stond vandaag in ieder geval geheel in het teken van deze legendarische gebeurtenis, met veel afzettingen en ook veel mensen die hier specifiek op af kwamen. Tegelijkertijd zorgt de overdaad aan toeristen er ook voor dat het dagelijkse leven gewoon doorgaat, zij het met een gepast programma. Dit aangepaste programma bestond voor ons vandaag om mee te beginnen uit de wandeling naar Edinburgh Castle (even niet bereikbaar uiteraard) en een bezoek aan de National Gallery. De laatste was gratis vanwege een verbouwing, en er waren veel vooral Hollandse meesters te bewonderen. Aardig om te zien, maar toch een beetje een bedaagd gebeuren. Hierna zijn we naar de Surgeon’s Hall museum gelopen, een museum vol lichaamsdelen op sterk water, oude tandarsinstrumenten en andere vermakelijkheden. Interessant, goed om te zien, maar na afloop meen je overal tuberculose in je lichaam te hebben. Een soort Google’n op ziekteverschijnselen avant-la-lettre dus. 

Inmiddels nam het aantal belangstellenden rondom de Royal Mile voor de begrafenisstoet al aardig toe, maar aangezien het nog wel drie uur zou duren besloten we eerst even terug te gaan naar het hotel. Na Max te hebben zien zegevieren in de Formule 1 zijn we teruggelopen, om mooi op tijd achteraan de meute aan te sluiten om de koningin te zien passeren. Hierna nog even gewandeld en gegeten (TGI, inclusief Harvey Wallbanger voor C) en gedronken (hotelbar). Aangezien het inmiddels aardig begon te regenen kwamen de speciaal aangeschafte Decathlon regenjacks goed van pas. Hoog ANWB gehalte en het ziet er niet uit, maar wel waterdicht.

Morgenochtend wordt hopelijk de auto bij het hotel afgeleverd en kunnen we echt op pad.

Na vanochtend alle domotica correct voor de vakantie te hebben geconfigureerd kon de taxi besteld worden. Ook dit keer trapten we er weer in en bleek de bestelde Uber X ondanks de afbeelding in de app wederom geen Tesla Model X te zijn maar een door Ibrahim bestuurde Ford Mondeo met 230.000km op de teller. Als we de onheilspellende geluiden in de aandrijflijn bij lage snelheden even wegdenken was dit echter ook een prima alternatief. Gewaarschuwd door alle Schiphol horror stories waren we ruim op tijd aanwezig. Met flinke doch snel oplossende rijen waren we uiteindelijk in 50 minuten door kofferafgifte (Sky Priority), security en douane (beiden gewoon tussen de burgers). Met vervolgens drie uur om van het begin van de vakantie te genieten. Gelukkig zat er bij de gate een Amerikaans-Canadees gezelschap op luide toon hun respectievelijke vakanties voor te bespreken. Eerste indruk was dat we ze de komende weken nog veel tegen zouden komen (‘We’re going to see all of Scotland’), maar iets verder in het betoog bleek gelukkig dat de actieradius niet veel verder zou komen dan wat met een dagtocht vanuit Edinburgh haalbaar is. Gecontroleerd-avontuurlijk dus.

In Edinburgh bleken zowaar beide koffers de tocht met ons mee te hebben gemaakt en konden we de tram pakken naar Edinburgh. Keurige verbinding, waarmee je met een half uurtje in het centrum van Edinburgh en pal naast ons hotel uitkwam. De eerste indruk onderweg: Best wel Schots allemaal, veel toeristen, en weinig te merken van een land-in-rouw. Het weer is hierbij prima, 17 graden met volop zon. Na het lozen van de bagage hebben we een eerste verkenning gedaan: Waverley Market (hippe terrassen), Royal Mile (normaal gesproken toeristen boulevard, nu grotendeels afgezet voor de processie met Elizabeth morgen), Schotse parlementsgebouw (waarvan akte), Hollyrood palace (waar de queen nu naar verluidt horizontaal resideert en de bloemenzee aanzwelt), Arthur’s Seat (berg met uitzicht over de stad, vanaf de voet van de berg bewonderend naar boven gekeken) en Calton Hill (lage versie van Arthur, dus wel beklommen, met veel monumenten bovenop).

Na 13.000 stappen waren we het wel zat voor een eerste dag, en hebben we ge-terrast op Waverley Market (blending in met de jeugd) en gedineerd in het HardRock Café (de haggis moet nog even wachten). 

Morgen staat in het teken van het transport van Elizabeth van Hollyrood naar St Giles Cathedral, en dat is beiden op kruipafstand van het hotel. Maar even kijken of we deze once-in-a-lifetime nog even mee kunnen pakken. We zouden ook de hop-on-hop-off willen doen, maar het zou zomaar kunnen dat die vanwege alle afzettingen niet rijdt. Gaan we morgen allemaal ontdekken!

Tour of Scotland 2022: De Route.

Na een rustige nacht waren we vanaf o-seven-hundred (openingsuur Europcar Odense) mentaal volledig startklaar om een huurauto in ontvangst te nemen. Na het ontbijt belde de onvolprezen ANWB ons, en enkele telefoontjes verder bleek dat er in geheel Denemarken geen huurauto meer te vinden was, maar dat er eentje vanuit Hamburg (!) zou worden gebracht. Dat zou dan ergens tussen 1400 en 1600 moeten plaatsvinden, wat dus voor ons betekende dat het grootste deel van de dag zich wederom in Odense ging afspelen. En wie Odense zegt, zegt Hans Christian Andersen. Daarom de bagage maar in het hotel achtergelaten, en het maar gewoon laten gebeuren.

Rond 15:00 hadden we nog niets gehoord, maar het leek ons een goed moment om alvast naar het Europcar HQ af te reizen. Nog geen tien minuten later verscheen onze reddende engel met een Golf Plus. En op sommige momenten klaag je zelfs daar niet meer over.

Vlug ingestapt, bagage opgehaald in het hotel en met gierende banden koers gezet naar huis. 23:30 waren we weer in Amsterdam, nu nadenken of we dit ooit nog overdoen…

Aangezien de auto naar verwachting vandaag niet voor 14:00 klaar zou zijn konden we uitslapen. Na een rustig ontbijt konden we constateren dat het een druilerige dag was, en dat maakte de invulling van het geplande dagprogramma (HCA-highlights) er niet eenvoudiger op. Daarom maar even aan de receptie gevraagd of we ook een late-checkout konden krijgen, en gezien de bezettingsgraad (driekwart leeg) bleek dat geen enkel probleem te zijn. De rest van de dag hebben we dus uiterst nuttig al lezend, gamend en internettend ingevuld. Rond 14:00 togen we naar de garage voor het uitgebreide damage report.

Er was behoorlijke progressie geboekt: De remmelarij zat weer helemaal correct gemonteerd, en ook de refurbished remschoenen zagen er prima uit. Laatste hoofdpijndossier was nog De Keerring, die echter ruim op tijd bij de garage was gearriveerd. Gelukkig bleek de euforie van korte duur, want de ring paste niet. Linksom en rechtsom gekeken, mannen die in de auto springen om elders nog te zoeken, het hielp allemaal niet. Complicerende factoren waren er daarbij te over: De garage zou na vandaag gaan sluiten voor drie weken vakantie, en de auto kon zonder rechterachterwiel niet verplaatst worden. Kortom: Wat te doen.

Uiteindelijk waren de keuzemogelijkheden beperkt. Ook inschakelen van de ANWB had op dit moment weinig zin, de auto zou zonder verdere actie drie weken op de brug moeten blijven staan zonder zicht op reparatie. Als de garage daar überhaupt al trek in zou hebben. Daarnaast leek het probleem mij nou ook weer niet al te groot; Een kersvers lager, hoe hard heb je zo’n keerring dan helemaal nodig? Omdat er eigenlijk geen opties waren is de rechterachteras weer in elkaar gezet zonder de keerring, met het idee om rustig naar Nederland af te reizen. Ook overleg met een deskundige (MF, collega Cadillac rijder) kon mij toen nog niet van dit plan afhouden, want keerringen zijn sowieso overrated.

Tien minuten onderweg merk je dan toch dat het knaagt, dus nog even een tweede advies (connaisseur par excellence DJM) ingewonnen, en die was wel heel erg duidelijk: Nederland ga je er sowieso niet mee halen, en waarschijnlijk sloop je de hele achteras. Met name de uitleg van de functie van de keerring (namelijk dat het lager z’n gehele smering van de differentieelolie krijgt) nam de laatste twijfel weg, en dus werd de op zich perfect rijdende Caddy bij de eerstvolgende parkeerplaats op zo’n 30km van het vertrekpunt weer stilgezet en kon de cavalerie ingeschakeld worden.

De ANWB bood uitkomst en stuurde een sleepwagen. Alhoewel ik eerder in glasheldere radiotelefonie kenbaar had gemaakt wat het probleem was (en daarbij in bedekte termen natuurlijk ook de oplossing had meegegeven) bleek de beste man met zowel beperkte al onjuiste instructies gearriveerd te zijn. Reparatie in Denemarken zou dit weekend nooit meer lukken, en de chauffeur (ik) was dan niet meer in Denemarken. De enige oplossing was dus dat de auto gerepatrieerd zou worden, of dat nou in functionerende of defecte toestand was. Helaas bleek lullen als Brugman op dat moment niet te helpen, en dus werden we met auto en al gedropt bij een US garage in de middle-of-nowhere. Begrijpelijk vanuit de positie van onze sleepchauffeur, die deed slechts wat hem opgedragen was, maar wel gepruts vanuit de ANWB.

Geluk bij een ongeluk: De eigenaar van de garage was nog aanwezig, en dat bleek De Alleraardigste Deen aller tijden te zijn. Ondanks dat we meteen aangaven onszelf met de auto weer zo snel mogelijk van z’n terrein te verwijderen nodigde hij ons uit om even rustig binnen te komen en z’n bedrijf te bewonderen. Simultaan probeerden wij ondertussen de ANWB te mobiliseren om ons met de auto naar een plek te vervoeren waarvandaan de auto naar Nederland kon worden vervoerd en wij ook transportmogelijkheden hadden.

Onze SuperDeen Christian vertelde ondertussen honderduit over zijn bedrijf, een wel zeer indrukwekkende eenmanszaak gespecialiseerd in Corvettes maar ook beschikbaar voor andere GM en Ford producten. Al wachtend op de tweede sleepwagen kregen we eerst cola aangeboden, en toen het wachten wel erg lang duurde liet hij ongevraagd en onaangekondigd ook nog pizza en bier aanrukken. Ongelooflijk gastvrij en aardig dus!

We waren nog maar net aan de pizza begonnen toen de vervolgsleep voor de deur stond, die de auto (conform het plan dat we zelf all along the way al hadden) naar de storage facility van het sleepbedrijf zou brengen. Gelukkig ook hier weer miscommunicatie, want de man had de opdracht om ons bij het treinstation te droppen. Ook hier was weer enige corrigerende actie benodigd (moeilijk-moeilijk-moeilijk, want het staat niet in de computer), maar de behulpzame chauffeur dropte ons gelukkig bij onze vaste homebase in Odense, het altijd gezellige Best Western.

We zijn met onze limited bagageset nu zo agile, mobiel en flexibel mogelijk op alle mogelijke vervolgscenario’s voorbereid. Maar nu eerst rust, morgen hoogstwaarschijnlijk een huurauto regelen, en dan hopelijk eindelijk naar huis.

Na een diepe rust (C) en wat onrustige nacht (F) werden we vanochtend verblijd met een telefoontje van onze Dønse vriend de goed Engels sprekende automonteur. De tussenstand is dat de remschoenen vandaag opnieuw bekleed kunnen worden (+1), dat de correcte keerring onderweg is (+1), en dat deze op z’n vroegst morgenochtend arriveert (-1). Dat betekent dus nog een nachtje extra in het idyllische Odense. Na het beëindigen van het gesprek schoot mij nog een nachtelijke brainwave door het hoofd, namelijk dat de oververhitte remtrommel mogelijk ook niet meer helemaal rond is. Vlug teruggebeld dus, maar de monteur kon mij lachend geruststellen dat hij beide trommels inmiddels al naar de machineshop had gebracht en dat alles onder controle was (+1). Al met al ziet het er niet slecht uit: Met name het compleet rebuilden van beide remmen geeft vertrouwen dat het remprobleem prima opgelost gaat worden, maar het is frusterend dat onze thuisreis nu volledig afhankelijk is van een rubberen ring die morgenochtend wel/niet met de post arriveert. We hebben er echter geen invloed op, dus we kunnen niet anders dan afwachten. Heel bezorgd, zoals sommige meelezers blijken te zijn, zijn we dus niet.

Na het ontbijt hebben we de kamer nog een nachtje verlengd en zijn we op zoek gegaan naar de highlights van Odense die we deze dag konden bezoeken. We kunnen inmiddels melden dat dit aanbod beperkt is: Een korte blik op het overzicht maakt duidelijk dat Hans Christian Andersen hier geboren is, en dat dit maximaal wordt uitgebuit. Zo is er een mogelijkheid om het geboortehuis van Hans Christian Andersen te bezoeken, het huis waar Hans Christian Andersen zijn jeugd heeft doorgebracht, is er een Hans Christian Andersen standbeeld (staand), idem (zittend), en kan zelfs de beschrijving van ons hotel melden dat op deze locatie vroeger een boerderij stond waar Hans Christian Andersen wel eens een fles melk heeft gehaald (echt waar). En dit alles vormt zo ongeveer de top van het aanbod alhier. Omdat ook het Bunkermuseum ons niet echt kon interesseren hebben we uiteindelijk gekozen voor een bezoek aan de plaatselijke dierentuin. Als je de schreeuwende schoolklassen en strompelende bejaarden even wegdenkt was het een heel aardige dierentuin, waar met name het aquarium (grote vissen!) en de pinguïns (in een levensechte Antarctica-setting, inclusief temperatuur) opvielen.

Aangezien het eind van de vakantie nadert en de terugreis wat onzekerheid biedt is er inmiddels al voorzichtig wat eerste oriëntatie geweest over wat er ons bij thuiskomst staat te wachten (lees: De werk e-mail is weer aangezet en doorgenomen). Dat is niet het echte vakantiegevoel, maar soms heiligt het doel de middelen.

Voordel van zo’n uitje als vandaag (ook gelopen naar de zoo!) is dat we de beoogde 10.000 stappen moeiteloos overschreden hebben. Mochten we morgen de rest van de dag in de auto doorbrengen dan is dat in ieder geval alvast gecompenseerd.

Nu in afwachting van ons avondeten (Joey’s burgers die vast ook het hotel weet te vinden), morgenmiddag hopelijk weer onderweg voor de laatste 750km.

Zoals gisteren na ampel beraad besloten (en daarbij uiteraard alle variabelen meewegend) zijn we vanochtend rond 05:30 op kousevoeten uit ons appartement vertrokken. De ongekend gastvrije eigenaren hadden zelfs nog een kort afscheidsbriefje onder de ruitenwisser gedaan. Niettemin moest de V8 toch eens gestart worden, dus hoogstwaarschijnlijk zaten ze deze ochtend toch ongewild lekker bijtijds aan het ontbijt. Eerste doel was Göteborg voor de eerste slok LPG, waarna koers gezet kon worden naar Malmö. Na daar voor de laatste maal in Scandinavië LPG getankt te hebben konden we heel voorspoedig rond 10:30 The Bridge ditmaal in tegenovergestelde richting nemen.

Na al ruim 600km snorren begon de Caddy na de oversteek tussen de eilanden Sjælland en Funen wat onheilspellende geluiden te maken. In eerste instantie wijdden we dit aan de wind en het wegdek, maar na een korte safety-check was duidelijk dat we met een (veel) groter probleem te maken hadden. Daarom meteen de eerste afslag naar de bewoonde wereld genomen, waar de rook inmiddels van het rechterachterwiel af sloeg en de velg te heet was om aan te pakken. Een eerste eigen diagnose was dat de rem (en/of mogelijk de hand/voet-rem) bleef hangen. Maar ja, wat doe je daaraan langs de kant van de weg. Daarom in limp-mode voorzichtig verder gereden, en na de eerste garage (echt veel te druk) een paar honderd meter verderop bij een eenvoudige algemene garage terecht gekomen die ons wel wilde helpen.

Met het verwijderen van het wiel en de remtrommel bleek een remschoen zo ongeveer verpulverd te zijn. Er was echter geen enkele mechanische oorzaak voor aan te wijzen, dus het vermoeden bestond toch dat een licht ingedrukte voetrem die pas na langere tijd voldoende opwarmde om voor problemen te zorgen de oorzaak was. Na het schoonmaken van de remtrommel en het bijschuren van de remschoen gingen we opgelucht weer op pad, om na 50 meter te constateren dat het probleem nog net zo hevig aanwezig was. Daarom terug op de brug, om aldaar te constateren dat er een additioneel probleem bijgekomen was: Door de ontstane hitte was inmiddels ook de keerring op de achteras die de differentieelolie op z’n plek moet houden gesmolten, waardoor de hele remtrommel ook onder de olie zat.

Alhoewel de grootste leverancier van Amerikaanse onderdelen van Denemarken om de hoek zit, kon deze niet aan de benodigde (heel gangbare…) onderdelen komen. ‘Even’ repareren is er dus niet meer bij, en dit gaat dus wel even duren. Plan de campagne is nu om morgen de oude remschoenen opnieuw te laten bekleden (kan elders in de stad) en een universele keerring voor de achteras te monteren. En dan maar hopen dat de diagnose van de parkeerrem klopt natuurlijk.

Inmiddels zitten we daarom in het Best Western van Odense, alwaar we de binnenstad verkend hebben (prima), bier gedronken en Tour de France hebben gekeken (prima), pizza hebben gegeten (bijna prima) en nu van geforceerde rust genieten (minder prima, we hadden al bijna thuis kunnen zijn).

Morgen kijken we verder; De backup-plannen borrelen al op (ANWB? Auto achterlaten en op laten halen? Terugvliegen vanaf Kopenhagen?), maar het zou ook zomaar kunnen dat we morgenmiddag gewoon weer onderweg zijn. Spanning en sensatie dus!

Deze dag begon met ingetogen spektakel: Alarm van de voordeurcamera! Normaal gesproken is dat de postbode, glazenwasser of spelende kinderen, maar in dit geval leek er een heus misdrijf zichtbaar te zijn. Er werd vanaf de zijkant van ons huis met een parasolvoet gesleepd, en laten wij nou ook zo’n zwarte stenen parasolvoet in onze tuin hebben staan. Maar ja, wie doet zoiets, en was onze parasolvoet misschien niet toch wat kleiner… Koortsachtig Whatsapp contact met buurmannen en buurvrouwen volgde, waarna het verlossende woord kwam dat het niet onze parasolvoet was maar dat er eentje naar de buren werd gebracht ten behoeve van hun tuinfeest. Einde alarm.

Na dit evenement zijn we met een kleine toeristische route afgereisd naar het nabij gelegen Lidköping voor een korte verkenning. Tsja, hier werd dus de andere meeting (Power Big Meet) gehouden, en de wegen zijn in ieder geval prima cruise-waardig. Niettemin lijkt Västerås toch wel wat gezelliger te zijn. Hierna nog even doorgereden naar het plaatselijke (nou ja, 25km verderop, maar dat vertelden ze er niet bij) kasteel, het Läckö slot.

Bij terugkomst in ons appartement bleek wederom hoe hoogstaand de verzorging hier is, want de eigenaar kwam aangesneld met verrukkelijke versgemaakte frambozen cake en zelfgemaakt vanille-ijs. Hoe we voor deze prijs in dit appartement kunnen verblijven is een groot raadsel, want de catering is beter dan in menig hotel. De meegebrachte Chinees kon in ieder geval even in de wachtkamer worden gezet.

Wat nog resteerde was een messcherpe analyse van de diverse opties voor de terugtocht naar Amsterdam. Morgen vertrekken we, maar de route is daarbij nog niet helemaal zeker. Behalve gewoon rechttoe-rechtaan terugrijden zijn er diverse opties om de rijafstand wat te verkorten met de inzet van een ferry naar Denemarken of Duitsland. Na zorgvuldige analyse (inclusief spreadsheet!) zijn we tot de conclusie gekomen dat we gewoon gaan rijden en wel zien hoe ver we komen. Het is met ruim 1300km gewoon een takke-eind, en de inzet van de ferry maakt wel dat je iets minder hoeft te sturen, maar qua tijd win je er eigenlijk niets mee terwijl je wel tussen de 100 (el cheapo) en 500 (gewenste niveau) euro extra kwijt bent. We vertrekken morgen dus in alle vroegte, en kijken hoe ver we komen. Rijden met de Cadillac gaat relatief traag (meestal rond de 100km/u), en vergt wat aandacht (hij zoekt z’n eigen weg, zeg maar). Al met al best vermoeiend dus, en als we morgen Duitsland halen en daarmee ruim over de helft zijn ben ik al tevreden.